Goed nieuws | Coleen Christie | TEDxVancouver

Deze talk werd gehouden op een lokaal TEDx-evenement dat onafhankelijk van de TED-conferenties is georganiseerd.

Coleen Christie probeert de wereld te verbeteren met gebruik van het medium televisie. Ze presenteert al meer dan tien jaar een nieuwsprogramma, waarin ze haar kijkers informeert inzake belangrijke vraagstukken en waarin ze die kijkers met elkaar in contact brengt. Coleen brengt een ruime journalistieke ervaring van achter de camera's mee en werpt haar licht hier op de consumptie van media in dit informatietijdperk.

In mijn biografie
op mijn Twitter-pagina staat

dat ik sceptisch en optimistisch ben,

dat ik geloof in wetenschap
en in onbegrensde mogelijkheden,

en dat is ook wel van toepassing
op mijn onderwerp van vandaag.

Hoe zou de wereld er uit kunnen zien

als we een echt goed geïnformeerde
samenleving zouden zijn.

Wanneer we als samenleving
grofweg alle facetten zouden begijpen

van de hedendaagse sociale, politieke,
economische en milieuproblematiek.

Een nieuwscultuur is vaak een teken

dat je goed geïnformeerd zou kunnen zijn.

Hallo, ik ben Coleen Christie.

Ik ben nieuwspresentator,
een tv-journalist dus.

Ik zeg dat niet graag,
want ik heb onlangs ontdekt

dat tv-journalisten op nummer zes staan
op de lijst meest geminachtte beroepen.

(Gelach)

We staan net boven
de belastinginspecteurs.

Ja, inderdaad,

de meeste mensen hebben meer respect
voor hun belastinginspecteur.

Ik moet denken aan Sally Field's speech
toen ze haar Oscar in ontvangst nam,

alleen dan omgekeerd:
"Jullie haten me, jullie haten me echt."

Niet mij persoonlijk, natuurlijk,
misschien over een paar minuten.

We doen het altijd nog beter
dan advocaten, die staan op drie.

Dat geeft hoop.

(Gelach)

Ik ben nieuwslezer bij CTV Vancouver,
gelieerd aan de grootste omroep in Canada.

Ik had een wat ongewone start
in de nieuwswereld.

Ik begon bij marketing en promotie

en dat geeft me een uniek perspectief
op het nieuwsbedrijf.

Ik heb altijd begrepen dat nieuws
een product is dat je moet verkopen.

Maar het is een heel belangrijk product.

In mijn ouderlijk huis
was nieuws belangrijk.

Mijn moeder spelde de ochtendkrant
op de dagen dat ze niet werkte.

Ze wist alles wat er speelde
en wie er bij betrokken waren,

en ze had maar tot haar 15de
op school gezeten.

We keken 's avonds met het hele gezin
samen naar het nieuws,

en nog aandachtig ook.

Misschien omdat mijn ouders
opgroeiden in armoede,

vonden ze het zo belangrijk dat wij
goed werden opgeleid en geïnformeerd.

De gesprekken tijdens het eten waren
vaak politiek van aard en fel van toon.

"Mag ik de jus even? Wat ben je
toch een ongelooflijke socialist!

Jij nog wat aardappelen?" Zoiets.

(Gelach)

We hadden toen minder keus,

als het ging om waar we ons nieuws
vandaan haalden, dat is zeker,

maar waar we het ook vandaan haalden,

we twijfelden er niet aan
dat het allemaal waar was.

Er is wel het een en ander veranderd, hè?

Informatie is macht in dit nieuwstijdperk,

en nooit heeft ons vermogen om die macht
te gebruiken meer op de tocht gestaan.

In de laatste tien jaar
is er opmerkelijk veel veranderd

in de manier waarop we nieuws consumeren,

voor een belangrijk deel veroorzaakt
door de explosie in de digitale media.

Door die explosie is er
nu meer concurrentie

en het heeft de oude media,
de televisie en de krant, veranderd.

Het heeft zelfs veranderd
wat we als 'nieuwswaardig' beschouwen.

In een recent onderzoek

-- dit vind je vast interessant --

zei bijna 90% van de Noord-Amerikanen
dat ze het nieuws geen dag konden missen,

maar nu komt het:

bijna 50% van hen zei dat ze
het niet konden vertrouwen.

Het vertrouwen staat onder druk

en dat komt volgens mij mede omdat we
het gevoel hebben van partijdigheid.

Natuurlijk, sommige organisaties
komen er openlijk voor uit,

zoals het rechtse Fox News
en het linkse MSNBC,

die laten hun voorkeur duidelijk merken.

Maar als insider kan ik je vertellen

dat het te simpel is om te veronderstellen
dat alle omroepen gekleurd zijn.

Sterker nog, het punt
wat ik vandaag wil maken,

is dat het probleem helemaal niets
te maken heeft met partijdigheid.

Het probleem met het nieuws op dit moment,

dat zijn jullie.

Volgens mij is het niet de vraag
welk nieuws je kunt vertrouwen,

maar kun je op jezelf vertrouwen
dat je het verstandig consumeert?

Nieuws is in essentie het vertellen
van een waar gebeurd verhaal.

Iedere dag proberen journalisten
in verhaalvorm hun informatie te delen.

Laat me iets duidelijk maken
voordat we verder gaan.

Voor het nieuws zijn er
in principe twee soorten bronnen.

Je hebt het reguliere betrouwbare nieuws
en je hebt al het andere

en gezien het gebrek aan vertrouwen

kunnen jullie het verschil
tussen die twee niet zien.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen,
die zijn er altijd.

De eenvoudigste definitie
van 'betrouwbaar nieuws' is:

informatie die rigoureus is gecontroleerd
op waarheid en eerlijkheid.

De meeste mensen consumeren
hun dagelijkse nieuws

zonder dat te weten,
of er überhaupt over na te denken,

maar ik denk dat het belangrijk is
dat we dit proces begrijpen.

Voor de televisie, bijvoorbeeld,
komen nieuwsideeën echt overal vandaan.

Het is de taak van de redacteur
om die ideeën te verzamelen

en om een lijst te maken van onderwerpen
die we zouden kunnen behandelen.

Je zult misschien opkijken
van de volgende stap in het proces.

Al die verhaalideeën
worden echt besproken.

Een groep zeer ervaren, getrainde,

kundige, uiteenlopende individuen,

feitelijk iedereen in de redactieruimte
die maar mee wil denken,

weegt de nieuwswaardigheid
van ieder van de onderwerpen.

Is dit iets wat ons publiek wil weten?
Is dit iets wat ons publiek nodig heeft?

Daarna wijzen we de onderwerpen toe
aan journalisten, de mensen in het veld.

Zij gaan erop uit
om de feiten te achterhalen

en om de context
bij het verhaal te schetsen.

Er zijn wel verschillen in complexiteit,
maar in zijn algemeenheid kun je zeggen

dat als zo'n onderwerp uiteindelijk
niet genoeg nieuwswaarde heeft,

of als het gewoon 'niet goed voelt',
dan komt het niet in de uitzending.

In de meeste redactieruimtes
in de wereld werkt het zo.

Over het algemeen werkt dat proces ook.

Maar waar we niet aan kunnen ontkomen

is de indruk van partijdigheid.

Al doen we er alles aan
om het te vermijden,

toch kunnen we die indruk
nooit helemaal wegnemen.

Laat ik een voorbeeld geven.

Wanneer we verslag doen van verkiezingen
wordt ons twee dingen verweten.

Beide kampen beschuldigen ons
van het steunen van hun opponent.

(Gelach)

Zonder uitzondering.
We doen natuurlijk geen van beide.

Het reguliere nieuws
heeft geen politieke agenda.

"Wat?" zul je zeggen.

Het is echt waar.

Het reguliere nieuws
heeft geen politieke agenda.

Zeker, er zijn rechtse nieuwsredacties

en die hebben hun tegenpolen
aan de linkerkant,

maar ik heb het over het reguliere nieuws.

Voor degenen die in het midden werken

is zelfs het idee van partijdigheid

echt onzin.

Behalve dan die maanlanding,
die was gewoon in scene gezet.

(Gelach)

Nou gaat dat natuurlijk niet op

voor organisaties die bewust
verhalende journalistiek gebruiken

om een specifieke ideologie,
een politiek perspectief te steunen.

En ze zijn tegenwoordig
moeilijker te onderscheiden

door de snelle toename
in online nieuwsdiensten

die hun onderwerpen
minder goed controleren

en die toch zo gemakkelijk
voor legitiem worden aangezien.

En, weet je,

sommige vergissingen kunnen soms
voor partijdigheid worden aangezien,

al zijn die volgens mij
minder opzettelijk dan je zou denken.

En als zulke fouten worden gemaakt,

zullen de meeste geloofwaardige omroepen
de zaak zelf intern corrigeren.

Het nieuwsbedrijf corrigeert zichzelf
al meer dan 100 jaar

en of we nou vinden
of het dat goed doet of niet,

we zullen op zijn minst
moeten erkennen dat het gebeurt.

Discipline is belangrijk in ons werk,

maar voor mij persoonlijk
niet het moeilijkste facet.

Als je dat nog niet had begrepen,
wanneer ik 's morgens naar mijn werk ga,

hoef ik niet bang te zijn
een ziekte op te lopen,

of te worden neergeschoten,
gemarteld, verkracht of gekidnapt,

zoals sommige collega's van mij.

Applaus voor mijn collega's in het veld
die hun leven wagen in dit werk.

(Applaus)

Het is een roeping.

Ik heb het behoorlijk goed,

een slechte dag betekent meestal
dat mijn haar niet goed zit.

Niet slecht voor mij maar voor jullie,
want jullie moeten er naar kijken.

Zie je hoe dat werkt?

Het moeilijkste voor mij is
om mijn mond te houden.

Ik heb het niet over de vergaderingen,

al zouden mijn collega's
graag zien dat ik het daar deed.

Ik bedoel wanneer ik feiten presenteer,

mag mijn persoonlijke mening
over lastige onderwerpen geen rol spelen.

Die mag niet duidelijk zijn.

Dat kan ik niet riskeren.

Als communicator is het mijn taak
om het verhaal begrijpelijk te maken,

het is niet mijn taak om jullie
te vertellen wat je moet denken.

Dat kan ik niet riskeren,
dat kunnen wíj niet riskeren.

De waarheid is:

de reguliere omroep kan zich niet
permitteren om een kant te kiezen.

Ik gebruik opzettelijk
het woord 'permitteren'.

Partijdigheid is slecht voor je handel.

Ik zal je laten zien hoe geld
daar sturing aan geeft,

we volgen gewoon de geldstroom.

Onze democratische samenleving

heeft objectief nieuws nodig
om geïnformeerd en vrij te blijven.

En het nieuwsbedrijf heeft
consumenten nodig om te overleven.

Voor de televisie zijn
de consumenten kijkers.

Hoe meer kijkers,
hoe hoger de kijkcijfers,

hoe hoger de kijkcijfers,
hoe hoger de reclame-inkomsten,

reclame-inkomsten voeden
operationele budgetten,

met operationele budgetten
worden journalisten betaald

die informatie verzamelen
die onze vrijheid waarborgt.

Zo werkt het.

Elke flagrante partijdigheid van ons
zou een groot deel van onze kijkers

van ons kunnen vervreemden.

Dat is geen goed idee.

Partijdigheid is gewoon
een slecht idee in het nieuwsbedrijf.

Recente studies laten wat
interessant cijfers zien

inzake ons consumentengedrag.

De meeste mensen consumeren het nieuws
trouwens nog steeds van de televisie.

Maar we worden diverser.

De meeste Noord-Amerikanen consumeren
hun nieuws nu via verschillende media.

Maar, bijna 90% van ons betrekt dat nieuws
van een en dezelfde nieuwsorganisatie.

Ik zal je laten zien hoe dat eruit ziet.

Je bent thuis, de tv staat op CNN,

op je tablet heb je CNN's web-pagina open

en je volgt CNN's breaking news
via Twitter op je telefoon.

En je hebt geen sociaal leven.

(Gelach)

Kortzichtig?

Misschien.

Tenzij je een zwak hebt
voor Wolf Blitzer. Dat kan.

(Gelach)

Maar dit is nu zo ironisch.

In een onderzoek gedaan dit jaar,

zeiden Noord-Amerikanen dat ze zich
nog nooit zo goed geïnformeerd voelden.

Natuurlijk voelen we ons geïnformeerd,
het voelt alsof we meer nieuws krijgen,

maar we krijgen wel meer
van hetzelfde soort nieuws.

Het komt sneller en sneller op ons af
en we weten uit onderzoek

dat onze aandachtsboog
korter en korter wordt.

Dat verandert het soort nieuws
dat we willen consumeren.

Ergens je aandacht bij houden
is nog nooit zo moeilijk geweest.

Op de televisie is het gemiddelde item
minder dan twee minuten lang.

Soms zelfs maar 20 seconden.

Stel je voor.

Wow.

Jullie zijn snel verveeld

en als wij jullie niet bezighouden,
zijn jullie vertrokken.

En we willen jullie niet kwijt.

Bij de televisie verzamelen we
de hele dag betrouwbare informatie,

ook al heeft de helft
van jullie daar twijfels bij.

(Gelach)

Je informatiemaaltijd wordt geserveerd
en je krijgt nog een toetje ook.

Jazeker, populaire video's.

Je weet wel, de bizarre,
de gekke, de grappige.

Tegenwoordig onderdeel van
de meeste nieuwsprogramma's,

en nog een van de meest
populaire onderdelen ook.

Het is echt zo.

Gevaarlijk natuurlijk, het nieuws
mag niet banaal worden

en dat houden we scherp in de gaten.

Maar we moeten het wel opnemen
tegen Matthijs van Nieuwkerk.

(Gelach)

We doen onze uiterste best om jullie
te informeren en te onderhouden

zodat jullie niet weglopen.

Maar jullie zeggen: "Het digitale nieuws
brengt me wat ik wil, wanneer ik het wil",

en dat is absoluut waar, eng genoeg.

Je online gedrag wordt
gezien, gevolgd en gevoed.

Je muisklikken laten een spoor achter
van digitale broodkruimels

en daarmee voeden ze je
meer van hetzelfde.

De sociale media maakt je
kortzichtiger, dat is echt zo.

Sinds 2009

is het bezoek aan sociale mediasites
toegenomen met 60%.

In een recent onderzoek
zei 70% van de Noord-Amerikanen

dat sociale media
een nieuwsbron voor ze was.

Geen slecht woord over
sociale media, ik hou ervan.

Twitter is fantastisch gereedschap

om te communiceren
en om actueel nieuws te bezorgen.

Maar als je sociale media gebruikt
als je voornaamste bron voor nieuws,

moet je voorzichtig zijn
-- denk er eens over na --

Het is je buurman
of je collega op je werk,

die zo van kattenvideo's houdt,
die is je nieuwsredacteur.

(Gelach)

En weet je wat?

Je redactie op Facebook is enkel
zo goed als je vrienden op Facebook.

Het ís zo.

En op Twitter is helemaal
geen nieuwsredactie, echt niet.

#trending. #sensatie. #youpvanthek.

(Gelach)

En Youp zet ik er alleen maar tussen

omdat ik hoop dat deze talk dan opkomt
iedere keer als iemand zijn naam googelt.

(Gelach)

#schaamteloos.

Jij bent de subjectieve nieuwscurator
van jouw wereld en we weten uit onderzoek

dat je je nieuws graag krijgt
van mensen die denken zoals jij.

Dat is een feit.

En daar bovenop, online
goed geïnformeerd worden

vereist meer inzet
en meer discipline van je.

Je klikt toch alleen maar op de dingen
die er aantrekkelijk uitzien?

Denk er eens over na,
het is net als bij een buffet.

Je neemt nooit twee salades.

(Gelach)

Maar die desserts zien er
wel heel aantrekkelijk uit.

Niemand kijkt.

Ik haal er nog een, wat maakt het uit?

We zijn allemaal mensen.

We houden van taart.

Onze persoonlijke voorkeuren kleuren ons

en de keuzes die we maken
wakkeren die kleur verder aan.

Digitale media zijn ontworpen om ons
meer te geven van wat we leuk vinden.

Je ontwerpt, zeg maar,
je eigen informatie-afspeellijst.

Het is een soort Spotify voor nieuws.

Het systeem stuurt je
alleen nieuws dat je wilt zien.

Dat voelt wel prettig, maar hoe
ga je ooit iets nieuws tegenkomen?

Hoe ga je ooit iets
van de andere kant bekijken?

Als je altijd luistert naar Radio 10 Gold,

hoe ga je dan ooit iets nieuws horen?

Kom nou.

Of we het ons nu realiseren of niet,

onze onderbewuste voorkeuren
sturen ons nieuwsconsumptiegedrag

en houden ons slechter
geïnformeerd dan ooit.

En weet je? We weten hoe het werkt.

Wanneer ons vertrouwen in de media
op een historisch laagtepunt is,

betekent dat, dat onze behoefte

om nieuwe en meer gevarieerde
nieuwsbronnen te vinden vermindert

en dat onze voorkeuren zich verharden.

We zien het iedere dag.

Je hebt hier het ene kamp
en daar het andere.

Deze mensen luisteren niet
naar die mensen.

Dat willen ze ook niet;
ze vertrouwen elkaar niet.

Het is allemaal ego-gedreven,
geworteld in angst,

hakken in het zand, volstrekte stagnatie.

We gedragen ons als kinderen,
alleen zouden kinderen straf krijgen,

maar als grote mensen zich zo gedragen
krijgen ze hun eigen tv-show,

of hun eigen kiezers, dat gebeurt ook.

Of zoals kunstenaar en activist
Ruben Blades het zo mooi zei:

"Als we niet uitkijken worden we

de best geïnformeerde samenleving
die ooit ten onderging aan onnozelheid."

(Applaus)

Hoe bereiken we het ideaal
van de goed geïnformeerde samenleving

als we maar rondjes blijven draaien

in de informatie die ons bevalt?

Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren

als we een tweede of derde bron
voor ons nieuws zouden kiezen,

bronnen die afwijken van ons
gewoonlijke consumptiegedrag.

Meer divers nieuws
zou ons beter informeren,

we zouden zeker slimmer overkomen,

altijd handig op bruiloften
en partijen, TED-conferenties,

(Gelach)

maar slim overkomen is niet het doel.

Daar gaat dit niet over.

Dit gaat over vrijheid.

En de nieuwsmedia zijn
de bewakers van onze vrijheid.

De autoriteiten moeten verantwoording
afleggen aan ons, en wij aan jullie.

Je mag de nieuwsbronnen
kiezen die jij wil,

maar meer van hetzelfde, is dat vrijheid?

Als het nieuws je steeds bevestigt
in je overtuiging, dat voelt prettig,

maar het is een schijnzekerheid,

en niet een die verdere groei
of een dieper begrip promoot.

En het zet ons ook niet aan
om kritisch te zijn op onze eigen ideeën.

Hoe weten we of er genoeg
balans zit in ons nieuwsmenu?

Nou, als alles wat je consumeert
precies in jouw straatje past,

mag je ervan uitgaan
dat het te eenzijdig is.

De nieuwsmedia heeft daar ook zijn rol in.

Wij moeten met relevanter nieuws komen,
zeker mijn nieuwsbranche.

We moeten mensen helpen begrijpen

waarom een onderwerp belangrijk is
en wat het voor hen betekent.

Iedereen kan feiten verzamelen.

Wij moeten context geven.

'Melk is goed voor elk' werkt niet meer,

als we één muisklik verder
iets aantrekkelijkers vinden.

Als wij jullie verliezen, verliezen wij,

en dan verliezen we allemaal.

Iconisch televisiejournalist
Charlie Rose zei het zo mooi:

"We leren van elkaar,
zelfs als we het oneens zijn,

met name als we het oneens zijn."

Versterkte waarden als tolerantie,
diversiteit en begrip

vormen een verdedigingswal
tegen de haat en het extremisme

die onze wereld zoveel
onheil hebben gebracht.

Dus, alsjeblieft, vecht
tegen je eenzijdigheid.

Verbreed je nieuwshorizon.

En wie weet, heel misschien,

worden we een geïnformeerde samenleving,
een écht geïnformeerde samenleving,

en beginnen we
een nieuwe eeuw van Verlichting.

Dankjewel.

(Applaus)