0:00:05.000,0:00:06.000
Sarah Sze: Πως βλέπουμε τον κόσμο

0:00:06.000,0:00:08.370
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

0:00:08.370,0:00:11.390
Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να μπορέσουμε να αισθανθούμε και να αγγίξουμε

0:00:13.460,0:00:14.460
και να μυρίσουμε τα υλικά.

0:00:14.460,0:00:15.980
Και στο άλλο άκρο της ταλάντωσης του εκκρεµούς βρίσκεται

0:00:15.980,0:00:17.860
μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά

0:00:18.780,0:00:20.740
λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με εικόνες.

0:00:21.340,0:00:24.000
Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες

0:00:24.000,0:00:26.220
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες

0:00:31.760,0:00:33.320
έχω βιώσει όσο ζω.

0:00:33.320,0:00:36.570
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη.

0:00:36.570,0:00:38.120
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς.

0:00:38.120,0:00:41.800
Μπορούμε να την διαχειριστούμε

0:00:43.440,0:00:46.400
και μπορούμε να την στείλουμε σε άλλους.

0:00:46.400,0:00:47.580
Είναι εικόνες-σπαράγματα.

0:00:47.589,0:00:48.509
Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικονων.

0:00:49.140,0:00:51.480
Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης

0:00:52.660,0:00:55.340
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

0:01:00.600,0:01:03.329
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.

0:01:03.329,0:01:06.790
Εικόνες τοπίων

0:01:06.790,0:01:09.290
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

0:01:12.700,0:01:15.120
Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου,

0:01:15.710,0:01:18.970
όταν τις αντικρίζεις.

0:01:19.500,0:01:21.520
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο

0:01:21.520,0:01:22.960
ζωγραφικής και γλυπτικής

0:01:25.980,0:01:28.320
Στόχος μου ήταν να απομακρύνω εντελώς

0:01:28.330,0:01:30.210
ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

0:01:30.900,0:01:34.560
ώστε οι θεατές να βλέπουν θραύσματα

0:01:34.570,0:01:37.270
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,

0:01:37.270,0:01:40.100
να περνούν από τα ίδια φίλτρα

0:01:40.100,0:01:43.610
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.

0:01:43.610,0:01:44.870
Όταν εισέρχεται ο θεατής στον χώρο,

0:01:45.570,0:01:47.390
αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως οπές.

0:01:51.920,0:01:53.320
Όλα τα άκρα των έργων

0:01:53.320,0:01:55.000
στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούν πολύ διαφορετικές γωνίες.

0:01:55.000,0:01:56.640
Ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την αίθουσα

0:01:56.640,0:01:58.780
ως το σύνολο των στοιχείων

0:02:01.040,0:02:02.700
αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν.

0:02:02.700,0:02:04.520
Ο θεατής βιώνει την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου

0:02:04.520,0:02:06.520
όπου δε γνωρίζει που αρχίζει ενα έργο

0:02:09.180,0:02:12.540
και που τελειώνει.

0:02:12.550,0:02:15.470
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.

0:02:15.470,0:02:16.870
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

0:02:17.800,0:02:19.480


0:02:20.240,0:02:22.220


0:02:30.310,0:02:33.430
Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

0:02:33.430,0:02:35.650
Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

0:02:37.489,0:02:39.790
Πώς προσκολλάται;

0:02:39.790,0:02:41.489
Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,

0:02:41.489,0:02:42.589
αναρρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στην εικόνα.

0:02:46.340,0:02:48.280
Αυτό είναι το κομβικό σημείο όπου η υλική οντότητα της γλυπτικής

0:02:48.560,0:02:51.020
και η εικόνα θεωρώ πως ουσιαστικά

0:02:51.560,0:02:54.139
συναντώνται.

0:02:54.139,0:02:56.799
Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

0:02:57.320,0:02:58.360
αυτό το είδος απτικότητας...

0:03:02.240,0:03:03.260
...θεωρώ πως η αξιακή του ένταση

0:03:03.260,0:03:05.209
ενισχύεται.

0:03:05.209,0:03:07.540
Διότι βιώνουμε μια έντονη ψευδαίσθηση

0:03:07.540,0:03:08.720
όμως δεν έχουμε αίσθηση αφής,

0:03:10.060,0:03:12.040
δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.

0:03:12.040,0:03:14.129
Δεν έχουμε οικειότητα με τις εικόνες.

0:03:14.129,0:03:15.650


0:03:15.650,0:03:18.189