Co robić, kiedy ktoś cię po prostu nie lubi? | Daryl Davis | TEDxCharlottesville

Co robić, kiedy ktoś cię po prostu nie lubi, naprawdę nie lubi, i ty o tym wiesz? A jeśli ten ktoś otwarcie okazuje antypatię, nie przepraszając za to? Co byś zrobił? Będąc w takiej sytuacji, Davis wybrał podejście wyjątkowe, dla wielu kontrowersyjne. Grając boogie woogie na pianinie zainicjował rozmowy, jakie zaryzykowałoby niewielu. W dążeniu do poprawy relacji międzyrasowych Daryl nie bał się wyciągnąć ręki do członków Ku Klux Klanu.

Daryl Davis, amerykański muzyk R&B i bluesowy, autor, aktor i lider zespołu, znany jest z energetycznego boogie woogie granego na pianinie.
Davis grał z takimi muzykami jak Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, B.B. King, Bruce Hornsby oraz Bill Clinton. Wysiłki zmierzające do poprawy relacji międzyrasowych, w trakcie których Afroamerykanin nawiązał znajomość z członkami Ku Klux Klanu, relacjonowały media takie jak CNN, Newsweek Magazine i Washington Post.
Davis podsumowuje swoje rady następująco: „Nawiążcie dialog. Dopóki dwóch nieprzyjaciół rozmawia, nie walczą ze sobą".
Jego rola w „The Time Of Your Life” Williama Saroyana z obsadą pełną sław takich jak Marcia Gay Harden, Brigid Cleary, Richard Bauer, Dion Anderson, i Henry Strozier, zebrała świetne recenzje.
Off-broadwayowską produkcję „Elvis Manii” w Nowym Jorku, w której Davis grał kluczową postać, przedłużono o dwa miesiące na życzenie publiczności. Davis pojawił się w dwóch odcinkach wysoko ocenionego przez krytykę serialu HBO „The Wire”.
Daryl Davis jest autorem książki „Klan-destine Relationships” oraz bohaterem filmu dokumentalnego „Accidental Courtesy”.

Prelekcja wygłoszona na konferencji TEDx. Konferencje TEDx korzystają z formatu TED, ale organizowane są niezależnie, przez lokalnych ochotników.

Więcej informacji pod adresem https://www.ted.com/tedx

Wchodzi Murzyn do baru.

Brzmi jak początek kiepskiego dowcipu,

niektórzy czują się niezręcznie,

ale najlepsze za chwilę.

W barze są sami biali.

Murzyn siada do pianina na estradzie.

Podczas przerwy w występie

podchodzi do niego biały gentleman.

"Pierwszy raz w życiu słyszę,

żeby czarny grał na pianinie
jak Jerry Lee Lewis".

Czarny pianista próbuje
objaśnić czarne korzenie

boogie woogie, rockabilly i rock'n rolla,

ale tamten mu nie wierzy.

Jednak zaprasza czarnego na drinka.

Siadają przy stoliku.

Biały pije piwo, czarny sok żurawinowy

i zaczynają rozmowę.

Biały gentleman mówi, że pierwszy raz

pije drinka z czarnym.

Czarny skojarzył,

że to kolejny pierwszy raz tego wieczoru

i pyta białego,

jak to możliwe.

Biały wyznaje, że należy do Ku Klux Klanu.

Hm, wieczór pierwszych razów.

Mój pierwszy raz z rasizmem
przeżyłem jako 10-latek,

w 1968 roku.

Przeprowadziliśmy się
do Belmont w Massachusetts

i byłem jednym z dwojga
czarnych dzieci w szkole,

dziesięciolatek w czwartej klasie.

Zostałem harcerzem.

Maszerowaliśmy z Lexington
do Concord w Massachusetts,

w paradzie upamiętniającej
jazdę Paula Revere'a.

Maszerowałem z innymi harcerzami,

gdy poleciały na mnie butelki,
puszki po napojach, kamienie

i śmieci z ulicy

rzucane przez małą grupę
białych po naszej prawej.

Nie miałem pojęcia,
że atakują tylko mnie.

Zastępowa i reszta starszyzny

rzucili się zasłonić mnie własnymi ciałami

i wyprowadzili z niebezpiecznej strefy.

Nie wytłumaczyli mi, co się stało,

a ja nie miałem pojęcia.

W domu

rodzice odkazili i opatrzyli mi rany

i wytłumaczyli, dlaczego
stałem się celem pocisków.

W wieku 10 lat ułożyłem w głowie pytanie,

które brzmiało:

jak możesz mnie nienawidzić,
jeśli nawet mnie nie znasz?

Lata później oto jestem,

absolwent college'u z dyplomem muzyka,

i siedzę w barze

przy jednym stole z członkiem KKK.

Całe lata szukałem
odpowiedzi na to pytanie,

nie znajdując jej.

Oto moja szansa.

Bo kogo spytać, jeśli nie kogoś,
kto wstąpił do organizacji,

której historyczną przesłanką jest
nienawiść do ludzi o innym wyglądzie

i innych przekonaniach?

Kto lepiej odpowie na pytanie,

"jak możesz mnie nienawidzić,
skoro nawet mnie nie znasz?".

Przekonałem członka klanu,
żeby dał mi kontakt

do wodza Ku Klux Klanu.

Zrobił to niechętnie,

pod warunkiem, że nie ujawnię źródła.

Wódz Klanu nazywał się Roger Kelly.

Sekretarka umówiła mnie z Rogerem Kellym,

ponieważ postanowiłem napisać książkę.

Chciałem przeprowadzić wywiad
z szefami i członkami Klanu

w całym kraju

i zadać im swoje pytanie.

Zacząłem od stanu Maryland,
gdzie obecnie mieszkam.

Umawiając mnie, sekretarka
nie wspomniała, że jestem czarny,

poprosiła tylko o zgodę

na udzielenie mi wywiadu.

Roger Kelly zgodził się.

Zarezerwowałem pokój hotelowy.

Zjawił się z uzbrojonym ochroniarzem,

obu wyraźnie zszokował widok czarnego.

Widząc w ich oczach obawę,

wstałem, pokazując otwarte dłonie,

i zaprosiłem ich do środka.

Pan Kelly zajął miejsce,

a po jego prawej stanął ochroniarz

z ręką na kaburze.

Zaczęliśmy rozmowę,

szło całkiem nieźle.

Dał mi do zrozumienia,
że jestem istotą podrzędną

ze względu na kolor skóry,

który czyni mnie gorszym.

Nie byłem tam po to, żeby z nim walczyć,
byłem tam po to, żeby się dowiedzieć,

skąd bierze się takie myślenie.

Żeby się do czegoś ustosunkować,

trzeba wiedzieć, skąd to się wzięło.

Słuchałem więc uważnie.

W pewnej chwili w trakcie rozmowy

dobiegł nas dziwny odgłos,
coś jak "kwak", aż podskoczyliśmy.

Spojrzenia Rogera i moje spotkały się.

Wiedziałem, że odgłos pochodził od niego,
bo ja go nie zrobiłem.

Spojrzeniem pytałem go: "Coś ty zrobił?".

On miał wzrok utkwiony we mnie

i zadawał to samo nieme pytanie.

Ochroniarz z ręką na broni

przenosił wzrok ze mnie na wodza Klanu,

niemo pytając "Co zrobiliście?".

Sekretarka zorientowała się pierwsza.

Wcześniej włożyła do lodu
puszki z napojami,

żeby zaproponować gościom coś do picia.

Wiaderko z lodem stało na komodzie.

Lód stopniał,

puszki z napojami zsunęły się po lodzie

i narobiły hałasu.

Zaczęliśmy się śmiać

ze swojej niewiedzy,

ale była to pouczająca chwila.

Nie mówię, że czegoś się nauczyliśmy,

ale dostaliśmy lekcję.

Lekcję o tym,

że z powodu jakiegoś "obcego",

podkreślam "obcego",

nieznanego nam zjawiska,

jakim było wiaderko lodu z puszkami,

które hałasem wdarło się
do naszej strefy komfortu,

poczuliśmy lęk i zaczęliśmy
podejrzewać siebie nawzajem.

Zatem niewiedza budzi strach.

Jeśli nie opanujemy strachu,

strach zrodzi nienawiść,

bo nienawidzimy tego, czego się boimy.

Jeśli nie opanujemy nienawiści,
nienawiść zrodzi zniszczenie.

Chcemy zniszczyć to, czego się boimy

i czego nienawidzimy.

Ale to nie wszystko.

Choć puszki były niegroźne,
nie wiedzieliśmy, co się dzieje,

i ten ciąg wydarzeń
niemal doprowadził do finału,

w którym ochroniarz mógł wyciągnąć broń

i uśmiercić mnie lub moją sekretarkę.

Tak jak mówiłem, zaczęliśmy się
śmiać, wróciliśmy do rozmowy

i wywiad odbył się bez dalszych przeszkód.

Z czasem pan Kelly zaczął
przychodzić do mego domu,

gdzie kontynuowaliśmy rozmowę,

nawet jadał przy moim stole.

Czasem szliśmy na kolację czy lunch.

Uważał się za lepszego,

a mnie za gorszego.

Ciągnęliśmy tę znajomość.

Nie zapraszał mnie do domu,

ale po paru latach zaczął.

Odwiedzałem kryjówkę Klanu,

zrobiłem parę zdjęć i notatek do książki.

Potem zaczął mnie
zapraszać na zloty Klanu.

Na zlotach obserwowałem
kobiety i mężczyzn Klanu

w szatach i kapturach,

maszerujących wokół wielkiego krzyża
wysokości 6 - 9 metrów,

który palił się ze świstem.

Oni chodzili i wygłaszali mowy,

a ja robiłem zdjęcia i notatki.

Stacja CNN chciała zrobić relację.

Mnie znali dzięki muzyce,

Rogera Kelly znali przez Klan.

Zobaczmy film pokazywany
co godzinę przez całą dobę

przez stacje telewizyjne CNN
i HLN na całym świecie.

Zwróćcie szczególną uwagę,
kiedy pan Kelly mówi,

że chociaż robimy razem różne rzeczy,

nie zmieniło to jego poglądów na Klan,

bo te kształtowały się
w jego umyśle przez całe lata.

Mówi, że wierzy w segregację rasową,

Posłuchajcie też, co mówi o szacunku

i posłuchajcie końcowego komentarza

prezenterów CNN.

Proszę o film.

(Film) [CNN Sunday Morning]

Bob Cain: Ostatnia godzina
niedzielnego poranka z CNN.

Witam: Bob Cain
w zastępstwie Milesa O'Briena.

Joie Chen: Dzień dobry, tutaj Joie Chen.

BC: Przyjaźń potrafi
przekroczyć wszelkie bariery.

JC: Spójrzcie na nas.

Dwaj panowie z okolic Waszyngtonu

pokazują, że nawet Afroamerykanin

i członek Ku Klux Klanu mogą
znaleźć wspólny grunt.

Relacjonuje Carl Rochelle z CNN.

(Muzyka pianina)

CR: Daryl Davis gra na gorącym pianinie

wyróżnia się tą częścią występu.

(Muzyka boogie woogie na pianinie)

Daryl Davis wyróżnia się również tutaj.

Jest jednym z nielicznych
Afroamerykanów na zlocie KKK.

Jest obecny, a co więcej, mile widziany.

Roger Kelly: Szanuję tego czarnego

bardziej niż tamtych białych czarnuchów.

(Krzyki)

CR: To trudny dzień dla Klanu.

Zlot w Marylandzie pokazał, że miejscowi

odrzucają przesłanie białego separatyzmu.

Za kulisami
Daryl Davis spotyka przyjaciela,

Maga Klanu, Rogera Kelly.

(Gwar rozmów)

Przyjaźń między białymi
i czarnymi nie jest rzadkością,

ale rzadko widuje się Murzyna
gawędzącego miło z przywódcą Klanu

nad szklaneczką napoju pomarańczowego
po spotkaniu Klanu.

Znajomość zaczęła się od książki
pisanej przez Davisa.

Jego sekretarka umówiła wywiad
z Rogerem Kellym,

nie wspominając, że Davis jest czarny.

Rozmawiali, znowu rozmawiali,

Davis uczył się o Klanie,
Kelly uczył się o Davisie.

RK: Poznajemy się, robimy różne rzeczy.

Nie zmienia to mych poglądów na Klan,

bo krystalizowały się całe lata.

CRF: Kelly z kumplami z Klanu
jeżdżą na występy zespołu Davisa.

(Muzyka boogie woogie na żywo)

Davis jeździ na zloty KKK.

Daryl Davis: Siedząc w pierwszym rzędzie,
uważnie słuchałem mówców Klanu.

Z niektórymi rzeczami
zgadzałem się, z innymi nie.

CRF: Davis sądzi, że jego obecność
promuje mocno potrzebne zrozumienie.

DD: Wierzę, że nienawiść
bierze się ze strachu,

z obawy przed nieznanym,

i to w każdym przypadku,

obojętnie, czy chodzi o Klan czy innych.

CR: Davis nie ma złudzeń co do Klanu.

Gdyby miał, przyjaciel szybko
wyprowadzi go z błędu.

RK: Wierzę w segregację rasową.

Jest w interesie wszystkich ras.

CR: Naprawdę?

Czy przyjaźń pokonała barierę koloru?

Posłuchajcie Kelly'ego na zlocie.

RK: Pójdę za tym człowiekiem do piekła,

bo wierzę, w to, co reprezentuje,
a on wierzy w to, co ja reprezentuję.

Często nie zgadzamy się,

ale szanuje mnie na tyle,
żeby usiąść i posłuchać.

Szanuję go, więc też siadam i słucham.

CR: Dziwna znajomość wodza KKK
i jego czarnego kumpla.

Z Waszyngtonu w niedzielny poranek
Carl Rochelle, CNN.

BC: Dziwne.

Dobre słowo - dziwne.

JC: To na pewno.

(Koniec filmu)

DD: OK

Słyszeliście, że lider Klanu mnie szanuje.

O co chodzi?

On - przywódca Klanu. Ja - czarny.

Mówi, że nie we wszystkim się zgadzamy,

ale szanuje mnie na tyle,
żeby usiąść i pogadać,

a ja szanuję jego na tyle,
żeby zrobić to samo.

Bardzo istotne.

Jeśli masz przeciwnika,

nie musisz szanować jego wypowiedzi,

ale szanuj prawo do wypowiedzenia się.

Porozmawiajcie.

Zbyt wiele czasu spędzamy
rozmawiając o innych,

przemawiając do nich

lub nad ich głową,

a za mało czasu na wspólnej rozmowie.

To jest szacunek.

Zgadza się?

(Brawa)

Dziękuję.

W wyniku tego szacunku

z czasem

pan Kelly ponownie rozważył swą ideologię

i spoiwo latami trzymające do kupy
idee w jego umyśle

zaczęło pękać, kruszyć się
i wreszcie rozsypało się.

Wtedy, a było to zaledwie parę lat temu,

pan Kelly postanowił rzucić Ku Klux Klan.

Zrzekł się go, a mi podarował
swój strój i kaptur.

Oto szata przywódcy Klanu!

(Brawa)

Właśnie tu.

Ta sama szata,
którą widzieliście na filmie.

A to, rzecz jasna, kaptur i maska.

Pamiętajcie, dopóki wrogowie
rozmawiają, to nie walczą,

rozmawiają.

Wrzeszczą i krzyczą,
ale przynajmniej rozmawiają.

Koniec rozmów

to żyzny grunt pod przemoc,

więc podtrzymujmy rozmowę.

Ludzie uczą się rasizmu przez dialog,

ktoś im o nim mówi.

Jeśli można uczyć się przez dialog,

można oduczyć się przez dialog.

Więc wchodzi Murzyn do baru.

siada do pianina

i zaczyna się rozmowa.

(Boogie woogie na żywo)

Dziękuję wszystkim bardzo, dziękuję.

(Brawa) (Wiwaty)

To...

Dziękuję.

(Brawa) (Wiwaty)

Dziękuję.

(Brawa) (Wiwaty)

Dziękuję.