Πώς άλλαξα κατά λάθος τον τρόπο δημιουργίας ταινιών

Πώς επιλέγει το Χόλιγουντ τις ιστορίες που φτάνουν στη μεγάλη οθόνη; Πολύ συχνά, πρόκειται για την κοινή άποψη, που πληροφορείται από μια ομάδα πολύ συντηρητικών ιδεών σχετικά με το τι πουλάει παγκοσμίως. Ως παραγωγός, ο Φράνκλιν Λέναρντ είδε άπειρα, φανταστικά σενάρια να μη γίνονται ποτέ ταινίες επειδή δεν ήταν συμβατά με τον κανόνα. Οπότε, ξεκίνησε τη «Μαύρη Λίστα», ένα ανώνυμο email με το οποίο προώθησε τα αγαπημένα του σενάρια και έκανε την εξής ερώτηση: Γιατί δε γυρίζουμε αυτές τις ταινίες; Μάθετε για την ιστορία πίσω από τις αγαπημένες σας ταινίες, διεισδύοντας στην κινηματογραφική βιομηχανία.

Αυτό το Σαββατοκύριακο,

δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι
στις Ηνωμένες Πολιτείες

και άλλοι τόσοι σε ολόκληρο τον κόσμο,

στο Κολόμπο της Τζόρτζια,
στο Κάρντιφ της Ουαλίας,

στην Τσονγκτσίνγκ της Κίνας,
στην Τσεννάι της Ινδίας

θ' αφήσουν τα σπίτια τους,

θα πάρουν τα αυτοκίνητά τους
ή τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

ή θα πάνε με τα πόδια,

και θα μπουν σ' ένα δωμάτιο

και θα καθίσουν δίπλα
σε κάποιον που δε γνωρίζουν

ή, ίσως, σε κάποιον που γνωρίζουν,

και το φως θα σβήσει
και θα παρακολουθήσουν μια ταινία.

Θα δουν ταινίες σχετικά
με εξωγήινους ή ρομπότ,

ή εξωγήινους- ρομπότ
ή κανονικούς ανθρώπους.

Μα όλες οι ταινίες θα δείχνουν
τη σημασία του να είσαι άνθρωπος.

Εκατομμύρια θα νιώσουν δέος ή φόβο,

εκατομμύρια θα γελάσουν
και εκατομμύρια θα κλάψουν.

Και όταν ανάψουν και πάλι τα φώτα,

και θα επανεμφανιστούν στον κόσμο
που ήξεραν αρκετές ώρες νωρίτερα.

Και εκατομμύρια θα κοιτάξουν τον κόσμο

λίγο διαφορετικά απ' ό,τι τον κοιτούσαν
όταν μπήκαν στο δωμάτιο.

Όπως συμβαίνει όταν πηγαίνουμε σε έναν ναό
ή σε ένα τζαμί ή σε μια εκκλησία,

ή σε οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό ίδρυμα,

το σινεμά είναι, με πολλούς
τρόπους, μια ιεροτελεστία.

Επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα κάθε εβδομάδα.

Θα πάω αυτό το Σαββατοκύριακο,

όπως ακριβώς έκανα τα περισσότερα
Σαββατοκύριακα από το 1986 ως το 1990,

στο σινεμά κοντά στο εμπορικό κέντρο,

περίπου 8 χιλιόμετρα απ' το σπίτι
όπου μεγάλωσα στο Κολόμπο της Τζόρτζια.

Το περίεργο είναι ότι
κάποια στιγμή έκτοτε,

κατά λάθος άλλαξα μέρος της συζήτησης

σχετικά με το ποιες ταινίες γίνονται.

Η ιστορία ξεκινά το 2005,
σε ένα γραφείο στη Λεωφόρο Σάνσετ,

όπου ήμουν κατώτατο στέλεχος

στην Appian Way, την εταιρία παραγωγής
του Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Για εσάς που δεν είστε εξοικειωμένοι
με την κινηματογραφική βιομηχανία,

σημαίνει ότι ήμουν ένας
απ' τους λίγους πίσω από το άτομο

που παράγει την ταινία για τους ανθρώπους
μπροστά και πίσω απ' την κάμερα

τους οποίους θα αναγνωρίζατε
ευκολότερα από εμένα.

Ουσιαστικά, είστε o βοηθός που αναλαμβάνει
όλη την πεζή δουλειά της παραγωγής

που εμπίπτει στη δημιουργική
πλευρά της παραγωγής.

Κάνετε μια λίστα από συγγραφείς,
σκηνοθέτες και ηθοποιούς

που ίσως να κάνουν για τις ταινίες
που θέλετε να δημιουργήσετε,

συναντάτε πολλούς από αυτούς
και τους εκπροσώπους τους

με ελπίδα για μια μελλοντική συνεργασία.

Επίσης, διαβάζετε πολύ.

Μυθιστορήματα που μπορούν
να γίνουν ταινίες,

διαβάζετε κόμιξ που μπορούν
να γίνουν ταινίες,

άρθρα που μπορούν να γίνουν ταινίες,

σενάρια που μπορούν να γίνουν ταινίες.

Και μελετάτε σενάρια από σεναριογράφους
που ίσως τα προσαρμόσουν

από μυθιστορήματα, κόμιξ, άρθρα

και ίσως ξαναγράψουν τα σενάρια
που ήδη δουλεύετε.

Όλα αυτά γίνονται
για να βρεθεί η νέα επιτυχία

ή ο επόμενος συγγραφέας
που θα παραδώσει κάτι

που μπορεί να αποθεώσει
εσάς και την εταιρία.

Λοιπόν, το 2005, ήμουν στέλεχος ανάπτυξης
στην εταιρία παραγωγής του Λεονάρντο.

Δέχτηκα μια κλήση από
τον εκπρόσωπο ενός σεναριογράφου

που ξεκίνησε με τον τυπικό τρόπο
που αρχίζουν αυτές οι συνομιλίες:

«Έχω την επόμενη ταινία του Λέο».

Τώρα σε αυτή την ταινία,
που γράφτηκε από αυτό τον πελάτη,

ο Λέο θα ήταν λομπίστας
πετρελαιοβιομηχανίας

και η κοπέλα του, μια μετεωρολόγος,
απειλεί ότι θα τον χωρίσει,

επειδή συμβάλλει
στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Και η κατάσταση γίνεται κρίσιμη

εξαιτίας ενός τυφώνα
που δημιουργείται στον Ατλαντικό

που απειλεί να πλήξει το Μέιν μέχρι
το Μύρτλ Μπιτς, όπως ο Κυκλώνας Μαρία.

Ο Λέο, λυπημένος
για τον επικείμενο χωρισμό

ερευνά περαιτέρω τον κυκλώνα

και διαπιστώνει ότι κατά
την πορεία του στον Ατλαντικό,

θα περάσει πάνω από ένα ενεργό
ηφαίστειο, που για καιρό ήταν σβησμένο

που θα εκτοξεύσει τοξική
στάχτη στο μάτι του

η οποία πιθανώς θα χτυπήσει
σαν κάποιο είδος χημικού όπλου

που θα ισοπεδώσει τον κόσμο.

(Γέλια)

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, τον ρώτησα:

«Άρα, αυτό που προτείνεις είναι
Λέο εναντίον φονικής καταιγίδας

που θα καταστρέψει την ανθρωπότητα;»

Και η απάντησή του ήταν,

«Βασικά, όταν το θέτεις έτσι,
ακούγεται γελοίο».

Και ομολογώ ότι ντρέπομαι που του
ζήτησα να μου στείλει το σενάριο

και διάβασα 30 σελίδες για να σιγουρευτώ
ότι ήταν όντως τόσο άσχημο.

Τώρα, η «Φονική Καταιγίδα» είναι
ένα ακραίο παράδειγμα,

όμως, από την άλλη, δεν είναι ασυνήθιστο.

Και δυστυχώς, δεν απορρίπτονται
όλα τα σενάρια τόσο εύκολα όσο αυτό εδώ.

Για παράδειγμα, μια κωμωδία
για μια τελειόφοιτη του λυκείου,

που, όταν προέκυψε
μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη,

πήρε μια ασυνήθιστη απόφαση
σχετικά με το αγέννητο παιδί της.

Προφανώς μιλάμε για τη «Juno».

Διακόσια τριάντα εκατομμύρια
εισιτήρια παγκοσμίως,

τέσσερις υποψηφιότητες
για Όσκαρ, μία νίκη.

Τι λέτε για έναν έφηβο
στις φτωχογειτονιές της Βομβάης

που θέλει να διαγωνιστεί
στην Ινδική εκδοχή

του «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος»

Αυτό είναι εύκολο --
«Slumdog Millionaire».

Τριακόσια εβδομήντα επτά
εκατομμύρια παγκοσμίως,

δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ
και οκτώ νίκες.

Ένας χιμπατζής διηγείται

τη ζωή του μαζί με τον θρυλικό
αστέρα Μάικλ Τζάκσον.

Κανείς;

(Γέλια)

Είναι ερώτηση-παγίδα.

Το σενάριο λέγεται «Μπάμπλς»

και θα γυριστεί από τον Τάικα Γουαϊτίτι,

σκηνοθέτη του «Θωρ: Ράγκναροκ».

Άρα, μεγάλο μέρος της δουλειάς είναι

να διαχωρίσεις τη «Φονική Καταιγίδα»
απ' το «Slumdog Millionaires»

και σταδιακά, αυτούς που γράφουν
«Φονικές Καταιγίδες»

από αυτούς που μπορούν να γράψουν
«Slumdog Millionaire».

Ο ευκολότερος τρόπος, προφανώς,
είναι να διαβάζεις όλα τα σενάρια,

όμως, ειλικρινά, αυτό είναι αδύνατο.

Ο γενικός κανόνας είναι
ότι ο Σύλλογος Συγγραφέων Αμερικής

καταχωρίζει περίπου 50.000
νέα έργα κάθε χρόνο,

και η πλειοψηφία τους είναι σενάρια.

Φυσικά, μια εύλογη εκτίμηση
είναι ότι 5.000 από αυτά

περνούν από διάφορα φίλτρα,
πρακτορεία, εταιρίες διαχείρισης,

συνθέσεις σεναρίων και τα σχετικά,

και τα διαβάζει κάποιος
στην εταιρία παραγωγής

ή σε ένα κορυφαίο στούντιο.

Και προσπαθεί ν' αποφασίσει
αν μπορούν να γίνουν

μία απ' τις 300-και-βάλε ταινίες που
βγαίνουν απ' τα κορυφαία στούντιο

ή τις θυγατρικές τους κάθε χρόνο.

Νωρίτερα, το περιέγραψα

σα να μπαίνεις σε ένα
βιβλιοπωλείο μόνο για μέλη

όπου όλο το απόθεμα
είναι τυχαία οργανωμένο,

και κάθε βιβλίο έχει το ίδιο,
αδιάφορο εξώφυλλο.

Η δουλειά σου είναι
να μπεις στο βιβλιοπωλείο

και να μην επιστρέψεις, μέχρι να βρεις
τα καλύτερα και πιο επικερδή βιβλία του.

Πρόκειται για αταξία και αδιαφάνεια.

Ο καθένας λύνει αυτό το πρόβλημα
με τον δικό του τρόπο.

Πολλοί βασίζονται στα κορυφαία πρακτορεία

και υποθέτουν ότι αν υπάρχει
μεγάλο ταλέντο στον κόσμο,

έχουν ήδη εξασφαλίσει
εισιτήριο για τα πρακτορεία,

ανεξάρτητα από τα εμπόδια
που όντως υπάρχουν

μέχρι να φτάσει κανείς στα πρακτορεία.

Επίσης, άλλοι διαρκώς
συγκρίνουν τις σημειώσεις τους,

σχετικά με όλα όσα διάβασαν και τι αξίζει

και ελπίζουν ότι ο κύκλος τους είναι
ο καλύτερος, σε εγρήγορση

και έχει το καλύτερο γούστο στη πόλη.

Άλλοι προσπαθούν να τα διαβάσουν
όλα αλλά και πάλι, δε γίνεται.

Εάν διαβάζετε 500 σενάρια
μέσα σε ένα χρόνο,

διαβάζετε πολύ.

Και είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό
από τα γραπτά εκεί έξω.

Ουσιαστικά, πρόκειται για διαλογή.

Και όταν κάνεις διαλογή, αυτόματα
ακολουθείς την επικρατούσα άποψη

σχετικά με το τι αποδίδει και τι όχι.

Ότι μια κωμωδία για μια κοπέλα που
αντιμετωπίζει ένα θέμα αναπαραγωγής

δεν μπορεί να πουλήσει.

Ότι η ιστορία ενός Ινδού έφηβου
δεν θα έχει επιτυχία στην εγχώρια αγορά

ούτε πουθενά αλλού έξω από την Ινδία.

Ότι η μόνη πηγή για βιώσιμες ταινίες
είναι ένας κλειστός κύκλος συγγραφέων

που ήδη βρήκαν τον δρόμο τους
στη ζωή και την εργασία στο Χόλιγουντ,

που ήδη έχουν τους καλύτερους
εκπροσώπους σε αυτή τη δουλειά,

και γράφουν μια περιορισμένη
θεματολογία ιστοριών.

Και ντρέπομαι που το λέω,
αλλά έτσι ήμουν το 2005.

Καθόμουν στο γραφείο μου
στη Λεωφόρο Σάνσετ,

μελετώντας αυτό το νοητό
ανώνυμο βιβλιοπωλείο,

και επί μήνες διάβαζα
μόνο άσχημα σενάρια.

Ισχύει μία από τις δύο εξηγήσεις:

είτε δεν ήμουν πολύ καλός στη δουλειά μου,

που φαίνεται πως ήμουν,
αφού εντόπιζα καλά σενάρια,

ή, δουλειά μου ήταν απλώς
να διαβάζω ασήμαντα σενάρια.

Όπου, οι εβδομαδιαίες κλήσεις
της μητέρας μου,

που ρωτούσε αν ίσχυαν ακόμη
οι βαθμοί μου για να μπω στη Νομική

ήταν κάτι το οποίο
δεν έπρεπε να παραβλέψω.

Αυτό που επίσης ήξερα

ήταν ότι θα πήγαινα διακοπές
για δύο εβδομάδες

και όσο άσχημο είναι να διαβάζεις
κακά σενάρια στη δουλειά

είναι ακόμα χειρότερο στις διακοπές.

Έπρεπε να κάνω κάτι.

Έτσι, αργά ένα βράδυ
στο γραφείο μου, έκανα μια λίστα

με όλους όσους είχαμε πάρει πρωινό,
μεσημεριανό ή ποτά μαζί,

που δούλευαν σε παρόμοιο πόστο,
και τους έστειλα ανώνυμο email.

Και ζήτησα κάτι πολύ απλό.

«Στείλτε μου μέχρι 10
απ' τα αγαπημένα σας σενάρια

που πληρούν τρια κριτήρια.

Πρώτον: Λατρεύετε το σενάριο,

Δεύτερον: η κινηματογραφική του
εκδοχή δε θα παιχτεί στο σινεμά

μέχρι το τέλος αυτού του έτους,

και τρίτον: μόλις φέτος
ανακαλύψατε αυτό το σενάριο».

Δεν ήταν μια έκκληση για σενάρια
που θα γίνονταν η επόμενη μεγάλη επιτυχία,

ούτε για σενάρια που θα κέρδιζαν Όσκαρ,

δε χρειαζόταν να είναι αυτά
που λάτρευε το αφεντικό

ή αυτά που θα έφτιαχνε το στούντιο.

Ήταν απλώς μια ευκαιρία να εκφράσουν
οι άνθρωποι τη γνώμη τους

σχετικά με το τι λάτρεψαν,

κάτι που στον κόσμο μας,
γίνεται όλο και σπανιότερο.

Τώρα, απάντησαν σχεδόν και οι 75 άνθρωποι
που έλαβαν τα ανώνυμα email.

Και έπειτα, ένα σωρό άλλοι,
έστειλαν email για να συμμετέχουν

σε αυτή την ανώνυμη διεύθυνση,

όμως επιβεβαίωσα ότι όντως έκαναν
τη δουλειά που έλεγαν ότι έκαναν.

Μετά έφτιαξα ένα λογιστικό
φύλλο με τις ψήφους,

έκανα εξαγωγή τον πίνακα στο PowerPoint,

και την παραμονή των διακοπών μου,

του κόλλησα ένα σχεδόν ανατρεπτικό όνομα

και το έστειλα πίσω, από το ανώνυμο email,

σε όλους όσους ψήφισαν.

Η Μαύρη Λίστα.

Αφιερωμένη σε όσους έμειναν άνεργοι
τους κατά την αντι-κομμουνιστική υστερία

του '40 και του '50

και την ανατροπή της έννοιας

ότι το μαύρο έχει μια αρνητική χροιά.

Αφού έφτασα στο Μεξικό,
κάθισα δίπλα στην πισίνα.

διάβασα τα σενάρια και προς
μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα

ότι τα πιο πολλά ήταν αρκετά αξιόλογα.

Αποστολή εξετελέσθη.

Κάτι που δεν είχα προβλέψει, όμως,

ήταν αυτό που συνέβη αργότερα.

Την πρώτη εβδομάδα των διακοπών μου,

πήγα να τσεκάρω τα email μου
στο ξενοδοχείο.

Δεν υπήρχαν ακόμα τα iPhone, άλλωστε.

Και ανακάλυψα ότι αυτή η λίστα
που είχα δημιουργήσει ανώνυμα

είχε προωθηθεί σ' εμένα πάρα πολλές φορές,

στο προσωπικό μου email.

Όλοι κοινοποιούσαν αυτή τη λίστα σεναρίων
που είχε αγαπηθεί από όλους

που τα διάβαζαν
και στη συνέχεια τα λάτρευαν.

Η πρώτη μου αντίδραση,
που δε μπορώ βασικά να πω εδώ,

αλλά θα την περιγράψω σα φόβο,

η ιδέα του να κάνεις έρευνα
πάνω στα σενάρια

σίγουρα δεν ήταν κάτι καινοτόμο ή ευφυές.

Σίγουρα, υπήρχε στο Χόλιγουντ
κάποιος άγραφος νόμος σιωπής

που είχε αποτρέψει πολλούς
απ' το να το κάνουν

που ήμουν πολύ αφελής για να το καταλάβω
όντας στο ξεκίνημα της καριέρας μου.

Ήμουν πεπεισμένος πως θα με απέλυαν,

οπότε αποφάσισα ότι πρώτον,
δε θα έλεγα ποτέ σε κανένα

ότι το είχα κάνει αυτό

και δεύτερον, δε θα το επαναλάμβανα ποτέ.

Έπειτα, έξι μήνες αργότερα,
έγινε κάτι ακόμα πιο παράδοξο.

Ήμουν στο γραφείο μου, στη Σάνσετ,

και δέχτηκα κλήση από έναν άλλο
εκπρόσωπο ενός συγγραφέα.

Η κλήση ξεκίνησε παρόμοια με την κλήση
για τη «Φονική Καταιγίδα»:

«Έχω τη νέα ταινία του Λέο».

Αυτό δεν έχει ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον έχει το πώς
τελείωσε αυτή η κλήση.

Γιατί ο εκπρόσωπος μετά μου είπε,
και σας το παραθέτω τα λεγόμενά του,

«Αυστηρά μεταξύ μας, μπορώ να εγγυηθώ

ότι αυτό θα γίνει το πρώτο σενάριο
στη Μαύρη Λίστα της νέας χρονιάς».

(Γέλια)

Ναι.

Περιττό να πω, έμεινα αποσβολωμένος.

Ο εκπρόσωπος αυτός χρησιμοποιούσε
τη Λίστα που είχα φτιάξει ανώνυμα

και είχα αποφασίσει να μην το ξανακάνω,

για να μου πουλήσει τον πελάτη του.

Για να τονίσει την αξία του σεναρίου,
βασίστηκε μόνο στη πιθανότητα

να συμπεριληφθεί σε μια λίστα
αγαπημένων έργων.

Μόλις τερματίστηκε η κλήση,
κάθισα στο γραφείο μου, κοιτάζοντας έξω,

νιώθοντας εναλλάξ σοκ και ζαλάδες.

Και μετά συνειδητοποίησα
ότι το δημιούργημά μου

είχε περισσότερη αξία

από το να διαβάζω καλά
σενάρια στις διακοπές

Οπότε, το επανέλαβα την επόμενη χρονιά --

και το «LA Times» με προέβαλε
ως εκείνον που το δημιούργησε --

και τον επόμενο χρόνο,

και το μεθεπόμενο -- το κάνω
κάθε χρονιά από το 2005.

Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα,

επειδή, ασχέτως αμετανοησίας,
αυτός ο εκπρόσωπος είχε δίκιο.

Για πολλούς, αυτή η λίστα ήταν
η απόδειξη της αξίας ενός σεναρίου,

και ότι ένα φοβερό σενάριο άξιζε πιο πολύ

που νομίζω, πολλοί την περίμεναν
με ανυπομονησία.

Σύντομα, οι συγγραφείς των οποίων
τα έργα ήταν στη λίστα

άρχισαν να κερδίζουν δουλειές,

τα σενάρια άρχισαν να φτιάχνονται,

και όσα φτιάχτηκαν

ήταν συχνά αυτά που
διέψευσαν τις υποθέσεις

σχετικά με το τι απέδιδε και τι όχι.

Ήταν σενάρια σαν την «Juno»
και τη «Little Miss Sunshine»

τη «Βασίλισσα», το «Ο Λόγος του Βασιλιά»

και το «Όλα στο Φως».

Και ναι, το «Slumdog Millionaire».

Ακόμα και η προσεχής ταινία
για τον χιμπατζή του Μάικλ Τζάκσον.

Σ' αυτό το σημείο νομίζω είναι σημαντικό
να κάνω μια μικρή παύση

και να διευκρινίσω ότι δε ζητώ εύσημα
για καμία από αυτές τις ταινίες.

Δεν τις έγραψα, δεν τις σκηνοθέτησα, δεν
τις παρήγαγα, δεν τις έστειλα στα θέατρα,

δεν παρείχα εγώ το φαγητό στα γυρίσματα --

όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι.

Τα εύσημα για αυτές
τις ταινίες και επιτυχίες

ανήκουν σε εκείνους που τις δημιούργησαν.

Εγώ άλλαξα το πώς τις έβλεπαν οι άνθρωποι.

Συμπτωματικά, ρώτησα
αν η επικρατούσα αντίληψη ήταν ορθή.

Βέβαια υπάρχουν ταινίες μέσα στη λίστα
που θα είχαν φτιαχτεί

χωρίς τη Μαύρη Λίστα,

όμως υπάρχουν πολλές
που σίγουρα δε θα είχαν γίνει.

Τουλάχιστον, αρκετές είχαν
καταλυτική σημασία για την παραγωγή

και νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί.

Έχουν συμπεριληφθεί περίπου
1.000 σενάρια στη Μαύρη Λίστα

από τη δημιουργία της το 2005.

Περίπου 350 έγιναν ταινίες.

Ήταν υποψήφια για 300 Όσκαρ,

κέρδισαν 50.

Τέσσερα από τα εννέα τελευταία Όσκαρ
απονεμήθηκαν σε σενάρια από τη Μαύρη Λίστα

καθώς και 10 από τα τελευταία 20 Όσκαρ
Καλύτερου Πρωτότυπου σεναρίου.

Συνολικά, έκαναν περίπου
25 δισεκατομμύρια δολάρια

σε εισπράξεις παγκοσμίως,

που σημαίνει ότι εκατοντάδες
εκατομμύρια ανθρώπων

βλέπουν αυτές τις ταινίες
όταν βγαίνουν απ' το σπίτι

και κάθονται δίπλα σ' έναν άγνωστο
και τα φώτα χαμηλώνουν.

Και δε γίνεται λόγος
για προβολές εκτός θεάτρων

όπως τα DVD, το streaming, και ας είμαστε
ειλικρινείς, το παράνομο κατέβασμα.

Πριν από πέντε χρόνια, στις 15 Οκτωβρίου

μαζί με το συνέταιρό μου
αφοσιωθήκαμε σ' αυτή την ιδέα

ότι δε θα βρίσκαμε ταλαντούχους
σεναριογράφους εκεί που περιμέναμε,

και ξεκινήσαμε μια ιστοσελίδα
που επέτρεπε σε οποιονδήποτε

που είχε γράψει ένα σενάριο στα Αγγλικά

να το καταχωρίσει, ώστε να αξιολογηθεί,

και να γίνει διαθέσιμο σε χιλιάδες
επαγγελματίες του κινηματογράφου.

Και χαίρομαι που λέω,
ότι πέντε χρόνια από τη δημιουργία του

την αποδείξαμε σε μεγάλο βαθμό.

Για εκατοντάδες συγγραφείς
από όλο τον κόσμο βρέθηκε εκπρόσωπος,

τα έργα τους επιλέχθηκαν ή πουλήθηκαν.

Επτά είδαν τις ταινίες τους
να γίνονται την περασμένη τριετία,

όπως η ταινία «Nightingale»,

η ιστορία της ψυχολογικής
κατάπτωσης ενός βετεράνου

όπου εμφανίζεται μονάχα
το πρόσωπο του Ντέιβιντ Ογιελόβο

σε όλη την 90-λεπτη ταινία.

Προτάθηκε για μια Χρυσή Σφαίρα
και δύο Βραβεία Emmy.

Ακόμα, είναι ωραίο που αρκετοί συγγραφείς

που έγιναν γνωστοί από τη σελίδα

κατέληξαν σ' εκείνη την ετήσια λίστα,

ανάμεσά τους δύο απ' τους
τελευταίους τρεις κορυφαίους.

Με απλά λόγια, η επικρατούσα άποψη
σχετικά με την αξία ενός σεναρίου --

πού ήταν και πού θα μπορούσε να είναι,

ήταν λανθασμένη.

Και αυτό είναι αξιοσημείωτο,
επειδή όπως ανέφερα νωρίτερα,

κατά τη διαλογή για να κάνουμε ταινίες
και όταν τις γυρίζουμε,

πολλά εξαρτώνται
από την επικρατούσα άποψη.

Και αυτή άποψη,

μπορεί, απλά μπορεί,

να είναι στρεβλή
και να επιφέρει συνέπειες.

Οι ταινίες για τους μαύρους
δεν πουλάνε παγκοσμίως.

Οι ταινίες δράσης με γυναίκες
πρωταγωνίστριες δεν δουλεύουν,

αφού η γυναίκα θα ταυτιστεί με τον άντρα,
ενώ ο άντρας δε θα ταυτιστεί μαζί της.

Ότι κανείς δε θέλει να βλέπει ταινίες
για γυναίκες άνω των 40.

Ότι οι ήρωες πρέπει να ταιριάζουν
με τη στενή αντίληψη της ομορφιάς

που θεωρούμε τυπική.

Τι σημαίνει αυτό όταν αυτές οι εικόνες
προβάλλονται σε ύψος 9 μέτρων

και τα φώτα σβήνουν,

για ένα παιδί που μου μοιάζει,
στο Κολόμπο της Τζόρτζια;

Ή μια νεαρή Μουσουλμάνα
στο Κάρντιφ της Ουαλίας;

Ή ένα ομοφυλόφιλο παιδί στην Τσεννάι;

Τι σημαίνει για το πώς βλέπουμε
τους εαυτούς μας

και πώς βλέπουμε τον κόσμο
και πώς ο κόσμος βλέπει εμάς;

Ζούμε σε πολύ παράξενες εποχές.

Και θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές, όλοι μας
βρισκόμαστε σε μια μόνιμη διαλογή.

Υπάρχει τεράστιος όγκος πληροφοριών,

πρέπει να δώσουμε πολλές μάχες.

Και κατά κανόνα, τείνουμε να επιλέγουμε
εξ' αρχής την επικρατούσα άποψη.

Πιστεύω πως είναι σημαντικό
να αναρωτιόμαστε, διαρκώς,

Κατά πόσο η επικρατούσα άποψη είναι
απλά μια σύμβαση, και όχι μια γνώμη;

Και με τι κόστος;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)