-
Sarah Sze: Πως βλέπουμε τον κόσμο
-
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.
-
Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να μπορέσουμε να αισθανθούμε και να αγγίξουμε
-
και να μυρίσουμε τα υλικά.
-
Και στο άλλο άκρο της ταλάντωσης του εκκρεµούς βρίσκεται
-
μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά
-
λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με εικόνες.
-
Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες
-
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες
-
έχω βιώσει όσο ζω.
-
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη.
-
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς.
-
Μπορούμε να την διαχειριστούμε
-
και μπορούμε να την στείλουμε σε άλλους.
-
Είναι εικόνες-σπαράγματα.
-
Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικονων.
-
Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης
-
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις
-
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.
-
Εικόνες τοπίων
-
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου.
-
Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου,
-
όταν τις αντικρίζεις.
-
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο
-
ζωγραφικής και γλυπτικής
-
Στόχος μου ήταν να απομακρύνω εντελώς
-
ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου
-
ώστε οι θεατές να βλέπουν θραύσματα
-
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,
-
να περνούν από τα ίδια φίλτρα
-
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.
-
Όταν εισέρχεται ο θεατής στον χώρο,
-
αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως οπές.
-
Όλα τα άκρα των έργων
-
στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούν πολύ διαφορετικές γωνίες.
-
Ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την αίθουσα
-
ως το σύνολο των στοιχείων
-
αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν.
-
Ο θεατής βιώνει την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου
-
όπου δε γνωρίζει που αρχίζει ενα έργο
-
και που τελειώνει.
-
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.
-
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.
-
-
-
Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;
-
Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;
-
Πώς προσκολλάται;
-
Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,
-
αναρρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στην εικόνα.
-
Αυτό είναι το κομβικό σημείο όπου η υλική οντότητα της γλυπτικής
-
και η εικόνα θεωρώ πως ουσιαστικά
-
συναντώνται.
-
Αυτό το είδος συμπεριφοράς,
-
αυτό το είδος απτικότητας...
-
...θεωρώ πως η αξιακή του ένταση
-
ενισχύεται.
-
Διότι βιώνουμε μια έντονη ψευδαίσθηση
-
όμως δεν έχουμε αίσθηση αφής,
-
δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.
-
Δεν έχουμε οικειότητα με τις εικόνες.
-
-