Аманда Палмер: Уметноста на прашувањето

Не ги терајте луѓето да плаќаат за музика, дозволете им, тоа го вели Аманда Палмер. Во страствен говор кој почнува со нејзините рани почетоци како уличен изведувач (пуштете долар во шеширот за џиновската Невеста!), таа ја образложува врската помеѓу артистот и фановите.

(Вдишува, издишува)

Знаете, не ми беше отсекогаш музиката средство за егзистенција.

Пет години откако дипломирав

на еден извонреден универзитет за општествени науки,

еве ова беше мојата дневна работа.

Бев самовработена жива статуа наречена џиновската Невеста

и затоа обожувам кога им кажувам на луѓето дека ова ми беше работа,

бидејќи сите сакаат да знаат,

кои се всушност овие чудаци во вистинскиот живот?

Здраво.

Еден ден се намачкав со бела боја, застанав на кутија,

ставив шешир или конзерва пред нозете

и кога некој ќе поминеше и ќе ми оставеше пари

јас му подарував цвет и го гледав директно во очите.

И ако некои луѓе не го земаа цветот

правев израз на тага и копнеж

додека ме одминуваа.

(смеа)

Така имав навистина длабоки средби со луѓе,

посебно со осамени луѓе кои гледаа

како со недели да не зборувале со никој

и сите го доживувавме овој убав момент

на продолжен контакт со очите кој што се случуваше на некоја градска улица

и полека малку по малку почнавме да се заљубуваме.

Тогаш моите очи ќе речеа: „Ти благодарам. Те гледам.“

А нивните очи ќе речеа:

„Никој досега не ме гледал. Ти благодарам.“

Понекогаш ми се случувало да бидам и малтретирана.

Луѓе кои поминувале ми викале од нивните автомобили.

„Најди си работа!“

А јас им одговарав: „Ова е мојата работа.“

Сепак ова ме болеше бидејќи ме плашеше

дека јас некако правам нешто што не е вистинска работа

и што не е фер, нешто срамно.

Не бев свесна всушност колку совршено образование сум добивала

во однос на музичкиот бизнис, стоејќи на оваа кутија.

Што се однесува на економистите кои се присутни тука,

можеби ќе ве интересира да знаете дека јас имав прилично предвидлив приход,

нешто што беше шокантно за мене

со оглед на фактот дека немав редовни муштерии

но, скоро секој вторник добивав 60 долари, а во петок 90.

Тоа постојано беше така.

Во меѓувреме, правев турнеи низ регионот

и свирев во ноќни клубови со мојот бенд, Дрезден Долс.

Ова сум јас на пијано, а тоа е генијален тапанар.

Јас ги пишував песните и по извесно време

почнавме да заработуваме доволно пари и можев да престанам да бидам статуа

и како што почнавме да правиме турнеи,

не сакав да го изгубам ова чувство

на директна поврзаност со луѓето бидејќи го обожавав.

После сите наши свирки, потпишувавме автограми,

се гушкавме со обожавателите и се дружевме и зборувавме со луѓето

па така создадовме уметност од прашување луѓе да ни помогнат

и да ни се придружат и така јас почнав да наоѓам локални музичари

и артисти и тие си создаваа сцена за време на нашите свирки

и си го подаваа шеширот

и понекогаш доаѓаа и ни се придружуваа на сцената

па така имавме една ротирачка шведска маса од случајни циркуски гости.

Кога се појави Твитер

ги направи нештата уште помагични бидејќи можев да прашам

моментално за што било каде било во светот.

Ми треба пијано за да вежбам

и ете само еден час подоцна ете сум јас во домот на некој обожавател. Ова е во Лондон.

Некои луѓе дури ни имаат носено и домашна храна позади сцените

низ целиот свет и имаат јадено со нас. Ова е во Сиетл.

Обожавателите кои работеа во музеи и продавници

или на кој било јавен простор ни мавтаа со рацете

ако решев да направам една спонтана бесплатана журка.

Ова е една библиотека во Оукленд.

Во саботата твитнав за еден сандак и шешир

бидејќи не сакав да ми ги влечкаат од источниот брег

и тие се појавија благодарение на овој тип, Крис

од Њупорт Бич, кој дојде и рече здраво.

Еднаш твитнав за тоа каде во Мелбурн можам да купам лота?

И една медицинска сестра ми донесе од болница

директно во кафе-барот каде што бев во моментот,

а јас и купив смути

и си седевме таму разговарајќи за медицинската нега и смртта.

Ми се допаѓа овој тип на случајна блискост

која што е на среќа бидејќи јас сум многу активна на каучсурфинг онлајн системот.

Во палати каде што сите членови на мојата екипа имаат своја соба,

но нема безжичен интернет, па и во розови гарсоњери

во кои сите спијат на подот на една соба без тоалет,

но во кои има безжичен интернет, со што ова станува подобрата опција.

(смеа)

Еднаш. мојата екипа го одвлечка комбето

до едно навистина сиромашно маало во Мајами

и тогаш откривме дека нашиот домаќин за вечерта

е едно осумнаеасетгодишно девојче кое сѐ уште живее дома

и нејзинита фамилија беа илегални имигранти од Хондурас.

Таа вечер, целата нејзина фамилија

спиеше на каучите и девојчето спиеше со нејзината мајка

за да можеме ние да спиеме на нивните кревети.

Лежев таму размислувајќи за тоа колку

малку имаат овие луѓе.

Дали е ова фер?

Изутрината, нејзината мајка не научи да се обидеме

да направиме тортиља и сакаше да ми даде Библија,

па така ме тргна настрана и ми рече на нејзиниот лош англиски

„Твојата музика многу и помогна на ќерка ми.

Ти благодарам што остана тука. Сите ние сме ти благодарни.“

И тогаш си помислив, e ова е фер.

Ова е тоа.

Неколку месеци подоцна, бев на Менхетен

и твитнав за некое преноќувалиште и на полноќ

ѕвонев на едно ѕвонче на Лоуер Ист Сајд

и тогаш ми падна на памет дека всушност ова никогаш не сум го правела сама.

Секогаш сум била со мојот бенд или екипата.

Дали е ова тоа што го прават глупавите луѓе? (смеа)

Дали вака умираат глупавите луѓе?

И баш пред да се предомислам, вратата се отвори пред мене.

Таа е уметник. Тој е блогер за финансии за Ројтерс

и ми тураат чаша црвено вино

и ми нудат да се избањам,

а јас сум имала илјадници вакви и такви ноќи.

Јас многу често пребарувам сместување онлајн. Исто така многу често се фрлам слободно врз публиката.

Мислам дека ове две нешта

се всушност едно исто.

Паѓате врз публиката

и си верувате еден на друг.

Ги запрашав дечките од еден бенд кој настапуваше пред мене

дали сакаат да одат во публиката и го подаваат шеширот

за да заработат некои екстра пари, нешто што јас често го правев.

И како и обично, бендот беше вчудоневиден,

но имаше еден тип од бендот

кој ми рече дека не може да се натера самиот себе да излезе надвор.

Стоењето надвор со шеширот премногу му изгледало како просење,

И го препознав неговиот страв од „Дали е ова фер?“ и „Најди си работа“.

Во меѓувреме, мојот бенд стануваше се поголем и поголем.

Потпишавме за голема издавачка куќа.

Нашата музика е мешавина од панк и кабаре.

Не е за секого.

Можеби е за вас.

Потпишавме и целата оваа врева на доведе до нашиот следен албум.

Овој албум беше објавен и се продаде во 25 000 копии само за првите неколку недели

и продуцентската куќа ова го сметаше за неуспех.

Јас го имав ставот: „25000 не е тоа многу?“

А тие: „Не, продажбата оди надолу. Ова е неуспех.“

И се откажаа.

Во истото време, пеам и се гушкам после свирка

и еден тип доаѓа до мене

и ми подава банкнота од 10 долари

и вели:

„Жал ми е, си го ископирав ЦД-то од кај пријател.“

(смеа)

„Но, го читам твојот блог и знам дека ја мразиш продуцентската куќа.

Затоа сакам само да ги земеш овие пари.“

И ова почнува да се случува цело време.

Јас после моите свирки се претворав во шеширот,

но морав физички да стојам таму и да ја примам помошта од луѓето,

и за разлика од типот од бендот,

јас имам искуство во стоење таму.

Ви благодарам.

Ова е моментот во кој одлучувам

дека мојата музика ќе ја давам бесплатно

онлајн секаде каде што е тоа возможно,

и така Металика е таму, Напстер, лош,

Аманда Палмер е овде и ќе охрабрувам

симнување на торенти, преземање, споделување, но ќе барам и помош

бидејќи видов дека тоа функционира на улицата.

Така со борба ги откачив продуцентите и за мојот следен проект

со мојот нов бенд, Гранд Тефт Оркестра

се свртев кон финансирање од публиката,

тоа значеше да паднам врз оние илјадници врски што ги создадов

и ја замолив публиката да ме задржи.

Целта беше 100 000 долари.

Фановите ме поткрепија со скоро 1.2 милиони

што претставува најголемиот проект на финансирање на музика од страна на публиката до ден денешен.

(аплауз)

Можете да увидите за колку луѓе станува збор.

Тоа се околу 25 000 луѓе.

Медиумите прашуваа: „Аманда,

музичкиот бизнис тоне и ти ја охрабруваш пиратеријата.

Како ги натера сите овие луѓе да платат за музика?“

Вистинскиот одговор е дека јас не ги натерав. Јас ги замолив.

И со самиот акт на прашување луѓе,

јас успеав да се поврзам со нив,

а кога ќе се поврзете со луѓето, тие сакаат да ви помогнат.

Тоа е контраинтуитивно за поголем дел од изведувачите.

Не сакаат да прашаат за нешто.

Но, тоа не е лесно. Не е лесно да се праша.

И голем дел од артистите имаат проблем со ова.

Прашувањето ве прави ранливи.

Многу ме критикуваа онлајн

откако мојот Кикстартер привлече внимание

бидејќи продолжив со моите луди навики на финансирање од публиката,

посебно за тоа што ги прашував музичарите

кои ни се фанови да ни се приклучат на сцената

како замена за љубов и билети

и пиво, а сето ова беше преправена слика

која беше поставена на веб-страна.

Ова ме здоболе на еден познат начин.

Луѓето викаа: „Повеќе не ти е дозволено

да бараш таков вид на помош“

и ова навистина ме потсети на луѓето кои од нивните автомобили ми викаа „Најди си работа“.

Бидејќи тие не беа на тротоарот

и не можеа да ја видат размената

што се случуваше меѓу мене и мојата публика,

размена која нам ни беше многу драга, но ним им беше туѓа.

Ова и не беше баш безбедно за работа.

Ова е мојата Кикстартер забава во Берлин.

На крајот на вечерта, се соблеков и им дозволив на сите да цртаат по моето тело.

Дозволете ми сега да ви кажам, ако сакате да го искусите

она чувство од утробата и да им верувате на непознати,

кое навистина го препорачувам ,

особено ако тие непознати луѓе се пијани Германци.

Ова беше поврзување на мастер-ниво на нинџа

бидејќи она што навистина го велев овде

е тоа дека навистина толку ви верувам.

Треба ли? Покажете ми.

Во најголем дел од човековата историја

музичарите, артистите, биле дел од заедницата,

поврзувачи и кршачи на мразот, а не недопирливи ѕвезди.

Популарноста е тогаш кога многу луѓе ве сакаат од далечина,

но интернетот и содржините,

за кои се чувствуваме слободни да ги споделиме,

не носат наназад.

Тоа е всушност кога неколку луѓе не сакаат одблизу

и кога тие луѓе ни се доволно.

Многу луѓе се збунети од идејата

да се нема препорачана цена.

Тоа го гледаат како непредвидлив ризик, но нештата кои ги направив

Кикстартерот, улицата, ѕвончето на вратата,

не ги гледам како ризик.

Ги гледам како доверба,

Онлајн алатките кои овозможуваат размена

лесно и инстинктивно како што е на улицата

одат во тој правец.

Но, совршените алатки нема да ни помогнат

ако ние не можеме да се соочиме меѓу нас

и бестрашно да даваме и примаме,

но, што е уште поважно

да прашуваме без срам.

Ја поминав мојата музичка кариера

обидувајќи се да сретнам луѓе на интернет

онака како што можев на кутијата,

па така блогирав и твитав за работи настрана од датумите за моите турнеи

и мојот нов видео-клип, како и за нашата работа и нашата уметност

и нашите стравови и мамурлаци, нашите грешки,

и се гледаме меѓу нас.

Мислам дека кога навистина се гледаме

всушност сакаме да си помогнеме.

Според мене, луѓето се опседнати со погрешното прашање

кое е: „Како да ги натераме луѓето да платат за музика?“

Што ако почневме да прашуваме,

„Како да им овозможиме на луѓето да плаќаат за музика?“

Ви благодарам

(аплауз)