Öğretmen sesinin önemi - Jose Luis Vilson

Jose Luis Vilson, Bronx’ta tam zamanlı bir matematik öğretmeni. Ayrıca, eğitimde ırkçılık ve sosyal adalet konularına kendini adamış olan EduColor adındaki bir organizasyonun genel direktörü. Bu sayede, eğitimi etkileyen konuşmaların yapıldığı mecralarda kendine bir yer edinmenin öğretmenler için (hem kişisel olarak hem de kolektif olarak) hayati derecede önemli olduğunu öğrendi. Jose bu konuşmada, öğretmenlerin sesini nasıl tanımlayacağınızı ve nasıl savunacağınızı ele alıyor.

Günaydın sınıf.

İlk olarak, burada olmak bir onur.

Teşekkür ederim, müteşekkirim.

Birkaç sene önce, bir panele
katılma onuruna eriştim,

Philadelphia'daki Bilim Liderliği
Akademisi'ndeki bir konferanstı.

Derek McCoy adında siyahi bir eğitmene

sürdürülebilirlik hakkında
ve çalışırken onu hep güçlü tutan

şeylerin ne olduğu
hakkında soru sorulmuştu.

Tereddüt etmeden verdiği cevap ise şuydu:

"Jose Vilson'un blogunu okudunuz mu?
Onun gönderileri bana bu gücü veriyor."

"Affedersiniz?" Çok şaşırmıştım,
ne yapacağımı bilmiyordum.

Ben orada paneldeyken onun da
orada olduğunu bile bilmiyordum

ve onunla tanışmamıştım.
İlk kez tanışacaktım.

Binlerce, binlerce kilometre uzaktaydı

ama şimdi ise gönderilerimden
ve blogumdan ilham aldığını söylüyordu.

Ben öğretmen sesi hakkında
konuştuğum zaman

tam zamanlı bir öğretmen olmanın
ne anlama geldiğini

daima düşünüyorum.

Washington Heights, New York'ta
tam zamanlı bir matematik öğretmeniyim

ve bu görevi temsil etmekten
onur duyuyorum.

Bu yüzden de biliyorum ki

söylediğim ve yaptığım şeylerde
çok dikkatli olmam gerekiyor.

Çünkü şöyle diyen çok insan var:
"Öğretmenler seslerini yükseltmemeliler,

biz tüm konuşmaları yaparken
onların konuşmalarının mantığı yok."

"Pardon? Tamam o zaman
yapacağımız bazı işler var."

Öğretmenin sesi.

Anlamlı profesyonel görüşün

bireysel ve kolektif ifadesi,
sınıf deneyimi ve uzmanlığına dayanır.

Öğretmen sesi hakkında
konuştuğumda daima temel aldığım

ve odaklandığım dört esas ilke

ve dört parça var.

İlki bireysel unsur.

İnsanlar, "Esas değişikliği yapmak,
bireyden başlayarak olur." dediğinde

kimliklerimiz, kültürlerimiz,
var oluş biçimlerimiz,

eğitimimizi ve sınıflardaki
kültürlerimizi etkiliyor

böylece mümkün olduğunca
en iyi uygulayıcılar olmak için

ve bu işte gerçek bir öğretmen
olabilmemiz için

çocuklarımızla olan ilişkilerde
düşünceli olmaya mecbur kalıyoruz.

Ayrıca, lütfen unutmayın ki

sınıfta daima en iyi konuşmacı
olmak zorunda değiliz

çünkü en iyi dinleyiciler olmalıyız.

İkinci unsur, kollektiflik

çünkü duvarın dışındaki insanı düşünmeden,

yan kapıdaki insanı ve koridorun
ötesindeki insanı düşünmeden,

belki de şehirdekileri, eyalettekileri
ve ülkedekileri düşünmeden

kendi mesleğim üzerine
düşünemem, değil mi?

Lütfen şunu düşünün.

Eğer iyi bir öğretmenseniz
kim olduğunuzu bilirsiniz.

Aynı dili konuşmadığınızda bile

veya aynı kültüre sahip olmasanız bile

birbirimiz ve kendimiz için
iyi öğretmen olmamızı sağlayan

ve bütün deneyimlerimiz
hakkında olan unsurlar var.

Öğretmenlik mesleğini veya mesleğin
nasıl bir şey olduğunu

bildiğimiz bazı şeyler var.

Bu yüzden, kollektiflik hakkında

fikrinizi sorduğumda sadece ülkedeki
insanları düşünmüyorum,

hatta dünyadaki insanları

ve kurumları düşünüyorum.

Bu yüzden, cezaevlerimizde
ve müzelerimizde eğitmenler var.

Bütün bu öğretmenlerimizi
düşünmemiz gerek.

Sonra da tekrar bir araya geldiğimizde

en başarılı öğretmenlerimizi de kutlasak

veya birlikte birçok eyalette
eylem de yapsak

seslerimiz bir araya geldiğinde
en yüksek sesi çıkarır.

Üçüncü unsur tecrübe.

Tecrübeden bahsetmek, hikâyelerimizin de
önem taşıdığını gösterir.

Araştırma, politika, deneyim üzerine
düşündüğünüz zaman

kesinlikle oralarda bir yerde
bir öğretmenin olduğuna inanın.

Bizi öylece yok sayamazsınız,
bizi de dahil etmek zorundasınız.

Sonra da biz dahil edilmediğimizde
buna direnmek zorundayız.

Önünüzde gördüğünüz kişi,

iki yıl önce performans gelişim
değerlendirmesi veren bir öğretmen.

Öğretmenlik uygulamalarım "etkili" idi

ama maalesef sonucu "yetersiz" idi,

yani ortalarda bir yerde "gelişiyordu."

Tabii ne var ki

öğrencilerimin beşte dördünün bilgileri
gizemli bir şekilde kayboldu,

bu da benim kafamı karıştırdı
ve neler olduğunu bilmiyordum.

Ama hâlâ daha

çok fazla çalışmış olduğumu
düşünmek beni biraz incitti,

yapılan değerlendirmeler

bizi ve sınıfta verdiğimiz
emeği yansıtmıyordu.

İşte tam burada uzmanlık devreye giriyor.

Çünkü öğrencilerimiz
hakkında bildiklerimiz var.

Her gün öğrencilerimiz hakkında
düşündüğümüz şeyler var.

Bildiğimiz tek şey ders planı, ısınma
ve kapanış aktivitesi hazırlamak değil.

Ayrıca sınıflarımızda nasıl topluluk
oluşturacağımızı da biliyoruz.

Çocuklarımıza soru sordurmayı
ve bize öğreteceklerini biliyoruz.

Çünkü bu dinleme bölümünün
önemli bir parçası.

Biliyoruz, evet biliyoruz
ve bildiğimizi söylemekte bir sorun yok.

Bu, bütün çalışmanın önemli bir parçası.

Çünkü her ne zaman,
ne hakkında da konuşsam

çocuklarım aklıma geliyor.

Sınıfımdaki çocuklara karşı
daima anlayışlıyım.

Göçmen çocukları, işçi çocukları,

çocuklarının iyi eğitimli ve yaşadığımız
bu dünyaya hazır olmalarını sağlamam için

yıllardır her gün çocuklarını
bana emanet eden ailelerin çocukları.

İnsanlar, değil mi?

Bu arada, bu gördüğünüz fotoğraf,

öğrencilerimin, Amerikan
Doğa Tarihi Müzesi'ndeki

Theodore Roosevelt
heykeli ile çektikleri fotoğraf.

İlk başta bu fotoğrafı çekmek istemedim.

Ama düşündüğümde kendime şöyle dedim:

Teddy'nin göçmen insanların
yanında oturduğunu hayal et,

kim bu ülkeye göçmek istemezdi ki?

Öğrencilere inanan bir öğretmen hayal et.

Peki, öğrencilerine inanan bir öğretmenin

demokrasimizin özü olduğunu size söylersem

işte bu, size bahsettiğim fotoğraf.

Bu konuya tutkun olan
öğretmenleri düşünüyorum.

Öğrencilerin, sınıfta ve mahallede

adalet hissettiklerinden emin olmak için
rızkını ve hayatını feda eden,

her gün buralarda olan,
kiliseleri ziyaret eden,

veli toplantısına giden, işe yaramayan
çoğu politikadan doğrudan etkilenmenin

nasıl bir şey olduğunu bilen
öğretmenleri düşünüyorum.

Ben onlar için çalışıyorum
çünkü tetikte olmamı sağlıyorlar.

Onlar en iyi eğitmenler.

Bu arada, evimizdeki en iyi eğitmen

seyirciler arasında olmakla kalmayıp

aynı zamanda, oğlumuz Alejandro'ya
muhtemelen en iyi anne olabilir.

Luz'u ve Alejandro'yu düşünürsem

onlar her gün bana ders veriyorlar,
bana sürekli ders veriyorlar.

Ben de daima şöyle
düşünüyorum; "Aman Tanrım,

benim denemeye çalıştığım her şeyde
onlar benden çok daha iyiyken

nasıl daha iyi öğretmen olabilirim?

Ama sesim titrediğinde bile
onlar tetikte oluyorlar.

13-14 yıldır, öğretmenlik
onurunu ve keyfini yaşayan

binlerce, binlerce öğrenciyi düşünüyorum.

Birçok yaşamı içeren
bir kariyer gibi hissettiriyor.

Ne zaman bu öğrencilere
baksam şöyle diyorum;

"Aman Tanrım, size bir şey öğrettim!"

Birçok öğrencim, birçok farklı yere gitti.

Ya benim muhakkak mutlu olduğum
yerlere gitmediklerinde?

Benim sınıfımda birey olarak
hissettiklerinden emin olmak için

yapılacak her şeyi yaptığımı biliyorum.

İşte mesele bu.

Bu, zaman zaman benim uykumu kaçırıyor.

Masama gittiğimde ve uyandığımda
başaramamayı, başarmayı

ve yine başaramamayı ve başarmayı
düşündüğümde bunu biliyorum.

Ayrıca biliyorum ki çocukları
meşgul edecek ders planları hazırlıyorum,

onların katılımını sağlıyorum

ve günaydın diyorum.

Veliler geldiğinde "A su orden." diyorum.

Bu da hizmetinizdeyim demek,
sizin için buradayım,

çocuklarınızı eğitmek için buradayım.

Nasıl bir karşılama?

Bunlar geceleri benim
uykumu kaçıran şeyler,

bunlar beni, sabahları da
erkenden uyandıran şeyler.

Bu, iş aşkı.

Bu, sürekli mücadele ettiğimiz şey,

Bu yüzden ben Öğretmen Sesi dediğimde
bu sadece en yüksek ses anlamına gelmiyor.

Eylemlerimizi kullanmak ve onları
yaptığımız ve yaptığımızı söylediğimiz

işle karşılaştırmakla ilgili.

Çocukların müfredattaki şeyleri,
uygulamalarımızı

ve eğitimimizi yansıtmalarını istiyoruz

ve onların bir yere ait olduklarını
hissetmelerini istiyoruz.

Bir evinizin olduğunu
hissetmeniz nasıl bir şey?

Yalnızca asıl eviniz değil.

Birçok çocuğun evi yok.

Hakikaten bir ev yaratmak, ve onu yaratma
gücüne sahip olmak nasıl bir şey?

Bilmiyorum ama neyi bildiğimi biliyorum.

Dahası, bu işi sonsuza dek
yapmak istediğimi de biliyorum.

Bu işe tutkuyla bağlıyım
ve devam edeceğim.

Siz bana katılacak mısınız?