Hallo allemaal. Ik heet Kate Simonds en ik ben 17. Als je me dit hoort zeggen of als je de titel van deze talk ziet 'Ik ben 17', denk je vast: ze staat op het podium, dus heeft ze vast iets fantastisch gedaan waarover ze me iets kan leren. Misschien heeft ze-- Geen idee, wat deed zij om een TED-talk te mogen geven? Heeft ze bij toeval miljoenen verdiend door als 15-jarige in een succesvolle start-up te investeren? Misschien vond ze bij toeval een oplossing voor een ziekte als stagiaire in een lab of misschien behaalde ze een uitmuntende score voor een test toen ze zeven was. Heb ik zoiets gedaan? Nee. Helaas deed ik niets van dit alles. Ik ben hier om de volgende reden: toen ik op dit podium ging staan, dachten jullie dat ik een jonge genie was of een erkende uitvinder, omdat ik 17 ben. Ik moet iets gedaan hebben dat jullie aandacht waard is. Maar de enige kwalificatie voor een TED-spreker is om een idee te hebben. Een idee dat het waard is om verspreid te worden. En dat is het probleem. Omdat ik 17 ben en op dit podium sta heb je alleen respect voor me omdát ik op het podium sta. Misschien omdat je m'n hoge hakken mooi vindt, maar dat vind ik geen reden om jullie respect te krijgen. Ik hoef geen jonge miljonair te zijn of een epidemie te hebben opgelost om het aanhoren waard te zijn. Ik vind dat elk idee gerespecteerd moet worden ongeacht van welke leeftijd het afkomt. Mijn stem werd al honderden keren niet gerespecteerd, zo lijkt het. Volwassenen vertelden me dat ik niet klaar ben om te stemmen hoewel ik me met politiek bezighoud en zeker ben van mijn mening. Er werd me verteld te stoppen met het vechten voor gelijkheid want mijn stem is klein en ik kan toch niets oplossen. Het verschil is dat niemand ooit zoiets tegen een volwassene zegt. Als een volwassene voor zoiets vecht, wordt hij moedig genoemd of een toegewijde held. Maar omdat ik 17 ben, ben ik naïef en onwetend. Al jarenlang doet mijn stem er niet toe en word ik niet gerespecteerd. Er wordt me zelfs verteld, volgens een artikel in Life Science in 2008 dat omdat ik tiener ben, ik geen empathie kan ervaren, wat gedefinieerd wordt als het vermogen om de gevoelens van een ander te begrijpen en te delen. Zonder enige meetbare gegevens of wetenschappelijk bewijs kan ik bewijzen dat dat artikel nergens op slaat. En dat is hierom. Ik deed het een minuut geleden toen ik begreep wat jullie dachten toen ik het podium betrad. Met empathie -- want ik begrijp jullie -- ik begrijp jullie twijfels aan mijn kwalificaties, want toen ik werd uitgekozen voor deze TED-talk vroeg ik me hetzelfde af. Ik ben 17, dus wat weet ik nu eigenlijk? Wat kunnen jullie nou van mij leren? Maar ik hoop dat ik op dit moment jullie respect heb verdiend. Ik zeg 'verdiend' omdat ik het niet zoals de andere sprekers direct al kreeg. Er bestond een inherent paradigma van twijfels. Hier hebben alle scholieren mee te maken. Ik ben zo gepassioneerd vanwege mijn werk voor een lokale non-profit: One Stone. One Stone is een officiële non-profit en wordt bestuurd door scholieren. Nadat ik me daarbij aansloot in de tweede klas middelbare school, leerde ik hoe ik budgetten kon creëren, interviews moest leiden, voor een grote groep moest spreken, en het belangrijkste, hoe ik problemen moest oplossen. Temidden van middelbare schoolleerlingen twijfelde nooit iemand of mijn ideeën wel gegrond waren. En geloof me: we kregen heel wat gedaan! Maar zodra ik het gebouw verliet, verliep het heel anders. Probeerde ik met een volwassene te praten over het onderzoek of het project waaraan ik werkte, dan vroegen ze: "Wat weet jij daar nu van?" Aan alle tieners wordt gevraagd: "Wat weet jij nou? Hoe kun jij dit weten? Je bent maar een tiener." Dit wordt ons gevraagd als we over politiek of onderwijs praten. Zelfs als het over onze toekomstplannen gaat, want we zijn 'te jong om dat te begrijpen'. Alleen omdat wij een verticaal rijbewijs hebben en jullie een horizontaal rijbewijs weten we kennelijk niet wat liefde is. We kunnen niet weten wat we wel of niet geloven. We kunnen niet over onderwijs of politiek praten. Omdat we niet in 'de echte wereld' leven, krijgen we eigenlijk geen kans om voor onszelf spreken. Je zult nu ook wel gemerkt hebben dat ik geen dia's gebruik. Reden daarvoor is deels dat ik ze niet echt nodig heb maar als ik eerlijk ben, is de echte reden dat dit een unieke kans is om als scholier jullie aandacht te krijgen. Dus richt ik strategisch 100% van de aandacht op mezelf. (Gelach) Dit probleem is groter dan het klinkt. Door mijn tegenstrijdige ervaringen bij One Stone en met behulp van mijn geweldige leraren, werd ik me totaal bewust van de constante onderschatting van de scholierenstem. Dit is een groot probleem. Kijk eens naar ons onderwijssysteem. Als scholieren hebben we geen inspraak in wat we leren of hoe we leren. We moeten het allemaal maar opslorpen en op een dag de wereld kunnen runnen. We moeten onze hand opsteken om naar de wc te mogen en drie maanden later moeten we klaar zijn voor de universiteit of een fulltime baan, om onszelf te onderhouden en op onszelf te wonen. Het is niet logisch. Mijn moeder is basisschoolonderwijzer. Zij en haar collega's praten altijd over de kleuterschoolleerlingen. Als de kleuters een vraag wordt gesteld, verheugen ze zich er allemaal op om hun hand op te steken. Maar als ze in een hogere groep komen, steken ze steeds minder vaak hun hand op. Nu ik in de eindexamenklas zit, is het normaal dat als er een vraag wordt gesteld niemand zijn hand opsteekt; de leraar roept de namen van zijn lijst. Ik denk dat A: studenten niet overtuigd zijn van hun antwoord, B: studenten werden gepest omdat ze teveel antwoorden goed hadden, of C: studenten niet luisteren. Misschien sms'en ze stiekem, of hoogstwaarschijnlijk zijn ze buitengewoon ongeïnteresseerd. Dit zijn allemaal gigantische problemen. Scholieren hebben de waarde van het onderwijs uit het oog verloren en zijn daarom gestopt met leren. Want ze zeggen tegen ons: "Je snapt er niks van, want je bent 17. Jij hoort geen controle te hebben over wat je leert." Deze uitspraak en manier van denken werken als vergif. We zijn nu op het punt dat we niet meer naar onszelf luisteren. Soms vind ik mezelf diep in gedachten verzonken en dan verzet ik mezelf daartegen: "Zelf, stop met nadenken. Je bent maar 17, je weet niets van psychologie. Waar ben je mee bezig? Stop!" Dit ben ik, iemand die ieders ideeën serieus neemt, en die een TED-talk geeft over de waarde van ieders ideeën, en nu doe ik mijn eigen ideeën tekort omdat ze niet uit een volwassen geest komen. In de lente hebben mijn vriendin en ik een vereniging opgestart. We zijn allebei goedgebekt en we zagen dit als een kans om bij ons op school wat gedaan te krijgen. We voorzagen dat het werk zou opleveren om de volwassenen te overtuigen maar we beseften niet dat het zó moeilijk was onze klasgenoten ervan te overtuigen dat juist zij voor verandering konden zorgen. Als we ons voor iets wilden hardmaken bekritiseerden ze ons, ze maakten ons daarom belachelijk. Dat is echt heel triest. Leerlingen trekken hun eigen gedachtes in twijfel want het komt niet uit een volwassen geest. Maar, wat scheidt volwassenen intellectueel van tieners? Is het de leeftijd? Staan we op onze 21ste verjaardag op met een gigantische hoeveelheid kennis? Hebben we als 18-jarigen opeens ideeën die het waard zijn om naar te luisteren? Deze magische leeftijd van volwassenheid is over de hele wereld anders. Het blijkt nog steeds niet te werken, dus wie heeft er gelijk? Misschien gaat het om het bereiken van volwassenheid, die op elke leeftijd kan komen, maar ik ken veel tieners en universiteitsstudenten die volwassener zijn dan sommige volwassenen die ik ken. Dus dat lijkt ook niet logisch. Ik denk dat het niet met de leeftijd of de ervaring van volwassenheid komt. Er bestaat zeker een biologisch verschil tussen de twee, maar het heeft te maken met overeenkomsten in de hersenen. Onderzoekers van Stanford testten dit een poosje geleden. Ze bekeken de neurale signaleringsverschillen tussen twee leeftijden van adolescenten en volwassenen om het netwerk van de hersenen te zien. Ze kwamen erachter dat de volwassen paden constanter verliepen dan die van de jongere subjecten. Hun paden waren meer verspreid, spontaner of -- mag ik het zeggen -- creatiever. Het is geen geheim dat er veel problemen zijn in de maatschappij die we niet lijken te kunnen oplossen. De volwassenen achter die problemen benaderen deze geconditioneerd, waardoor we geen enkele vooruitgang hebben geboekt. Mijn leraar maatschappijleer heeft een nogal sarcastische poster: "Als je denkt dat onze problemen ernstig zijn, wacht dan tot je onze oplossingen ziet." (Gelach) Misschien is het probleem wel dat we niet creatief over oplossingen nadenken. Tieners worden altijd bekritiseerd vanwege hun wilde inventieve ideeën. Maar in plaats van ze hiermee te pesten, is het probleem misschien wel dat we deze ideeën moeten gebruiken. We zouden deze spontane hersenpaden moeten aanboren en ze gebruiken om deze problemen op te lossen. Dit is het idee dat ik wil verspreiden: een wereld van creatieve samenwerking tussen volwassenen en scholieren. Het is een wereld waarin volwassenen de ideeën van tieners respecteren, en waarin scholieren naar hun eigen ideeën luisteren en deze respecteren. Het onderwijssysteem; dat zal drastisch verbeteren. Scholieren wíllen weer leren want ze weten dat hun educatie van belang is. Voor de huidige status quo geldt dat als je eenmaal een zeker punt gepasseerd bent, je alles geleerd hebt over falen. We leren onze studenten nu om het geloof in verandering of perfectie te verliezen. Met andere woorden, we leren ze om in hokjes te denken en om middelmatigheid te accepteren. We leren ze om aan de norm te voldoen en om hun creativiteit te verliezen. Maar voordat dit gebeurt, denken scholieren niet aan logistiek of limieten, ze kennen geen angst. Denk aan de kleuters; als we deze opgewekte energie kunnen benutten voordat ze deze verliezen, en deze koesteren gedurende hun gehele schooltijd, denk dan aan de creatieve ideeën die hieruit kunnen voortkomen. En misschien nog beter: de regering zou verbeteren. Als scholieren eenmaal weten dat hun stem ertoe doet, voelen ze zich verplicht deel te nemen. Ze voelen zich verantwoordelijk voor waar het beleid naartoe gaat. Een verbeterde doeltreffendheid leidt tot vooruitgang over de hele linie. Ik suggereer niet dat we het kiesrecht moeten uitbreiden naar 5-jarigen. Maar ik denk wel dat we 18-jarigen moeten aanmoedigen te stemmen, en ze niet moeten ontmoedigen, wat zo vaak gebeurt. Vraag ons over sociale zekerheid, of over de achteruitgang van het milieu. Vraag ons over van alles. Laat ons weten dat we ertoe doen. Het is waar dat we beleidskwesties niet allemaal meteen zullen begrijpen. Dat we tieners zijn, betekent niet dat we niets van politiek begrijpen net zoals het niet betekent dat jij er iets van begrijpt omdat je volwassen bent. Als jullie ons vertellen dat onze stem niet belangrijk is, we er niet klaar voor zijn, verliezen jullie ook. Steeds minder mensen stemmen elk jaar, dat is een feit. Minder stemmen is, dramatisch gezegd, een verlies van de democratie. Als je niet oud genoeg bent, als je 17, 16, 15 of 13 bent, doe je er ook toe, ook al mag je nog niet legaal stemmen en zit je nog niet op de universiteit. Je bent toch waardevol voor de maatschappij. Als iemand nu in slaap gevallen is of je vind me hartstikke oninteressant, word dan nu wakker en luister nu naar me. Scholieren, we zijn al jaren bezig om op een respectvolle manier gehoord te worden. We waren vertegenwoordigers op bestuursvergaderingen, we hebben geprotesteerd tegen gestandaardiseerde tests. Maar het was niet genoeg, kijk waar we staan. We moeten stoppen met vragen en beginnen met eisen. Meer dan studentenraden, bestuursvergaderingen, verenigingen en vertegenwoordigerszetels. We verdienen het dat ons meer toevertrouwd wordt dan de iPads van onze ouders installeren. (Gelach) Onze ideeën zijn belangrijk. Maar helaas zal dit alleen maar lukken als we samenwerken. Volwassenen, ik vraag jullie met ons samen te werken. Geef ons jullie respect, houd ons verantwoordelijk. Ik vraag niet om blind vertrouwen, maar dat jullie ons onszelf laten bewijzen. Jullie houden mij verantwoordelijk voor mijn educatie. Ik kan jullie ook verantwoordelijk houden. Milieuvernietiging, overheidsschuld, oneerlijk beleid, sociale ongelijkheid, en de lijst is nog veel langer. We moeten elkaar verantwoordelijk houden voordat vooruitgang geboekt kan worden. En ik beloof jullie dat dit zal gebeuren. Ik ben 17. Ik heb geen Nobelprijs voor de Vrede gewonnen. Ik heb de ongelijkheid niet opgelost. Ik heb de armoede niet opgelost, ik heb niet de coole dingen gedaan die ik eerder opnoemde. Maar het verschil is dat ik weet dat ik het kan. Tieners, jullie moeten in je stem geloven, en volwassenen, jullie moeten ernaar luisteren. Dank je wel. (Applaus)