จะซ่อมสร้างโรงเรียนที่ล่มสลายน่ะหรือ นำอย่างกล้าหาญ และรักให้หมดใจ
-
0:01 - 0:05เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002
-
0:06 - 0:09วันแรกที่ฉันรับตำแหน่งครูใหญ่
-
0:10 - 0:14แต่ไม่ใช่วันแรก
ที่ฉันอยู่ในเขตการศึกษาของฟิลาเดลเฟีย -
0:15 - 0:18ฉันเรียนจบจากโรงเรียนรัฐของฟิลาเดลเฟีย
-
0:19 - 0:22แล้วฉันก็ออกไปสอนวิชา
การศึกษาสำหรับเด็กพิเศษอีก 20 ปี -
0:23 - 0:26ในโรงเรียนย่านคนจน ผลการเรียนต่ำ
-
0:26 - 0:28ในย่านนอร์ธ ฟิลาเดลเฟีย
-
0:28 - 0:30ซึ่งมีอาชญากรรมชุกชุม
-
0:30 - 0:34และความยากจนข้นแค้น
อยู่ในกลุ่มสูงที่สุดในประเทศ -
0:35 - 0:39ไม่นานหลังจากฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนใหม่
-
0:39 - 0:42เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง
ก็ทะเลาะวิวาทกันใหญ่โต -
0:44 - 0:47ไม่นาน หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง
-
0:48 - 0:51ฉันก็เรียกประชุมทันที
-
0:51 - 0:53ที่หอประชุมของโรงเรียน
-
0:53 - 0:57เพื่อแนะนำตัวเองว่าฉันเป็นครูใหญ่คนใหม่
-
0:57 - 1:00(เสียงปรบมือ)
-
1:00 - 1:02ฉันเดินเข้ามาด้วยความโกรธ
-
1:03 - 1:05ประหม่าเล็กน้อย
-
1:05 - 1:06(เสียงหัวเราะ)
-
1:06 - 1:07แต่ฉันมุ่งมั่น
-
1:08 - 1:10ที่จะตั้งกติกาให้นักเรียนเข้าใจตรงกัน
-
1:11 - 1:15ฉันเริ่มกล่าวอย่างหนักแน่นที่สุดเท่าที่ทำได้
-
1:15 - 1:18ว่าฉันคาดหวังเกี่ยวกับ
พฤติกรรมของเขาอย่างไร -
1:18 - 1:22และคาดหวังว่าเขา
จะได้เรียนรู้อะไรในโรงเรียน -
1:23 - 1:24ทันใดนั้น
-
1:25 - 1:28เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังหอประชุม
-
1:29 - 1:30เธอยืนขึ้น
-
1:31 - 1:33และพูดว่า "นี่คุณ"
-
1:34 - 1:35"คุณ"
-
1:36 - 1:40เมื่อเราประสานสายตากัน เธอพูดต่อว่า
-
1:40 - 1:44"ทำไมคุณยังเรียกที่นี่ว่าโรงเรียนอีก
-
1:45 - 1:47นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"
-
1:49 - 1:50ด้วยเสียงตะโกนก้องครั้งเดียว
-
1:51 - 1:55แอชลีย์ได้แสดงออกถึงสิ่งที่ฉันรู้สึก
-
1:55 - 1:58แต่ไม่เคยถูกบรรยายออกมาเป็นคำพูด
-
1:58 - 2:03นั่นคือประสบการณ์ของฉัน
เมื่อฉันเรียนอยู่ในโรงเรียนหางแถว -
2:03 - 2:07ในย่านเดียวกันนั้น เมื่อหลาย ๆ ปีก่อน
-
2:08 - 2:12โรงเรียนนั้นก็ไม่ใช่โรงเรียนเลย
-
2:13 - 2:18ข้ามเวลาไปหนึ่งทศวรรษ
ตอนปลายปี ค.ศ. 2012 -
2:19 - 2:24ขณะที่ฉันเดินเข้าโรงเรียนหางแถวแห่งที่สาม
ในฐานะครูใหญ่ -
2:25 - 2:30ภายในสี่ปี โรงเรียนสตรอเบอร์รี่ แมนชั่น
เปลี่ยนครูใหญ่มาสี่คน ซึ่งฉันเป็นคนที่สี่ -
2:31 - 2:35โรงเรียนนี้ถูกเรียกว่า
"โรงเรียนหางแถวและอันตราย" -
2:36 - 2:39เพราะคะแนนสอบที่ตกต่ำ
-
2:39 - 2:41และเต็มไปด้วยอาวุธ
-
2:41 - 2:44ยาเสพติด การทำร้ายร่างกาย และการจับกุม
-
2:46 - 2:50ไม่นานหลังจากเดินมาถึงประตูโรงเรียน
-
2:50 - 2:52และพยายามจะเข้าไป
-
2:52 - 2:55แต่พบว่าประตูถูกล็อกด้วยโซ่
-
2:55 - 2:59ฉันได้ยินเสียงแอชลีย์ดังก้องในหู
-
2:59 - 3:02ว่า "นี่คุณ คุณ
-
3:03 - 3:05นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"
-
3:06 - 3:09ห้องโถงมืดสลัวเพราะแสงไฟไม่เพียงพอ
-
3:10 - 3:13มีกองเฟอร์นิเจอร์และโต๊ะเก่าที่พังแล้ว
-
3:13 - 3:15กองทิ้งอยู่มากมายในห้องเรียน
-
3:15 - 3:20และมีหนังสือและอุปกรณ์การเรียน
นับพันชิ้นที่ไม่ได้ใช้เลย -
3:21 - 3:23นี่มันไม่ใช่โรงเรียน
-
3:24 - 3:26เมื่อเวลาปีแรกผ่านไป
-
3:27 - 3:31ฉันสังเกตว่าห้องเรียนต่าง ๆ แทบร้าง
-
3:32 - 3:34พวกนักเรียนล้วนหวาดกลัว
-
3:35 - 3:39หวาดหวั่นที่จะนั่งในแถว
เพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น -
3:40 - 3:44หวาดหวั่นเพราะถูกล้อในโรงอาหาร
ว่ากินอาหารฟรี -
3:45 - 3:49เด็ก ๆ กลัวการต่อสู้ ชกต่อย และการรังแก
-
3:50 - 3:53นี่มันไม่ใช่โรงเรียน
-
3:55 - 3:58แล้วก็ยังมีบรรดาครู
-
3:58 - 4:02ที่ห่วงแต่ความปลอดภัยของตัวเอง
อย่างไม่น่าเชื่อ -
4:03 - 4:08พวกเขาตั้งความคาดหวัง
ทั้งกับนักเรียนและกับตัวเองต่ำ -
4:08 - 4:12และไม่ได้ตระหนักเลยว่า พวกเขามีส่วน
-
4:12 - 4:14ในการทำลายวัฒนธรรมของโรงเรียน
-
4:14 - 4:18ซึ่งเป็นปัญหาที่รบกวนจิตใจมากที่สุด
-
4:19 - 4:22คุณเห็นไหม แอชลีย์พูดถูก
-
4:23 - 4:25และไม่ใช่แค่ที่โรงเรียนของเธอเท่านั้น
-
4:26 - 4:28แต่อีกหลายต่อหลายโรงเรียนเหลือเกิน
-
4:28 - 4:30สำหรับเด็ก ๆ ที่ยากจนทั้งหลาย
-
4:30 - 4:33โรงเรียนของเขาไม่ใช่โรงเรียนเลยจริง ๆ
-
4:34 - 4:35แต่มันเปลี่ยนแปลงได้
-
4:36 - 4:41ฉันจะเล่าให้ฟังว่าที่สตรอว์เบอร์รี่แมนชั่น
เราทำได้อย่างไร -
4:42 - 4:45ใครก็ตามที่เคยทำงานกับฉัน
จะบอกคุณได้ว่า -
4:46 - 4:48ฉันชอบมีสโลแกน
-
4:49 - 4:50(เสียงหัวเราะ)
-
4:50 - 4:54ดังนั้น วันนี้ ฉันจะใช้สามสโลแกน
-
4:54 - 4:57ที่สำคัญสูงสุดในความพยายาม
สร้างการเปลี่ยนแปลงของเรา -
4:58 - 5:00สโลแกนแรกของฉันคือ
-
5:00 - 5:03ถ้าคุณจะต้องนำ ก็จงนำ
-
5:04 - 5:06ฉันเชื่อเสมอว่า
-
5:06 - 5:10สิ่งที่เกิดขึ้น
และสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นในโรงเรียน -
5:10 - 5:11ขึ้นอยู่กับครูใหญ่
-
5:12 - 5:13ฉันเป็นครูใหญ่
-
5:14 - 5:17และการอยู่ในตำแหน่งนี้
ทำให้ฉันจำเป็นต้องนำ -
5:18 - 5:21ฉันจะไม่นั่งอยู่ในห้องทำงาน
-
5:21 - 5:24ฉันจะไม่มอบหมายงานให้คนอื่นทำ
-
5:24 - 5:27และฉันไม่กลัวที่จะจัดการอะไรก็ตาม
-
5:27 - 5:29ที่ไม่ดีสำหรับเด็กๆ
-
5:29 - 5:32ไม่ว่าทำแล้วคนจะชื่นชอบฉันหรือไม่
-
5:33 - 5:35ฉันเป็นผู้นำ
-
5:35 - 5:38ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถทำอะไรคนเดียวได้
-
5:39 - 5:41ฉันจึงสร้างสุดยอดทีมผู้นำขึ้นมา
-
5:41 - 5:45ประกอบด้วยคนที่เชื่อในศักยภาพของเด็กทุกคน
-
5:45 - 5:48และเราก็ร่วมมือกัน
จัดการกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ -
5:48 - 5:53เช่นตั้งรหัสตู้ล็อกเกอร์ทั้งหมดใหม่ด้วยมือ
-
5:53 - 5:56เพื่อให้นักเรียนทุกคนมีล็อกเกอร์ที่ปลอดภัย
-
5:57 - 6:00เราตกแต่งบอร์ดทั้งหมดในตึกนั้น
-
6:00 - 6:03ด้วยข้อความเชิงบวกที่มีสีสันสดใส
-
6:03 - 6:07เราตัดโช่ที่ประตูหน้าของโรงเรียนออก
-
6:07 - 6:09เราเปลี่ยนหลอดไฟที่เสีย
-
6:09 - 6:12และเราทำความสะอาดทุกห้องเรียน
แบบเจาะลึกถึงแก่น -
6:12 - 6:16รีไซเคิลหนังสือเรียนทุกเล่มที่ไม่ใช้แล้ว
-
6:16 - 6:20ทิ้งข้าวของและเฟอร์นิเจอร์เก่าเป็นพัน ๆ ชิ้น
-
6:21 - 6:24เราใช้ถังขยะใหญ่ขนาดสองคันรถทุกวัน
-
6:25 - 6:27และแน่นอน แน่นอน
-
6:27 - 6:29เราจัดการกับเรื่องใหญ่ ๆ ด้วย
-
6:30 - 6:34เราปรับงบประมาณของโรงเรียนใหม่ทั้งหมด
-
6:34 - 6:39เพื่อจัดสรรงบจ้างครู
และพนักงานสายสนับสนุนเพิ่มขึ้น -
6:40 - 6:45เราออกแบบตารางสอนใหม่ทั้งหมด
โดยเริ่มจากศูนย์ -
6:45 - 6:49เพื่อเพิ่มความหลากหลาย
ของเวลาเริ่มและเลิกเรียน -
6:49 - 6:52ชั้นเรียนซ่อมเสริม วิชาขั้นสูง
-
6:53 - 6:56กิจกรรมนอกหลักสูตร และบริการให้คำปรึกษา
-
6:56 - 6:58ทั้งหมดภายในช่วงเวลาเรียน
-
7:00 - 7:02ทั้งหมดภายในช่วงเวลาเรียน
-
7:04 - 7:07เราสร้างแผนประจำการ
-
7:08 - 7:14ที่ระบุว่าพนักงานสายสนับสนุนและตำรวจ
จะต้องอยู่ที่ไหนบ้าง -
7:14 - 7:16ในทุก ๆ นาทีของแต่ละวัน
-
7:16 - 7:19และเราเฝ้าสังเกตการณ์
ทุก ๆ วินาทีของแต่ละวัน -
7:20 - 7:22และแผนการจัดการที่ดีที่สุดของเราคือ
-
7:22 - 7:26เราสร้างแผนจัดการระเบียบวินัย
ที่บังคับใช้ทั้งโรงเรียน -
7:26 - 7:28ชื่อว่า "ไม่มีการต่อรอง"
-
7:28 - 7:30มันเป็นระบบปรับพฤติกรรม
-
7:32 - 7:37ที่ออกแบบมาเพื่อส่งเสริม
พฤติกรรมทางบวกตลอดเวลา -
7:37 - 7:38แล้วผลเป็นอย่างไร
-
7:39 - 7:43ชื่อของสตรอเบอร์รี่แมนชั่นหลุดจาก
รวมรายชื่อโรงเรียนอันตราย -
7:43 - 7:46เป็นปีแรกหลังจาก
-
7:46 - 7:49(เสียงปรบมือ)
-
7:52 - 7:56หลังจากติดอยู่ในรายชื่อโรงเรียนอันตราย
มาห้าปีติดต่อกัน -
7:57 - 8:01ผู้นำทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้
-
8:02 - 8:04นั่นนำไปสู่สโลแกนที่สองของฉัน
-
8:05 - 8:07แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ
-
8:07 - 8:09(เสียงหัวเราะ)
-
8:09 - 8:13(เสียงปรบมือ)
-
8:13 - 8:15เมื่อเราดูข้อมูล
-
8:16 - 8:18และประชุมกับเจ้าหน้าที่
-
8:18 - 8:20มีข้ออ้างเยอะแยะมากมาย
-
8:20 - 8:24ว่าทำไมสตรอเบอร์รี่แมนชั่นจึงอยู่หางแถว
และติดอยู่ในรายชื่อโรงเรียนอันตรายมาตลอด -
8:24 - 8:29เขาบอกว่า มีเด็กที่มาโรงเรียนเป็นประจำ
แค่ 68 เปอร์เซ็นต์ -
8:29 - 8:32เด็กทั้งหมด 100 เปอร์เซ็นต์ยากจน
-
8:33 - 8:36ผู้ปกครองให้ความร่วมมือกับโรงเรียน
แค่ 1 เปอร์เซ็นต์ -
8:36 - 8:38เด็กจำนวนมาก
-
8:38 - 8:41มาจากบ้านที่พ่อหรือแม่ติดคุก
และเหลือผู้ปกครองคนเดียว -
8:41 - 8:46นักเรียน 39 เปอร์เซ็นต์มีความต้องการพิเศษ
-
8:46 - 8:48และข้อมูลผลสอบจากรัฐเผยว่า
-
8:49 - 8:53นักเรียนของเราที่เชี่ยวชาญพีชคณิต
มีเพียง 6 เปอร์เซ็นต์ -
8:53 - 8:56และที่เชี่ยวชาญวรรณกรรม
มีเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ -
8:59 - 9:03หลังจากเขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เราฟัง
-
9:03 - 9:07ว่าเด็กๆ และสถานการณ์มันเลวร้ายแค่ไหน
-
9:07 - 9:08ฉันมองหน้าพวกเขา
-
9:09 - 9:13และพูดว่า "แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ
-
9:13 - 9:15เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้กันต่อ"
-
9:15 - 9:18(เสียงปรบมือ)
-
9:21 - 9:26ความรับผิดชอบหลักของฉันคือ
ขจัดข้ออ้างพวกนี้ในทุกจังหวะการเปลี่ยนแปลง -
9:27 - 9:30เราจัดการกับข้ออ้างพวกนี้ทุกข้อ
-
9:30 - 9:32ผ่านโครงการพัฒนาวิชาชีพภาคบังคับ
-
9:32 - 9:37ที่ปูทางสู่การมุ่งเน้นอย่างเข้มข้น
ไปที่การสอนและการเรียนรู้ -
9:38 - 9:40หลังจากสังเกตการสอนมามากมาย
-
9:40 - 9:45ฉันพบว่าสิ่งที่เรากำหนดคือ
ครูต้องรู้ว่าต้องสอนเนื้อหาอะไร -
9:45 - 9:48แต่เขาไม่รู้ว่าจะสอนยังไง
-
9:48 - 9:51เมื่อมีเด็กจำนวนมาก
ที่มีความสามารถหลากหลายมาก -
9:52 - 9:57ดังนั้น เราจึงพัฒนารูปแบบการสอน
-
9:57 - 10:01ที่เน้นการสอนแบบกลุ่มย่อย
-
10:01 - 10:05ทำให้ตอบสนองความต้องการ
ของนักเรียนแต่ละคนได้ -
10:05 - 10:07ในห้องเรียน
-
10:07 - 10:08ผลเป็นอย่างไร
-
10:09 - 10:14ผ่านไปหนึ่งปี ข้อมูลผลสอบของรัฐเผยว่า
-
10:14 - 10:18คะแนนสอบพีชคณิตของโรงเรียนเรา
เพิ่มขึ้น 171 เปอร์เซ็นต์ -
10:18 - 10:21และคะแนนสอบวรรณกรรม
เพิ่มขึ้น 107 เปอร์เซ็นต์ -
10:21 - 10:24(เสียงปรบมือ)
-
10:25 - 10:28เรามีเส้นทางข้างหน้าที่ต้องเดินอีกยาวไกล
-
10:28 - 10:30เส้นทางอีกยาวไกล
-
10:31 - 10:37แต่ทุกวันนี้ เราเผชิญหน้าทุกอุปสรรค
ด้วยทัศนคติแบบ "แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ" -
10:38 - 10:42และนั่นนำฉันมาถึงสโลแกนที่สาม
ซึ่งเป็นข้อสุดท้าย -
10:42 - 10:44(เสียงหัวเราะ)
-
10:44 - 10:48ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกเธอว่าเขารักเธอ
-
10:49 - 10:52จำไว้ว่าครูรักเธอ และครูจะรักเธอเสมอ
-
10:53 - 10:55นักเรียนของฉันมีปัญหา
-
10:56 - 11:00ทั้งด้านสังคม อารมณ์ และเศรษฐกิจ
-
11:00 - 11:02อย่างที่คุณไม่มีทางจินตนาการออก
-
11:03 - 11:05เด็กบางคนกลายเป็นพ่อแม่คนแล้ว
-
11:05 - 11:08บางคนอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ
-
11:09 - 11:13ถ้าใครสักคนถามฉันว่าเคล็ดลับของฉัน
-
11:13 - 11:17ในการนำสตรอเบอร์รี่แมนชั่น
ให้ยังคงเดินหน้าต่อไปคืออะไร -
11:17 - 11:21ฉันจะตอบว่า เพราะฉันรักนักเรียนของฉัน
-
11:21 - 11:23และฉันเชื่อในสิ่งที่เป็นไปได้ในตัวเขา
-
11:23 - 11:25โดยไม่มีเงื่อนไข
-
11:26 - 11:28เมื่อฉันมองนักเรียนของฉัน
-
11:28 - 11:31ฉันมองเห็นแต่สิ่งที่เขาจะเป็นได้ในอนาคต
-
11:32 - 11:36เพราะฉันเองก็เคยเป็นหนึ่งในนักเรียนพวกนั้น
-
11:37 - 11:39ฉันเติบโตมาอย่างยากจน
ในย่านนอร์ธฟิลาเดลเฟียเช่นกัน -
11:40 - 11:45ฉันรู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร
ที่ต้องไปโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียน -
11:46 - 11:49ฉันรู้ว่ามันรู้สึกยังไง เวลานึกสงสัยว่า
-
11:49 - 11:53จะมีวันที่เราจะมีทางออกจากความยากจนไหมนะ
-
11:54 - 11:57แต่เพราะแม่ที่ยอดเยี่ยมของฉัน
-
11:58 - 12:02ทำให้ฉันมีความสามารถที่จะฝัน
-
12:02 - 12:04แม้จะอยู่ท่ามกลางความยากจน
-
12:05 - 12:06ดังนั้น
-
12:06 - 12:09(เสียงปรบมือ)
-
12:09 - 12:14ถ้าฉันจะผลักดันนักเรียนของฉัน
-
12:14 - 12:17ให้ไปถึงความฝันและเป้าหมายในชีวิตของเขา
-
12:17 - 12:19ฉันต้องรู้จักเขา ว่าเขาเป็นใคร
-
12:20 - 12:23ฉันจึงต้องใช้เวลากับนักเรียน
-
12:23 - 12:25ฉันเป็นคนจัดการห้องอาหารกลางวันทุกวัน
-
12:25 - 12:27(เสียงหัวเราะ)
-
12:27 - 12:28และเมื่อฉันอยู่ที่นั่น
-
12:29 - 12:33ฉันพูดคุยกับเด็กๆ
เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวลึกๆ ของเขา -
12:34 - 12:36และเมื่อถึงวันเกิดของเขา
-
12:36 - 12:38ฉันร้องเพลง "แฮปปี้ เบิร์ธเดย์"
-
12:38 - 12:40ทั้งๆ ที่ฉันร้องเพลงไม่ได้เรื่องเลย
-
12:40 - 12:42(เสียงหัวเราะ)
-
12:42 - 12:44ฉันมักจะถามเขาว่า
-
12:44 - 12:48"ทำไมพวกเธออยากให้ครูร้องเพลง
ทั้งที่ครูร้องไม่ได้เรื่องเลย" -
12:48 - 12:50(เสียงหัวเราะ)
-
12:50 - 12:52พวกเด็กๆ ตอบว่า
-
12:52 - 12:55"เพราะเราชอบที่ได้รู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ"
-
12:56 - 12:59เราจัดประชุมทั้งโรงเรียนทุกเดือน
-
13:00 - 13:03เพื่อฟังความเห็นความกังวลของเด็กๆ
-
13:03 - 13:06เพื่อค้นหาว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่
-
13:07 - 13:12เด็กๆ ถามคำถาม เช่น
"ทำไมเราต้องทำตามกฎด้วย?" -
13:12 - 13:15"ทำไมต้องมีบทลงโทษเยอะแยะ?"
-
13:15 - 13:18"ทำไมปล่อยให้เราทำอะไรที่เราอยากทำไม่ได้?"
-
13:18 - 13:20(เสียงหัวเราะ)
-
13:20 - 13:24พวกเด็กๆ ถาม และฉันตอบทุกคำถามอย่างจริงใจ
-
13:25 - 13:31และการฟังซื่งกันและกัน
ช่วยแก้ไขความเข้าใจผิดต่างๆ -
13:32 - 13:35ทุกๆ วินาทีเป็นโอกาสในการสอนทั้งสิ้น
-
13:37 - 13:38รางวัลของฉัน
-
13:39 - 13:41รางวัลของฉัน
-
13:43 - 13:47สำหรับการเคร่งครัดกับกฎและบทลงโทษ
โดยไม่มีการต่อรอง -
13:48 - 13:50คือการได้รับความเคารพจากเด็กๆ
-
13:51 - 13:52ฉันยืนยันในกติกาเหล่านี้
-
13:53 - 13:57และเพราะสิ่งนี้
เราจึงประสบความสำเร็จด้วยกัน -
13:58 - 14:02เด็กๆ เข้าใจชัดเจนว่าฉันคาดหวังอะไรจากเขา
-
14:02 - 14:07และฉันพูดถึงความคาดหวังนี้ซ้ำๆ
ทุกวันผ่านระบบขยายเสียงของโรงเรียน -
14:08 - 14:09ฉันย้ำเตือนพวกเขา
-
14:09 - 14:12(เสียงหัวเราะ)
-
14:12 - 14:15ฉันย้ำเตือนพวกเขาถึงค่านิยมหลัก
-
14:15 - 14:20คือการมุ่งมั่นทุ่มเท
ธรรมเนียมปฏิบัติที่ดี ความเป็นเลิศ -
14:20 - 14:23ความซื่อตรง และเพียรพยายาม
-
14:23 - 14:26และฉันย้ำเตือนเขาทุกวัน
-
14:26 - 14:29ว่าการศึกษาสามารถ
เปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาได้จริงๆ -
14:30 - 14:33และฉันตบท้ายประกาศของฉัน
เหมือนกันทุกครั้งว่า -
14:33 - 14:37"ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกเธอว่าเขารักเธอ
-
14:37 - 14:39จำไว้ว่าครูรักเธอ
-
14:39 - 14:41และจะรักเธอเสมอ"
-
14:42 - 14:44ถ้อยคำของแอชลีย์
-
14:45 - 14:48ที่ว่า "นี่คุณ คุณ
-
14:48 - 14:51นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"
-
14:51 - 14:54ถูกสลักอยู่ในใจฉันตลอดไป
-
14:54 - 15:00ถ้าเราอยากจะสร้างความก้าวหน้าที่แท้จริง
-
15:00 - 15:02ในการแก้ไขปัญหาความยากจน
-
15:02 - 15:04เราต้องแน่ใจว่า
-
15:04 - 15:09โรงเรียนทุกโรงเรียน
ที่ดูแลเด็ก ๆ ที่ยากจน -
15:09 - 15:11ต้องเป็นโรงเรียนที่แท้จริง
-
15:11 - 15:14โรงเรียนที่
-
15:14 - 15:17(เสียงปรบมือ)
-
15:17 - 15:21โรงเรียนที่ให้ทั้งความรู้
-
15:21 - 15:25และการฝึกฝนจิตใจ เพื่อให้เขาใช้ชีวิต
ในโลกที่อยู่รายล้อมตัวเขาโดยไม่หลงทาง -
15:26 - 15:29ฉันไม่ได้รู้คำตอบทุกอย่าง
-
15:29 - 15:35แต่ฉันรู้ว่า สำหรับพวกเราที่ได้รับโอกาส
-
15:36 - 15:41และมีความรับผิดชอบ
เป็นผู้นำโรงเรียนที่ดูแลเด็กยากจน -
15:41 - 15:43เราต้องนำอย่างแท้จริง
-
15:43 - 15:47และเมื่อเผชิญกับความท้าทายที่ยากเหลือเชื่อ
-
15:47 - 15:53เราต้องหยุดและถามตัวเองว่า
"แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ" -
15:53 - 15:55เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้กันต่อ"
-
15:56 - 15:58และในขณะที่เรานำ
-
15:58 - 16:00เราต้องไม่ลืม
-
16:01 - 16:04ว่านักเรียนของเราแต่ละคน
-
16:04 - 16:06ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง
-
16:06 - 16:11หวาดกลัวกับสิ่งที่โลกบอกว่าเขาควรจะเป็น
-
16:12 - 16:18และไม่ว่าโลกทั้งโลกจะบอกเขาว่า
เขาควรจะเป็นอะไร -
16:18 - 16:21เราต้องให้ความหวังแก่เขาเสมอ
-
16:21 - 16:24ต้องให้ความใส่ใจอย่างแน่วแน่
-
16:25 - 16:28เชื่ออย่างไม่สั่นคลอนในศักยภาพของเขา
-
16:28 - 16:30ความคาดหวังที่มั่นคงสม่ำเสมอ
-
16:30 - 16:33และเราต้องบอกพวกเขาบ่อย ๆ ว่า
-
16:33 - 16:37ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกว่ารักพวกเขาเลย
-
16:37 - 16:40จำไว้ว่าพวกเรารักเขา และเราจะรักเขาเสมอ
-
16:40 - 16:41ขอบคุณค่ะ
-
16:41 - 16:44(เสียงปรบมือ)
-
16:52 - 16:53ขอบคุณค่ะ
- Title:
- จะซ่อมสร้างโรงเรียนที่ล่มสลายน่ะหรือ นำอย่างกล้าหาญ และรักให้หมดใจ
- Speaker:
- ลินดา ไคลแอท-เวย์แมน (Linda Cliatt-Wayman)
- Description:
-
more » « less
วันแรกที่ลินดา ไคลแอท-เวย์แมนก้าวเข้ามาเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนมัธยมที่ล้มเหลวในย่านนอร์ธ ฟิลาเดลเฟีย เธอมุ่งมั่นที่จะวางกฎระเบียบ แต่ไม่นานเธอก็ตระหนักว่างานของเธอซับซ้อนกว่าที่คิด เธอเล่าด้วยพลังความปรารถนาอันแรงกล้า ถึงหลักการสามข้อที่ช่วยให้เธอเปลี่ยนแปลงโรงเรียนที่ถูกเรียกว่า "หางแถวและอันตราย" ไปอย่างสิ้นเชิง ความมุ่งมั่นอย่างกล้าหาญของเธอในการนำ และการรักนักเรียนทุกคนโดยไม่มีเงื่อนไข เป็นต้นแบบสำหรับผู้นำในทุกวงการ
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 17:07
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut accepted Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard | |
|
Thipnapa Huansuriya edited Thai subtitles for How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard |