What is Nationalism?

Nije tajna da anarhisti

ne vole države.

Ustvari, nas anarhiste

generano određuje
naše odbijanje

i protivljenje
državnim institucijama,

poput vlada,
policije i zatvora.

Ali iako je
protivljenje ovim

fizičkim manifestacijama države

svakako važan deo

anarhističke prakse,

anarhistička kritika države

ide mnogo dalje
i uključuje

temeljne društvene odnose

i ideologije koje su
tokom istorije

bile upotrebljene
za stvaranje država,

i održavanje
njihovog autoriteta.

Jedan od najvažnijih

među tim konceptima
je nacionalizam.

Pa, šta je on zapravo?

I šta anarhisti
imaju protiv njega?

Pa ... u suštini

nacionalizam je
poput društvenog lepka

koji na okupu drži ljude

različitih etničkih,
plemenskih, lingvističkih

verskih i kulturnih grupacija

u populaciji
koja je homogena

i povezana određenom
geografskom teritorijom.

Problem sa
nacionalizmom nije

nužno to što je lepak -

puno je primera

organskog nacionalizma,
zasnovanog na

zajedničkoj kulturi,
jeziku i istoriji,

i ustvari,
mnogi anarhisti su bili

pod velikim uticajem,

pa čak su i učestvovali u

borbama koje su bile
motivisane nacionalizmom

poput otpora koji su pružali

urođenički narodi

protiv svojih
kolonijalnih ugnjetavača,

ili, 1929-e i osnivanja

Autonomne zone Šinmin

od strane kineskih, korejskih i
japanskih anarhista

koji su se borili protiv
japanskog imperijalizma.

Problem sa nacionalizmom leži u

tendenciji maskiranja
društvenih kontradikcija

koje postoje u stanovništvu,

ne bi li se na taj način
omogućila reprodukcija

hijerarhija,

koje zauzvrat
na kraju proizvode

novu državnu strukturu.

Što drugim rečima znači

da je nacionalizam snaga

koja grupiše ljude na način

koji teži ka održanju podele

ljudske rase na međusobno
suprostavljenje države.

U zemljama sa snažnim

državnim institucijama,

nacionalizam je poznatiji kao

patriotizam

i od svih se zahteva

od najranijeg doba da veruju

da je ljubav prema
zemlji jedna od

najvažnijih, najprirodnijih stvari
koje možete učiniti.

U školama nas
teraju svakog jutra

da stojimo tokom
intoniranja himne

i uče nas u velikoj meri
prečišćenoj verziji

istorije naše nacije.

Mi joj čak svake godine
slavimo rođendan.

... sa vatrometom, niša manje.

Jer nacionalizam je
toliko ukorenjen

u našim životima,
običajima i verovanjima

da bi se mnogi ljudi
iznenadili kada bi saznali

da je to
relativno nova stvar.

Dok su neke zemlje,
poput KIne,

postojale kao manje-više

ujedinjena teritorija
hiljadama godina,

druge, poput Italije,

postoje manje od 150 godina.

I mnoge države su još mlađe

od toga.

Tokom najvećeg dela
ljudske istorije

nacionalne države
prosto nisu postojale.

Umesto toga,
svet je bio podeljen

na gradove-države,
kojima su vladala kraljevstva

i carstva, čije granice

su bile u stalno
promenjivom stanju.

Tada, većina ljudi je
vodila jednostavne živote

kao seljaci,
i imali su vrlo malo dodira

sa onim što sada
podrazumevamo pod državom.

I zato što su jezici uglavnom

prenošeni usmenim putem,

bujali su mnogi različiti dijalekti

i egzistirali jedan kraj drugog.

Iako se nacionalizam javio

u različitim delovima sveta

u različito vreme,

razvoj moderne nacionalne države

često se povezuje sa

početnim razvojem kapitalizma

i evropskom
kolonijalnom ekspanzijom

počevši od 16. veka.

Trkom za otimanje zemlje

i resursa počela je

žestoka borba između

evropskih kraljevina,

što je dovelo do
povećanja broja

i postepene
konsolidacije država

sa jasno
definisanim granicama.

U takozvanim „Novom svetu“

naseljenici iz
raznih evropskih nacija

stvorilii su nove
kolektivne nacionalne identitete

nastale na temelju
zajedničkog iskustva

rasne dominacije nad

urođeničkim nacijama

i porobljenim
Afrikancima i Afrikankama.

Sredinom 19. veka

mnoge države su po prvi put
počele sa uvođenjem

centralizovanih
obrazovnih sistema,

dodatno olakšavajući nacionalističku

indoktrinaciju, i pomažući

eliminisanje preostalih lingvističkih

i kulturnih razlika.

U ekstremnim slučajevima

poput internatskog školskog sistema

u takozvanoj Kanadi,

ova praksa doseže razmere

pravog genocida.

Nezadovoljni svojim
pljačkanjem Amerika

evropski kolonijalisti su
raskomadali Ameriku

i bivše Otomansko carstvo

u arbitrarno definisane države,

koje su zauzvrat proizvele

nacionalističke diktatore

koji su brutalno masakrirali lingvističke

i etničke manjine, poput

Jermena i Kurda

na Bliskom istoku.

Nacionalizam se oslanja
na velike, objedinjujuće

narative
za povezivanje stanovništva

u težnji za ostvarenjem
zajedničke sudbine.

Bilo da ovo podrazumeva oblik

individualističkog ostvarenja

takozvanog američkog sna,

ili nacističko ostvarenje Trećeg rajha,

bilo da je u pitanju
izrazito militarizovani

etno-religijski protekcionizam Izraela,

ili totalitarna samodovoljnost

severnokorejske „džuče“,

nacionalizam pruža

ideološki okvir

za manipulisanje i
društvenu kontrolu

nad velikim grupama ljudi.

On pruža smisao

kolektivnog pripadanja

i jedinstvo svrhe,

dok simultano
pomaže opravdavanje

drastične primene
državnog nasilja

prema onima koji se
smatraju za „druge“.

Ljudska istorija pliva u krvi

koja je opravdana
u ime nacionalizma,

od etničkog čišćenja i genocida,

do agresivnih ratova

pokrenutih u odbranu apstraktnih,

emocijama zasićenih koncepata,

poput slobode

ili slave otadžbine.

Umesto da se ograničavaju

uskom perspektivom nacionalizma,

anarhisti ističu

suprotni koncept
internacionalizma.

To proističe iz shvatanja da su

granice i nacije

veštački konstrukti

koji bi trebalo da nas podele

i da borbe za
slobodu i dostojanstvo

koje se vode
bilo gde na svetu

zaslužuju našu solidarnost

i podršku.

Da umesto da se bore

i umiru u ratovima u korist

bogatih i moćnih,

potlačeni ljudi bi
trebalo da se ujedine

i da vode rat protiv naših
zajedničkih neprijatelja.

I konačno, da bi

čovečanstvo ostvarilo
svoj pun potencijal

i da bismo se udružili
radi rešavanja problema

sa kojima se
suočavamo kao vrsta

... potrebno je ništa manje

od svetske revolucije.