Sir Ken Robinson: abran paso á revolución educativa!

Nesta conmovedora e divertida continuación da súa afamada disertación do ano 2006, Sir Ken Robinson defende un cambio radical de escolas estandarizadas cara á educación personalizada: a creación de condicións nas que as aptitudes naturais dos nenos podan medrar.

Estiven aquí hai catro anos

e lembro que entón

as disertacións non se subían a Internet

Penso que llas daban aos asistentes nunha caixa

unha caixa de DVDs

para deixala nun estante, onde segue a estar

(Risas)

E Chris chamoume

unha semana despois da miña conferencia

e dixo: "Vamos a subilas a Internet

¿Podemos subir a túa?" E eu dixen: "Claro"

E catro anos máis tarde

vírona xa catro...

Descargárona catro millóns de veces

Así que supoño que se multiplicamos iso por 20

temos o número de xente que a viu

E como di Chris, a xente ten fame

de vídeos meus

(Risas)

(Aplausos)

... non cren?

(Risas)

Así que todo o anterior foi para darlle bombo

a outra conferencia miña, conque aquí a teñen

(Risas)

Al Gore falou

na Conferencia TED na que falei eu hai catro anos

sobre a crise climática

E eu fixen referencia ao tema

cara a fin do meu discurso

Así que quero comezar aí

porque só tiven 18 minutos, sinceramente

Como ía dicindo...

(Risas)

Vedes, ten razón

É dicir, estamos a presenciar unha crise climática, é evidente.

E penso que se a xente non o cre tería que saír máis

(Risas)

Pero penso que hai aínda outra crise climática máis

igual de grave

que ten a mesma orixe

e que temos que solucionar coa mesma urxencia

E quero dicir...

e pode que vós digades: "Mira, xa me chega

Xa teño unha crise climática

E non me fai falla ningunha ter outra"

Pero esta é unha crise, non de recursos naturais

aínda que penso que iso é certo

senón unha crise de recursos humanos

Creo firmemente

que, como se dixo nestes últimos días

facemos un uso moi parco

dos nosos talentos

Moitísima xente pasa pola vida

sen ter idea ningunha de cales son os seus talentos

ou de se teñen algún

Atópome con xente moi distinta

que non cre que se lle dea ben nada en especial

De feito, divido o mundo en dous grupos

Jeremy Bentham, o filósofo utilitario

tratou o tema

Dixo: "Neste mundo hai dous tipos de persoas

as que dividen o mundo en dous tipos

e as que non"

(Risas)

Eu divídoo.

(Risas)

Atópome con xente moi distinta

á que non lle gusta o seu traballo

Simplemente pasan a vida enteira

soportándoo

Non reciben ningún pracer do que fan

Atúrano, mais non lles comprace

e agardan pola fin de semana

Pero tamén atopo xente

que adora o seu traballo

e que non se imaxina facendo outra cousa

Se lles dis: "Deixa de facer iso", quedan pensando de que estarás a falar

Porque non é o que fan, é o que son.

Din: "Pero ese son eu

Sería unha parvada deixalo

porque é o meu ser máis auténtico"

Pero non lle pasa á xente suficiente

Pola contra,

pásalle só a unha minoría

E creo que hai moitos

motivos posibles para isto

E moi ao comezo desa lista

está a educación

porque a educación, dalgún xeito

afasta a moita xente

dos seus talentos naturais

E os recursos humanos son como os naturais

a miúdo, están soterrados

e hai que ir buscalos

Non quedan aboiando na superficie

senón que hai que crear circunstacias nas que poidan amosarse

E quizáis imaxinedes

que a educación crea esas circunstancias

pero a miúdo non é así.

Todos os sistemas educativos deste mundo

están a ser reformados agora mesmo

E non chega

A reforma xa non serve

porque está soamente a mellorar un modelo roto

O que precisamos

e esta palabra empregouse moito estes últimos días

non é evolución

senón unha revolución na educación

Ten que transformarse

nalgo distinto

(Aplausos)

Un dos maiores retos

é innovar nos fundamentos

da educación

A innovación é complicada

porque implica facer algo

que moitas veces non é sinxelo

Implica desafiar cousas que damos por feitas

cousas que cremos evidentes

O principal problema para a reforma

ou para a transformación

é a tiranía do sentido común

Cousas das que a xente pensa

"Non se pode facer doutro xeito porque así é como se fai"

Hai pouco lin unha cita de Abraham Lincoln

que creo que vos pode gustar que mencione agora mesmo

(Risas)

Dixo isto en decembro de 1862

na segunda reunión anual do Congreso

E teño que dicir que non teño nin idea do que estaba a pasar daquela

Non ensinamos historia de América en Inglaterra

(Risas)

Suprimímola. É a nosa política

(Risas)

Sen dúbida, estaba a pasar algo fascinante en decembro de 1862

e os americanos presentes

saberán o que é

Pero el dixo:

"Os dogmas

do pasado sereno

non son axeitados para o tempestuoso presente

A situación

está cuberta de dificultades

e debemos medrar coa situación"

Encántame esa parte

Non estar á súa altura, senon medrar con ela

"Por ser novo o noso caso

temos que pensar de novo

e actuar de novo

Temos que desenfeitizarnos

e así poderemos salvar o noso país"

Encántame esa palabra, "desenfeitizar"

Sabedes o que significa?

Que hai ideas que nos teñen enfeitizados

que damos por feitas

que son a orde natural das cousas, o xeito en que as cousas son

E moitas das nosas ideas xurdiron

non para enfrontarse ás circunstacias deste século

senón ás de séculos pasados

Pero as nosas mentes aínda están engaioladas por elas

e temos que desenfeitizarnos dalgunhas

Agora ben, dicilo é máis sinxelo que facelo

É moi difícil saber que é o que damos por feito

e o motivo é que o damos por feito

Así que deixádeme que vos pregunte algo que ao mellor dades por feito

Cantos de vós sodes maiores de 25?

Non é iso o que penso que dades por feito

Estou seguro de que xa o sabedes

Hai xente aquí que teña menos de 25?

Estupendo. Agora, os maiores de 25

poderiades levantar a man se levades reloxo?

Vaia, somos moitos, non?

Preguntade o mesmo nunha sala chea de adolescentes

Os adolescentes non levan reloxo

Non quero dicir que non podan ou que non lles deixen

senón que moitos deciden non levalo

E a razón é que medramos

nunha cultura pre-dixital, os que temos máis de 25

e para nós, se queres saber a hora que é

tes que levar algo que cho diga

Os nenos de hoxe viven nun mundo dixitalizado

e para eles, a hora está en todas partes

Non ven motivo ningún para levalo

e, por certo, vós tampouco tedes que facelo

É só que o fixéchedes sempre, e seguides facéndoo

A miña filla Kate, de 20 anos, nunca leva reloxo.

Non lle parece necesario

Como di ela: "É un dispositivo cunha soa función"

(Risas)

"Que cousa máis inútil!"

E eu dígolle: "Non, non, tamén di a data"

(Risas)

"Ten múltiples funcións"

Pero hai cousas da educación que nos teñen enfeitizados

Deixade que poña un par de exemplos

Un deles é a idea de lineariedade

Que si comezas aqui e vas por ese camiño

e fas todo ben

rematarás establecido para o resto da vida

Todos os que falaron en TED contaron, implícita

ou explícitamente, unha historia distinta

Que a vida non é lineal, é orgánica

Creamos as nosas vidas simbióticamente

mentres exploramos os nosos talentos

en relación coas circunstancias que axudaron a crealos

Pero, sabedes, estamos obsesionados

con esta narración linear

E é probable que o pináculo para a educación

sexa o ingreso na universidade

Estamos obsesionados con meter á xente na universidade

certos tipos de universidades

Non quero dicir que non se deba ir, pero non todos teñen que facelo

e non todos teñen que ir agora

Quizáis vaian máis tarde, non inmediatamente

E eu estiven en San Francisco hai tempo

asinando libros

e estaba alí un tipo duns 30 anos mercando un libro

Pregunteille: "De que traballas?"

E díxome: "Son bombeiro"

Pregunteille: Hai canto que es bombeiro?"

Contestou: "Sempre, sempre fun bombeiro"

E eu: "Pero cando o decidiches?"

E el: "Cando neno. De feito, foi un problema na escola

porque de pequenos todos querían ser bombeiros"

Dixo: "Eu quería ser bombeiro

pero cando cheguei ao derradeiro ano da escola

os meus profesores non o tomaban en serio

Había un profesor que non o tomaba en serio

Dicía que estaba a estragar a miña vida

se iso era todo o que ía facer

Que tiña que ir á universidade e ter unha profesión

que tiña un enorme potencial

e que estaba a malgastar o meu talento"

E dixo: "Foi humillante

porque o dixo diante de toda a clase. Sentinme fatal

Pero era o que quería, así que tan pronto acabei a escola

presentei unha solicitude no departamento de bombeiros e aceptáronme

E dixo, "Sabes, recentemente estaba a pensar nese profesor

hai uns minutos, mentres falaba vostede

porque hai seis meses

salveille a vida"

(Risas)

Díxome: "Estaba dentro dun coche accidentado

e eu saqueino, reanimeino

e tamén salvei á súa muller"

Díxome: "Creo que agora ten mellor opinión de min"

(Risas)

(Aplausos)

Sabedes, na miña opinión

as comunidades humanas

dependen da diversidade de talento

e non dunha concepción única de capacidade

E o punto clave dos nosos retos

(Aplausos)

O punto clave do reto

é a reconstrución do que entendemos por capacidade

e por intelixencia

Este asunto da lineariedade é un problema

Cando cheguei aos Ánxeles

hai uns nove anos

lin unha declaración de políticas

moi ben intencionada

que dicía: "A Universidade Comeza na Gardería"

Non é certo

(Risas)

Non é certo

Se tivesemos tempo, seguiría con este tema, pero non temos

(Risas)

A gardería comeza na gardería

(Risas)

Un amigo díxome unha vez

"Un neno de tres anos non é medio neno de seis anos"

(Risas)

(Aplausos)

Teñen tres anos

Pero, como escoitamos nesta sesión

hai tanta competición para entrar nas garderías

para entrar na gardería axeitada

que están entrevistando a persoas de tres anos

Nenos que se sentan en fronte de tribunais pouco convencidos

xa sabedes, cos seus currículos

(Risas)

e que pasan as páxinas e din: "E xa está?"

(Risas)

(Aplausos)

"Levas neste mundo 36 meses, e isto é todo?"

(Risas)

"Non acadaches nada, home

Pero se pasaches os primeiros seis meses mamando da teta"

(Risas)

Como concepto, é indignante, pero atrae á xente

O outro gran problema é a conformidade

Construimos os nosos sistemas educativos

co modelo da comida rápida

É algo do que falou Jamie Oliver o outro día

Sabedes que, en cátering, hai dous modelos de control de calidade

Un é a comida rápida

onde todo está estandarizado

E o outro son cousas como os restaurantes de Zagat ou Michelín

onde nada está estandarizado

senón que están customizados para as circunstancias locais

E nos vendémonos a un modelo de educación de comida rápida

que está a depauperar o noso espírito e enerxías

tal e como a comida rápida prexudica os nosos corpos

(Aplausos)

Creo que temos que recoñecer un par de cousas

A primeira, que o talento humano é enormemente diverso

que a xente ten aptitudes moi distintas

Hai pouco dinme conta

de que me deron unha guitarra de pequeno

máis ou menos cando a Eric Clapton lle deron a súa primeira guitarra

A Eric funcionoulle, é todo o que digo

(Risas)

A min non

Non conseguín xamáis que a cousa funcionase

por moitas veces e moi forte que lle soprara

Non daba funcionado

Pero non só iso

Hai que ter en conta a paixón

A miúdo, á xente dáselle ben algo que non lle gusta especialmente

Hai que pensar na paixón

e no que excita o noso espírito e a nosa enerxía

E se estás facendo o que máis che gusta, o que se che da ben

o tempo parece ir por un curso distinto

A miña muller acaba de rematar unha novela

e creo que é un libro moi bo

pero ela desaparece durante horas

Xa o sabedes, cando estás a facer algo que che encanta

unha hora semella cinco minutos

Pero se estás a facer algo que non concorda coa túa alma

cinco minutos semellan unha hora

E a razón pola que tanta xente deixa a escola

é que non alimenta o seu espírito

Non alimenta a súa enerxía e a súa paixón

Por iso creo que temos que cambiar metáforas

Temos que pasar do que é un modelo industrial da educación

manufacturado

baseado na linearidade

na conformidade e no amoreamento de xente

Temos que crear un modelo

máis baseado nos principios da agricultura

Temos que recoñecer que o crecemento humano

non é un proceso mecánico

senón un proceso orgánico

E que non se pode predicir o resultado do desenvolvemento humano

Todo o que podes facer, como agricultor

é crear as condicións idóneas

para que comecen a medrar

Por iso, cando pensamos na reforma e transformación da educación

non debe ser como a clonación dun sistema

Hai sistemas moi bos, como o programa KIPP

Hai moitos modelos excelentes

Trátase de adaptalos ás nosas ciscunstacias

e de personalizar a educación

para a xente á que estades ensinando

E penso que facer isto

é a chave para o futuro

porque non se trata de acadar una nova solución

senón de crear un movemento na educación

no que a xente chegue ás súas solucións propias

cun apoio externo baseado nun currículo personalizado

Nesta sala

hai persoas que representan

recursos extraordinarios nos negocios

nos medios e en Internet

Estas tecnoloxías

combinadas co extraordinario talento dos profesores

representan unha oportunidade para revolucionar a educación

E eu anímovos a que vos involucredes

porque é crucial non só para nós

senón para o futuro dos nosos cativos

Pero temos que cambiar do modelo industrial

ao modelo agricultor

onde cada escola poda medrar mañá

Alí é onde os nenos experimentan a vida

Ou na casa, se así é como son educados

coas súas familias ou amigos

Falouse moito de soños

nestes últimos días

e só quero, moi brevemente...

A noite pasada impactáronme moito as cancións de Natalie Merchant

que recuperaban vellos poemas

E quero ler un poema moi curtiño

de W.B Yeats, que algúns coñeceredes

Escribiu isto ao seu amor

Maud Gonne

lamentándose do feito

de que non lle podía dar o que cría que ela quería del

Di: "Teño algo máis, pero se cadra non é para ti"

Di así

Se tivera os mantos bordados do ceo

texidos do ouro

e a prata da luz

Os mantos azuis, escuros

e negros do ceo

da noite, da luz e da media luz

estendería os mantos baixo os teus pes

Pero, sendo pobre como son

non teño máis que os meus soños

Estendín os meus soños baixo os teus pes

Pisa con tento

porque pisas os meus soños"

E, todos os días, en todas partes

os nosos cativos estenden os seus soños baixo os nosos pes

E deberíamos pisar con tento

Grazas

(Aplausos)

Moitas grazas