Carne Ross: Bağımsız bir diplomat

Britanya'daki diplomatik kurumlarda geçirdiği 15 yılın ardından, Carne Ross ''bağımsız bir diplomat'' olarak küçük, gelişmekte olan ve tanınmayan milletlerin uluslararası ilişkilerde sesini duyuran cesur bir sivil toplum örgütü kurdu. Ross, BIF-5 konferansında, küçük ülkelere söz hakkı veren, değişen dünya sınırlarına adapte olabilen ve yeniliği kabul eden yeni bir diplomasi türünün gerekliliğini anlatıyor.

Benim hikayem biraz savaş ile ilgili.

Hayal kırıklığı ile ilgili.

Ölümle ilgili.

Ve tüm bu yıkıntı arasında

idealizmi

yeniden keşfetmekle ilgili.

Belki de bunun içinde, 21. yüzyılın

mahvedilmiş, parçalanan

ve tehlikeli dünyası ile başa çıkma konusunda

bir ders vardır.

Ben dolambaçsız anlatımlara inanmam.

A kararı B sonucuna sebebiyet verir,

B, C sonucuna gider şeklinde yazılmış

bir hayat veya tarihe,

bize sunulan ve belki de birbirimizi cesaretlendirdiğimiz

bu basit hikayelere inanmam.

Ben rastgeleliğe inanırım,

buna inanmamın sebeplerinden biri ise

benim diplomat olmamın rastgele olmasıdır.

Ben renk körüyüm.

Doğuştan bir çok rengi göremiyorum.

Çoğu zaman gri ve siyah giymemin sebebi budur,

ve kıyafet seçmek için

eşimi de yanımda götürmek zorundayım.

Çocukken hep bir savaş pilotu olmayı istedim.

Köydeki yazlık evimizin üzerinden

hızla geçen uçakları izlemeyi severdim.

Ve benim çocukluk hayalim bir savaş pilotu olmaktı.

İngiliz Kraliyet Hava Kuvvetleri'nde pilot olmak için testler yaptım

ve elbette başarısız oldum.

Yanıp sönen farklı ışıkların hepsini göremedim,

renkleri ayırt edemiyorum.

Bu yüzden başka bir meslek seçmem gerekti,

bu da benim için aslında nispeten kolaydı

çünkü çocukluğum boyunca sabit bir tutkum vardı,

bu da uluslararası ilişkilerdi.

Çocukken,

gazeteyi baştan sona kadar okurdum.

Soğuk Savaş, orta ölçekli nükleer füzeler hakkındaki

INF müzakereleri,

Sovyetler Birliği ve ABD arasında

Angola veya Afganistan'daki

üstünlük savaşı, merakımı cezbediyordu.

Bu şeyler gerçekten ilgimi çekiyordu.

Böylelikle oldukça erken bir yaşta

diplomat olmak istediğime karar verdim.

Ve bir gün bu konuyu aileme açtım -

babam hala bu hikayeyi inkar eder --

"Baba, ben diplomat olmak istiyorum" dedim.

Bana döndü ve dedi ki,

"Carne, diplomat olmak için çok zeki olmak zorundasın."

(Gülüşmeler)

Hedefim kesinleşmişti.

1989 yılında,

Britanya Dışişleri Bakanlığına girdim.

O yıl 5000 kişi diplomat olmak için başvurmuştu,

ve aramızdan 20 kişi başarılı oldu.

Bu sayılar gösteriyor ki,

elit, büyüleyici ve

keyifli bir dünyaya girmiştim.

Diplomat olmak, eskiden ve şimdi olduğu gibi,

inanılmaz bir iş, ve ben bunun her dakikasını sevdim.

Statüsünün tadını çıkardım.

Kendime güzel bir takım aldım, kösele ayakkabılar giydim

ve dünyadaki olaylara

sahip olduğum bu ilginç giriş hakkından zevk aldım.

Gazze Şeridi'ne gittim.

Britanya Dışişleri Bakanlığı'nda

Ortadoğu Barış Süreci birimini yönettim.

Britanya Dışişleri Bakanı'na

konuşma metinleri yazdım.

Yaser Arafat ile görüştüm.

Saddam'ın Birleşmiş Milletler'deki

diplomatları ile müzakereler yaptım.

Daha sonra, Kabil'e gittim

ve Taliban'ın düşüşünün ardından Afganistan'da çalıştım.

Bir C-130 nakliye uçağına

binerdim

ve dağdaki sığınaklarında

mahalli diktatörleri ziyaret ederdim,

ve bu çok tehlikeli olduğundan

İngiliz Kraliyet Deniz Piyadeleri birliğinin de kendilerine eskortluk yapmak zorunda olduğu

Özel Kuvvetler korumalarımla çevrili olarak,

Afganistan'da El-Kaide'yi nasıl ortadan kaldıracağımız konusunda

onlarla görüşürdüm.

Heyecan vericiydi. Eğlenceliydi.

Gerçekten ilginçti.

İnanılmaz derecede birbirlerine bağlı

harika bir insan topluğuydu.

Kariyerimin doruk noktası ise

New York'a gönderildiğim zamandı.

Almanya, Norveç ve çeşitli başka yerlerde

çalışmıştım,

ama Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'ne

Britanya delegasyonu için çalışmak üzere New York'a gönderildim.

Ve sorumluluğum Ortadoğu oldu

ki bu benim uzmanlık alanımdı.

Orada, Ortadoğu barış süreci,

Lockerbie konusu --

ki isterseniz bunu daha sonra konuşabiliriz --

gibi şeylerle ilgilendim,

ama hepsinden önemlisi, Irak'tan,

onun kitle imha silahlarından,

ve bu silahları bırakmak zorunda kalması için

Irak'a uyguladığımız yaptırımlardan sorumluydum.

Bu konuda

İngiliz başmüzakerecisiydim

ve konuya doymuş durumdaydım.

Her neyse,

bu gezi -- çok heyecan verici bir zamandı.

Yani, çok dramatik bir diplomasiydi.

New York'ta kaldığım süre boyunca

birkaç savaş geçirdik.

11 Eylül'de New York'ta bulunan bizleri

elbette derinden etkilemiş olan

11 Eylül saldırılarını kınayan

12 Eylül 2001 tarihli

Güvenlik Konseyi kararını

ülkem için müzakere ettim.

Bu yüzden, hem acı hem de tatlı

deneyimler yaşadım.

Lüks bir hayat yaşıyordum.

Uzun saatler boyunca çalışsam da,

Union Square'de bir teras katında kalıyordum.

New York şehrinde yalnız bir İngiliz diplomattım;

bunun ne anlama gelebileceğini hayal edebilirsiniz.

(Gülüşmeler)

Güzel zamanlar geçirdim.

Ama 2002 yılında,

gezi sona erdiğinde,

beni Londra'da bekleyen işe

geri dönmeyeceğime karar verdim.

Bruce'taki New School'da çalışmak üzere

ücretsiz izin almaya karar verdim.

Gelişmemiş, anlamsız bir şekilde,

işimle ilgili, kendimle ilgili bazı şeylerin

yolunda gitmediğini fark ettim.

Yorulmuştum,

ve açıklayamadığım bir şekilde

hayal kırıklığı içindeydim.

İşten biraz vakit ayırmaya karar verdim.

Dışişleri Ofisi çok cömertti.

Onların ücretsiz izin dediği bu özel izni alabilir

ve aslında hiçbir iş yapmadan, diplomatik servisin bir parçası olarak kalabilirdim.

Memnundum.

Ve sonunda,

o zamanlar Birleşmiş Milletler idaresinde olan

Kosova'daki B.M.'e geçici görevli olarak görevlendirilmeye karar verdim.

Kosova'da iki şey oldu,

ki bunlar yine

hayatın rastgeleliğini gösterir türdendi

çünkü bunlar

hayatımın iki dönüş noktası oldu

ve bir sonraki aşamaya geçmemde bana yardım etti.

Fakat bunlar rastgele şeylerdi.

Bir tanesi, 2004 yazında

İngiliz hükümetinin, biraz isteksizce,

çok sınırlı bir konu olan

Irak Savaşı'na girme konusunda

kitle imha silahlarına ilişkin istihbaratın kullanılması amacıyla

resmi bir soruşturma yapılmasına karar verdi.

Gizlilik içindeki bu soruşturmaya tanıklık ettim.

Irak ve kitle imha silahları istihbaratına

daldım

ve benim verdiğim tanıklık üç şey gösteriyordu:

Devletin istihbaratı abarttığı

ki bu da okuduğum her yıla yansımıştı.

Ve aslında, bizim kendi içimizde yaptığımız değerlendirmeye göre

Irak'ın kitle imha silahları

bize bir tehtit oluşturmadığı gibi komşularına da bir tehlike oluşturmuyordu.

İkinci olarak, hükumetin savaşa alternatif olabilecek seçenekleri görmezden geldiği

ki bazı açılardan

bu hala yüzkızartıcı bir şey.

Üçüncü nedeni söylemeyeceğim.

Her neyse, bu uzman raporunu verince

ben de kendi krizimi bulmuştum.

Ne yapmalıydım?

Bu rapor, bana sorarsanız, bir temele dayanmadan savaşa girmiş

meslektaşlarımı ve bakanlarımı

çok ağır eleştiriyordu.

Böylece ben de bir krizin içindeydim.

Ve bu çok da iyi bir şey değildi.

Bunun hakkında şikayet ettim, tereddüt ettim

zavallı karıma uzun uzun dert yandım

ve sonunda Dışişleri Bakanlığı'ndan istifa etmeye karar verdim.

Al Pacino'nun ''The Insider'' filmini belki bilirsiniz, filmin bir sahnesinde,

tütüncü adam konusunda onun güvenini sarsmalarından sonra

CBS'e geri döner ve der ki

''Biliyor musunuz, artık bunu yapamam. Bir şeyler bozuldu.''

Benim için de aynıydı. O filmi çok seviyorum.

Sanki bir şeyler bozulmuş gibi hissettim.

Artık kendi dışişleri bakanımla

veya başbakanımızla karşılıklı oturup

yüzümde bir gülümsemeyle onlara ne isterseler yapacağımı söyleyemezdim.

Böylece uzun bir mesafe koşarak

bir uçurumdan atladım.

Bu çok rahatsız eden ve nahoş bir histi.

Ve düşmeye başladım.

Bugüne kadar da düşüş henüz durmuş değil.

Hala daha düşüyorum.

Ama bir nevi bu hisse alıştım.

Ve bir anlamda, uçurumun başında durmaktan

ve ne yapacağını düşünmekten

çok daha iyi bir

his veriyor.

Kosova'da olan ikinci şey ise,

pardon hemen bir yudum su içmem gerek affedersiniz.

Kosova'da olan ikinci şey ise,

bana ''hayatımla ne yapacağım?''

sorusuna veremediğim cevabı

benim için cevapladı.

Diplomasiyi seviyorum.

Kariyerim yok.

Bütün hayatım boyunca diplomat olmayı, ülkeme hizmet etmeyi umdum.

Konsolos olmak istedim,

ve akıl hocalarım, kahramanlarım,

mesleğimin en üst rütbesine erişen insanlardı,

ve ben bunları hep bir kenara itiyordum.

Çoğu arkadaşlarım hala Dışişlerindeydi.

Benim emekli maaşım da dahil.

Ve ben vazgeçtim.

Ne yapacaktım?

O yıl, Kosova'da

benim de şahit olduğum kötü ve korkunç bir şey yaşandı.

2004 Mart ayında, tüm Kosova bölgesinde

dehşet verici isyanlar vardı.

18 kişi öldürülmüştü.

Tam bir anarşiydi.

Ve anarşiyi görmek korkunç bir şeydir,

polis ve askeriyenin --

pek çok askeri birlik vardı --

sokaktan gelen bu öfkeli kalabalığı

durduramıyor olduğunu bilmek.

Ve sokaktan gelen bu öfkeli kalabalığı durdurmanın tek yolu

onların buna karar vermesiyle

ve onlar yeterince yakıp yıktıklarını düşündükten sonra olur.

Bu da görülmesi çok hoş bir şey değil, ve ben bunu gördüm.

Bunu yaşadım. O öfkeli kalabalıkları atlattım.

Arnavut arkadaşlarımla birlikte bunu durdurmaya çalıştık ama başaramadık.

Bu isyan bana bir şey öğretti,

hemen belli olmayan ve biraz da karışık bir hikaye bu.

Ama bu isyanın gerçekleşme sebeplerinden biri --

günlerce süren bu isyanların --

Kosova halkının

kendi geleceklerinden mahrum edilmiş olmalarıydı.

Kosova'nın geleceği hakkında diplomatik müzakereler

yapılıyordu o zamanlar

ve bırakın Kosova halkını, Kosova hükümeti de

bu görüşmelere

gerçekten katılamıyordu.

Fazla karmaşık bir diplomatik sistem ve

Kosova'nın geleceği hakkında bir müzakere süreci vardı

ve Kosovalılar bunun bir parçası değildi.

İlginç bir şekilde, bundan memnun değillerdi.

O isyanlar, bu memnuniyetsizliğin zuhur edişinin bir parçasıydı.

Tek sebebi değildi,

ve hayat basit, tek sebepli bir anlatım değildir.

Karmaşık bir şeydi,

ben de olduğundan daha basitmiş gibi davranmak istemiyorum.

Ama bu sebeplerinden biriydi.

Ve bu bana ilham verdi --

ya da daha açık olmak gerekirse,

eşime ilham verdi.

"Neden Kosovalılara tavsiye vermiyorsun?" dedi.

"Neden hükumetlerine diplomasileri hakkında tavsiye vermiyorsun?"

Kosovalılara diplomatik hizmet izni verilmiyordu.

Diplomat olmalarına olanak verilmiyordu.

Kosova'nın Son Statü Süreci olarak bilinen

bu son derece karmaşık sürece yardımcı olabilecek

bir Dışişleri Bakanlığı kurma izni verilmiyordu.

Yani fikir buydu.

Bağımsız Diplomat olarak vücut bulan şeyin kaynağı buydu,

kar amacı gütmeyen ve dünyanın ilk diplomatik

tavsiye grubu böyle başladı.

Kosova'daki BM'yle geçirdiğim zamandan sonra

Londra'ya döndüğüm zaman başladı.

Döndüm ve Kosova başbakanıyla bir akşam yemeği yedim ve ona

"Bakın, gelip size diplomasi hakkında tavsiyede bulunmayı teklif ediyorum," dedim,

"Ben bunu biliyorum. Bu işi yapıyorum. Neden gelip size yardım etmeyeyim?"

Rakı bardağını kaldırıp bana dedi ki,

"Evet, Carne. Gel."

Böylece Kosova'ya gidip

Kosova hükumetine tavsiyelerde bulundum.

Bağımsız Diplomat, birbiri ardına üç Kosova başbakanına ve

Kosova'nın pek çok partiden oluşan anlaşma takımına tavsiye verdi.

Ve Kosova bağımsız oldu.

Bağımsız Diplomat, şimdi

dünya çapında beş diplomatik merkezde kurulu

ve yedi-sekiz değişik ülkeye

ya da siyasi gruba

- onları nasıl tanımlıyorsanız, onlara - tavsiyede bulunuyor.

ben tanımlara pek önem vermem.

Kuzey Kıbrıslılara adalarını nasıl tekrar birleştireceklerine dair tavsiye veriyoruz.

Burmalı muhaliflere,

- ilk burada duydunuz -

önümüzdeki birkaç yıl içinde yeni bir ülke olacak

Güney Sudan hükumetine tavsiye veriyoruz.

Fas istilası tarafından

34 yıllık mahrum bırakılmadan sonra

ülkelerini geri almaya çalışan

Batı Sahra'daki Polisario Cephesi'ne tavsiye veriyoruz.

Kopenhag'da neticelenmesi planlanan iklim değişikliği görüşmelerinde

çeşitli ada devletlerine

tavsiye veriyoruz.

Burada da biraz rastgelelik var

çünkü, Bağımsız Diplomat'ı kurduğum zamanlarda

Lordlar Kamarası'nda bir partiye gittim,

ki çok gülünç bir yerdir,

içkimi şöyle tutuyordum ve arkamda duran

bir adama çarptım.

Konuşmaya başladık ve dedi ki --

Ona ne yaptığımı söyledim,

ve çok mühim bir şeymişçesine

New York'ta Bağımsız Diplomat'ı kuracağımı söyledim.

O anda orada sadece ben vardım,

karım ve ben New York'a geri taşınıyorduk.

"Neden New York'taki meslektaşlarımla görüşmüyorsun?" dedi

ve ortaya çıktı ki

büyük bir ihtimalle hiç duymadığınız ?What If! adında

bir teknoloji geliştirme şirketinde çalışıyordu

Olaylar gelişti ve

New York'taki ?What If!'te

bir masa sahibi oldum

Bağımsız Diplomat'ı başlattığım sıralarda.

?What If!'i Wrigley için

yeni sakız tatları veya

Coca Cola için yeni tatlar

geliştirirken izlemek,

Kosovalılar ve Batı Sahra'daki Sahraviler için

yeni stratejiler geliştirmeme yardımcı oldu.

Farkına varmaya başladım ki diplomasi yapmanın farklı yolları vardı

ve diplomasi, ticaret gibi,

sorun çözme işiydi

ve geliştirme, yenilik gibi kelimeler, hala diplomasi terimleri arasında yer almıyor;

hep "toplam sıfır" stratejileri, realpolitik,

ve nesillerdir var olan ve işleri hep yapmış olduğu gibi

yapmaya devam eden ezeli kurumlar var.

Bağımsız Diplomat, bugün,

?What If!'te öğrendiğim şeyleri entegre etmeye çalışıyor.

Hepimiz ofiste oturup bir ucundan diğer ucuna birbirimize bağırıyoruz.

Küçük dizüstü bilgisayarlarla çalışıp düşünme biçimimizi değiştirmek için masalarımızın yerini değiştiriyoruz.

Uğraştığımız ülkelerle

ilgili bir şey bilmeyen ama müvekkillerimiz adına

çözmeye çalıştığımız sorunlar hakkında

yeni bir bakış açısı getirebilecek

başka şeylerden anlayan

deneyimsiz uzmanlarla çalışıyoruz.

Kolay değil, çünkü müşterilerimiz, tanımı itibariyle,

diplomatik olarak zor zamanlar geçiriyorlar.

Bilemiyorum,

bundan çıkarılacak dersler var

- kişisel ve siyasi -

ve bir anlamda, bunlar aynı şey.

Kişisel olan,

bir uçurumdan düşmenin

aslında iyi bir şey olduğu, ve ben bunu tavsiye ediyorum.

En az hayatınızda bir kere yapmanız gereken bir şey,

her şeyi yıkıp atlamak.

İkincisi şey, günümüz dünyası hakkında daha büyük bir ders.

Bağımsız Diplomat, giderek bölünen bir dünyada

giderek öne çıkan ve belirginleşen

bir trendin parçası.

Devletler eskiden olduğundan daha az anlam taşıyor

ve devletin gücü giderek azalıyor.

Bu, başka şeyler giderek güçleniyor demektir.

Bu diğer şeyler, devlet-dışı aktörler olarak adlandırılmakta.

Şirketler, mafyöz örgütler,

iyi sivil toplum kuruluşları

ya da herhangi bir şey

olabilirler.

Daha karmaşık ve daha bölünmüş bir dünyada yaşıyoruz.

Eğer hükumetler,

dünyadaki bizi etkileyen

sorunları gidermede daha az etkiliyse,

o zaman artık bu sorunlarla kim ilgilenecek,

bu sorunlarla ilgilenme sorumluluğu kime ait olacak?

Biz.

Eğer onlar yapamıyorsa, bununla uğraşacak kim kalıyor geriye?

Bu gerçeği kabullenmek dışında bir şansımız yok.

Bu, şu anlama geliyor:

uluslararası ilişkiler, küresel olaylar,

Somali'deki kaos ortamı ya da Burma'da

olup bitenler sizi ilgilendirmiyor

demek ve bunları halletmeyi hükumetlere bırakmalıyız demek

artık yeterli değil.

Aranızdan herhangi birinizi

küçük dünya hipotezi aracılığıyla

Somali'deki El-Şebab örgütüne bağlayabilirim.

Nasıl olduğunu daha sonra sorun, özellikle - ilginç bir şekilde - balık yiyorsanız,

ama bağlantı burada duruyor.

Hepimiz çok yakından bağlıyız.

Bu sadece Tom Friedman değil,

vaka, üstüne vaka, üstüne vaka tarafından kanıtlanıyor.

Bu, siyasilerinizden istemek yerine, bir şeyleri gerçekleştirebilmek için

kendinize bakmanız gerektiği anlamına geliyor.

Bağımsız Diplomat geniş bir anlamda

bunun bir örneği gibi.

Düzgün örnekler yok, ama şu bir örnek olabilir:

dünyanın değişme şekli

eskiden çalıştığım yer olan BM Güvenlik Konseyi'nde

vücut buluyor.

BM 1945 yılında kuruldu.

Bildirgesi, devletler arası,

devletler arasındaki çatışmaları engellemek

üzerine tasarlanmış.

Bugün, BM Güvenlik Konseyi

ajandasının yüzde 80'i,

devletler arasi anlasmazliklar,

gerillalar, ayrılıkçılar,

teröristler, öyle adlandırmak isterseniz,

hükumet, devlet olarak adlandırmadığımız

herkesi içeren devletten bağımsız taraflar.

Dünyanın durumu, bugün böyle.

Bunu fark ettiğimde,

Güvenlik Konseyi'nde yaşadıklarım ve

Kosovalıların başına gelene baktığımda

ve sık sık,

bizim Güvenlik Konseyi'nde yaptığımız şeylerden

en dolaysız olarak etkilenen insanların

aslında orada olmadığını, aslında Güvenlik Konseyi'ne

fikirlerini sunmak için davet edilmediklerini fark ediyorum.

Bu yanlış, dedim kendi kendime.

Bunun hakkında bir şey yapmak gerekiyor.

Geleneksel bir yöntemle başladım.

Ben ve Bağımsız Diplomat'taki çalışma arkadaşlarım,

Güvenlik Konseyi'nin etrafından dolandık.

Yaklaşık 70 BM üyesi devlete -

Kazaklar, Etiyopyalılar, İsrailliler -

kimi düşünüyorsanız, onlara gittik -

Genel Sekreter, hepsi

ve dedik ki: "Bu tamamen yanlış.

Gerçekten bundan etkilenen insanlara danışmamanız çok kötü.

Kosovalıları size gelip ne düşündüklerini

söyleyecekleri bir sistem

kurmanız gerekiyor.

Bu bana - onlara neler düşündüğünüzü söylemenize olanak tanıyacak.

Çok iyi olacak. İletişimde bulunabilirsiniz.

Bu insanların görüşlerini kendi kararlarınızla birleştirebilirsiniz,

bu da kararlarınız daha etkili ve kalıcı olacak anlamına geliyor."

Süper mantıklı derdiniz.

Yani, son derece mantıklı. O kadar bariz ki, herhangi biri yapabilirdi.

Ve tabii ki, herkes anladı. Herkes "Evet, tabii ki, tamamen haklısınız.

Geri gelin,

belki altı ay sonra." dedi.

Tabii ki, hiçbir şey olmadı. Kimse bir şey yapmadı.

Güvenlik Konseyi, X sayıda yıl kadar önce,

benim orada olduğum 10 yıl önce olduğu gibi

şimdi de aynı şekilde

işlerini yürütüyordu.

Temelde başarısızlık olarak

adlandırılabilecek bu gözleme baktık

ve bunun için ne yapabileceğimizi düşündük.

Düşündüm ki, hayatımın geri kalanını

bu perişan hükumetler adına

yapılmasını gerekeni yapmak için

lobi yaparak geçireceksem, mahvolmuştum.

Yani yapacağımız şey,

aslında bu toplantıları kendimiz düzenlemek.

Şimdi, Bağımsız Diplomat,

BM Güvenlik Konseyi ve

Güvenlik Konseyi'nin ajandasında bulunan

anlaşmazlıklara taraf olan gruplar

arasında toplantılar düzenleme aşamasında.

Yani Darfurlu başkaldıran grupları,

Kuzey ve Güney Kıbrıslıları,

Açeli başkaldıranları

ve dünyanın her yanındaki

kaotik anlaşmazlıkları içeren

fazlasıyla uzun listeyi bir araya getireceğiz.

Tarafları New York'a getirmeye çalışacağız

sessiz bir odada oturup

basının olmadığı özel bir yerde

gerçekten ne istediklerini

BM Güvenlik Konseyi'ne anlatabilecekler

ve Güvenlik Konseyi üyelerini de

onlardan ne istediğini açıklayabilecek.

Yani daha önce hiç olmamış olan

bir iletişim var.

Tabii ki, bunları tarif ettikten sonra,

siyasetten anlayan her biriniz bunun son derece zor olduğunu düşünecek

ve size tamamen katılıyorum.

Başarısız olma ihtimali oldukça yüksek,

ama biz gerçekleştirmeye çalışmazsak

hiçbir şekilde gerçekleşmeyecek.

Diplomat olduğum zamanlardan bugüne

siyasi aktivitelerim kökten değişti,

ve önemli olanın sonuç olduğunu düşünüyorum,

süreç değil, teknoloji değil, açıkçası ikisi de değil.

Hala Ahmedinejad'ın hüküm sürdüğü Tahran'da,

şu an siyasi nedenlerle hapishanede bulunan, Twitter kullanan

ve İran'daki gösterilere katılmış herkese

teknolojiyi kullanmalarını öğütleyin.

Teknoloji, İran'a siyasi bir değişim getirmedi.

Sonuçlara bakmalı ve kendinize şunu sormalısınız:

"Bu belirli sonucu oluşturmak için ne yapabilirim?"

21. yüzyılın siyaseti böyle.

Ve bir açıdan, Bağımsız Diplomat

hepimizin yaşadığı

bu parçalanmayı, bu değişimi somutlaştırıyor.

Benim hikayem bu. Teşekkür ederim.