Bu kadar veri ile ne yapacağız?

Bir veri kümesi daha rahat hissetmeni sağlıyor mu? Daha mı başarılı? O zaman yorumun büyük ihtimalle yanlış. Etkileyici bir konuşmada, Susan Etlinger, daha fazla ve daha fazla veri elde ettiğimizde eleştirel düşünme becerilerimizi geliştirmemiz gerektiğini açıklıyor. Çünkü gerçekten onları anlamak için hesaplama işlemlerinin ötesine taşımak zordur.

Teknoloji bize çok şey getirdi:

Aya ayak basılması, İnternet,

insan geninin sıralanabilmesi.

Fakat aynı zamanda en derin
korkularımızın çoğunu da tetikliyor

ve yaklaşık 30 yıl önce

kültür eleştirmeni Neil Postman,

bu etkileşimi harika bir şekilde işleyen

"Ölesiye Eğlenelim" isimli kitabı yazdı.

Kitapta, George Orwell ve

Aldous Huxley'nin distopik görüşlerini

karşılaştırırken şöyle diyordu:

Orwell, tutsak bir topluma

dönüşeceğimizden kaygılıydı.

Huxley, anlamsız bir kültüre
dönüşmemizden korkuyordu.

Orwell, gerçeğin bizden

saklanacağından ve Huxley,

ilgisizlikler diyarında boğulacağımızdan

endişeleniyordu.

Kısaca, iki seçenek var:

Ya 'Big Brother' bizi izleyecekti

ya da biz 'Big Brother'ı izleyecektik.

(Gülüşmeler)

Fakat bu böyle olmak zorunda değil.

Biz bilgi ve teknolojinin pasif
tüketicileri değiliz.

Bunların hayatımızdaki rollerini ve

nasıl anlam çıkaracağımızı belirliyoruz,

fakat bunu yapmak için en azından

nasıl düşündüğümüz gibi nasıl

kodladığımıza da dikkat etmeliyiz.

Sorular sormak zorundayız, zor sorular,

bu şekilde bir şeyleri saymaktan öteye

onları anlamaya başlayabiliriz.

Sürekli dünyada ne kadar veri olduğu

hakkında hikâyeler dinliyoruz

ama söz konusu büyük veri

ve onu yorumlamaktaki zorluklar olunca,

verinin büyüklüğü çok da önemli değil.

Verilerin hareket etme hızı

ve çok çeşitli veri türleri var.

Birkaç tane örnek vermek gerekirse:

Görüntüler,

yazı,

video,

ses.

Tüm bu farklı verilerin ortak noktası ise,

insanlar tarafından yaratılmış

ve bir içeriğe sahip olmalarıdır.

Şu anda Chicago Illinois Üniversitesi'nden,

Sağlık Medya İşbirliği adında

veri bilimci bir grup, Hastalık
Kontrol Merkezi

ile birlikte insanların
sigarayı bırakması

hakkında nasıl konuştuğunu,

elektronik sigaralar için söylenenleri

ve bu insanların sigarayı bırakması için

nasıl yardımcı olabileceklerini

bulmak için çalışıyorlar.

İşin ilginç yanı, insanların

sigara içme hakkında nasıl konuştuğunu

anlamanız için öncelikle, "içmek"

derken neden bahsettiklerini
anlamanız gerekiyor.

Twitter'da dört ana başlıkta toplamışlar:

Öncelikle, "Sigara içmek".

İkinci olarak, "Ot içmek".

Üçüncü sırada: "Dumanı tüten pirzolalar"

ve son olarak, "Hatun, bir içim su".

(Gülüşmeler)

Sonra da mesela şunu düşünmek gerekiyor:

Elektronik sigaralar hakkında
ne konuşuyorlar?

İnsanların bunu yapmasının birçok yolu var

ve görsellerden de görebileceğiniz gibi

karmaşık bir sorgu türü.

Bunun bize hatırlattığı şey ise,

dilin insanlar tarafından yaratıldığı,

insanların dağınık ve karmaşık olduğu

ve metafor, jargon ve argo kullanmamız.

Hem de bunu birçok farklı dilde
7/24 yapmamız

ve bir yolunu bulur bulmaz değiştirmemiz.

Peki şimdi CDC (Hastalık Kontrol
Merkezi)'nin yayınladığı,

boğazında bir delik olan kadını gösteren

oldukça görsel ve rahatsız edici

bu televizyon reklamları,

gerçekten insanların sigarayı

bırakmasına yardımcı oldu mu?

Sağlık Medya İşbirliği, veri limitlerini
sınırlandırdı

ama bu reklamlar hakkında
şuna karar verdiler

— onları görmüş olabilirsiniz —

Bu reklamlar, insanları şok edici bir

düşünce sürecine sokarak etkiler

ve bu sonraki davranışlara da
etkide bulunabilir.

Bu projede benim takdir ettiğim
ve hayran olduğum,

insanların gerçek ihtiyaçlarına

dayanması gerçeğinden başka,

bir ilgisizlik denizinin karşısında,

cesaretin harika bir örnek olmasıdır.

Bu nedenle, sadece yorumlama
zorluklarına neden olan

büyük veri değildir, çünkü kabul edelim,

insanlar olarak, herhangi bir veri
miktarını almada,

ne kadar küçük olursa olsun
ve bozulursa bozulsun,

çok zengin bir tarihe sahibiz.

Uzun yıllar önce, eski başkan
Ronald Reagan'ın,

gerçekler aptalca şeylerdir açıklaması

yaptığı için çok eleştirildiğini

hatırlayabilirsin.

Açık konuşalım, bu açıklama bir
dil sürçmesiydi.

Gerçekte Boston Katliamı davalarında,

John Adams'ın İngiliz askerlerini
savunmasını -

"Gerçekler acıdır"'ı alıntılamaya çalıştı.

Aslında, söylediği şeyde tesadüfi
bir bilgeliğin

parçası olduğunu düşünüyorum,

çünkü gerçekler acıdır,

ama bazen aynı zamanda aptalcadır.

Bunun benim için neden
çok önemli olduğu

hakkında kişisel bir öykü
anlatmak istiyorum.

Bir nefes almam gerekiyor.

Oğlum Isaac'e, 2 yaşındayken,

otizm tanısı konuldu

ve mutlu, neşeli, sevgi dolu,

şefkatli küçük adamdı

ama sözcük sayısı - o sırada hiç yoktu -
iletişimsel mimikler

ve kısa göz teması gibi şeylerin

bakıldığı gelişimsel
değerlendirme ölçümleri,

onun gelişimsel düzeyinin,

9 aylık bir bebeğin gelişim düzeyinde

olduğunu gösterdi.

Tanı gerçeklere dayalı olarak doğruydu

ama tüm hikâye bu değildi.

Yaklaşık bir buçuk yıl sonra,

hemen hemen 4 yaşındayken,

bir gün bilgisayarın önünde,

kadınlar üzerine Google görsel
arama yaparken buldum.

"Kidın" yazılmış.

Her obsesif ebeveynin
yapacağı şeyi yaptım;

daha önce neyin aranmış
olduğunu görmek için

hemen "geri" düğmesine
tıklamaya başladım.

Arananlar sırasıyla; erkekler,

okul, otobüs ve bilgisayardı.

Buz kesildim,

çünkü O'nun okuması bir yana harfleri

söyleyebildiğini bilmiyorduk.

"Isaac, Bunu nasıl yaptın?" diye sordum.

Isaac bana çok ciddi bir şekilde baktı

ve "Kutunun içine yazılır" dedi.

İletişimi kendi kendine öğreniyordu.

Ama biz yanlış yere bakıyorduk

ve bu, değerlendirmelerin ve analizlerin,

bir ölçümü — bu vakada, sözel iletişim —
olduğundan

fazla ve yaratıcı sorun çözme gibi
diğer ölçümleri az

değerlendirdiğinde olan şeydir.

İletişim, Isaac için zordu

ve bu yüzden bilmesi gereken şeyi

öğrenmek için geçici bir çözüm buldu.

Bunu düşündüğünüzde, çok mantıklı geliyor,

çünkü bir soru oluşturmak,

gerçekten karmaşık bir süreçtir.

Ama o, arama kutusuna bir kelime yazarak

kendi kendine çoğu şeyi yapabildi.

Bundan dolayı bu küçük an,

benim ve ailemizin üzerinde derin

bir etki bıraktı.

Onunla ilgili olan şeye ilişkin referans
sistemimizin değişmesine

ve biraz daha az endişelenmemize ve

becerikliliğini daha fazla takdir etmemize

yardım etti.

Gerçekler aptalca şeylerdir.

Yanlış kullanıma açıktır, inatçıdırlar

ya da başka türlü.

Emily Willinghan adında, bilim insanı olan
bir arkadaşım var.

Kısa bir süre önce Forbes için

"Otizmle İlgili En Tuhaf 10 Gerçek"

başlıklı bir makale yazdı.

Bütünüyle bir listeydi.

İnternet her şey için suçlanır, doğru mu?

Elbette anneler de.

Aslında daha fazlası var.

"Anne" kategorisinde bir sürü var.

Listenin oldukça dolu ve ilginç
olduğunu burada görebilirsiniz.

Ben şahsen otoyolların yakınında hamile

kalmanın büyük bir hayranıyım.

En sonuncusu ilginç,

çünkü "buzdolabı anne" terimi,

gerçekte otizmin nedeni için

orijinal hipotezdi ve

soğuk ve sevgi göstermeyen birisi
anlamına gelmekteydi.

Bu noktada, "Tamam Susan,

veri alabilir, bilgi alabilirsin,

bir şeyleri anlamlandırabilirsin"
diye düşünüyor olabilirsiniz.

Bu doğru, kesinlikle doğru

ancak zorluk, bunun dışında

kendimize anlam çıkarmayı

denemek için fırsatımız olmasıdır.

Açıkçası veri anlam oluşturmaz.
Biz yaparız.

Dolayısıyla iş adamları, tüketiciler,

hastalar, vatandaşlar olarak

sorumluluğa sahibiz.

Kritik düşünme becerilerimize odaklanmaya

daha fazla zaman harcamalıyız
diye düşünüyorum.

Neden?

Çünkü tarihimizde bu noktada,

defalarca duyduğumuz gibi,

yıldırım hızıyla eksabayt verileri

işleyebiliriz

ve çok daha hızlı ve etkili bir biçimde
kötü kararlar alma

potansiyeline sahibiz.

Geçmişte yaptığımızdan
çok daha büyük bir etkiyle.

Müthiş, değil mi?

Dolayısıyla bunun yerine yapmamız
gereken şey,

etik, felsefe, sözbilim,
toplumlar ve sosyoloji

ve sosyal bilimler gibi şeyler üzerine

daha fazla vakit harcamak,

çünkü onlar bize büyük veriler için

çok önemli içerik sağlar ve

iyi eleştirel düşünürler olmamıza
yardım ederler.

Sonuçta, bir tartışmada bir sorun

fark edebilirsem, bunun sayılarla
ya da kelimelerle

ifade edilip edilmediği çok önemli değil.

Bu,

onay ön yargılarını ve yanlış
ilişkileri kendi kendimize

bulmayı öğrenme ve 30 metreden çıplak

bir duygusal çağrıyı fark etme

anlamına gelir,

çünkü bir şeylerden sonra
gerçekleşen şeyler,

ondan dolayı oldu anlamına gelmez,
zorunlu olarak

ve bir saniye ukalalık etmeme izin
verirseniz,

Romalılar buna,
"önceki olayı bir sonrakinin

nedeni gösterme yanlışı" derler.

Bu, demografi gibi disiplinleri
sorgulama anlamına gelir.

Neden? Çünkü aslında yapmayı
düşündüğümüz ve olduğumuz

şeylerin verilerinin aksine,
cinsiyetimiz,

yaşımız ve nerede yaşadığımız

hakkında varsayımlara dayanırlar.

Bu verilere sahip olduğumuz için

gizlilik ayarlarına ve tüketici
tercihlerine

yeterince önem vermeliyiz

ve bundan öteye,

sonuçtaki hipotezimiz,

kullandığımız yöntemler

ve güvenilirliğimiz anlaşılır olmalı.

Lise'de matematik hocamın dediği gibi,

hesaplamanı göster,

çünkü yöntemini göstermezsen,

hangi adımları atmadığını bilemem

ve ne tür soruları sorduğunu bilmezsem,

hangi soruları sormadığını bilemem.

Kendimize şunu sormalıyız,

gerçekten en zor soru aslında:

Veri bunları bize gerçekten gösterdi mi,

yoksa sonuçlar bizi rahatlığa ve

başarılı olduğumuza dair hisse
mi kaptırdı?

Bu yüzden Sağlık Medya İşbirliği,

projelerinin bitiminde,

oldukça görsel ve rahatsız edici

sigara karşıtı reklamlar açığa
çıkardığı korku

hakkında %87 oranında tvit aldılar

ama insanlar sigarayı bıraktı

sonucunu vardılar mı?

Hayır. Bu, bilim, büyü değil.

Veri gücünün

kilidini açmak istiyorsak,

totaliter bir rejimin Orwell görüşüne,

değersiz bir geleceğin bir Huxley görüşüne

ya da her ikisinin korkunç karışımlarına

körü körüne gitmek zorunda değiliz.

Yapmamız gereken şey,

saygıyla ve Sağlık Medya İşbirliği gibi

örneklerden ilham alarak

eleştirel düşünce
değerlendirmesi yapmaktır.

Süper kahraman filmlerinde
söyledikleri gibi,

iyilik için gücümüzü kullanalım.

Teşekkürler.

(Alkışlar)