Fálalle ao corazón | Marleen Laschet | TEDxTrondheim

Esta charla deuse nun evento TEDx utilizando o formato de conferencia TED pero organizado independentemente por unha comunidade local. Máis información en http://ted.com/tedx

Sobre o aroma das linguas e como unha ra enferma pode salvarche o día.

Marleen é unha filóloga e experta en comunicación apaixonada pola narración e as linguas.

No seu divertido blog escribe sobre o pracer e as vantaxes do multilingüismo e as diferenzas culturais. As historias do seu blog están baseadas en anécdotas da su propia vida como políglota e ancoradas na súa perspectiva lingüística e cultural e na súa experiencia.

O inglés é a lingua materna
de aproximadamente 365 millóns de persoas.

Máis de dous mil millóns
aprenden e falan este idioma

como segunda ou terceira lingua.

Se falas inglés,

podes facerte entender con case
2,5 mil millóns de persoas no mundo.

De que serviría aprender máis idiomas?

Non sería unha perda de tempo?

Nelson Mandela foi moi criticado

polos surafricanos negros
por falar africáner.

Ao que el respondeu:

"Cando se lle fala a un home
nun idioma que el entende

a mensaxe chegará á súa cabeza.

Cando se lle fala no seu propio idioma,

a mensaxe chega ao seu corazón".

Aquí está a clave:

Se queredes persuadir alguén

tedes que falarlle ao corazón.

Os papas sábeno.

Xoán Paulo II falaba
10 idiomas diferentes con fluidez

e unha ducia máis a nivel básico.

Onde queira que fora
saudaba a xente

usando ao menos algunhas frases
nas linguas maternas das persoas.

Isto foi clave para a súa popularidade.

Aqueles que teñan sogras estranxeiras,

ou futuras sogras estranxeiras,
tamén o saben.

Pode que falen inglés coas súas mozas

pero se queren ter
unha boa relación coas nais delas

estarán dispostos a aprender
os idiomas máis raros do planeta.

Mesmo holandés.

(Risos)

O gracioso é que polo xeral funciona.

Por que?

Ben, porque a nosa lingua materna
está totalmente entrelazada

coa nosa personalidade,
coa nosa identidade.

Toda a nosa historia persoal
está arraigada na nosa lingua materna,

está empapada dela.

Existen tantos recordos e sentimentos
conectados a palabras e expresións

e mesmo á gramática coa que medramos.

Así que se aprendemos o idioma dos demais,

demostramos un interese sincero

nas súas vidas, nas súas personalidades.

Que sogra non se sentiría gabada?

Cando escoitades o voso propio idioma
sentídesvos conectados.

Cando viaxades

e levades falando outro idioma
días ou semanas,

tan pronto como subides ao avión

e a tripulación vos saúda na vosa lingua

sabedes que estades indo para a casa.

Se os idiomas maternos
tivesen fragancias,

creo que olerían a galletas

e á sopa de polo
que tanto nos reconforta,

e á colonia da avoa.

Quizais olería un pouco
a bólas de naftalina.

Pode que esta sexa a razón
pola que os idiomas construídos

coma o esperanto, nunca tiveron
a grande acollida que esperaban.

Non importa o intelixente
que fora o seu deseño,

o simple ou sinxelo de aprender,

ningún país adoptou xamais como propio
un idioma artificial,

nin como idioma estranxeiro
para ensinarse sistematicamente

a grande escala
durante un longo período de tempo,

inda que algúns o intentaron.

Pero dalgunha maneira, a pesar
das dificultades dos idiomas naturais,

como as frustrantes irregularidades,

as discrepancias
entre ortografía e pronunciación

e as complexidades ás veces absurdas
da gramática,

pese a todo iso

preferimos aprender idiomas
que creceron connosco de forma natural.

Os idiomas construídos
fálanlle á cabeza.

Os idiomas naturais cheiran a galletas.

Para Nelson Mandela, aprender africáner
servía para "coñecer o inimigo".

El dixo: "Tes que coñecer
o seu idioma, o que lles apaixona,

as súas expectativas e os seus medos,
se queres vencelos".

Así o fixo e funcionou.

Porén, non se trata de inimigos
todo o tempo, ou si?

Isto aplícase a todas as formas
de relacións humanas.

E non serei eu quen afirme
que as sogras son "o inimigo"

por definición.

Hai uns sete ou oito anos

atopábame eu conducindo por Polonia
coa miña familia

e as tendas estaban a piques de pechar
e tiñamos que mercar comida.

Por fin vimos un supermercado
ao outro lado da rúa

e a única maneira de chegar alí a tempo
era xirando e cruzando a liña continua.

Iso foi o que fixen.

Probablemente foi perigoso.

Foi ilegal, diso non hai dúbida.

No aparcadoiro non tiven nin sequera
tempo de apagar o motor

cando escoitei un 'toc, toc, toc'.

Baixei a ventá
e dous pares de ollos apareceron.

Cada par de ollos
estaba suxeito a un policía.

Miren, non podería afirmar
que teña fluidez en polaco

no mellor dos casos,

pero adoitaba ser quen de manter
unha conversación simple.

Porén, nesta situación,
cunha conciencia culpable,

ante os ollos de dous policías uniformados
traballando pola lei

as poucas palabras que aprendera en polaco
escapaban de min.

Inda así, nunca considerei

usar o inglés
á hora de enfrontar o problema.

Pode que o inglés me brindase
unha vantaxe lingüística

pero tamén podía incomodar os policías.

Así que decidín usar o polaco.

Como?

Esa pequena esquina polaca
no meu cerebro quedara en branco

a excepción dunha cousa.

Había unha cousa que repetira tan a miúdo

que podía recitala mesmo en soños.

Un poema infantil

que trataba dunha ra enferma.

(Risos)

Era todo o que tiña.

Sei que foi algo moi estraño de facer
pero soltei de súpeto:

(Polaco) "Unha ra sentíase mal

así que foi ao doutor
e díxolle que estaba enferma.

O doutor puxo as lentes
pois era un tipo vello".

Mirei os policías

e eles ollaban para min fixamente.

(Risos)

Recordo que un deles rascaba a cabeza.

E logo sorriron.

Sorriron.

Sentínme aliviada.

Ben, o suficiente
para que algunhas palabras máis

puidesen chegar a min.

E puiden tartamudear
algunhas frases a medias coma:

"Síntoo. Precisaba comida.
Non o farei máis".

E deixáronme ir.

Mentres corría á tenda, eles dicían:
(Polaco) "Szczęśliwej podróży!"

"Que teña unha boa viaxe!"

A miña intención non é incitarvos
a que aprendades idiomas

para viaxar polo mundo infrinxindo as leis
e saírvos coa vosa,

pero esta anécdota mostra
como unhas poucas palabras

sen importar o simple ou absurdas
que parezan, unhas poucas palabras

poden chegar directamente
ao corazón e derretelo.

Por certo, tiña outra alternativa
á da ra enferma.

Había outra cousa
que me sabía igual de ben:

Unha canción para beber.

(Risos)

Pero pode que con iso
non conseguise un sorriso.

Posiblemente unha viaxe á comisaría

para soprar no alcoholímetro.

Non tedes que aprender moitos idiomas

e non é preciso
que os aprendades completamente.

Cun pouco pódese facer moito.

Dez palabras ao corazón
poden ter un impacto maior

que mil palabras á cabeza.

Podedes elixir usar sempre o inglés
e encontrarvos a medio camiño

ou podedes optar por ser a persoa
que atravesa esa liña no medio

e coñecer outra persoa ou oponente,
sexa quen sexa,

coñecelos no seu propio territorio.

Falar o idioma do outro
non vos fai débiles.

Ao contrario, proba que sodes fortes.

A persoa que ten a valentía
e fai o esforzo de atravesar liñas

será a gañadora ao final.

Que non vos dea medo cometer erros.
Os erros fannos humanos.

E neste caso hai un extra:

Se cometes un erro,

brindas a oportunidade a outros
de axudarte, de vir e coñecerte.

E desta forma,
o vínculo que se inicia será máis forte.

Así que, queredes facervos entender

ou queredes crear vínculos?

Sigamos aprendendo e usando o inglés

para poder interactuar con audiencias
que son diversas, coma en TEDx.

O inglés é unha ferramenta poderosa
para compartir coñecemento,

para convencións internacionais
sobre problemas globais.

Sobre todo, o inglés é a ruta
a 365 millóns de corazóns.

Para 365 millóns de persoas
o inglés cheira a galletas.

Pero, por que deternos aí?

Por que non facer o esforzo

de aprender polo menos un idioma máis?

Existen moitos sabores de galletas.

Imos probar un novo.

Grazas.

(Aplausos)