Why Nathan Drake Doesn't Need a Compass | Game Maker's Toolkit

Cześć, z tej strony Mark Brown
z Game Maker's Toolkit,

serii na temat designu gier wideo.

Niedługo po rozpoczęciu Uncharted 3
mamy zarąbisty etap, gdzie grasz

jako młody Nathan Drake i jesteś ścigany
po dachach Kolumbii. Jest to super,

gdyż w większości innych gier
byłaby to po prostu cutscenka.

Większość developerów miałaby problem
z upewnieniem się, że gracz zawsze

biegnie i skacze we właściwym
kierunku, nie spadając ciągle z dachu

i nie będąc łapanym przez złoli.

Większość developerów z trudem
przeprowadza gracza przez

statyczną planszę, a co
dopiero przez scenę pościgu,

bez jakiegoś narzędzia
- wskaźnika, kompasu,

latającej strzałki, nadnaturalnych zmysłów
przetrwania czy eterycznego wężoida.

Jak więc robi to Naughty Dog? Jak
ten developer prowadzi cię przez

całe Uncharted i The Last of Us bez
mapy, choć inne liniowe gry mówią

ci dokąd iść na każdym kroku?

MONKEY: Jeszcze nie jesteśmy
bezpieczni. Tam jest wyjście.

Sekret jest taki, że Naughty Dog i inni
developerzy jak Valve czy thatgamecompany

mówią ci dokładnie, gdzie się udać,
wykorzystując podpowiedzi ukryte

w level designie.

Za pomocą sztuczek przyciągają twoją
uwagę i prowadzą oko niczym w kompozycji

artystycznej. Wykorzystują konstrukcję
świata gry, podobnie jak Disneyland.

"To głównie psychologia" - mówi Emilia
Schatz, game designerka w Naughty Dog.

"Musisz domyślić się, co
środowisko mówi graczowi,

a następnie wymyślić, jak przekazać
mu jak najwięcej informacji".

Spójrzmy znowu na tę scenę
pościgu z Uncharted i sprawdźmy, co

środowisko mówi tutaj graczowi.

Pierwszą techniką jest światło
sączące się przez otwarte okno.

Światło jest najczęstszym i zapewne
efektywnym sposobem

prowadzenia gracza, gdyż nas
po prostu przyciąga.

Jeśli pozostały obszar jest
dostatecznie ciemny, źródła światła

takie jak lampy, światła samochodu,
płomienie oraz światło słoneczne

zawsze przyciągną uwagę gracza.

Tutaj użyto sztuczek kompozycyjnych.
Filary i ściana tworzą ramę przypominającą

portal, który przyciąga
wzrok gracza. A pośrodku

znajduje się linia, która
biegnie przez środek dachu.

Linie przewodnie są stosowane
w malarstwie i fotografii,

by prowadzić oko widza lub skupić
jego wzrok na konkretnym miejscu.

Level designerom trudniej ją
wykorzystać, gdyż nie ma stałego

punktu widzenia. Jednak dzięki podobnym
technikom można podsunąć graczowi ścieżkę.

W rozmowie na GDC z 2010, kierownik
artystyczny Naughty Dog,

Erick Pangilinan mówi:
"zdefiniowanie jasnej ścieżki

jest bardzo ważne i ciągle o tym
myślimy". Dodaje: "kiedy zbliża się

deadline, bardzo łatwo tworzy się
niechlujne, dezorientujące środowisko".

Mówi on o jasnym pokazaniu, gdzie
leżą granice poziomu. Dodaje:

"umieszczenie kształtów pośrodku ścieżki
prowadzi wzrok gracza".

Kiedy Drake przeskakuje przez murek,
odlatują ptaki. Widzimy ruch, który

w statycznej scenie przyciąga naszą uwagę.
Iskry, migające światła i otwarte drzwi

ciężko zignorować. Zachęcają
gracza, by podszedł bliżej.

Ponadto ptaki w Uncharted
odlatują tam, gdzie Drake

musi się udać, subtelnie prowadząc
cię w prawo, choć bardziej

oczywista ścieżka prowadzi przez dach.

Oczywiście ten przeciwnik zmusi cię do
pójścia w prawo, jeśli od razu tam nie

pobiegłeś. Zasady i mechaniki prowadzą
gracza bardzo skutecznie - uciekniesz

od wrogów, których nie możesz zaatakować,
lecz zbierzesz znajdźki niczym

okruszki chleba.

Tutaj mamy przykład afordancji
w level designie. Ta rampa istnieje

po to, by z niej skoczyć,
co gracz posłusznie zrobi.

Oczywiście nie wolno umniejszać roli
kamery w tej sekcji. Obracając się,

ukazuje ona twój cel w centrum ekranu.
Zawsze jednak możesz patrzeć,

gdzie ci się żywnie podoba - gra rzadko
pozbawia cię całkowitej kontroli nad tym.

Teraz linie przewodnie wskazują na górę
poza tymi parapetami.

Dzięki temu kontrastowi
oraz barwie wyróżniają się.

To kolejna powszechna sztuczka w level

designie - jeśli starannie dobrano
kolory w całym poziomie, jaskrawa

barwa przykuje twój wzrok.

Mirror's Edge słynie z czerwieni, lecz
The Last of Us i Uncharted robią to samo

za pomocą żółtego. A Tomb Raider zabarwia
wszystkie ważne elementy na biało.

Wszystko to ma cię popychać
przez poziom i utrzymać

na starannie oskryptowanej
ścieżce. Jednak to jeszcze nie koniec -

podobne wskazówki
rozsiane są po całej grze.

Istnieją inne sztuczki, jak wąska
przestrzeń, formująca powabny portal.

Można też wykorzystać dźwięk
- każdy wejdzie do tego pokoju

na początku The Last of Us nie tylko
z powodu nęcącego światła, lecz

także stłumionego odgłosu głośników.

SARAH: Jesteś tu?

Są jeszcze siusiaki. Tak tak, siusiaki.
Za tą techniką stoi Walt Disney,

który postawił ogromny
zamek w centrum Disneylandu,

by przyciągnąć tam odwiedzających,
gdy tylko przekroczą bramę.

Dał im punkt odniesienia, więc zawsze
są w stanie powrócić do centrum parku.

Postaci w Uncharted i The Last of Us
przez połowę gry wskazują na odległe

punkty, które często wybijają
się z tła i dają ci jakiś cel

oraz punkt odniesienia w środowisku.

BILL: Tam jest ta ciężarówka.
ELENA: Widzisz tę wieżę?

TESS: Tam. To nasz budynek.
HARRY: To ta wieża.

JOEL: Dobra, jest most.
Tak stąd wyjdziemy.

To samo dotyczy Cytadeli w Half-Life 2,
budynków w Mirror's Edge'u oraz góry

w Podróży.

Są jeszcze strzałki. Czasem
ukryte w świecie gry

jako przedmioty lub oznaczenia,

a czasem prawdziwe strzały na znakach czy
też namalowane na ziemi, wskazujące ci

właściwy kierunek. Hej, przecież
po to są strzałki, prawda?

Możecie wykorzystywać wszystkie te
przykłady. Nawet jeśli tylko podkreślacie

interaktywność za pomocą światła
i kolorów. Będziecie musieli zaobserwować,

jak losowi gracze przechodzą ten
poziom. Możecie też posłużyć się

sprytną sztuczką od Naughty Dog.

Podczas tworzenia Crasha Bandicoota
przeprowadzali tzw. "squint test".

Level designerzy przymykali oczy
i sprawdzali, czy główna ścieżka poziomu

była dobrze widoczna w każdej scenie.

Może zastanawiacie się, dlaczego takie
Crash Bandicoot czy Uncharted

muszą się tym przejmować,
skoro są takie liniowe.

To prawda: jeśli nie trzymacie się

głównej ścieżki w tych grach, często
znajdziecie się w ślepej uliczce.

Ale jakby o to chodzi. Gra posiada
wiele ścieżek, dając graczowi poczucie

wolności pójścia tą, która mu
się spodoba. Cały czas napotyka on

nową zawartość - nie wiedząc do końca,
że został podświadomie przekonany, by

pójść tam czy siam. Może wtedy
wywnioskować, że pozostałe wyjścia i drzwi

też prowadzą do nowych miejsc.

Dzięki temu świat wydaje się większy
i mniej liniowy niż w rzeczywistości.

Pomaga to również regulować tempo.
Uncharted ma być urywającą tył

przygodą, która rozeszłaby się w szwach,
gdybyś co chwila szukał drzwi.

I, co najważniejsze, to po prostu działa.
Sprawdźcie sami: pograjcie w Mirror's

Edge'a bez "wzroku biegacza"
a zobaczycie, jak ciężko przejść grę

bez wizualnych wskazówek. Jeśli
gracie jak ja, będziecie gubić się

na każdym kroku.

Umiejętne wykorzystanie tych sztuczek
pomoże innym aspektom level designu,

gdyż można ich użyć też w innych
celach. Dobór odpowiedniego koloru

nie tylko pomaga uwidocznić platformy,
lecz także nadać odpowiedni ton. Za pomocą

ruchu możemy upewnić się, że
gracz patrzy we właściwym kierunku.

A dzięki ramom gracz będzie miał
najlepszy widok na ważną scenę.

Lecz może wrócimy do tego w innym filmie.
Do tego czasu - dzięki za oglądanie.

Widzieliście kiedyś grę, która robi
coś mądrego z nawigacją?

Napiszcie w komentarzach.

Możecie też dać lajka, zasubskrybować
kanał i rozważyć ściepę na Patreonie.