Mos vuani nga depresioni juaj në heshtje

Të kesh ndjenja nuk është një shenjë e dobësisë - kjo nënkupton se jemi njerëz, thotë producentja dhe aktivistja Nikki Webber Allen. Edhe pasi u diagnostikua me ankth dhe depresion, Webber Allen u ndje shumë e turpëruar t'i tregonte ndokujt, duke e mbajtur sekretin e gjendjes së saj derisa një tragjedi familjare zbuloi sesi po vuanin edhe të tjerët pranë saj. Në këtë bisedë të rëndësishme për shëndetin mendor, ajo flet hapur për luftën e saj - dhe pse komunitetet e ngjyrave duhet të zhveshin stigmën që keqinterpreton depresionin si një dobësi dhe i mban vuajtësit të mos marrin ndihmë.

Çfarë je duke bërë në këtë skenë

para të gjithë këtyre njerëzve?

(Të qeshura)

Vrapo!

(Të qeshura)

Vrapo tani.

Ky është zëri i ankthit tim që flet.

Edhe kur nuk ka asgjë të keqe,

Unë ndonjëherë e kam
këtë ndjenjë dërrmuese të dënimit

sikur rreziku po fshihet
rreth qosheve.

Shikoni, disa vjet më parë,

unë u diagnostikova me
ankth të gjeneralizuar

dhe depresion --

dy gjendje që shpesh
shkojnë krah për krah.

Atëherë, ishte një kohë
që nuk do t'i tregoja askujt,

sidomos jo para një audience të madhe.

Si një grua e zezë,

më është dashur të zhvilloj një rezistencë
të jashtëzakonshme për të pasur sukses.

Dhe si shumica e njerëzve
në komunitetin tim,

unë kisha përshtypjen e gabuar që
depresioni ishte një shenjë dobësie,

një e metë e karakterit.

Por nuk isha e dobët;

Unë isha njeri i suksesshëm.

Unë kisha fituar një
diplomë master në Studimet në Media

dhe kisha një pune të profilit të lart
në industrinë e filmit dhe televizionit

Unë madje do të fitoja dy çmime Emmy
për punën time të palodhur.

Padyshim, unë u lodha totalisht,

Me mungonte interesi
për gjërat që më pëlqenin,

mezi haja,

luftoja me pagjumësinë

dhe ndjehesha e izoluar dhe e zbrazur.

Por në depresion?

Jo, jo unë.

Kaluan disa javë para se ta pranoja,

por mjeku kishte të drejtë:

Isha në depresion.

Ende, nuk i tregova askujt
për diagnozën time.

Isha shumë e turpërshme.

Unë nuk mendoja se kisha të drejtën
të isha në depresion.

Kam pasur një jetë të privilegjuar

me një familje të dashur
dhe një karrierë të suksesshme.

Dhe kur mendoja për
tmerret e papërshkrueshme

që etërit e mi
kishin kaluar nëpër këtë vend

në mënyrë që unë ta kem më mirë,

turpi im u rrit edhe më thellë.

Unë isha duke qëndruar mbi supet e tyre.

Si mund t'i poshtëroja?

Do të mbaja kokën lart,

vendosja një buzëqeshje në fytyrën time

dhe kurrë të mos i them asnjënjerit.

Më 4 korrik, 2013,

bota ime u përplas me mua.

Kjo ishte dita që mora
nje telefonate nga nëna ime

duke më thënë që nipi im 22-vjeçar,
Poli, i kishte dhënë fund jetës,

pas vitesh duke luftuar me
depresionin dhe ankthin.

Nuk ka fjalë që mund të përshkruajnë
shkatërrimin që ndjeva.

Unë dhe Poli ishin shumë të afërt,

por nuk e pata idenë se ai ishte
në aq shumë dhimbje.

Asnjëri nga ne nuk kishim biseduar
me tjetrin për vështirësitë tona.

Turpi dhe stigma na
mbajtën të dy të heshtur.

Tani, mënyra ime e trajtimit të
fatkeqësisë është të ballafaqohem me të,

kështu që kalova dy vitet e ardhshme
duke studiuar depresionin dhe ankthin,

dhe ajo që gjeta ishte tejet emocionuese.

Organizata Botërore e Shëndetit raporton

se depresioni është shkaku kryesor
i sëmundjes dhe paaftësisë

në botë.

Ndërsa shkaku i saktë i depresionit
nuk është i qartë,

hulumtimet sugjerojnë që shumica e
çrregullimeve mendore zhvillohen,

të paktën pjesërisht,

për shkak të një çekuilibri kimik në tru,

dhe / ose një predispozicion
gjenetik themelor.

Kështu që nuk mundesh ta shkulësh.

Për amerikanët e zinj,

stresorët si racizmi
dhe pabarazitë socio-ekonomike

vendosin ata me një rrezik 20përqind më të
madh të zhvillimit të çrregullimit mendor,

megjithatë ata kërkojnë shërbime
të shëndetit mendor

në masën sa gjysma e rasteve
së amerikanëve të bardhë.

Një arsye është stigma,

me 63 përqind të amerikanëve të zinj
që ngatërrojnë depresionin me një dobësi.

Mjerisht, shkalla e vetëvrasjeve
midis fëmijëve të zi

është dyfishuar në 20 vitet e kaluara.

Tani, këtu është lajmi i mirë:

shtatëdhjetë përqind e njerëzve që
luftojnë me depresion do të përmirësohen

me terapi, trajtim dhe mjekim.

E armatosur me këtë informacion,

Kam marrë një vendim:

Nuk do të heshtja më.

Me bekimin e familjes time,

Do ta ndaja historinë tonë

me shpresën për të ndezur
një bisedë kombëtare.

Një mike, Kelly Pierre-Louis, tha:

"Të jesh i fortë po na vret".

Ajo ka të drejtë.

Ne duhet të dalim nga ato tregime
të lodhura dhe të vjetra

të gruas së fortë të zezë

dhe njeriut të zi super-mashkullor,

të cilët, pa marrë parasysh
sa herë rrëzohen,

vetëm ngriten dhe luftojnë.

Të kesh ndjenja nuk është
një shenjë dobësie.

Ndjenjat do të thonë që ne jemi njerëzorë.

Dhe kur mohojmë njerëzimin tonë,

kjo na lë të ndihemi bosh brenda,

duke kërkuar mënyra për tu vetë-mjekuar
në mënyrë që të plotësoni boshllëkun.

Ilaçi im ishte arritja e lartë.

Këto ditë, unë e ndaj
historinë time hapur,

dhe kërkoj nga të tjerët të
ndajnë edhe të tyren.

Unë besoj se kjo është ajo që duhet

për të ndihmuar njerëzit që mund
të jenë duke vuajtur në heshtje

të dinë që nuk janë vetëm

dhe ta dini se me ndihmë,

ata mund të shërohen.

Tani, unë kam ende vështirësitë e mija,

veçanërisht me ankthin,

por unë jam në gjendje ta menaxhoj atë

përmes meditimit të përditshëm, jogës dhe
një diete relativisht të shëndetshme.

(Të qeshura)

Nëse ndjehem sikur gjërat kanë
filluar të shtrembërohen,

Unë caktoj një takim për të parë
terapistin tim,

një grua dinamike e zezë
me emrin Dawn Armstrong,

e cili ka një sens të shkëlqyeshëm humori

dhe një familjaritet që unë e
shoh inkurajues

Do të pendohem gjithmonë

se nuk mund të isha aty për nipin tim.

Por shpresa ime e sinqertë

është se unë mund të frymëzoj të tjerët
me mësimin që kam mësuar.

Jeta eshte e bukur.

Ndonjëherë është e çrregullt,

dhe është gjithmonë e paparashikueshme.

Por gjithçka do të jetë në rregull

kur keni sistemin tuaj të mbështetjes
për t'ju ndihmuar ta tejkaloni.

Shpresoj që nëse barra juaj bëhet
shumë e rëndë,

do të kërkosh edhe një dorë, gjithashtu.

Ju falemnderit

(Duartrokitje)