Nije tajna da anarhisti ne vole države. Ustvari, nas anarhiste generano određuje naše odbijanje i protivljenje državnim institucijama, poput vlada, policije i zatvora. Ali iako je protivljenje ovim fizičkim manifestacijama države svakako važan deo anarhističke prakse, anarhistička kritika države ide mnogo dalje i uključuje temeljne društvene odnose i ideologije koje su tokom istorije bile upotrebljene za stvaranje država, i održavanje njihovog autoriteta. Jedan od najvažnijih među tim konceptima je nacionalizam. Pa, šta je on zapravo? I šta anarhisti imaju protiv njega? Pa ... u suštini nacionalizam je poput društvenog lepka koji na okupu drži ljude različitih etničkih, plemenskih, lingvističkih verskih i kulturnih grupacija u populaciji koja je homogena i povezana određenom geografskom teritorijom. Problem sa nacionalizmom nije nužno to što je lepak - puno je primera organskog nacionalizma, zasnovanog na zajedničkoj kulturi, jeziku i istoriji, i ustvari, mnogi anarhisti su bili pod velikim uticajem, pa čak su i učestvovali u borbama koje su bile motivisane nacionalizmom poput otpora koji su pružali urođenički narodi protiv svojih kolonijalnih ugnjetavača, ili, 1929-e i osnivanja Autonomne zone Šinmin od strane kineskih, korejskih i japanskih anarhista koji su se borili protiv japanskog imperijalizma. Problem sa nacionalizmom leži u tendenciji maskiranja društvenih kontradikcija koje postoje u stanovništvu, ne bi li se na taj način omogućila reprodukcija hijerarhija, koje zauzvrat na kraju proizvode novu državnu strukturu. Što drugim rečima znači da je nacionalizam snaga koja grupiše ljude na način koji teži ka održanju podele ljudske rase na međusobno suprostavljenje države. U zemljama sa snažnim državnim institucijama, nacionalizam je poznatiji kao patriotizam i od svih se zahteva od najranijeg doba da veruju da je ljubav prema zemlji jedna od najvažnijih, najprirodnijih stvari koje možete učiniti. U školama nas teraju svakog jutra da stojimo tokom intoniranja himne i uče nas u velikoj meri prečišćenoj verziji istorije naše nacije. Mi joj čak svake godine slavimo rođendan. ... sa vatrometom, niša manje. Jer nacionalizam je toliko ukorenjen u našim životima, običajima i verovanjima da bi se mnogi ljudi iznenadili kada bi saznali da je to relativno nova stvar. Dok su neke zemlje, poput KIne, postojale kao manje-više ujedinjena teritorija hiljadama godina, druge, poput Italije, postoje manje od 150 godina. I mnoge države su još mlađe od toga. Tokom najvećeg dela ljudske istorije nacionalne države prosto nisu postojale. Umesto toga, svet je bio podeljen na gradove-države, kojima su vladala kraljevstva i carstva, čije granice su bile u stalno promenjivom stanju. Tada, većina ljudi je vodila jednostavne živote kao seljaci, i imali su vrlo malo dodira sa onim što sada podrazumevamo pod državom. I zato što su jezici uglavnom prenošeni usmenim putem, bujali su mnogi različiti dijalekti i egzistirali jedan kraj drugog. Iako se nacionalizam javio u različitim delovima sveta u različito vreme, razvoj moderne nacionalne države često se povezuje sa početnim razvojem kapitalizma i evropskom kolonijalnom ekspanzijom počevši od 16. veka. Trkom za otimanje zemlje i resursa počela je žestoka borba između evropskih kraljevina, što je dovelo do povećanja broja i postepene konsolidacije država sa jasno definisanim granicama. U takozvanim „Novom svetu“ naseljenici iz raznih evropskih nacija stvorilii su nove kolektivne nacionalne identitete nastale na temelju zajedničkog iskustva rasne dominacije nad urođeničkim nacijama i porobljenim Afrikancima i Afrikankama. Sredinom 19. veka mnoge države su po prvi put počele sa uvođenjem centralizovanih obrazovnih sistema, dodatno olakšavajući nacionalističku indoktrinaciju, i pomažući eliminisanje preostalih lingvističkih i kulturnih razlika. U ekstremnim slučajevima poput internatskog školskog sistema u takozvanoj Kanadi, ova praksa doseže razmere pravog genocida. Nezadovoljni svojim pljačkanjem Amerika evropski kolonijalisti su raskomadali Ameriku i bivše Otomansko carstvo u arbitrarno definisane države, koje su zauzvrat proizvele nacionalističke diktatore koji su brutalno masakrirali lingvističke i etničke manjine, poput Jermena i Kurda na Bliskom istoku. Nacionalizam se oslanja na velike, objedinjujuće narative za povezivanje stanovništva u težnji za ostvarenjem zajedničke sudbine. Bilo da ovo podrazumeva oblik individualističkog ostvarenja takozvanog američkog sna, ili nacističko ostvarenje Trećeg rajha, bilo da je u pitanju izrazito militarizovani etno-religijski protekcionizam Izraela, ili totalitarna samodovoljnost severnokorejske „džuče“, nacionalizam pruža ideološki okvir za manipulisanje i društvenu kontrolu nad velikim grupama ljudi. On pruža smisao kolektivnog pripadanja i jedinstvo svrhe, dok simultano pomaže opravdavanje drastične primene državnog nasilja prema onima koji se smatraju za „druge“. Ljudska istorija pliva u krvi koja je opravdana u ime nacionalizma, od etničkog čišćenja i genocida, do agresivnih ratova pokrenutih u odbranu apstraktnih, emocijama zasićenih koncepata, poput slobode ili slave otadžbine. Umesto da se ograničavaju uskom perspektivom nacionalizma, anarhisti ističu suprotni koncept internacionalizma. To proističe iz shvatanja da su granice i nacije veštački konstrukti koji bi trebalo da nas podele i da borbe za slobodu i dostojanstvo koje se vode bilo gde na svetu zaslužuju našu solidarnost i podršku. Da umesto da se bore i umiru u ratovima u korist bogatih i moćnih, potlačeni ljudi bi trebalo da se ujedine i da vode rat protiv naših zajedničkih neprijatelja. I konačno, da bi čovečanstvo ostvarilo svoj pun potencijal i da bismo se udružili radi rešavanja problema sa kojima se suočavamo kao vrsta ... potrebno je ništa manje od svetske revolucije.