У мяне 99 праблем, і паралюш толькі адна з іх

"У мяне цэрэбральны паралюш, і я ўвесь час трасуся" - распавядае Майсун Заід, пачынаючы сваю неверагодную і насамрэч вельмі смешную прамову. "Я быццам адразу ж спявачка Шакіра і баксёр Мухамед Алі". З пачуццём годнасці і гумару, гэтая амеры-арабка раскрывае фіранкі свайго жыцця як акторка, комік, філантроп і змагар за адэкватнае стаўленне да непаўнавартых людзей.

Прывітанне, ТЭДаўкі, як маецца?

(Воплескі ўхвалення)

Недастаткова.

Прывітанне, ТЭДаўкі, як маецца?

(Моцныя воплескі ўхвалення)

Мае імя - Майсун Заід,

і я не п'яная,

але доктар, які прымаў роды ў маёй маці, быў.

Ён парэзаў маю маму шэсць разоў

у шэсць бакоў,

амаль душачы маленькую мяне ў працэсе.

З-за гэтага ў мяне цэрэбральны паралюш,

гэта значыць, што я ўвесь час трасуся.

Гляньце.

Гэта стомна. Я быццам
адразу ж спявачка Шакіра

і баксёр Мухамед Алі.

(Смех)

Паралюш - не генэтычная хвароба.

Гэта - прыроджаная загана.
Не вірус, які можна падхапіць.

На маціцы мае мамы не было нагавору,

паралюш мой не з-за таго, што
мае бацькі - стрыечныя брат і сястра,

хаця гэтак і ёсць.

(Смех)

Цэрэбральны паралюш
здараецца з-за выпадкаў,

накшталт таго, што здарылася
са мной у дзень народзінаў.

Мне трэба вас папярэдзіць,
што я не натхняю,

і што я не хачу, каб
хто-кольвек у аўдыторыі

мяне шкадаваў.

Бо я ўпэўнена, што калісь у жыцці

вы таксама марылі пра тое,
каб быць з фізічным недахопам.

Далучайцеся да экскурсу.

На двары - куцця, вы каля гіпермаркета,

вы ездзіце наўкол і наўкол,
шукаючы паркоўку,

і што вы бачыце?

Проста перад уваходам
пустыя паркоўкі для інвалідаў.

Тут вы сабе і думаеце: "От было б добра

хоць трохі быць непаўнавартым!"

(Смех)

Я павінна прызнацца,

што ў мяне 99 праблем,
і паралюш - толькі адна з іх.

Каб існавала алімпіяда па прыгнёце,

я б атрымала залаты медаль.

Я - палестынка, мусульманка,
жанчына, інвалід,

і я жыву ў кансерватыўным штаце Нью Джэрсі.

(Смех)
(Воплескі)

Калі вам пасля гэтай інфармацыі
ваша асабістае жыццё
не падалося райскім, дарэмна.

Я з Кліфсайд Парку што ў Нью Джэрсі.

Мне заўсёды было даспадобы,

што ініцыялы і майго гораду [анг. C.P.],

і маёй хваробы [анг. C.P.] супадаюць.

Мне таксама вельмі падабаецца,
што калі б я захацела

прашпацыраваць ад нашае хаты
да горада Нью Ёрка, я б магла.

Шмат з тых, у каго паралюш, не ходзяць,

але мае бацькі не верылі ў "немагчыма".

Мой бацька заўсёды паўтараў:

"Ты ўсё можаш, м-м-можаш!"

(Смех)

Таму, калі мае тры
старэйшыя сястры мылі падлогу,

я мыла падлогу.

Калі мае тры старэйшыя сястры
пайшлі ў дзяржаўную школу,

мае бацькі падалі ў суд, каб школа

прыняла і мяне,

і калі мы нешта рабілі не на "выдатна",

маміным тапкам трапляла ўсім.

(Смех)

Мой бацька навучыў
мяне хадзіць ва ўзросце 5-ці год,

ён ставіў мае пяткі на свае ногі

і йшоў.

Другой тактыкай была матлянне

доларавай купюрай перада мной,
каб я за ёй цягнулася.

(Смех)

У мяне моцны дух стрыптызёршы,
як выявілася.

(Смех)

Так яно. У першы дзень пачатковай школы,

я ішла па-чэпіёнску.

Чэмпіёнам, якога даўбанулі зашмат разоў.

У працэсе майго сталення
ў горадзе было толькі 6 арабаў,

усе з маёй сям'і.

Зараз там жыве 20 арабаў,

яны як і раней усе з маёй сям'і.
(Смех)

Я думаю, ніхто так і
не заўважыў, што мы не італьянцы.

(Смех)
(Воплескі)

Гэта было да 11 верасня 2001,
значыцца да таго,

як палітыкі дазволілі сабе
карыстацца лозунгам

"ненавіжу мусульман" у палітычных мэтах.

Людзям, што былі вакол мяне
ў дзяцінстве, не пярэчыла мая вера.

Але яны хваляваліся за мяне,

што я струпянею ад голаду падчас Рамадану.

Я ім тлумачыла, што
на мне дастаткова тлушчу,

каб з яго жыць тры поўныя месяцы,

таму пасціцца ад золку ранічнага да
вячэрняга для мяне бы з'есці які слодыч.

Калісь я танчыла чачотку на Брадвеі.

Менавіта так, на Брадвеі. Дзікунства!
(Воплескі)

У маіх бацькоў не хапала
грошай на фізіятэрапію,

замест гэтага я хадзіла ў школу танцаў.

Я навучылася танчыць на абцасах,

дый хадзіць таксама.

Я са штату Нью Джэрсі,

мы любім шыкоўна выглядаць,

таму калі мае сяброўкі апраналі
абцасы, я рабіла тое ж самае.

А калі мае сяброўкі езділі
ўлетку на ўзбярэжжа Джэрсі,

я туды не трапляла.

Улетку я была на вайне,

бо мае бацькі хваляваліся,

што калі мы не будзем вяртацца ў Палестыну

кожнае лета,

з нас вырасце якая-небудзь Мадонна.

(Смех)

На летніх канікулах часта мой бацька

спрабаваў мяне лячыць.

Гэтак я піла малако аленя,

ляжала з гарачымі чаропкамі на спіне,

мяне макалі ў ваду Мёртвага Мора,

я памятаю, як вада пякла мне вочы,

а я сабе думала: "Атрымалася! Атрымалася!"

(Смех)

Нам удалося знайсці лячэнне-цуд − ёга!

Павінна сказаць, што гэты цуд вельмі нудны,

але да ёгі

я была гумарысткай, якая
не магла нават стаяць на сцэне.

А зараз я магу стаяць на галаве.

Мае бацькі замацавалі ўва мне веру,

што я ўсяго магу дасягнуць,

таму пра ўсё магу марыць,

і я пачала марыць

здымацца ў мыльнай оперы "Галоўны шпіталь".

Я трапіла ва ўніверсітэт
з добрай стыпендыяй

з-за працэсу пазітыўнай дыскрымінацыі,

а я падыходзіла да
слупкоў усіх абавязковых лічбаў;

і я адвучылася
ў дзяржуніверсітэце Арызоны.

Я была бы ўлюбёная котка
для ўсяго тэатральнага факультэту.

Усім я была даспадобы.

За студэнтаў, якім далёка да
інтэлігенцыі, я рабіла хатнія заданні,

я атрымоўвала "выдатна" на маіх прадметах,

я атрымоўвала "выдатна" на іхніх прадметах.

Кожны раз калі я выконвала сцэну

з "Шклянога звярынцу" Тэнесі Уільямса,

мае выкладчыкі румзалі.

Але на галоўныя ролі мяне не бралі.

Нарэшце, падчас майго апошняга году,

факультэт вырашыў паставіць спектакль

"У Джэксане танчыцца сапраўды паволі".

Гэта - п'еса пра дзяўчыну,
у якой цэрэбральны паралюш.

У мяне цэрэбральны паралюш.

Я пачала ўсім распавядаць,

што ў мяне будзе галоўная роля.

У мяне ж цэрэбральны паралюш!

Свабода! Свабода!

Дзякуй Богу за свабоду!

Мне не далі ролю. (Смех)

Яе далі Шэры Браун.

Я пабегла да дэкана факультэта

істэрычна плачучы,
быццам забілі майго ката,

каб запытацца чаму не мне,

а яна мне ў адказ -

яны падумалі, што я б
не змагла зыграць трукі.

А я ёй: "Выбачаюся, але калі я
не магу зрабіць тыя трукі,

дык галоўная гераіня і пагатоў!"

(Смех)
(Воплескі)

Гэта - роля, якую я,
можна казаць, нарадзілася іграць,

а яны далі яе камусь без паралюшу.

Рэальнасць не адрознівалася
ад універсітэту.

У Галівудзе агідная звычка

даваць ролі калек

акторам са здаровым целам.

Атрымаўшы дыплом я звярнулася дадому,

і маёй першай акторскай працай

была роля статысткі ў мыльнай
оперы для хатніх гаспадынь.

Мая мара рабілася яўю.

Я ведала, што хутка мае ролі зменяцца

з нейкага за суседнім столікам
да нязвыклай лепшай сяброўкі.

Замест гэтага я працягвала
заставацца трошкі больш
чым мэбляй на экране,

якую і распазнаць можна толькі з патыліцы;

тады я зразумела,

што тыя, хто размяркоўвае ролі,

не бяруць здымацца тоўсценькіх
немясцовых актораў-інвалідаў.

Яны бяруць толькі беззаганных людзей.

Ёсць з гэтага правіла выключэнні.

Я сталела, гледзячы фільмы з Вупі Голдберг,

Разанай Бар, Эллен,

і аднолькавае паміж гэтымі
жанчынамі было толькі адно:

яны былі комікамі.

Таму я і стала акторкай размоўнага жанру.

(Смех)
(Воплескі)

Маёй першай працай на гэтай ніве

была перавозка знакамітых комікаў
з Нью Ёрку да Нью Джэрсі.

Мне ніколі не запамятаваць
твар першага пасажыра,

якога я колісь вязла,

калі ён зразумеў, што перавышае хуткасць
на адной з галоўных дарог,

а машынай кіруе жанчына з паралюшам.

Я выступала на сцэнах па ўсёй Амерыцы,

таксама і па-арабску на Сярэднім Усходзе,

і я была без хусткі на галаве
і без ціску цэнзуры.

Некаторыя кажуць,

што я першы арабскі комік.

Не па мне дэкляраваць першаснасць,

але я ведаю напэўна,
што арабы ніколі не чулі

дурное плёткі, што жанчыны нясмешныя,

яны на нашыя жарты голасна рагочуць.

У 2003-ім, мой брат
ад другіх маці і бацькі,

Дзін Абейдала, і я разам распачалі

нью-ёркскі фестываль
арабска-амерыкаснкага гумару,

якому ўжо 10 год.

Нашай мэтай была
перамена негатыўнага паказу

амеры-арабаў у СМІ,

а таксама прыпомніць спадарам з касцінгу,

што афганцы і арабы не аднае крыві.

(Смех)

Рэклавамаць арабаў было нашмат лягчэй,

чым змагацца

з таўраваннем фізічнай непаўназдольнасці.

Мой вялікі шанец знайшоў мяне ў 2010-м.

Мяне запрасілі ў якасці госця

у праграму навінаў
на кабельным тэлебачанні

"Адваротны адлік з Кітам Олберманам".

Я заходжу ў студыю выглядаючы,
бы я трапіла на балю,

яны прыспешваюць мяне заходзіць

і садзяць мяне на
круцёлкае крэсла на колах.

Я пазірнула на дырэктара
выпуску са словамі:

"А другога крэсла
нельга было б знайсці, калі ласка?"

Яна паглядзела на мяне і пачала:

"Пяць, чатыры, тры, два..."

І пайшлі у прамы эфір.

Мне патрэбна было з усяе моцы
трымацца за стол дыктара,

каб не ад'ехаць далёка
ад камеры падчас эпізода,

але калі ён скончыўся, я дала ім прыкурыць.

У мяне ўрэшце з'явіўся шанец
на вядомасць, а я яго пракаціла,

і мяне ніколі не запросяць ізноў.

Але спадар Олберман
не толькі запрасіў мяне ізноў,

ён зрабіў мяне паўнацэнным аўтарам,

і прыляпіў маё крэсла
ліпкай лентай да падлогі.

(Смех)
(Воплескі)

Новым разуменнем падчас мае працы

з Кітам Олберманам

стала тое, што людцы
ў інтэрнеце − сапраўдная буза.

Кажуць, што дзеці бязлітасныя,

але з мяне ніколі не здзекваліся
ні калі я была маленькай, ні дарослай.

Раптам здзека з маёй непаўнавартасці
праз інтэрнэт дазволена.

Гледзячы на ролікі ў інтэрнэце,

у каментарыях я магу ўбачыць

"чаму яна так трасецца?"

"у яе што, у галаве няпоўна?"

І мае ўлюбёнае "небарака-тэрарыстка
са скручаным ротам.

Што з ёй?

Нам трэба за яе маліцца."

Адзін такі каментатар прапанаваў,

каб я дадала інваліднасць
да маіх дасягненняў:

сцэнарыстка, комік, паралюшніца.

Фізічная непаўнавартасць настолькі
відавочная, як і чалавечая раса.

Калі для чалавека у інвалідным вазку
недатыкальнае жыццё спявачкі Беонсэ,

няхай і для Беонсэ ягонае
жыццё будзе недатыкальным.

Інваліды - найбольшыя

Так, пляскайце за гэтую праўду.

(Воплескі)

Людзі з непаўнавартасцямі складаюць

найбольшую меншасць у свеце,
але іх колькасць -

найменьшая ў размоўным жанры.

Дактары мне сказалі,
што я ніколі не буду хадзіць,

а я тут перад вамі.

Але каб я сталела ў час сацыяльных сетак,

я не думаю, што я б тут была.

Я спадзяюся, што разам

мы зможам намаляваць
пазітыўны вобраз непаўнавартасці

як у СМІ, так і ў кожнадзённым жыцці.

Можа, калі б вобраз быў больш пазітыўны,

было б менш падставаў
для нянавісці праз інтэрнэт.

А можа б і не.

Можа, усё яшчэ патрэбна ўся вёска,

каб добра наставіць нашых дзетак.

Мой трасучыся жыццёвы шлях

завёў мяне ў неверагодныя месцы.

Я ішла па чырвоным дыване

пораз з мега-зоркамі
мыльных операў Сюзэн Лючы

і незабыўнай Лорэйн Эрбас.

Я здымалася ў фільме з Эдамам Сандлерам,

і нават папрацавала з маім кумірам,

цудоўным Дэйвам Мэццюзам.

Я была адной з галоўных выканаўцаў

на турнэ "Здзічэлыя арабы".

Я была дэлегатам вялікага штату Нью Джэрсі

на канферэнцыі партыі дэмакратаў

у 2008-ым.

Я заснавала дабрачынную арганізацыю

"Дзеці Майсун",

якая спрабуе падараваць
дзецям уцекачоў з Палесціны

хоць крыху тых мажлівасцяў,
што падаравалі мне мае бацькі.

Але момант, які больш за ўсё памятаю,

калі мне давялося - да гэтага моманту

(Смех)
(Воплескі)

Момант, які я найбольш памятаю,

гэта калі я выступала перад чалавекам, што

бы матылёк ён пырхае,

бы пчолка ён пячэ,

Алі, Мохамед, клічыцца,

але ж і яго трасе (ад хваробы Паркінсона).

(Воплескі)

Тады быў адзіны раз,

калі мой тата бачыў мяне на сцэне,

і гэтая мая прамова для яго.

(Па-арабску)

Мяне зваць Майсун Заід,

і калі я м-м-магу, вы таксама м-м-можаце!

(Воплескі)