Red de oceanen, voed de wereld!

Waarom spreekt een marien bioloog over wereldhonger? Volgens Jackie Savitz helpt het herstellen van de oceanen om de miljard mensen op de wereld die honger lijden, te voeden. In een onthullende toespraak vertelt Savitz ons wat er op dit moment werkelijk gebeurt in de wereldwijde visserij -- niet veel goeds -- en biedt ons slimme oplossingen voor hoe we de oceanen kunnen herstellen en tegelijkertijd meer voedsel voor iedereen kunnen genereren.

Je vraagt je misschien af

waarom een marien bioloog uit Oceana

vandaag met jullie komt praten

over honger in de wereld.

Ik ben hier vandaag

omdat het redden van de oceanen
méér is dan een ecologisch verlangen.

Het is méér dan alleen een poging

om banen te creëren voor vissers,

of hun banen te behouden.

Het is meer dan een economisch streven.

Oceanen redden kan mensen te eten geven.

Ik zal laten zien hoe dat zit.

Zoals je wellicht weet, zijn er al

meer dan een miljard mensen
met honger op onze planeet.

We verwachten dat dit probleem erger wordt

als de wereldbevolking
groeit naar negen miljard

of tien miljard halverwege deze eeuw.

We verwachten dan ook een toenemende druk

op onze voedselbronnen.

Dit is een grote zorg,

vooral als je beseft waar we nu staan.

We weten dat de landbouwgrond
per hoofd van de bevolking

al aan het afnemen is

in zowel ontwikkelde landen,
als in ontwikkelingslanden.

We weten dat het klimaat zal veranderen,

dat patronen in neerslag
daardoor zullen veranderen.

De oranje gebieden zullen droger worden
en de blauwe gebieden juist natter.

Er ontstaan droogtes in de graanschuren,

in het Midwesten en in Centraal-Europa,

en overstromingen elders.

Het zal moeilijker worden om met landbouw
onze hongerproblemen op te lossen.

Dat is waarom oceanen
goed gevuld moeten zijn,

zodat ze ons van zo veel mogelijk
voedsel kunnen voorzien.

Eigenlijk vervullen de oceanen
die rol al heel lang voor ons.

Zo ver als we terug kunnen gaan,
zien we een toename

in de hoeveelheid voedsel
die we uit de zee kunnen halen.

Het leek erop dat het zou blijven stijgen

tot ongeveer 1980,

toen we voor het eerst een daling zagen.

Je kent de oliepiek.

Misschien was dit de vispiek.

Ik hoop van niet, daar kom ik zo op terug.

Je kunt een afname van 18 procent zien

in de visvangst wereldwijd

sinds 1980.

Dit is een groot probleem.
Het blijft dalen.

Deze rode lijn blijft dalen.

Maar we weten
hoe we het terug kunnen draaien

en dat kom ik vandaag vertellen.

We weten hoe we die lijn
weer kunnen laten stijgen.

Dit hoeft niet de vispiek te zijn.

Door enkele eenvoudige maatregelen
op een paar gerichte plekken

kunnen we de visserij
herstellen en gebruiken

om mensen te voeden.

Eerst willen we weten waar de vis is.

Dus laten we kijken waar ze zijn.

Het blijkt dat de vissen zich,
gunstig genoeg,

grotendeels dicht
bij onze kusten bevinden;

in de kustgebieden.

Dit zijn de gebieden waar nationale
jurisdicties het voor het zeggen hebben.

Ze kunnen de visserij dus reguleren

in deze kustgebieden.

Kustlanden hebben meestal jurisdicties

tot ongeveer 200 zeemijlen vanaf de kust;

die gebieden worden de exclusieve
economische zone genoemd.

Het is goed dat ze de visserij
in deze gebieden kunnen reguleren,

want op volle zee

-- de [grijze] plekken op deze kaart --

is het veel moeilijker
om iets te reguleren;

dat moet internationaal geregeld worden.

Daar gelden internationale afspraken

en als je de klimaatafspraken volgt,

weet je dat dit een langzaam,

frustrerend en vervelend proces kan zijn.

Het is geweldig nieuws dat we
dit nationaal kunnen reguleren.

Hoeveel vis zit er in de kustgebieden
vergeleken met de volle zee?

Zoals je hier kunt zien,

zit er ongeveer zeven keer
zoveel vis in kustgebieden

als op volle zee.

Een perfecte plek om ons op te focussen,

aangezien we hier veel kunnen betekenen.

We kunnen een groot deel
van de visserij herstellen

als we ons richten op deze kustgebieden.

Maar in hoeveel landen moeten we werken?

Er zijn ongeveer 80 kustlanden.

Moeten we de visserij
in al die landen reguleren?

We vroegen ons dus af

op hoeveel landen we ons moeten focussen,

ermee rekening houdend
dat de Europese Unie

haar visserij reguleert middels
een gemeenschappelijk visbeleid.

Als we een goed visbeleid hebben

in de Europese Unie en
pakweg negen andere landen,

hoeveel van de visserij zouden we dekken?

Het blijkt dat we met de EU
en negen andere landen

ongeveer tweederde dekken
van de mondiale visvangst.

Als we het zouden uitbreiden
naar 24 landen plus de EU,

komen we uit op 90 procent,

bijna de totale mondiale visvangst.

We denken dat we op een beperkt
aantal plaatsen kunnen werken

om de visserij te herstellen.

Wat moeten we doen op die plekken?

Gebaseerd op ons werk in de VS en elders,

weten we dat er drie belangrijke
dingen zijn die moeten gebeuren

om de visserij te herstellen.

We moeten quota's of limieten stellen

aan hoeveel we vangen.

We moeten bijvangst reduceren,
dat is wanneer per ongeluk

andere vis gevangen en gedood wordt.

Dat is een enorme verspilling.

En punt drie: we moeten
de leefgebieden beschermen,

de kraamgebieden, de paaigebieden,

die vissen nodig hebben
om te kunnen groeien en paren,

om zo de populatie te herstellen.

Als we deze drie dingen uitvoeren,
weten we dat de visserij herstelt.

Hoe weten we dat?

Omdat we het zagen gebeuren

op veel verschillende plekken.

Op deze dia zie je

de haringpopulatie in Noorwegen,

die sinds de jaren 50 afnam.

Ze bleef dalen en toen Noorwegen

limieten stelde aan de visserij,
wat gebeurde er toen?

De visserij herstelde zich.

Dit is nog een voorbeeld,
toevallig ook uit Noorwegen,

van de Noorse winterkabeljauw.

Precies hetzelfde: de visserij daalt.

Ze begrenzen de teruggooi.

Teruggooi zijn de vissen
die ze niet willen

en die verspillend
overboord gegooid worden.

Nadat ze de teruggooi begrensden,

herstelde de visserij zich.

Niet alleen in Noorwegen.

We zien dit gebeuren
in landen over de hele wereld,

iedere keer weer.

Als een land zich ermee bemoeit

en een duurzaam visbeleid opstelt,

herstelt de visserij,
die altijd lijkt te dalen, zich.

Dit is dus veelbelovend.

Wat houdt dit in voor de visvangst?

Dit houdt in dat, als we
de dalende visvangst

kunnen ombuigen naar boven,

we het kunnen vergroten
naar 100 miljoen ton per jaar.

We hebben vispiek dus nog niet gehad.

We hebben nog een kans om
de vispopulatie niet alleen te herstellen,

maar om zelfs meer vis te krijgen

die meer mensen kan voeden

dan we op dit moment doen.

Hoeveel meer?

Op dit moment kunnen we 450 miljoen mensen
één vismaaltijd per dag voorschotelen,

als we uitgaan van de
huidige mondiale visvangst,

die nog steeds daalt, zoals jullie weten,

dus dat aantal zal dalen,
als we niks veranderen.

Maar als we een visbeleid invoeren

dat lijkt op wat ik net beschreef,

in 10 tot 25 landen

kunnen we dat aantal vergroten

en tot wel 700 miljoen mensen per jaar

een gezonde vismaaltijd geven.

Dit zouden we alleen al moeten doen

omdat het een prima oplossing is
voor het hongerprobleem,

maar het is ook voordelig.

Het blijkt dat vis het voordeligste eiwit

ter wereld is.

Als je kijkt naar de hoeveelheid
viseiwit die je krijgt per dollar,

vergeleken met eiwitten van andere dieren,

is vis een goed zakelijk besluit.

Je hebt ook niet veel land nodig,

iets dat schaars is,

vergeleken met andere eiwitbronnen.

En het heeft niet veel zoet water nodig.

Vissen verbruiken minder zoet water

dan bijvoorbeeld vee,

waar je een veld moet irrigeren

zodat je voedsel kan verbouwen
om het vee te voeden.

Het heeft ook een kleine
ecologische voetafdruk.

Een afdruk heeft het

omdat we moeten varen
om de vis te vangen.

Dat kost wat brandstof,

maar ook akkerbouw heeft
een ecologische voetafdruk

en vis heeft een veel kleinere;

dus het is minder vervuilend.

Het maakt al deel uit van ons dieet,

maar het kan een groter deel uitmaken.

Dat zou goed zijn, aangezien
we weten dat het gezond is.

Het kan de kans op kanker,

hartproblemen en obesitas verkleinen.

Onze bestuursvoorzitter Andy Sharpless,

de grondlegger van dit concept,

zegt graag dat vis het perfecte eiwit is.

Andy praat ook graag over het feit dat

onze oceaanbescherming voortkomt

uit het behouden van het land.

Bij het behouden van het land

hebben we het probleem dat biodiversiteit

niet samen kan gaan met voedselproductie.

Je moet het regenwoud, met
zijn biodiversiteit, kappen

als je een akker wilt maken

om maïs te verbouwen en mensen te voeden.

Er is dus constant getouwtrek.

Steeds moet de zware keuze

gemaakt worden
tussen twee enorm belangrijke zaken:

biodiversiteit behouden en mensen voeden.

Maar in de oceanen is er niet zo'n strijd.

In de oceanen is biodiversiteit
niet in strijd met overvloed.

Ze zijn zelfs verbonden.

Als we biodiversiteit bevorderen,

groeit in feite de overvloed.

Dat is belangrijk
om mensen te kunnen voeden.

Maar er zit een staartje aan.

Snapt niemand hem? (Gelach)

Illegale visserij.

Illegale visserij ondermijnt
het duurzame visbeleid

waarover ik het heb.

Dit kan zijn als je vis vangt

met verboden vistuig,

als je vist op plekken
waar niet gevist mag worden,

of als je vissen vangt van
verkeerde lengte of soort.

Illegaal vissen misleidt de consument

en bedriegt ook eerlijke vissers.

En het moet ophouden.

Illegale vis komt op onze markt
door zeevruchten fraude.

Misschien heb je hiervan gehoord.

Dit is als vis gelabeld
wordt als iets anders.

Denk aan je laatste vis.

Wat at je?

Weet je zeker dat het dat was?

Wij hebben namelijk 1300
verschillende vissen getest

en ongeveer eenderde

kwam niet overeen met het label.

Negen van de tien snappers
waren geen snappers.

95% van de geteste tonijn

was verkeerd geëtiketteerd.

Van red snappers hebben we
120 monsters onderzocht

en slechts zeven waren rode snapper.

Dus succes met het vinden
van rode snapper!

Vis heeft een heel complexe leveringsketen

en op elke plaats in die keten

kan er visfraude gepleegd worden,

tenzij er traceerbaarheid is.

De visindustrie kan
op deze manier de zeedieren

vanaf de boot tot op het bord volgen,

om er zeker van te zijn
dat de consument kan nagaan

waar de zeedieren vandaan komen.

Dit is heel belangrijk.

Het wordt al gebruikt,
maar nog niet genoeg.

Dus we pleiten voor een wet,

genaamd de SAFE Seafood Act,

en het verheugt me om aan te kondigen

dat inmiddels 450 chefs een petitie
hebben ondertekend,

om het Congres aan te sporen

de SAFE Seafood Act te steunen.

Onder hen zijn bekende chefs zoals --

Anthony Bourdain, Mario Batali,

Barton Seaver en anderen --

en ze hebben ondertekend,
omdat ze vinden

dat mensen het recht hebben
om te weten wat ze eten.

(Applaus)

Vissers steunen ons ook,
dus de kans bestaat

dat we genoeg steun krijgen
om de wet aan te nemen,

op een heel belangrijk moment:

dit is de manier om de fraude te stoppen.

De manier om illegale visserij te remmen.

Dit is de manier waarop we ervoor zorgen

dat quota, leefgebiedbescherming

en bijvangstreducties kunnen werken.

We weten dat we de visserij
duurzaam kunnen beheren.

We weten dat we gezonde maaltijden

voor honderden miljoenen
mensen kunnen produceren,

zonder land te gebruiken
en maar weinig water,

met een kleine ecologische voetafdruk
en op een voordelige manier.

We weten dat het redden van de oceanen

de wereld kan voeden.

En daar moeten we nu mee beginnen.

(Applaus)

Bedankt!

(Applaus)