Amy Smith deelt eenvoudig, levensreddend design

Rook van kookvuren binnenshuis doodt jaarlijks meer dan 2 miljoen kinderen in de ontwikkelingslanden. MIT-ingenieur Amy Smith legt een opwindende, maar eenvoudige oplossing uit: een manier om restproducten van landbouw om te vormen tot proper brandende kool.

Ik wil het hebben over uitvindingen

en over een van mijn favoriete projecten.

Het is het meest opwindende en

ook het eenvoudigste waaraan ik werk.

Het project kan wereldwijd
een grote impact hebben.

Het komt tegemoet aan een van de grootste gezondheidsproblemen op Aarde,

de voornaamste oorzaak
van kindersterfte onder de vijf jaar.

Ziekten door vervuild water?
Diarree? Ondervoeding?

Nee: rook inademen van kookvuren binnenshuis,

met acute ademhalingsontstekingen als gevolg.
Kan je dat geloven?

Ik vind dit schokkend en verbijsterend.

Kunnen wij geen
schonere kookbrandstoffen maken?

Kunnen wij geen betere fornuizen maken?

Hoe kan dit leiden
tot meer dan twee miljoen doden per jaar?

Bill Joy sprak eerder

over de wonderen van koolstofnanobuizen.

Ik ga het hebben over

de wonderen van koolstofmacrobuizen: houtskool.

Dit is een foto van het platteland van Haïti.
Haïti is nu 98% ontbost.

Overal op het eiland zie je dergelijke beelden.

Het leidt tot allerhande milieuproblemen

en problemen die mensen over het hele land treffen.

Enkele jaren geleden was er
een ernstige overstroming

die leidde tot duizenden doden

en dat is een onmiddellijk gevolg

van het gebrek aan bomen op de heuvels
om de grond te stabiliseren.

Als het regent, stroomt het meteen de rivieren in
en het gebied overstroomt.

De bomen zijn zo schaars

omdat mensen hout hakken

en houtskool maken om te koken.

Mensen kennen de gevolgen voor het milieu,

maar ze hebben geen andere keuze.

Fossiele brandstoffen zijn niet beschikbaar

en het resultaat van koken op zonne-energie
bevalt hen niet.

Dus doen ze dit.

Een familie zoekt een boom in het bos,

hakt die om en maakt er houtskool van.

Het wekt dan ook geen verbazing

dat er hard wordt gezocht
naar alternatieve kookbrandstoffen.

Vier jaar geleden werkte ik
met een groep studenten in Haïti

samen met Vredeskorps-vrijwilligers.

Dit is zo’n vrijwilliger.

Hij bouwde dit toestel in het dorp waar hij werkte.

De bedoeling is om afvalpapier

samen te drukken en er briketten van te maken.

Het toestel was echter erg traag.

Onze ingenieursstudenten gingen aan de slag

en met enkele eenvoudige aanpassingen

verdrievoudigden ze de productie.

Je kan je inbeelden dat ze erg opgetogen waren.

Ze brachten de briketten naar MIT voor een test.

Helaas brandden ze niet.

De studenten waren een beetje ontmoedigd.

Als je goed kijkt, lees je

'U.S. Peace Corps'.

Bovendien bleek er geen afvalpapier
te zijn in dit dorp.

De vrijwilliger maakte goed gebruik van overheidspapier

door het papier naar het dorp te brengen, (Gelach)

maar het was 800 km ver. (Gelach)

Wij zochten een betere aanpak

om een alternatieve kookbrandstof te bedenken.

Wij wilden een brandstof maken

die gebruik maakt van wat
ter plaatse beschikbaar is.

Deze zie je ook over heel Haïti:
kleine suikermolens

en hun afvalproducten.

Nadat je sap uit het suikerriet perst,
rest de ‘bagasse’.

Het heeft verder geen nut of voedingswaarde,

ook niet voor de dieren.

Het stapelt zich op naast de molen
tot ze het uiteindelijk verbranden.

Wij wilden een manier vinden

om dit afvalproduct te gebruiken als brandstof

die gemakkelijk is om mee te koken -

net als houtskool.

De volgende jaren zochten we daarnaar.

Je start met de bagasse
en een eenvoudige oven

die je kan maken uit een leeg olievat.

Na een tijdje branden, sluit je de oven af

om de toevoer van zuurstof te verminderen

en dat geeft dit verkoold materiaal.

Je kan dit helaas nog niet verbranden:
het is te fijn

en brandt te snel om erop te kunnen koken.

Dus moesten we er bruikbare briketten van maken.

Gelukkig had ik een student uit Ghana.

Hij herinnerde zich een gerecht van zijn moeder: kokonte,

een erg plakkerige pap
gemaakt van de cassavewortel.

We zochten en ontdekten dat

cassava in Haïti onder de naam maniok groeit.

Het groeit zelfs over heel de wereld --

yucca, tapioca, maniok,
cassava is allemaal hetzelfde:

een erg zetmeelrijke wortelgroente.

Je kan er een dikke, plakkerige pap van maken

waarmee je de briketten kan binden.

Dat deden we.
We gingen naar Haïti.

Dit zijn de afgestudeerden
van de eerste 'Ecole de Charbon',

of het Houtskoolinstituut. En dit --

(Gelach)

-- inderdaad.
Ik geef les zowel aan MIT als aan HIT.

Deze briketten maken wij.

Nu neem ik jullie mee naar een ander continent.
Dit is India.

Koeienmest is een populaire kookbrandstof in India.

Ze geeft nog meer rook dan in Haïti.

Daar zie je de gevolgen voor de gezondheid

van koken met koeienmest en biomassa.

Vooral kinderen en vrouwen worden getroffen

omdat zij rond de kookvuren leven.

We bekeken of we deze houtskooltechnologie

ook hier konden introduceren.

Helaas hadden ze geen suikerriet

en ook geen cassava, maar dat stopte ons niet.

We zochten naar een lokaal beschikbare bron
van biomassa.

Er was graan- en rijststro in de omgeving.

Als bindmiddel konden we

kleine hoeveelheden koeienmest gebruiken,

die ze normaal gezien gebruikten als brandstof.

We testten beide technieken en hier zie je

de houtskool- en koeienmestbriketten.

Je ziet: het brandt veel zuiverder

en het verwarmt het water sneller.

We waren erg gelukkig,

maar we ontdekten ook tijdens de tests

dat het niet zo lang brandde als kool van hout.

Het brandde niet zo lang, kruimelde bovendien

en we verloren energie
doordat ze uiteenvielen tijdens het koken.

Dus wilden we een sterkere briket maken

zodat ze kon concurreren met houtskool
op de markt in Haïti.

We keerden terug naar MIT
en haalden de Instronmachine boven.

We onderzochten welke krachten we nodig hadden

om de briketten samen te drukken

en er betere prestaties uit te halen.

Terwijl studenten dit in het laboratorium
bestudeerden,

werkten partners in de gemeenschap in Haïti

aan het verbeteren ervan en het meer toegankelijk
maken voor de dorpelingen.

Na enige tijd,

ontwikkelden we een goedkope pers
die kolen produceert

die langer en zuiverder brandt dan houtskool.

Nu beschikken we dus over een product
dat echt beter is

dan wat je kan kopen op de markt in Haïti

- wat een geweldige positie is.

In Haïti alleen al worden ongeveer
30 miljoen bomen gekapt per jaar.

Als dit kan toegepast worden,

kan een groot deel ervan gespaard blijven.

Bovendien is de opbrengst
van die houtskool 260 miljoen dollar.

Dat is een heleboel voor Haïti -

met een bevolking van acht miljoen

en een gemiddeld inkomen
van minder dan 400 dollar.

Hier boeken we ook vooruitgang
met ons houtskoolproject.

Wat ik ook interessant vind:

mijn vriend op UC Berkeley deed een risicoanalyse.

Hij bekeek de gevolgen voor de gezondheid

van brandend hout versus houtskool.

Hij ontdekte dat je wereldwijd

één miljoen doden kan voorkomen
door op houtskool over te stappen

als kookbrandstof. Dat is opmerkelijk,

Tot nu toe moest je daarvoor bomen kappen.

Nu hebben we een manier

die van agrarisch afval kookbrandstof maakt.

Echt spannend

is iets dat ik meebracht uit Ghana,
vorige maand.

Het coolste is

dat het zelfs minder technisch is dan wat je net zag,

als je je dat kunt voorstellen. Hier is het.

Maïskolven omgezet in houtskool.

Het mooie hiervan is
dat je geen briketten moet maken.

Het is kant-en-klaar.
Dit is mijn 100-dollar-laptop.

Ik bracht staaltjes mee.

(Gelach)

We kunnen deze rondgeven.

Ze zijn volledig functioneel,
getest en klaar voor gebruik.

Opmerkelijk aan deze technologie is

dat de overdracht zo gemakkelijk is.

Vergeleken met suikerriet-houtskool,

waar we mensen moeten leren ze
om te vormen tot briketten

en je de extra stap hebt van het koken
van het bindmiddel,

komt dit pre-gebriketteerd.

Dit is ongeveer het meest opwindende
in mijn leven op dit moment,

wat misschien veelzeggend is voor mijn leven.

(Gelach)

Maar als je het ziet hier op de eerste rij:
het is in orde,

ja, oké.

(Gelach)

Hier is het. Dit is een perfect voorbeeld

van de niet-nulsom-dingen
waar Robert Wright het over had.

Je hebt niet alleen gezondheidsvoordelen,

er zijn ook voordelen voor het milieu.

Dit is een van de ongelooflijk zeldzame situaties

waar je ook economische voordelen hebt.

Mensen kunnen hun eigen kookbrandstof maken
van afvalproducten.

Ze kunnen er ook inkomsten uit genereren.

en geld besparen op hun aankoop van houtskool.

Het teveel geproduceerde
verkopen ze op de markt

aan mensen die het niet zelf maken.

Het is echt zeldzaam dat je niet moet kiezen

tussen gezondheid en economie,
of het milieu en economie.

Het is een erg spannend project

en ik kijk ernaar uit om te zien waar het ons brengt.

Als we nu praten over de toekomst
die we zullen creëren,

is het nodig

om een heel duidelijk beeld
van onze wereld te hebben.

Ik bedoel niet de wereld waarin wij leven,

maar de wereld waarin vrouwen
elke dag twee tot drie uur

besteden aan het malen van graan
voor hun gezinnen.

Ik bedoel de wereld
waar handgemaakte cementen dakpannen

geavanceerde bouwmaterialen zijn.

Waar je 10 uur per dag moet werken

voor maar 60 dollar per maand.

De wereld waarin vrouwen en kinderen 40 miljard uur
per jaar besteden aan het halen van water.

Dat is alsof alle werknemers van Californië

fulltime water halen gedurende een jaar.

Als deze zaal India zou zijn,

zou slechts drie van ons een auto hebben.

Als dit Afghanistan was,

zou slechts één persoon internet kennen.

Als dit Zambia was,
zouden 300 van jullie landbouwer zijn,

100 zou aids of hiv hebben.

Meer dan de helft van jullie zou
minder dan één dollar per dag verdienen.

Voor deze zaken hebben we oplossingen nodig.

Daarvoor moeten we onze ingenieurs opleiden,

onze ontwerpers, onze mensen uit het bedrijfsleven
en onze ondernemers.

We moeten hiervoor oplossingen zoeken.

Ik heb een paar gebieden
die dringend moeten aangepakt worden.

Technologieën ontwikkelen om micro-financiering
en micro-ondernemingen te bevorderen,

zodat mensen die onder de armoedegrens leven
een manier vinden om eruit te geraken -

en het niet moeten doen

met het traditionele mandenmaken,
fokkerij, enz.

Er zijn nieuwe technologieën en nieuwe producten

die zij op kleine schaal kunnen maken.

We moeten ook technologieën ontwikkelen
voor arme boeren

om de waarde van hun oogst te verhogen.

We moeten onze ontwikkelingsstrategieën

en educatieve campagnes herbekijken

zodat ze nog steeds boer blijven

maar niet langer arme boeren zijn.

We moeten nadenken hoe we dat kunnen realiseren.

We moeten met de mensen werken
in deze gemeenschappen,

en hen de broodnodige middelen en tools geven

om hun eigen problemen op te lossen.
Dat is de beste manier.

We moeten niet van buitenaf werken.

We moeten deze toekomst creëren, en wel nu.

Dank je.

(Applaus)

Chris Anderson: misschien heeft iemand een vraag -

vertel ons over een van de andere dingen
waaraan je werkte.

Amy Smith: We kijken nog

naar goedkope waterkwaliteit-testen,

zodat gemeenschappen hun eigen watersystemen
kunnen onderhouden:

weten wanneer het werkt,
wanneer ze moeten behandelen, enz.

We kijken ook naar goedkope systemen
voor waterzuivering.

Wij zijn op zoek naar zonne-water-desinfectie

en de mogelijkheid om dat doen.

Californië: Welke bottleneck verhindert
de uitbreiding?

Zoek je ondernemers of durfkapitalisten?

Wat heb je nodig om je projecten te verspreiden?

AS: Een groot aantal mensen
om dit vooruit te doen gaan.

Het is moeilijk,
het is een sterk gefragmenteerde markt

en een bevolking zonder inkomen.

Je kunt niet dezelfde modellen gebruiken
als in de Verenigde Staten

om vooruitgang te maken.

We zijn een vrij kleine staf: ik.

(Gelach)

Ik doe wat ik kan met de studenten.

We hebben 30 studenten per jaar die erop uit gaan

en proberen om dit toe te passen.

Je moet ook dingen doen voor een lange termijn,

je kan niet verwachten dat er iets gerealiseerd wordt
in één of twee jaar;

je moet vijf of 10 jaar vooruitzien.

Met die visie komen we vooruit.