Molly Crockett: Opgelet: neurononsens

Hersenen zijn alomtegenwoordig in moderne marketing. Krantenkoppen verkondigen dat kaasboterhammen helpen bij besluitvorming, terwijl een 'neuro-drankje' beweert stress te verminderen. Er is slechts één probleem, zegt neurowetenschapper Molly Crockett: de voordelen van deze neuro-verbeteringen zijn niet wetenschappelijk bewezen. In deze spitse talk legt Crockett uit wat de beperkingen zijn van het interpreteren van neurowetenschappelijke gegevens en waarom we moeten opletten.

Ik ben neurowetenschapper
en ik bestudeer besluitvorming.

Ik experimenteer met verschillende chemische stoffen

en hoe die het brein beïnvloeden
bij onze beslissingen.

Ik vertel jullie het geheim van succesvolle beslissingen:

een kaasboterham.

Dat klopt.
Volgens wetenschappers is een kaasboterham

de oplossing voor al je moeilijke beslissingen.

Ik weet dat omdat ik het onderzoek deed.

Een paar jaar geleden waren mijn collega's en ik

geïnteresseerd in hoe serotonine,
een chemische stof in het brein

mensen beïnvloedt bij beslissingen
in sociale situaties.

We wilden vooral weten hoe serotonine

de reactie van mensen op een
onrechtvaardige behandeling zou beïnvloeden.

We deden een experiment.

We manipuleerden het serotonineniveau van mensen

met een walgelijk artificieel drankje met citroensmaak.

Het neemt het basisingrediënt voor serotonine weg

in het brein:

het aminozuur tryptofaan.

We ontdekten dat bij een laag tryptofaanniveau

mensen meer geneigd zijn wraak te nemen

als ze onrechtvaardig behandeld worden.

Hier zijn een paar krantenkoppen na ons onderzoek.

Hier zijn een paar krantenkoppen na ons onderzoek.

("Een kaasboterham volstaat
voor krachtige beslissingen")

("Kaas is onze beste vriend!")

("Meer zelfbeheersing: eet kaas en vlees")
Je vraagt je dan af: mis ik iets?

("Officieel! Chocolade maakt je gelukkig")
Kaas? Chocolade? Waar komt dit vandaan?

Dat dacht ik toen deze berichten verschenen,

want onze studie had niets te maken
met kaas of chocolade.

Wij gaven mensen een walgelijk drankje

dat hun tryptofaanniveau beïnvloedde.

Tryptofaan zit ook in kaas en chocolade.

Tryptofaan zit ook in kaas en chocolade.

Als wetenschappers zeggen dat kaas en chocolade

je helpt betere beslissingen te maken,
krijgen ze de aandacht van mensen.

Daar heb je het:

het ontstaan van een krantenkop.

Toen dit gebeurde, dacht een deel van mij:

zo belangrijk is het niet.

De media gaat kort door de bocht,

maar het is gewoon een krantenartikel.

Een heleboel wetenschappers denken zo.

Het probleem is
dat deze dingen voortdurend gebeuren.

Het beïnvloedt niet alleen de verhalen
die je in het nieuws leest

maar ook de producten die je in de winkel ziet.

Na de krantenkoppen

belden de marketeers.

Of ik bereid was
wetenschappelijke steun te geven

aan flessenwater dat je stemming verbeterde?

Of ik op tv wilde komen om aan te tonen,

voor een live publiek,

dat je je door troostvoedsel echt beter voelt?

Deze mensen bedoelden het goed,
maar als ik was ingegaan op hun aanbod,

zou ik mijn boekje te buiten zijn gegaan.

Een goede wetenschapper doet dat niet.

Toch duiken neurowetenschappen
meer en meer op in marketing.

Hier is een voorbeeld: neuro-dranken,

een productlijn,
met 'Nuero-Bliss' hier.

Volgens het bijbehorende label
helpt het stress te verminderen,

de stemming te verbeteren,
de concentratie

en positieve vooruitzichten te bevorderen.

Ik moet zeggen: dit klinkt geweldig. (Gelach)

Ik kon dit 10 minuten geleden gebruiken.

Toen dit in opdook in mijn buurtwinkel,
was ik natuurlijk

nieuwsgierig naar de onderzoeken
die deze beweringen onderbouwden.

Ik zocht op de website van het bedrijf

naar gecontroleerde proeven op hun producten.

Ik vond er geen.

Proeven of geen proeven,
deze beweringen zijn overal te vinden

op hun label,
vlak naast een afbeelding van hersenen.

Afbeeldingen van hersenen hebben
speciale eigenschappen.

Onderzoekers vroegen
een paar honderd mensen

om een wetenschappelijk artikel te lezen.

Bij de helft van de mensen stond naast het artikel
een afbeelding van hersenen.

De andere helft kreeg hetzelfde artikel te lezen
maar zonder afbeelding.

De andere helft kreeg hetzelfde artikel te lezen
maar zonder afbeelding.

Aan het eind — je snapt al waar ik naartoe wil —

vroegen ze aan de mensen of ze akkoord gingen

met de conclusies van het artikel.

Zoveel mensen waren het eens
met de conclusies

zonder afbeelding.

Zoveel waren het eens met de hetzelfde artikel

maar met een afbeelding van hersenen.

Dit moet je onthouden:

wil je iets verkopen? Zet er een brein op.

Ik neem even de tijd om te zeggen dat

de neurowetenschappen sterk vooruitgingen
in de afgelopen decennia.

We ontdekken voortdurend
verbazingwekkende dingen

over de hersenen.

Enkele weken geleden,
ontdekten neurowetenschappers aan het MIT

hoe ze ratten gewoontes konden afleren

enkel door het beheersen van neurale activiteit
in een bepaald deel van hun hersenen.

Echt cool.

De belofte van de neurowetenschappen heeft
echter geleid tot

hoge verwachtingen en
overdreven, onbewezen beweringen.

Ik ga jullie vertellen hoe je snel

klassieke, opvallende

neurononsens kan ontmaskeren,

neurorommel,
of, mijn persoonlijke favoriet: neuro-flapdoodle.

De eerste onbewezen bewering is
dat je hersenscans kunt gebruiken

om gedachten en emoties van mensen te lezen.

Dit is een studie gepubliceerd
door een team van onderzoekers

als opinie-artikel in The New York Times.

De kop?
"Je houdt van je iPhone. Letterlijk."

Het werd al snel
het meest gemailde artikel op de site.

Hoe kwamen ze hieraan?

Ze staken 16 mensen in een hersenenscanner

en toonden hen video's van rinkelende iPhones.

De hersenscans toonde activering
in een deel van de hersenen

de insula, een regio die

gekoppeld is aan gevoelens van liefde en mededogen.

Ze concludeerden dat

dit betekende dat de onderzochten
van hun iPhones hielden.

Er is maar één probleem met die redenering:

de insula doet veel.

Ze is zeker betrokken bij positieve emoties

zoals liefde en mededogen,

maar ook betrokken bij tal van andere processen:

geheugen, taal, aandacht,

zelfs woede, walging en pijn.

Op basis van dezelfde logica kan ik besluiten

dat je je iPhone haat.

Ik bedoel maar dat bij activering in de insula

je niet kan gaan voor je favoriete uitleg

uit de lange lijst.

Mijn collega's Tal Yarkoni en Russ Poldrack

hebben aangetoond dat de insula opduikt
in bijna een derde

van alle ooit gepubliceerde studies
over cerebrale beeldvorming.

De kans is dus heel heel groot

dat je insula nu werkt,

maar ik maak mezelf niet wijs

dat jullie van me houden.

Nu we het hebben over liefde en de hersenen:

er is een onderzoeker, bekend als Dr. Love.

Hij beweert dat de wetenschappers
de lijm hebben gevonden die

samenlevingen bindt,

de bron van liefde en welvaart.

Deze keer geen kaasboterham.

Het gaat over het hormoon oxytocine.

Je hebt er waarschijnlijk al van gehoord.

Dr. Love baseert zijn argument
op studies waaruit blijkt

dat wanneer je bij mensen de oxytocine verhoogt,

dit hun vertrouwen, empathie
en samenwerking verhoogt.

Hij noemt oxytocine 'de morele molecule'.

Deze studies zijn wetenschappelijk onderbouwd,

en ze zijn gerepliceerd.
Maar het verhaal is niet compleet.

Andere studies hebben aangetoond dat oxytocine

afgunst en leedvermaak verhoogt.

Oxytocine doet mensen kiezen
voor hun eigen groep

ten koste van andere groepen.

En in sommige gevallen vermindert oxytocine
zelfs samenwerking.

Op basis van deze studies
kan ik zeggen dat oxytocine

een immorele molecule is
en mijzelf Dr. Strangelove noemen.

(Gelach)

We lazen neuro-flapdoodle
in vele krantenkoppen.

We zien het in supermarkten,
op de boeken.

Hoe zit het met de kliniek?

SPECT imaging is
een hersenenscantechnologie

die gebruikmaakt van een radioactieve merkstof

om de bloedstroom in de hersenen te volgen.

Voor de weggeefprijs van een paar duizend dollar

krijg je in sommige klinieken in de VS

een SPECT-scan.
Die wordt gebruikt

bij de diagnose van je problemen.

Clinici beweren dat deze scans

de ziekte van Alzheimer helpen voorkomen,

gewichts- en verslavingsproblemen oplossen,

echtelijke conflicten overwinnen,

en een reeks van geestesziekten behandelen

variërend van depressie tot angst en ADHD.

Dit klinkt geweldig.
Een heleboel mensen zijn het ermee eens.

Sommige van deze klinieken verdienen
tientallen miljoenen dollar per jaar.

Sommige van deze klinieken verdienen
tientallen miljoenen dollars per jaar.

Eén probleem:

in de neurowetenschappen is men het erover eens

dat we geestesziekten
nog niet kunnen diagnosticeren

door een enkele hersenenscan.

Ondertussen hebben deze klinieken

tienduizenden patiënten behandeld,

waaronder vele kinderen.

SPECT imaging betekent
een radioactieve injectie,

dus blootstelling van mensen
aan potentieel schadelijke straling.

Als neurowetenschapper ben ik enthousiaster
dan de meeste mensen

over de mogelijkheden
voor de behandeling van geestesziekten

en zelfs om ons beter en slimmer te maken.

Als we op een dag kunnen zeggen
dat kaas en chocolade

ons helpen betere beslissingen te nemen,
doe ik mee.

Maar we zijn er nog niet.

We hebben geen 'koopknop'
in de hersenen gevonden.

We kunnen niet zeggen
of iemand liegt of verliefd is

gewoon door te kijken naar hun hersenscans

en we kunnen geen zondaars tot heiligen bekeren
met hormonen.

Ooit misschien wel, maar tot dan

moeten we oppassen
dat we toelaten dat overdreven eisen

afbreuk doen aan middelen en aandacht
voor de echte wetenschap

die op langetermijn denkt.

Wat kunnen jullie doen?

Als iemand je iets probeert te verkopen
met een afbeelding van hersenen,

geloof hen niet op hun woord.

Stel de moeilijke vragen.
Vraag om het bewijs.

Vraag naar het deel van het verhaal
dat niet wordt verteld.

De antwoorden zijn ingewikkeld
want de hersenen zijn complex.

Dat belet ons niet om er onderzoek naar te doen.

Bedankt. (Applaus)