Nie przeżywaj depresji w milczeniu

Posiadanie uczuć nie jest oznaką słabości, uczucia świadczą o tym, że jesteśmy ludźmi, mówi producentka i aktywistka Nikki Webber Allen. Po tym, jak zdiagnozowano u niej depresję i zaburzenia lękowe, Webber Allen za bardzo się wstydziła, żeby o tym komukolwiek powiedzieć. Trzymała chorobę w tajemnicy, dopóki nie doszło do rodzinnej tragedii, która ukazała, że inni bliscy także cierpią. W tej ważnej prelekcji bez skrępowania mówi o zdrowiu psychicznym, o swoich trudnościach oraz o tym, dlaczego grupy społeczne o innych kolorach skóry muszą walczyć z piętnem, jakim jest pojmowanie depresji jako słabości, przez które cierpiący nie szukają pomocy.

Co robisz na scenie

przed tymi wszystkimi ludźmi?

(Śmiech)

Uciekaj!

(Śmiech)

Uciekaj teraz.

Oto głos mojego wewnętrznego lęku.

Nawet jeśli wszystko jest
w absolutnym porządku,

czasem pojawia się przytłaczający strach,

jakby niebezpieczeństwo czyhało za rogiem.

Kilka lat temu

stwierdzono u mnie
zaburzenia lękowe uogólnione

oraz depresję,

choroby często występujące w parze.

Kiedyś nie powiedziałabym o tym nikomu,

a na pewno nie wystąpiłabym
przed dużą widownią.

Jako czarna kobieta

musiałam mieć wiele samozaparcia,
aby odnieść sukces.

Jak większość ludzi w moim środowisku

byłam błędnie przekonana,
że depresja to oznaka słabości,

wada charakteru.

Ale nie byłam słaba,

byłam człowiekiem sukcesu.

Uzyskałam tytuł magistra dziennikarstwa

i zajmowałam kilka prestiżowym stanowisk
w przemyśle filmowo-telewizyjnym.

Zdobyłam nawet dwie nagrody Emmy
za swoją ciężką pracę.

Oczywiście byłam totalnie wyczerpana,

utraciłam dotychczasowe zainteresowania,

prawie nie jadłam,

cierpiałam na bezsenność,

czułam się osamotniona i wykończona.

Ale żebym miała depresję?

Nie, nie ja.

Minęło kilka tygodni zanim przyznałam,

że lekarz miał rację,

miałam depresję.

Ciągle jednak nie mówiłam
nikomu o tej diagnozie.

Za bardzo się wstydziłam.

Myślałam, że nie mam prawa mieć depresji.

Wiodłam uprzywilejowane życie,

miałam kochającą rodzinę
i robiłam karierę.

Na myśl o niewiarygodnych okropnościach,

przez które musieli przejść
moi przodkowie,

po to, abym ja miała lepiej,

wstydziłam się jeszcze bardziej.

To dzięki nim mogę być tu, gdzie jestem.

Jak mogłabym ich zawieść?

Trzymałam głowę wysoko,

miałam przyklejony do twarzy uśmiech

i nikomu nie mówiłam ani słowa.

Czwartego lipca 2013 roku

zawalił mi się świat.

Tego dnia zadzwoniła mama z wiadomością,

że mój 22-letni bratanek
Paul odebrał sobie życie

po latach walki z depresją
i zaburzeniami lękowymi.

Brak mi słów, by opisać
pustkę, którą czułam.

Byliśmy blisko z Paulem,

ale nie miałam pojęcia, że cierpiał.

Żadne z nas nie mówiło
o swoich zmaganiach.

To przez wstyd obydwoje milczeliśmy.

Teraz potrafię stawiać czoła
przeciwnościom losu,

dwa lata uczyłam się,
czym jest depresja i zaburzenia lękowe,

to, co odkryłam, było szokujące.

Światowa Organizacja Zdrowia stwierdza,

że depresja jest wiodącą przyczyną
zaburzeń i niesprawności

na świecie.

Dokładna przyczyna depresji
nie jest znana,

ale badania wykazują, że większość
zaburzeń psychicznych rozwija się,

przynajmniej częściowo,

z powodu zaburzenia
chemicznej równowagi w mózgu,

oraz / lub z powodu
genetycznych predyspozycji.

Nie można się jej tak łatwo pozbyć.

Jeśli chodzi o czarnych Amerykanów,

stresory takie jak rasizm
czy nierówności socjalno-ekonomiczne

podnoszą ryzyko wystąpienia
choroby psychicznej jest o 20%,

a jednak szukają oni pomocy medycznej

dwa razy rzadziej niż biali Amerykanie.

Jednym z powodów jest stygmatyzacja,

63% czarnoskórych Amerykanów
myli depresję ze słabością.

Niestety, odsetek samobójstw
wśród czarnoskórych dzieci

podwoił się przez ostatnie 20 lat.

A teraz dobra wiadomość:

70% ludzi z depresją odczuje poprawę

dzięki terapii i leczeniu.

Dzięki tej informacji

podjęłam decyzję,

że już nie będę milczeć.

Z błogosławieństwem rodziny

dzielę się naszą historią

w nadziei, że zainicjuję szerszy dialog.

Moja przyjaciółka
Kelly Pierre-Louis powiedziała:

"Branie się w garść nas zabija".

Ma rację.

Trzeb odejść od starych,
oklepanych schematów:

silnej czarnej kobiety

i super umięśnionego czarnego mężczyzny,

który niezależnie od tego, ile razy upada,

nie poddaje się i idzie naprzód.

Posiadanie uczuć nie jest oznaką słabości.

Oznacza, że jesteśmy ludźmi.

Zaprzeczając swojemu człowieczeństwu,

stajemy się puści w środku,

szukamy sposobów leczenia na własną rękę,
aby wypełnić pustkę.

Moim lekarstwem było odnoszenia sukcesów.

Dzisiaj dzielę się swoją historią
bez skrępowania

i proszę, żeby inni dzielili się swoimi.

Wierzę, że to wystarczy,

żeby pomóc ludziom,
którzy cierpią w milczeniu,

żeby wiedzieli, że nie są samotni

i że z pewną pomocą

mogą wyzdrowieć.

Dziś nadal mam swoje trudności,

zwłaszcza z zaburzeniami lękowymi,

ale radzę sobie z nimi

dzięki codziennej medytacji,
jodze i stosunkowo zdrowej diecie.

(Śmiech)

Kiedy zaczynam czuć się gorzej,

umawiam się z terapeutką,

energiczną czarną kobietą
o imieniu Dawn Armstrong,

która ma świetne poczucie humoru

oraz swojskość, która mnie pociesza.

Zawsze będę żałować,

że nie pomogłam bratankowi.

Ale mam szczerą nadzieję,

że to, czego się nauczyłam,
może inspirować innych.

Życie jest piękne.

Czasem jest chaotyczne,

zawsze jest nieprzewidywalne.

Wszystko będzie dobrze,

gdy masz prawdziwe wsparcie,
które pomoże ci to przetrwać.

Mam nadzieję, że jeśli twoje brzemię
będzie za ciężkie,

to też poprosisz o pomoc.

Dziękuję.

(Brawa)