Ik ben neurowetenschapper en ik bestudeer besluitvorming. Ik experimenteer met verschillende chemische stoffen en hoe die het brein beïnvloeden bij onze beslissingen. Ik vertel jullie het geheim van succesvolle beslissingen: een kaasboterham. Dat klopt. Volgens wetenschappers is een kaasboterham de oplossing voor al je moeilijke beslissingen. Ik weet dat omdat ik het onderzoek deed. Een paar jaar geleden waren mijn collega's en ik geïnteresseerd in hoe serotonine, een chemische stof in het brein mensen beïnvloedt bij beslissingen in sociale situaties. We wilden vooral weten hoe serotonine de reactie van mensen op een onrechtvaardige behandeling zou beïnvloeden. We deden een experiment. We manipuleerden het serotonineniveau van mensen met een walgelijk artificieel drankje met citroensmaak. Het neemt het basisingrediënt voor serotonine weg in het brein: het aminozuur tryptofaan. We ontdekten dat bij een laag tryptofaanniveau mensen meer geneigd zijn wraak te nemen als ze onrechtvaardig behandeld worden. Hier zijn een paar krantenkoppen na ons onderzoek. Hier zijn een paar krantenkoppen na ons onderzoek. ("Een kaasboterham volstaat voor krachtige beslissingen") ("Kaas is onze beste vriend!") ("Meer zelfbeheersing: eet kaas en vlees") Je vraagt je dan af: mis ik iets? ("Officieel! Chocolade maakt je gelukkig") Kaas? Chocolade? Waar komt dit vandaan? Dat dacht ik toen deze berichten verschenen, want onze studie had niets te maken met kaas of chocolade. Wij gaven mensen een walgelijk drankje dat hun tryptofaanniveau beïnvloedde. Tryptofaan zit ook in kaas en chocolade. Tryptofaan zit ook in kaas en chocolade. Als wetenschappers zeggen dat kaas en chocolade je helpt betere beslissingen te maken, krijgen ze de aandacht van mensen. Daar heb je het: het ontstaan van een krantenkop. Toen dit gebeurde, dacht een deel van mij: zo belangrijk is het niet. De media gaat kort door de bocht, maar het is gewoon een krantenartikel. Een heleboel wetenschappers denken zo. Het probleem is dat deze dingen voortdurend gebeuren. Het beïnvloedt niet alleen de verhalen die je in het nieuws leest maar ook de producten die je in de winkel ziet. Na de krantenkoppen belden de marketeers. Of ik bereid was wetenschappelijke steun te geven aan flessenwater dat je stemming verbeterde? Of ik op tv wilde komen om aan te tonen, voor een live publiek, dat je je door troostvoedsel echt beter voelt? Deze mensen bedoelden het goed, maar als ik was ingegaan op hun aanbod, zou ik mijn boekje te buiten zijn gegaan. Een goede wetenschapper doet dat niet. Toch duiken neurowetenschappen meer en meer op in marketing. Hier is een voorbeeld: neuro-dranken, een productlijn, met 'Nuero-Bliss' hier. Volgens het bijbehorende label helpt het stress te verminderen, de stemming te verbeteren, de concentratie en positieve vooruitzichten te bevorderen. Ik moet zeggen: dit klinkt geweldig. (Gelach) Ik kon dit 10 minuten geleden gebruiken. Toen dit in opdook in mijn buurtwinkel, was ik natuurlijk nieuwsgierig naar de onderzoeken die deze beweringen onderbouwden. Ik zocht op de website van het bedrijf naar gecontroleerde proeven op hun producten. Ik vond er geen. Proeven of geen proeven, deze beweringen zijn overal te vinden op hun label, vlak naast een afbeelding van hersenen. Afbeeldingen van hersenen hebben speciale eigenschappen. Onderzoekers vroegen een paar honderd mensen om een wetenschappelijk artikel te lezen. Bij de helft van de mensen stond naast het artikel een afbeelding van hersenen. De andere helft kreeg hetzelfde artikel te lezen maar zonder afbeelding. De andere helft kreeg hetzelfde artikel te lezen maar zonder afbeelding. Aan het eind — je snapt al waar ik naartoe wil — vroegen ze aan de mensen of ze akkoord gingen met de conclusies van het artikel. Zoveel mensen waren het eens met de conclusies zonder afbeelding. Zoveel waren het eens met de hetzelfde artikel maar met een afbeelding van hersenen. Dit moet je onthouden: wil je iets verkopen? Zet er een brein op. Ik neem even de tijd om te zeggen dat de neurowetenschappen sterk vooruitgingen in de afgelopen decennia. We ontdekken voortdurend verbazingwekkende dingen over de hersenen. Enkele weken geleden, ontdekten neurowetenschappers aan het MIT hoe ze ratten gewoontes konden afleren enkel door het beheersen van neurale activiteit in een bepaald deel van hun hersenen. Echt cool. De belofte van de neurowetenschappen heeft echter geleid tot hoge verwachtingen en overdreven, onbewezen beweringen. Ik ga jullie vertellen hoe je snel klassieke, opvallende neurononsens kan ontmaskeren, neurorommel, of, mijn persoonlijke favoriet: neuro-flapdoodle. De eerste onbewezen bewering is dat je hersenscans kunt gebruiken om gedachten en emoties van mensen te lezen. Dit is een studie gepubliceerd door een team van onderzoekers als opinie-artikel in The New York Times. De kop? "Je houdt van je iPhone. Letterlijk." Het werd al snel het meest gemailde artikel op de site. Hoe kwamen ze hieraan? Ze staken 16 mensen in een hersenenscanner en toonden hen video's van rinkelende iPhones. De hersenscans toonde activering in een deel van de hersenen de insula, een regio die gekoppeld is aan gevoelens van liefde en mededogen. Ze concludeerden dat dit betekende dat de onderzochten van hun iPhones hielden. Er is maar één probleem met die redenering: de insula doet veel. Ze is zeker betrokken bij positieve emoties zoals liefde en mededogen, maar ook betrokken bij tal van andere processen: geheugen, taal, aandacht, zelfs woede, walging en pijn. Op basis van dezelfde logica kan ik besluiten dat je je iPhone haat. Ik bedoel maar dat bij activering in de insula je niet kan gaan voor je favoriete uitleg uit de lange lijst. Mijn collega's Tal Yarkoni en Russ Poldrack hebben aangetoond dat de insula opduikt in bijna een derde van alle ooit gepubliceerde studies over cerebrale beeldvorming. De kans is dus heel heel groot dat je insula nu werkt, maar ik maak mezelf niet wijs dat jullie van me houden. Nu we het hebben over liefde en de hersenen: er is een onderzoeker, bekend als Dr. Love. Hij beweert dat de wetenschappers de lijm hebben gevonden die samenlevingen bindt, de bron van liefde en welvaart. Deze keer geen kaasboterham. Het gaat over het hormoon oxytocine. Je hebt er waarschijnlijk al van gehoord. Dr. Love baseert zijn argument op studies waaruit blijkt dat wanneer je bij mensen de oxytocine verhoogt, dit hun vertrouwen, empathie en samenwerking verhoogt. Hij noemt oxytocine 'de morele molecule'. Deze studies zijn wetenschappelijk onderbouwd, en ze zijn gerepliceerd. Maar het verhaal is niet compleet. Andere studies hebben aangetoond dat oxytocine afgunst en leedvermaak verhoogt. Oxytocine doet mensen kiezen voor hun eigen groep ten koste van andere groepen. En in sommige gevallen vermindert oxytocine zelfs samenwerking. Op basis van deze studies kan ik zeggen dat oxytocine een immorele molecule is en mijzelf Dr. Strangelove noemen. (Gelach) We lazen neuro-flapdoodle in vele krantenkoppen. We zien het in supermarkten, op de boeken. Hoe zit het met de kliniek? SPECT imaging is een hersenenscantechnologie die gebruikmaakt van een radioactieve merkstof om de bloedstroom in de hersenen te volgen. Voor de weggeefprijs van een paar duizend dollar krijg je in sommige klinieken in de VS een SPECT-scan. Die wordt gebruikt bij de diagnose van je problemen. Clinici beweren dat deze scans de ziekte van Alzheimer helpen voorkomen, gewichts- en verslavingsproblemen oplossen, echtelijke conflicten overwinnen, en een reeks van geestesziekten behandelen variërend van depressie tot angst en ADHD. Dit klinkt geweldig. Een heleboel mensen zijn het ermee eens. Sommige van deze klinieken verdienen tientallen miljoenen dollar per jaar. Sommige van deze klinieken verdienen tientallen miljoenen dollars per jaar. Eén probleem: in de neurowetenschappen is men het erover eens dat we geestesziekten nog niet kunnen diagnosticeren door een enkele hersenenscan. Ondertussen hebben deze klinieken tienduizenden patiënten behandeld, waaronder vele kinderen. SPECT imaging betekent een radioactieve injectie, dus blootstelling van mensen aan potentieel schadelijke straling. Als neurowetenschapper ben ik enthousiaster dan de meeste mensen over de mogelijkheden voor de behandeling van geestesziekten en zelfs om ons beter en slimmer te maken. Als we op een dag kunnen zeggen dat kaas en chocolade ons helpen betere beslissingen te nemen, doe ik mee. Maar we zijn er nog niet. We hebben geen 'koopknop' in de hersenen gevonden. We kunnen niet zeggen of iemand liegt of verliefd is gewoon door te kijken naar hun hersenscans en we kunnen geen zondaars tot heiligen bekeren met hormonen. Ooit misschien wel, maar tot dan moeten we oppassen dat we toelaten dat overdreven eisen afbreuk doen aan middelen en aandacht voor de echte wetenschap die op langetermijn denkt. Wat kunnen jullie doen? Als iemand je iets probeert te verkopen met een afbeelding van hersenen, geloof hen niet op hun woord. Stel de moeilijke vragen. Vraag om het bewijs. Vraag naar het deel van het verhaal dat niet wordt verteld. De antwoorden zijn ingewikkeld want de hersenen zijn complex. Dat belet ons niet om er onderzoek naar te doen. Bedankt. (Applaus)