Πώς ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας επαναπροσδιορίζει τον πόνο, την ευτυχία και την ικανοποίηση | Δρ. Κασίμ Αλ-Μασάτ| TEDxSFU

Ο Κασίμ διδάσκει και παρουσιάζει την χρήση της ενσυνειδητότητας για την επούλωση πληγών, τον μετασχηματισμό και την ειρήνη. Είναι παθιασμένος με την ενίσχυση της αίσθησης της ευτυχίας, της αυθεντικότητας και της παρουσίας των ανθρώπων. Ο Κασίμ διδάσκει και μιλά για την χρήση του γέλιου και της γιόγκα γέλιου για την βελτίωση της ευημερίας.

Ο Δρ. Κασίμ Αλ-Μασάτ είναι θεραπευτής με ενδιαφέρον στην προώθηση της θετικής αλλαγής στην ψυχική υγεία τόσο εντός, όσο και εκτός της θεραπευτικής αίθουσας. Επέστρεψε πρόσφατα από την ολοκλήρωση μιας 6μηνης περιόδου σιωπηρής περισυλλογής σε ένα δασικό μοναστήρι στην Νοτιοανατολική Ασία.

Αυτή η ομιλία δόθηκε σε εκδήλωση TEDx χρησιμοποιώντας τη μορφή συνεδρίου TED αλλά οργανώθηκε ανεξάρτητα από μια τοπική κοινότητα. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Είμαι εδώ για να μιλήσω για το πρόβλημα
που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

Ξέρω, είναι κάτι που μας απασχολεί όλους,
είτε με μια μορφή ή με άλλη.

Είναι μια δυσαρέσκεια και δυστυχία
σχετικά με ό,τι έχουμε στις ζωές μας.

Αν βλέπετε αυτή την ομιλία,
ίσως να έχετε καλύψει τις βασικές ανάγκες

για φαγητό, νερό, ασφάλεια, στέγαση.

Αλλά με κάποιον τρόπο
ποθούμε κάτι περισσότερο.

Ως ψυχολόγος, έχω πραγματικά δει πώς όλοι
επιθυμούμε να είμαστε ευτυχισμένοι,

αλλά διαρκώς το επιδιώκουμε
κάπου στο μέλλον.

Και γνωρίζω από τον εαυτό μου,
πάρα πολύ καλά,

επειδή είχα τα πάντα στη ζωή μου.

Είχα υποστήριξη, αγάπη,
εκπαίδευση, καριέρα,

αλλά δεν μου ήταν αρκετά,

και αυτό μου προκαλούσε απογοήτευση.

Τελικά, ανακάλυψα τον πραγματικό,
τον προφανή λόγο.

Είναι ολοφάνερος.

Είναι το μυαλό μας.

Πραγματικά αποσπάται
και χάνεται στα αρνητικά,

και δυσκολεύεται να είναι προσγειωμένος
στην παρούσα στιγμή.

Αυτό που με βοήθησε να το δω τόσο καθαρά

ήταν ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας.

Ήρθα σε επαφή με αυτό
μέσα από την έρευνα στον κλάδο μου,

και ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ με πελάτες.

Και αυτό με οδήγησε
σε ένα προσωπικό ταξίδι,

το οποίο τελικά με οδήγησε
σε αυτό το γελοίο συναίσθημα

του τι έπρεπε να κάνω,

που ήταν να εγκαταλείψω
τα πάντα στην ζωή μου

και να πάω για έξι μήνες
σε ένα κέντρο διαλογισμού

σε ένα μοναστήρι στο δάσος
στην νοτιοανατολική Ασία,

μέσα στην ησυχία.

Πράγματι, ήταν οι πιο δύσκολοι, δυσάρεστοι
και οδυνηροί έξι μήνες της ζωής μου.

(Γέλια)

Αλλά πήρα σημαντικά μαθήματα
που με ενέπνευσαν να είμαι εδώ σήμερα.

Έτσι είμαι εδώ για να μοιραστώ
μαζί σας τις προσωπικές μου ιδέες

και την επαγγελματική κατανόηση
του διαλογισμού ενσυνειδητότητας,

ελπίζοντας ότι θα δοκιμάσετε
ώστε να μπορέσετε να δείτε κι οι ίδιοι

πώς μπορεί να επαναπροσδιορίσει
τον τρόπο που προσεγγίζουμε την ευτυχία,

την ικανοποίηση,

και να μειώσετε το πόσο πολύ
υποφέρουμε στις ζωές μας

από τον πόνο που βρίσκεται ήδη εκεί.

Εντάξει, ας πάμε πίσω σε κάποια
όχι τόσο καλά νέα για το μυαλό μας:

έχει μια τάση για μεροληψία
στην αρνητικότητα,

οι εξελικτικοί ψυχολογοί αναφέρονται
σε αυτό ως έναν μηχανισμό επιβίωσης.

Έτσι, αν υπάρχει ένας λαγός στους θάμνους,

και ακούμε εκεί ήχους,

το μυαλό μας καταφεύγει αυτόματα
σε μια αντίδραση φυγής-ή-πάλης

-βασικά το είπα ανάποδα-

(Γέλια)

αντίδραση πάλης-ή-φυγής.

Ακόμη και αν είναι απλώς ένας λαγός,
εμείς προετοιμαζόμαστε για μια τίγρη.

Και οι νευροψυχολόγοι αναφέρονται σε αυτό

σαν να ο εγκέφαλος μας
να προσκολλάται στα αρνητικά.

(Ήχος προσκόλλησης)

Κολλάει πάνω στα αρνητικά.

Ξέρετε πόσο δυνατά προσκολλάται.

Και απωθεί τα θετικά
όπως το Τεφλόν απωθεί το νερό.

(Ήχος αποκόλλησης)

Τα αφήνει όλα να φύγουν.

Εντάξει, αλλά δεν έχω μόνο κακά νέα.

Με τις εξελίξεις στην νευροεπιστήμη,

ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας φαίνεται
ότι αλλάζει την δομή του εγκεφάλου μας.

Και δεν χρειάζεται να πάτε για έξι μήνες
σε ένα μοναστήρι στο δάσος.

Αυτά είναι τα καλά νέα.

Ακόμη και με οκτώ βδομάδες
σε προγράμματα ενσυνειδητότητας,

με εξάσκηση 40-45 λεπτά την μέρα,

μπορούμε να βελτιώσουμε την συγκέντρωση,
τη λήψη αποφάσεων, την συμπόνια,

και την ικανοποίηση από τη ζωή.

Λοιπόν, τι είναι ακριβώς
ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας;

Είναι μια μορφή διαλογισμού,

και βασικά είναι η εκπαίδευση του μυαλού
να βρίσκεται στο παρόν.

Βασίζεται σε χιλιάδες χρόνια
παραδοσιακής σοφίας της Ασίας.

Και ένας τρόπος που το κάνουμε
είναι να εστιάζουμε στην κοιλιά,

να παρακολουθούμε την αναπνοή μας.

Αλλά το κάνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο

ή όπως είπε ο Τζον Καμπάτ-Ζιν που εισήγαγε
την ενσυνειδητότητα στην ιατρική,

το οποίο είναι πραγματικά σημαντικό,

την ορίζει με τέσσερις λέξεις:

δίνουμε προσοχή στον σκοπό,
άρα με πρόθεση.

Και στην παρούσα στιγμή,

έτσι, στο εδώ και τώρα,

και το πιο δύσκολο μέρος για όλους μας:

χωρίς επίκριση.

Είναι πραγματικά δύσκολο.

Ας πούμε λοιπόν
ότι αυτή είναι η προσοχή μας.

Την τοποθετούμε ακριβώς στην κοιλιά.

Μαντέψτε τι πρόκειται
να κάνει το μυαλό μας.

(Φου)

Θα αποσπαστεί η προσοχή μας.

Αλλά, χωρίς να απωθούμε
ή να μισούμε τις σκέψεις μας,

ή να τις αξιολογούμε ως καλές ή κακές,

επαναφέρουμε την προσοχή μας.

Τώρα, αν θέλετε,
μπορείτε να πάρετε μια γεύση

αν θέλετε να συμμετέχετε με έμενα,

τοποθετώντας το χέρι σας στην κοιλιά,

και θα παρατηρήσουμε απλώς δύο αναπνοές.

Φυσική εισπνοή, φυσική εκπνοή.

Εστώ και λίγο.

Εισπνοή.....

Εκπνοή....

Εισπνοή....

Εκπνοή....

Εντάξει, τώρα καθώς το κάνουμε αυτό,
μερικοί από εσάς μπορεί να το προσέξατε,

θα υπάρχουν σκέψεις,

συναισθήματα,

ή αισθήσεις.

Αλλά δεν θα χαθούμε σε αυτά.

Θα επαναφέρουμε την προσοχή μας.

Και κάθε φορά που το κάνουμε αυτό,
μαντέψτε τι κάνουμε στο μυαλό μας.

Δυναμώνουμε τους μυς στο μυαλό,
κάθε φορά που το κάνουμε.

Είναι σαν τη γυμναστική για το μυαλό.

Και στη διαδικασία του
να κάνουμε αυτό υπομονετικά

-και χρειάζεται πολύ υπομονή-

και συμπονετικά,

μαθαίνουμε να δουλεύουμε με το μυαλό μας,

και να είμαστε παρόντες
ανεξαρτήτως των περιστάσεων.

Δεν χρειάζεται να μας αρέσει
ό,τι γίνεται γύρω μας.

Όταν έφθασα πρώτη φορά
στο μοναστήρι στο δάσος,

Ρώτησα τον μοναχό «Αληθεύει ότι βρίσκονται
δηλητηριώδη φίδια στο μοναστήρι;»

Είπε «Ναι, ναι. Θανατηφόρα. Θανατηφόρα».

(Γέλια)

«Απλώς μείνε μακριά τους.
Να περπατάς ενσυνείδητα».

Εξαιρετικά.

(Γέλια)

«Να χρησιμοποιείς φακό τη νύχτα».

Μου αρέσει κι αυτό αυτό:

«Να ελέγχεις το μαξιλάρι διαλογισμού
πριν να καθίσεις σε αυτό».

(Γέλια)

Εννοώ... θα μπορούσα να είχα πεθάνει.

Ήταν μια πιθανότητα.

Αλλά το καλύτερο που είπε,

«Στείλε σε αυτά αγάπη».

(Γέλια)

«Βρίσκονταν εδώ πριν από εμάς».

Εντάξει, κύριε Μοναχέ.
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

(Γέλια)

Αλλά είχα παρατηρήσει ακόμη και
πριν να επισκεφθώ αυτό το ησυχαστήριο,

παρατήρησα ορισμένες αλλαγές στο μυαλό μου
και στον τρόπο που αντιδρούσα,

και μόνο από τον καθημερινό διαλογισμό.

Μια μέρα κόλλησα στην κίνηση
πολύ νωρίς το πρωί, στις 5:40,

στον δρόμο μου για το γυμναστήριο,
και αναπάντεχα.

Και αντί για το συνηθισμένο,
«Γιατί δεν προχωρά κανένας;»

να εκνευριστώ, να αναστατωθώ,

και το μυαλό μου να σκέφτεται,

«Θα είναι μια χάλια μέρα.
Θα καθυστερήσω παντού»,

οι σκέψεις μου με εξέπληξαν
και είπα «Ω, ενδιαφέρον».

Ποια σκέψη έκανα;
«Ελπίζω να μη χτύπησε κάποιος».

Μπορεί να συνέβη κάποιο ατύχημα,

ή μπορεί να κάνουν έργα στο δρόμο
και οι εργάτες να ήταν εκεί όλη νύχτα,

και άρχισα να εύχομαι να είναι καλά.

«Μακάρι να είναι ασφαλείς σήμερα».

Δεν είχε αλλάξει το γεγονός
ότι είχα ήδη αργήσει,

αλλά δεν παγιδεύτηκα
στην αρνητική μεροληψία του μυαλού.

Και αυτό πραγματικά μου έδειξε,

«Ουάου, τελικά άξιζε η καθημερινή
εξάσκηση που γύμνασα αυτό τον μυ».

Λοιπόν, ας συνοψίσουμε
όσα μοιράστηκα μέχρι στιγμής,

με ένα μικρό παράδειγμα.

Φανταστείτε ότι αυτός είναι ο πόνος.

Οποιοσδήποτε πόνος..

Ας πούμε ότι είναι στομαχικός πόνος.

Τα σήματα ταξιδεύουν στον εγκέφαλο.

Φανταστείτε ότι αυτός είναι ο εγκέφαλος,
το μυαλό μας είναι σχετικά ήρεμο.

Τώρα έχουμε τώρα ένα σήμα πόνου.

Αλλά δεν σταματά εκεί.

Συνήθως δεν τρελαινόμαστε
από χαρά γι' αυτό.

Το μισούμε, πιεζόμαστε
και ευχόμαστε να μην υπήρχε.

Και μετά αυτό που κάνουμε,
είναι να επιτρέψουμε στην αρνητικότητα

να διαρρεύσει στο υπόλοιπο μυαλό μας.

«Γιατί σε έμενα;»

«Γιατί μου συμβαίνει αυτό;»

Και μετά;

Τα ανακατεύουμε όλα μαζί
με μια αρνητικότητα.

«Τι απαίσιο πράγμα είναι αυτό;»

Ανησυχούμε.

Και αντί να επικεντρωθούμε στον πόνο,

το μυαλό μας παρασύρεται
σε έναν κυκεώνα από σκέψεις.

Το γνωρίζω αυτό πολύ καλά

επειδή το βίωσα έντονα
σε εκείνο το ησυχαστήριο στο δάσος.

Βλέπετε, το ευχάριστο μέρος του ταξιδιού,

«Ω, ακολουθώ το όνειρό μου,
να διαλογίζομαι για τόσο καιρό»,

(Γέλια)

αυτό τελείωσε μετά την πρώτη νύχτα.

(Γέλια)

Ξέρετε, οτιδήποτε με έκανε ευτυχισμένο,

ή νόμιζα ότι με έκανε ευτυχισμένο,

τραβήχτηκε σαν χαλί
κάτω από τα πόδια μου.

Οι άνθρωποι που αγαπώ

-δεν υπήρχε τεχνολογία ή διαδίκτυο,

κοινωνικά μέσα ή ΜΜΕ-

απλώς απομόνωση και στέρηση.

Και υπήρχε μια αφύπνιση το πρωί,

στις 3 το πρωί κάθε μέρα.

Αλλά, δεν ήταν ο ευχάριστος ήχος
από ένα καμπανάκι,

(Γέλια)

«Καλημέρα, Κασίμ».

Όχι δεν ήταν αυτό, ήταν ένα
(Μπουμ, μπουμ, μπουμ)

κάθε πρωί

-ένα ξάφνιασμα-

το οποίο ήταν η έναρξη
για 13-14 ώρες καθημερινού διαλογισμού.

Μέσα στη ζέστη
μαζί με τα αξιαγάπητα έντομα,

τους σκορπιούς, ναι, τους σκορπιούς.

Στην πραγματικότητα,
κάποιον τον τσίμπησε σκορπιός

καθώς κάθισε στο μαξιλάρι του
όταν ήμουν εκεί, λοιπόν..

(Γέλια)

Κοιμόμασταν σε ένα ωραίο
ξύλινο κρεβάτι με τόσο λίγο αφρολέξ.

Καθημερινή πείνα.

Γιατί, μαντέψτε πότε ήταν
το τελευταίο γεύμα της ημέρας;

Ήταν το μεσημεριανό.

Και πότε;

Στις 10:30 το πρωί.

(Γέλια)

Αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Έτσι, όποτε το μυαλό μου
αναστατωνόταν από αυτό το πόνο,

με διέλυε.

Ένιωθα παγιδευμένος.

Εξαιτίας όλων αυτών,
μια νύχτα ξύπνησα φωνάζοντας.

Είδα πραγματικά πως όταν αρχίζουμε
να αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα,

τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για εμένα,

όταν ξεκίνησα απλώς
να βλέπω τον πόνο ως πόνο,

και είδα ξεκάθαρα ότι το μυαλό μου
ήταν αυτό που με έκανε να υποφέρω,

το οποίο ήταν προαιρετικό.

Ουάου!

Χρειαζόταν απλώς να επικεντρωθώ στο παρόν.

Κι η ενσυνειδητότητα μου έδειξε ότι μπορεί
να είμαστε στο κέντρο της καταιγίδας,

να παρακολουθούμε όλα
να διαδραματίζονται, λεπτό προς λεπτό,

και με αυτό τον τρόπο να υπάρχει
τόση ελευθερία σε αυτή την παροδικότητα.

Και μετά, όντως κρατούσα
τον πόνο με μεγάλη συμπόνια.

Επειδή ήταν ήδη οδυνηρός.

Δεν χρειαζόταν να τον μισείτε περισσότερο,
απλώς να είστε μαζί του.

Ξέρετε, υπάρχει ένας ψυχίατρος,
ο Βίκτωρ Φρανκλ, που είπε

«Η επιλογή είναι η τελευταία
ανθρώπινη ελευθερία».

Η επιλογή.

Έμαθα ότι το να χρησιμοποιείς
την ενσυνειδητότητα είναι επιλογή.

Και ακόμη και όταν αισθάνθηκα σαν
να μου αφαιρούνταν όλες οι ελευθερίες μου,

βίωσα την ελευθερία εδώ μέσα.

Και η μεγαλύτερή μου ανακάλυψη,

είναι ότι η ευτυχία και η ικανοποίηση
δεν βρίσκονταν μακριά στο μέλλον,

ή όταν θα γύριζα σπίτι,

στην πραγματικότητα είναι διαθέσιμη
για όλους εμάς μέσα σε κάθε στιγμή.

Ανθίζει φυσικά από μια κατάσταση
όπου το μυαλό είναι ήρεμο,

όχι αναστατωμένο,

και γαλήνιο.

Έτσι λοιπόν θέλω να σας αφήσω με αυτό....

Ω, αυτός εκεί ήμουν εγώ -

(Γέλια)

Θα σας αφήσω με ένα ακρώνυμο
που περιλαμβάνει μέρος όσων έμαθα,

και ελπίζω να το χρησιμοποιήσετε
αν νιώσετε χαμένος σε κάποιο είδος πόνου.

Το ακρώνυμο είναι LOST (Χαμένος).

Το πρώτο γράμμα σημαίνει,

απλώς συνειδητοποιήστε ότι είστε
χαμένος στον πόνο και στις σκέψεις.

Επίστρέψτε στην παρούσα στιγμή.

Δεύτερο: Προσφέρετε στοργική καλοσύνη.

Δεν χρειάζεται να σας αρέσει ο πόνος.
απλώς κρατήστε τον με συμπόνια.

Τρίτο: Δείτε και χαμογελάστε.

Δείτε τον πόνο ως πόνο,

ή την χαρά ως χαρά,

χωρίς να προσθέσετε αναταραχή στο μυαλό.

Και χαμογελάστε γνωρίζοντας
ότι μόλις τα καταφέρατε.

Τέταρτον: πάρετε μια βαθιά αναπνοή,
γνωρίζοντας ότι δεν είστε μόνοι σας.

Όλοι αντιμετωπίζουμε
κάποια κατάσταση του μυαλού.

Έτσι λοιπόν σας προσκαλώ
να εισπνεύσουμε μαζί βαθιά από τη μύτη.

(Εισπνοή)

Και εκπνεεύστε.

(Εκπνοή)

Συνοψίζοντας:
αν δεν επανεκπαιδεύσουμε το μυαλό,

μπορεί να προκαλέσουμε επιπρόσθετο πόνο,

και η επανεκπαίδευση μπορεί να ξεκινήσει
με διαλογισμό ενσυνειδητότητας.

Δεν είναι μια γρήγορη λύση

με μαγικά αποτελέσματα,

ούτε πρόκειται να μας κάνει άτρωτους
στις προκλήσεις της ζωής.

Αλλά φανταστείτε, εάν οι μισοί από εμάς
εξασκούνταν καθημερινά στο διαλογισμό,

στο να επικεντρώνονται στην ζωή
με τα καλά και τα άσχημά της,

προσφέροντας περισσότερη συμπόνια,

και νιώθοντας περισσότερες στιγμές
ικανοποίησης και ευτυχίας,

και επιτρέποντας σε όλο αυτό

να ανθίσει φυσικά από μια
πιο γαλήνια κατάσταση του μυαλού.

Αυτή είναι η συνταγή για θετική αλλαγή,

και μπορεί να αρχίσει από εσάς.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)