آیا ما بیش از حد دارودرمانی شده ایم؟

سردبیر بخش سلامت رویترز، ایوان اورانسکی هشدار می دهد که ما از یک اپیدمی پیش‌شرط های نامعقول رنج می بریم (مانند دیابت بالقوه، سرطان بالقوه، و بسیاری دیگر). در این بحث جذاب از TEDMED او نشان می دهد که چگونه بهداشت و درمان می توانند با صحبت درباره‌ی درس مهمی که از بیس بال می گیریم، راه حلی پیدا کنند.

کسانی که فیلم "Moneyball" را دیده اند،

یا کتاب مایکل لوییس را خوانده اند،

با داستان زندگی "بیلی بین" آشنا هستند.

از بیلی انتظار می رفت که بازیکن فوق العاده ای شود؛ همهی استعداد یاب ها همین را به او می گفتند.

به والدین او گفتند

که بنا بر پیش بینی آنها او یک ستاره خواهد شد.

اما اتفاقی که بعد از امضای قرارداد برای او افتاد --

-- در حالی که او نمی خواست آن را امضا کند و مایل بود به کالج برود --

-- مثل کاری که مادر من، که مرا عمیقاً دوست دارد،

گفت که من باید انجام بدهم، و من هم آن کار را کردم --

در هر صورت، او چندان موفق نبود. او خیلی تلاش کرد.

چند بار بین باشگاه ها منتقل شد، و نهایتاً در بیشتر عمر حرفه ای خود در دسته پایین بازی می کرد.

در پایان او وارد عرصهی مدیریت شد.

او مدیر عامل تیم ورزشی "آکلند" شد.

برای خیلی از شما که اینجا هستید، رسیدن به مقام مدیریت، یعنی جایی که من به آن رسیده ام،

یک موفقیت محسوب می شود.

من به شما اطمینان می دهم که از نظر یک کودک که سعی می کند به تیم های دسته بالا برسد،

مدیر شدن یک موفقیت نیست، یک شکست است.

و چیزی که من می خواهم امروز در مورد آن صحبت کنم و با شما در میان بگذارم

این است که نظام سلامت ما، و نظام پزشکی ما در پیش بینی این که

چه اتفاقی برای مردم - بیماران و غیره - در آن می افتد ناموفق است.

همانگونه که استعداد یاب ها در مورد آیندهی بیلی بین اشتباه کردند.

به رغم این، هر روزه

هزاران نفر در این کشور

بر اساس احتمال بیماری ها معاینه می شوند.

احتمال فشار خون، احتمال جنون

احتمال اضطراب، اسم هایی است که به گوشمان خورده و من هم در اتاق انتظار

قبل از آمدن به صحنه این آخری را در مورد خودم تشخیص دادم!

ما همچنین به شرایط نهفتگی بیماری اشاره می کنیم.

تصلب شرایین نهفته، سخت شدن سرخرگ ها به صورت نهفته،

که مشخصاً به حملات قلبی بالقوه مرتبط است.

اصطلاح مورد علاقه ی من ضایعه ی پوستی نهفته است.

اگر این اصطلاح را جستجو کنید شاید مثل من یک سایت برای آن پیدا کنید

که می گوید این نوع ضایعه ی پوستی ساده ترین درمان را دارد.

شما جوش یا قرمزی و سوزش ندارید.

شاید به این خاطر است که اصلاً ضایعه ی پوستی وجود ندارد.

من برای این وضعیت ها یک اسم گذاشته ام

من به آنها می گویم مهمل!

در بازی بیس بال، بازی بعد از دست گرمی شروع می شود.

فصل بعد از پیش فصل شروع می شود.

اما در بسیاری از این وضعیت ها در واقع نشانهی یک بیماری نیستند،

یا حداقل همیشه بیماری نیستند. مثل تأخیر در باران که به معنی حتمی بودن رخ دادن آن نیست، و همیشه اتفاق می افتد.

ما آسیب های نشان دهندهی سرطان داریم،

که معمولاً تبدیل به سرطان نمی شوند.

در عین حال

اگر برای مثال احتمال پوکی استخوان را در نظر بگیریم، که باعت شکننده شدن استخوان ها می شود،

علائم احتمال آن،

نازک شدن استخوان نامیده می شود.

باید ۲۷۰ خانم را برای ۳ سال درمان کرد

تا جلوی شکستگی یک استخوان یک نفرشان گرفته شود.

اگر شما تعداد خانمهایی که این بیماری برای آنها تشخیص داده می شود را

در این رقم ضرب کنید،

این تعداد خیلی خیلی زیاد می شود.

از این تعجب نمی کنید که

با احتساب تمام هزینه ها و عوارض جانبی

داروهایی که برای درمان این شرایط اولیه استفاده می کنیم، که در هر سال

بیش از ۲ تریلیارد دلار برای درمان هزینه بر می دارد،

ولی سالانه ۱۰۰ هزار نفر - با یک تخمین محافظه کارانه- می میرند،

نه به خاطر وضعیت خودشان،

بلکه به خاطر درمانهایی که ما به آنها می دهیم و پیچدگی این درمانها.

ما همه چیز را در این کشور دارودرمانی کرده ایم.

ما همه چیز را در این کشور دارودرمانی کرده ایم.

خانمهایی که در میان تماشاچی ها هستند،

برایتان خبر بدی دارم که خودتان از آن مطلع هستید،

و آن این است که همهی ابعاد زندگی شما

دارودرمانی شده است.

اولین مرحله وقتی است که به سن بلوغ می رسید.

چیزی هر ماه برایتان اتفاق می افتد که دارودرمانی شده است.

این یک شرایط به خصوص است؛

و باید درمان شود. مرحلهی دوم،

اگر شما باردار شوید.

آن هم دارودرمانی شده.

شما یک تجربهی بارداری با تکنولوژی های پیشرفته خواهید داشت،

چون در غیر این صورت شاید مشکلی پیش بیاید.

مرحله سوم یائسگی است.

همهی ما می دانیم وقتی میلیون ها زن

برای رفع نشانه های یائسگی به مدت ده ها سال

تحت هورمون درمانی قرار گرفتند چه اتفاقی افتاد،

چون یک تحقیق جامع از طرف اداره ی تحقیقات بهداشت و سلامتی در این باره منتشر شد.

آن تحقیق می گفت،

درمانهای جایگزینی هورمونها به بسیاری از آن زنان

بیشتر آسیب رساندند تا سود.

البته،

من نمی خواهم مردها را مستثناء کنم --

چون بالأخره خودم یک مرد هستم --

من خبر بسیار بدی برای همهی حاضرین در این سالن،

و هر کسی که صدای مرا میشنود یا مرا می بیند، دارم.

و هر کسی که صدای مرا میشنود یا مرا می بیند، دارم.

همهی شما در سراسر جهان در شرایط رو به مرگ قرار دارید.

همهی شما در سراسر جهان در شرایط رو به مرگ قرار دارید.

پس یک لحظه درنگ کنید.

اسم این وضعیت احتمال مرگ است.

همهی شما به آن دچارید، چون عامل ابتلا به آن را در خود دارید،

یعنی همان زنده بودن.

اما من خبر خوبی هم دارم،

چون من یک روزنامه نگار هستم، دوست دارم همه چیز با خوشی یا نگرش مثبتی به پایان برسد.

و خبر خوب اینکه اگر بتوانید تا آخر صحبت من دوام بیاورید،

که خواهیم دید همه خواهند توانست یا نه،

آنگاه شما یک نجات یافتهی احتمالی هستید.

من واژهی مرگ احتمالی را از خودم ساختم.

اگر کسی قبل از من این واژه را به کار برده، عذرخواهی میکنم،

فکر می کنم که من اولین نفر باشم.

اما نجات یافتهی احتمالی ساختهی من نیست.

این اصطلاحی است که یک گروه حامی بیماران سرطانی

به کسانی که یکی از نشانه های ابتلا به بیماری را دارند،

اما دچار آن نیستند اطلاق می کند.

اما دچار آن نیستند اطلاق می کند.

شما یک نجات یافتهی احتمالی هستید.

امروز نمایندهی شرکت شبکهی کابلی آمریکا اینجا بودند. می خواهم بدانم اگر "مارک بِرنت" (رئیس شرکت) اینجاست،

پیشنهاد ساخت یک مستند واقعی با عنوان نجات یافتگان احتمالی را به او بدهم.

پیشنهاد ساخت یک مستند واقعی با عنوان نجات یافتگان احتمالی را به او بدهم.

اگر شما بیمار شوید از جزیره بیرون رانده می شوید.

اما مسأله اینجاست که اگر ما نظامی داشته باشیم،

که کاملاً --

به طور اساسی این نحوهی تفکر را ترویج میکند،

ما در هر مرحله از این نظام، انتخاب کرده ایم

که چه کار کنیم و به هر کس یک وضعیت احتمالی داده ایم،

و نهایتاً در برخی موارد به یک وضعیت خاص منجر می شود.

از رابطهی دکتر و بیمار شروع می کنیم. بیشتر دکتر ها

با سیستم دریافت هزینه در مقابل ارائه ی خدمت کار می کنند. آنها اصولاً

به ازای آزمایشهای بیشتر، داروهای بیشتر

و روالهای درمانی بیشتر، نفع بیشتری می برند.

بیمارها پیش آنها می روند و می خواهند کاری بکنند.

ما آمریکایی هستیم و نمی توانیم یک گوشه بی کار بایستیم.

باید کاری بکنیم. پس تقاضای دارو می کنند.

آنها درمان می خواهند. آنها می خواهند که بهشان گفته شود که چه بیماری دارند،

و چطور درمان می شود. اگر دکتر دارویی به شما ندهد،

جای دیگری می روید.

این برای کسب و کار دکترها خوب نیست.

یا حتی بدتر،

اگر یک بیماری در مورد شما تشخیص داده شود و دکتر آزمایش مربوطه را برایتان تجویز نکرده باشد،

می توانید از او شکایت کنید.

شرکتهای دارویی مدام به دنبال

افزایش تعداد نشانه های بیماری، و افزایش تعداد افرادی که می توانند تحت درمان آن دارو قرار بگیرند، هستند.

چون این کار به روشنی درآمد آنها را افزایش می دهد. بعضی از گروه های حامی بیماران

مانند گروهی که نامش را بردم، اصطلاحاتی مثل "نجات یافتهی احتمالی" ابداع می کنند،

تا مردم بیشتری خود را در خطر بیماری ببینند یا احتمال بیماری خود را بدهند،

و از این طریق ثروت بیشتری به دست می آورند،

بیشتر معروف می شوند و غیره.

اما این طور نیست،

این مانند نمونه های دیگر که خبرنگاران متصدیان یک موضوع را

سرزنش می کنند، نیست.

همهی ما مسئولیم.

من مسئولم.

من در واقع هوادار آنها هستم،

منظورم بدترین جبهه ای است که،

بزرگ ترین آسیب ها را می زند.

متشکرم.

اما همه مسئولند.

من در دانشکدهی پزشکی درس خوانده ام.

اما درسی با عنوان "چگونه شکاکانه فکر کنیم"،

یا این که "چگونه آزمایش تجویز نکنیم"، پاس نکردم.

ما نظامی داریم که

هم اکنون مطابق آن فعالیت می کنیم.

و تا خبرنگار نشدم نفهمیدم که

مکانیزم تشویق در این سیستم چگونه است. اقتصاددانها دوست دارند بگویند،

که هیچ آدم بدی وجود ندارد.

تنها مکانیزم تشویق بدی وجود دارد.

و این درست است.

چون در زمینهی فناوریهای پزشکی ما یک دنیای خیالی ساخته ایم.

وقتی یک دستگاه MRI دیگر در هر کدام از بخش هایتان کار میگذارید،

دارید به تمام بیمارستان ها می گویید که همه باید یک روبات جراح داشته باشند.

ما نظامی ساخته ایم که هرگاه تجهیز شد، بیمارانش به وجود خواهند آمد.

اما شما باید غیر مستقیم به آنها بگویید که بیایند،

باید آنها را قانع کنید که مجبورند بیایند.

باید آنها را قانع کنید که مجبورند بیایند.

وقتی روزنامه نگار شدم

فهمیدم چطور من هم بخشی از این مشکل هستم، و همهی ما بخشی از این مشکل هستیم.

من هر خطری را با درمان و دارو پاسخ می دادم، داستانهای بی اساسی می نوشتم و گزارشهایی ترتیب می دادم،

که در آنها تلاش می کردم،

مردم را الزاماً نگران نکنم، هرچند اکثراً این اتفاق می افتاد.

همان طور که می دانید راههای چاره ای هم وجود دارند.

من هفتهی پیش دکتر داخلی ام را ملاقات کردم،

و او به من گفت،

"خودت می دونی"، و او چیزی به من گفت

که هر کس دیگری در این سالن میتوانست به طور رایگان به من بگوید،

اما من برای استفاده از تخصص او پول دادم.

او به من گفت که باید وزن کم کنم.

بله او درست میگفت. باید اعتراف کنم که

من سال هاست که فشار خون دارم،

در همان سنی که پدرم دچار آن شد،

و این یک بیماری واقعی است. این فشار خون احتمالی نیست،

بیماری فشار خون واقعی است.

بله، او درست می گفت،

اما او به من نگفت تو پرخوری احتمالی

اما او به من نگفت تو پرخوری احتمالی

یا دیابت احتمالی، یا چنین چیزی داری. او چیزی نگفت.

که بهتر است داروی "استاتین" (سرم ضد چربی) تا کلسترولت را کاهش دهی.

بلکه گفت: "بیرون برو و وزن کم کن و دوباره پیشم بیا،

یا تماس بگیر تا بدانم چه کرده ای."

این، به نظر من،

یک پیشرفت است.

بیلی بین هم چیز مشابهی یاد گرفت.

او از تماشای بچه ای که در نهایت استخدامش کرد، و برایش موفقیت به دست آورد،

او از تماشای بچه ای که در نهایت استخدامش کرد، و برایش موفقیت به دست آورد،

یاد گرفت که مهم نیست که ضربات عالی باشد یا همهی پرتابها را بازگردانی،

و این چیزی است که همهی ضربه زنهای بیس بال انجام می دهند و تیمهای قدرتمند

می خواهند چنین بازیکنانی را داشته باشند.

پسربچه به او گفت باید بیرون بروی و بچه ها را نگاه کنی.

کسانی که دوست دارند راه بروند،

چون راه رفتن تا زمین خودی هم،

به همان اندازه خوب است. و در نظام سلامت ما

ما باید بفهمیم،

که این واقعاً یک ضربهی خوب است و باید به آن ضربه زد،

یا باید بگذاریم توپ مسیر خودش را برود و به زمین بیفتد و بی دلیل ضربه نزنیم.

ممنونم.