Ik ben 17 | Kate Simonds | TEDxBoise

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http:/ted.com/tedx

Kate Simonds is 17 jaar en in haar laatste jaar van Timberline High School. Haal diep adem en maak snel een inventarisatie van de gevoelens die je krijgt bij een 17-jarige. Bekijk dan nu deze talk en bereid je erop voor dat je gedachtes hierover binnenste buiten worden gekeerd.

Hallo allemaal.

Ik heet Kate Simonds en ik ben 17.

Als je me dit hoort zeggen of als je
de titel van deze talk ziet 'Ik ben 17',

denk je vast:

ze staat op het podium,

dus heeft ze vast iets fantastisch gedaan
waarover ze me iets kan leren.

Misschien heeft ze-- Geen idee, wat deed
zij om een TED-talk te mogen geven?

Heeft ze bij toeval miljoenen verdiend

door als 15-jarige in een succesvolle
start-up te investeren?

Misschien vond ze bij toeval
een oplossing voor een ziekte

als stagiaire in een lab

of misschien behaalde ze een uitmuntende
score voor een test toen ze zeven was.

Heb ik zoiets gedaan?

Nee.

Helaas deed ik niets van dit alles.

Ik ben hier om de volgende reden:

toen ik op dit podium ging staan,
dachten jullie dat ik een jonge genie was

of een erkende uitvinder,
omdat ik 17 ben.

Ik moet iets gedaan hebben
dat jullie aandacht waard is.

Maar de enige kwalificatie
voor een TED-spreker

is om een idee te hebben.

Een idee dat het waard is
om verspreid te worden.

En dat is het probleem.

Omdat ik 17 ben en op dit podium sta

heb je alleen respect voor me
omdát ik op het podium sta.

Misschien omdat je
m'n hoge hakken mooi vindt,

maar dat vind ik geen reden
om jullie respect te krijgen.

Ik hoef geen jonge miljonair te zijn
of een epidemie te hebben opgelost

om het aanhoren waard te zijn.

Ik vind dat elk idee
gerespecteerd moet worden

ongeacht van welke leeftijd het afkomt.

Mijn stem werd al honderden keren
niet gerespecteerd, zo lijkt het.

Volwassenen vertelden me
dat ik niet klaar ben om te stemmen

hoewel ik me met politiek bezighoud
en zeker ben van mijn mening.

Er werd me verteld te stoppen
met het vechten voor gelijkheid

want mijn stem is klein
en ik kan toch niets oplossen.

Het verschil is dat niemand ooit
zoiets tegen een volwassene zegt.

Als een volwassene voor zoiets vecht,

wordt hij moedig genoemd
of een toegewijde held.

Maar omdat ik 17 ben,
ben ik naïef en onwetend.

Al jarenlang doet mijn stem er niet toe
en word ik niet gerespecteerd.

Er wordt me zelfs verteld, volgens
een artikel in Life Science in 2008

dat omdat ik tiener ben,
ik geen empathie kan ervaren,

wat gedefinieerd wordt als het vermogen

om de gevoelens van een ander
te begrijpen en te delen.

Zonder enige meetbare gegevens
of wetenschappelijk bewijs

kan ik bewijzen dat
dat artikel nergens op slaat.

En dat is hierom.

Ik deed het een minuut geleden

toen ik begreep wat jullie dachten
toen ik het podium betrad.

Met empathie -- want ik begrijp jullie --

ik begrijp jullie twijfels
aan mijn kwalificaties,

want toen ik werd uitgekozen
voor deze TED-talk

vroeg ik me hetzelfde af.

Ik ben 17, dus wat weet ik nu eigenlijk?

Wat kunnen jullie nou van mij leren?

Maar ik hoop dat ik op dit moment
jullie respect heb verdiend.

Ik zeg 'verdiend' omdat ik het niet
zoals de andere sprekers direct al kreeg.

Er bestond een inherent paradigma
van twijfels.

Hier hebben alle scholieren mee te maken.

Ik ben zo gepassioneerd vanwege mijn werk

voor een lokale non-profit: One Stone.

One Stone is een officiële non-profit
en wordt bestuurd door scholieren.

Nadat ik me daarbij aansloot
in de tweede klas middelbare school,

leerde ik hoe ik budgetten kon creëren,
interviews moest leiden,

voor een grote groep moest spreken,

en het belangrijkste,
hoe ik problemen moest oplossen.

Temidden van middelbare schoolleerlingen

twijfelde nooit iemand of
mijn ideeën wel gegrond waren.

En geloof me:
we kregen heel wat gedaan!

Maar zodra ik het gebouw verliet,
verliep het heel anders.

Probeerde ik met een volwassene te praten
over het onderzoek of het project

waaraan ik werkte, dan vroegen ze:
"Wat weet jij daar nu van?"

Aan alle tieners wordt gevraagd:
"Wat weet jij nou? Hoe kun jij dit weten?

Je bent maar een tiener."

Dit wordt ons gevraagd als we
over politiek of onderwijs praten.

Zelfs als het over
onze toekomstplannen gaat,

want we zijn 'te jong
om dat te begrijpen'.

Alleen omdat wij
een verticaal rijbewijs hebben

en jullie een horizontaal rijbewijs

weten we kennelijk niet wat liefde is.

We kunnen niet weten
wat we wel of niet geloven.

We kunnen niet over onderwijs
of politiek praten.

Omdat we niet in 'de echte wereld' leven,

krijgen we eigenlijk geen kans
om voor onszelf spreken.

Je zult nu ook wel gemerkt hebben
dat ik geen dia's gebruik.

Reden daarvoor is deels
dat ik ze niet echt nodig heb

maar als ik eerlijk ben,

is de echte reden
dat dit een unieke kans is

om als scholier
jullie aandacht te krijgen.

Dus richt ik strategisch
100% van de aandacht op mezelf.

(Gelach)

Dit probleem is groter dan het klinkt.

Door mijn tegenstrijdige ervaringen
bij One Stone

en met behulp van mijn geweldige leraren,

werd ik me totaal bewust van de constante
onderschatting van de scholierenstem.

Dit is een groot probleem.

Kijk eens naar ons onderwijssysteem.

Als scholieren hebben we geen inspraak
in wat we leren of hoe we leren.

We moeten het allemaal maar opslorpen
en op een dag de wereld kunnen runnen.

We moeten onze hand opsteken
om naar de wc te mogen

en drie maanden later moeten we klaar zijn
voor de universiteit of een fulltime baan,

om onszelf te onderhouden
en op onszelf te wonen.

Het is niet logisch.

Mijn moeder is basisschoolonderwijzer.

Zij en haar collega's praten altijd over
de kleuterschoolleerlingen.

Als de kleuters een vraag wordt gesteld,

verheugen ze zich er allemaal op
om hun hand op te steken.

Maar als ze in een hogere groep komen,

steken ze steeds minder vaak hun hand op.

Nu ik in de eindexamenklas zit, is het
normaal dat als er een vraag wordt gesteld

niemand zijn hand opsteekt;
de leraar roept de namen van zijn lijst.

Ik denk dat A: studenten niet overtuigd
zijn van hun antwoord,

B: studenten werden gepest omdat
ze teveel antwoorden goed hadden,

of C: studenten niet luisteren.

Misschien sms'en ze stiekem,

of hoogstwaarschijnlijk zijn ze
buitengewoon ongeïnteresseerd.

Dit zijn allemaal gigantische problemen.

Scholieren hebben de waarde
van het onderwijs uit het oog verloren

en zijn daarom gestopt met leren.

Want ze zeggen tegen ons:
"Je snapt er niks van, want je bent 17.

Jij hoort geen controle
te hebben over wat je leert."

Deze uitspraak en manier van denken
werken als vergif.

We zijn nu op het punt dat we
niet meer naar onszelf luisteren.

Soms vind ik mezelf
diep in gedachten verzonken

en dan verzet ik mezelf daartegen:

"Zelf, stop met nadenken.

Je bent maar 17,
je weet niets van psychologie.

Waar ben je mee bezig? Stop!"

Dit ben ik, iemand die
ieders ideeën serieus neemt,

en die een TED-talk geeft
over de waarde van ieders ideeën,

en nu doe ik mijn eigen ideeën tekort

omdat ze niet
uit een volwassen geest komen.

In de lente hebben mijn vriendin en ik
een vereniging opgestart.

We zijn allebei goedgebekt

en we zagen dit als een kans

om bij ons op school
wat gedaan te krijgen.

We voorzagen dat het werk zou opleveren
om de volwassenen te overtuigen

maar we beseften niet

dat het zó moeilijk was
onze klasgenoten ervan te overtuigen

dat juist zij
voor verandering konden zorgen.

Als we ons voor iets wilden hardmaken

bekritiseerden ze ons, ze maakten
ons daarom belachelijk.

Dat is echt heel triest.

Leerlingen trekken
hun eigen gedachtes in twijfel

want het komt niet
uit een volwassen geest.

Maar, wat scheidt volwassenen
intellectueel van tieners?

Is het de leeftijd?

Staan we op onze 21ste verjaardag op
met een gigantische hoeveelheid kennis?

Hebben we als 18-jarigen opeens ideeën
die het waard zijn om naar te luisteren?

Deze magische leeftijd van volwassenheid
is over de hele wereld anders.

Het blijkt nog steeds niet te werken,
dus wie heeft er gelijk?

Misschien gaat het om
het bereiken van volwassenheid,

die op elke leeftijd kan komen,

maar ik ken veel tieners
en universiteitsstudenten

die volwassener zijn
dan sommige volwassenen die ik ken.

Dus dat lijkt ook niet logisch.

Ik denk dat het niet met de leeftijd of
de ervaring van volwassenheid komt.

Er bestaat zeker
een biologisch verschil tussen de twee,

maar het heeft te maken
met overeenkomsten in de hersenen.

Onderzoekers van Stanford
testten dit een poosje geleden.

Ze bekeken
de neurale signaleringsverschillen

tussen twee leeftijden
van adolescenten en volwassenen

om het netwerk van de hersenen te zien.

Ze kwamen erachter dat
de volwassen paden constanter verliepen

dan die van de jongere subjecten.

Hun paden waren meer verspreid, spontaner
of -- mag ik het zeggen -- creatiever.

Het is geen geheim dat er
veel problemen zijn in de maatschappij

die we niet lijken te kunnen oplossen.

De volwassenen achter die problemen
benaderen deze geconditioneerd,

waardoor we geen enkele
vooruitgang hebben geboekt.

Mijn leraar maatschappijleer
heeft een nogal sarcastische poster:

"Als je denkt dat
onze problemen ernstig zijn,

wacht dan tot je onze oplossingen ziet."

(Gelach)

Misschien is het probleem wel dat we
niet creatief over oplossingen nadenken.

Tieners worden altijd bekritiseerd
vanwege hun wilde inventieve ideeën.

Maar in plaats van ze hiermee te pesten,

is het probleem misschien wel
dat we deze ideeën moeten gebruiken.

We zouden deze spontane hersenpaden
moeten aanboren

en ze gebruiken om
deze problemen op te lossen.

Dit is het idee dat ik wil verspreiden:

een wereld van creatieve samenwerking
tussen volwassenen en scholieren.

Het is een wereld waarin volwassenen
de ideeën van tieners respecteren,

en waarin scholieren naar
hun eigen ideeën luisteren

en deze respecteren.

Het onderwijssysteem;
dat zal drastisch verbeteren.

Scholieren wíllen weer leren

want ze weten
dat hun educatie van belang is.

Voor de huidige status quo geldt

dat als je eenmaal een zeker punt
gepasseerd bent,

je alles geleerd hebt over falen.

We leren onze studenten nu

om het geloof in verandering
of perfectie te verliezen.

Met andere woorden,

we leren ze om in hokjes te denken
en om middelmatigheid te accepteren.

We leren ze om aan de norm te voldoen
en om hun creativiteit te verliezen.

Maar voordat dit gebeurt, denken
scholieren niet aan logistiek of limieten,

ze kennen geen angst.

Denk aan de kleuters;

als we deze opgewekte energie kunnen
benutten voordat ze deze verliezen,

en deze koesteren
gedurende hun gehele schooltijd,

denk dan aan de creatieve ideeën
die hieruit kunnen voortkomen.

En misschien nog beter:
de regering zou verbeteren.

Als scholieren eenmaal weten
dat hun stem ertoe doet,

voelen ze zich verplicht deel te nemen.

Ze voelen zich verantwoordelijk
voor waar het beleid naartoe gaat.

Een verbeterde doeltreffendheid
leidt tot vooruitgang over de hele linie.

Ik suggereer niet dat we het kiesrecht
moeten uitbreiden naar 5-jarigen.

Maar ik denk wel dat we 18-jarigen
moeten aanmoedigen te stemmen,

en ze niet moeten ontmoedigen,
wat zo vaak gebeurt.

Vraag ons over sociale zekerheid,
of over de achteruitgang van het milieu.

Vraag ons over van alles.

Laat ons weten dat we ertoe doen.

Het is waar dat we beleidskwesties
niet allemaal meteen zullen begrijpen.

Dat we tieners zijn, betekent niet
dat we niets van politiek begrijpen

net zoals het niet betekent dat jij er
iets van begrijpt omdat je volwassen bent.

Als jullie ons vertellen
dat onze stem niet belangrijk is,

we er niet klaar voor zijn,

verliezen jullie ook.

Steeds minder mensen stemmen elk jaar,
dat is een feit.

Minder stemmen is, dramatisch gezegd,
een verlies van de democratie.

Als je niet oud genoeg bent, als je 17,
16, 15 of 13 bent, doe je er ook toe,

ook al mag je nog niet legaal stemmen
en zit je nog niet op de universiteit.

Je bent toch waardevol
voor de maatschappij.

Als iemand nu in slaap gevallen is

of je vind me hartstikke oninteressant,
word dan nu wakker

en luister nu naar me.

Scholieren, we zijn al jaren bezig

om op een respectvolle manier
gehoord te worden.

We waren vertegenwoordigers
op bestuursvergaderingen,

we hebben geprotesteerd tegen
gestandaardiseerde tests.

Maar het was niet genoeg,
kijk waar we staan.

We moeten stoppen met vragen
en beginnen met eisen.

Meer dan studentenraden,
bestuursvergaderingen, verenigingen

en vertegenwoordigerszetels.

We verdienen het
dat ons meer toevertrouwd wordt

dan de iPads van onze ouders installeren.

(Gelach)

Onze ideeën zijn belangrijk.

Maar helaas zal dit alleen maar lukken
als we samenwerken.

Volwassenen, ik vraag jullie
met ons samen te werken.

Geef ons jullie respect,
houd ons verantwoordelijk.

Ik vraag niet om blind vertrouwen,

maar dat jullie ons
onszelf laten bewijzen.

Jullie houden mij verantwoordelijk
voor mijn educatie.

Ik kan jullie ook verantwoordelijk houden.

Milieuvernietiging, overheidsschuld,
oneerlijk beleid, sociale ongelijkheid,

en de lijst is nog veel langer.

We moeten elkaar verantwoordelijk houden

voordat vooruitgang geboekt kan worden.

En ik beloof jullie dat dit zal gebeuren.

Ik ben 17.

Ik heb geen Nobelprijs
voor de Vrede gewonnen.

Ik heb de ongelijkheid niet opgelost.

Ik heb de armoede niet opgelost,
ik heb niet de coole dingen gedaan

die ik eerder opnoemde.

Maar het verschil is
dat ik weet dat ik het kan.

Tieners, jullie moeten in je stem geloven,

en volwassenen,
jullie moeten ernaar luisteren.

Dank je wel.

(Applaus)