Το χαρούμενο μυστικό για καλύτερη εργασία

Θεωρούμε πως πρέπει να δουλεύουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Σε αυτή τη γρήγορη και διασκεδαστική ομιλία από το TEDxBloomington, ο ψυχολόγος Σων Ακορ υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα η ευτυχία εμπνέει την παραγωγικότητα.

Όταν ήμουν εφτά χρονών και η αδερφή μου ήταν πέντε χρονών,

παίζαμε στην κορυφή μιας κουκέτας.

Ήμουν δύο χρόνια μεγαλύτερος από την αδερφή μου τότε --

εννοώ, είμαι δύο χρόνια μεγαλύτερος από εκείνη --

αλλά τότε αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνει ό,τι εγώ ήθελα,

κι εγώ ήθελα να παίξουμε πόλεμο.

Οπότε ήμαστε στο πάνω μέρος της κουκέτας μας.

Και στη μια μεριά της κουκέτας,

είχα βάλει όλους τους στρατιώτες G.I. Joe και το οπλοστάσιό μου.

Και από την άλλη μεριά βρίσκονταν όλα τα Μικρά Πόνεϊ της αδερφής μου

έτοιμα για έφοδο ιππικού.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές του τι πραγματικά συνέβη εκείνο το απόγευμα,

αλλά μιας και η αδερφή μου δεν είναι εδώ σήμερα,

θα σας πω την αληθινή ιστορία --

(Γέλια) --

η οποία είναι η εκδοχή της αδέξιας αδελφής μου.

Με κάποιο τρόπο, χωρίς καμία βοήθεια ή σπρώξιμο από τον μεγάλο της αδελφό

ξαφνικά η Έιμι εξαφανίστηκε από την κορυφή της κουκέτας

και προσγειώθηκε στο πάτωμα

Κοίταξα νευρικά πάνω από την πλευρά του κρεβατιού

για να δω την πεσμένη αδερφή μου

και την είδα να έχει οδυνηρά προσγειωθεί στα χέρια της και στα γόνατά της

με τα τέσσερα στο πάτωμα.

Ήμουν νευρικός γιατί οι γονείς μου με είχαν ορίσει υπεύθυνο

να διασφαλίσω ότι η αδερφή μου κι εγώ

θα παίζαμε όσο πιο ασφαλές και ήσυχα γινόταν.

Και βλέποντας το πώς είχα σπάσει κατά λάθος το χέρι της Έιμι

μόλις μια βδομάδα πριν ...

(Γέλια)

... ηρωικά σπρώχνοντάς τη στην άκρη

από μία φανταστικά επερχόμενη σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή,

(Γέλια)

για την οποία ακόμη να με ευχαριστήσει,

προσπαθούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα --

δε το περίμενε καν --

προσπαθούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα να δείξω καλή διαγωγή.

Και είδα την έκφραση στο πρόσωπο της αδερφής μου,

αυτό το κλάμα και η οδύνη και η έκπληξη

απειλούσαν να εκραγούν από το στόμα της και απειλούσαν να ξυπνήσουν

τους γονείς μου από τον ύπνο του μακρύ χειμώνα που είχαν πέσει.

Οπότε έκανα το μόνο πράγμα

που το μικρό εφτάχρονο μυαλό μου μπορούσε να σκεφτεί για να αποτραπεί αυτή η τραγωδία.

Και αν έχετε παιδιά, θα το έχετε δει αυτό εκατοντάδες φορές.

Είπα, " Έιμι, Έιμι, περίμενε. Μη κλαις. Μη κλαις.

Είδες πως προσγειώθηκες;

Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να προσγειωθεί στα τέσσερα όπως εσύ.

Έιμι, νομίζω αυτό σημαίνει πως είσαι μονόκερος."

(Γέλια)

Αυτό ήταν κλεψιά, διότι δεν υπήρχε τίποτε στον κόσμο που να ήθελε περισσότερο η αδερφή μου

από το να μην είναι η Έιμι η πληγωμένη πεντάχρονη μικρή αδερφή μου,

αλλά η Έιμι ο μονόκερος.

Φυσικά, αυτή ήταν μία επιλογή που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό της.

Και μπορούσατε να δείτε πως η φτωχή, χειραγωγημένη αδερφή μου αντιμετώπιζε τη σύγκρουση μέσα της

καθώς ο μικρός εγκέφαλος προσπαθούσε να αφιερώσει πόρους

για να νιώσει τον πόνο και την οδύνη και την εκπληξη

που μόλις έζησε,

ή να συλλογιστεί τη νεοαποκτηθείσα ταυτότητά της ως μονόκερος.

Και το τελευταίο νίκησε.

Αντί να κλάψει, αντί να σταματήσει το παιχνίδι μας,

αντί να ξυπνήσει τους γονείς μου,

με όλες τις αρνητικές συνέπειες που θα προέκυπταν για μένα,

αντ' αυτού ένα χαμόγελο εξαπλώθηκε στο πρόσωπό της

και ανέβηκε πάλι στην κουκέτα με όλη τη χάρη ενός μωρού μονόκερου ...

(Γέλια)

... με ένα σπασμένο πόδι.

Αυτό που βρεθήκαμε αντιμέτωποι

σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία των μόλις πέντε και εφτά χρονών --

δεν είχαμε ιδέα εκείνη τη στιγμή --

ήταν κάτι που επρόκειτο να αποτελέσει την πρωτοπορία της επιστημονικής επανάστασης

δύο δεκαετίες μετά στον τρόπο που βλέπουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Αυτό που ήρθαμε αντιμέτωποι ήταν κάτι που λέγεται θετική ψυχολογία,

και είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι εδώ σήμερα

και ο λόγος για τον οποίο ξυπνάω κάθε πρωί.

Όταν ξεκίνησα να μιλάω αρχικά για αυτή την έρευνα

έξω από ακαδημαϊκούς χώρους, σε επιχειρήσεις και σχολεία,

το πρώτο πράγμα που μου είπαν να μη κάνω ποτέ

ήταν να ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα γράφημα.

Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα γράφημα.

Αυτό το γράφημα δείχνει βαρετό,

αλλά αυτό το γράφημα είναι ο λόγος για τον οποίο ενθουσιάζομαι και ξυπνάω κάθε πρωί.

Και αυτό το γράφημα δε σημαίνει κάτι, έχει ψεύτικα στοιχεία.

Αυτό που βρήκαμε είναι --

(Γέλια)

Εάν έπαιρνα τα δεδομένα εξετάζοντας εσάς εδώ στην αίθουσα, θα ήμουν ενθουσιασμένος,

διότι υπάρχει μία πολύ ξεκάθαρη τάση εδώ πέρα,

και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να εκδηλωθώ,

που είναι και το πιο σημαντικό.

Το γεγονός ότι υπάρχει μία περίεργη κόκκινη κουκκίδα που είναι πάνω από την καμπύλη,

είναι ένας περίεργος στο χώρο εδώ --

ξέρω ποιος είσαι, σε είδα προηγουμένως --

αυτό δεν είναι πρόβλημα.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα, όπως οι περισσότεροι ξέρετε,

διότι μπορώ να διαγράψω αυτή την κουκκίδα.

Μπορώ να διαγράψω αυτή την κουκκίδα διότι είναι ξεκάθαρο ένα σφάλμα μέτρησης.

Και ξέρουμε ότι αυτό είναι σφάλμα μέτρησης

διότι μου χαλάει τα δεδομένα μου.

Οπότε ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκουμε τους ανθρώπους

στα οικονομικά και τη στατιστική και στην επιχείρηση και στην ψυχολογία

είναι πως, με έναν στατιστικά έγκυρο τρόπο, εξαλείφουμε του παράξενους.

Πώς μπορούμε να εξαλείψουμε τους ακραίους

έτσι ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την κατάλληλη γραμμή;

Το οποίο είναι φανταστικό εάν προσπαθώ να βρω

πόσα Advil θα πρέπει να λαμβάνει ο μέσος άνθρωπος -- δύο.

Αλλά αν με ενδιαφέρει η δυναμική, αν με ενδιαφέρει η δική σας δυναμική,

της ευτυχίας ή της παραγωγικότητας

της ενέργειας ή της δημιουργικότητας,

αυτό που κάνουμε είναι να δημιουργούμε τη λατρεία του μέσου με την επιστήμη.

Εάν έκανα μια ερώτηση όπως,

"Πόσο γρήγορα μπορεί ένα παιδί να μάθει να διαβάζει σε μία τάξη;"

οι επιστήμονες θα άλλαζαν την ερώτηση σε "Πόσο γρήγορα το μέσο παιδί

μαθαίνει να διαβάζει σε μία τάξη;"

και μετά προσαρμόζουμε την τάξη στο μέσο όρο.

Τώρα εάν πέσουμε κάτω από το μέσο όρο σε αυτή την καμπύλη,

οι ψυχολόγοι ενθουσιάζονται,

διότι αυτό σημαίνει ότι είτε είστε σε κατάθλιψη είτε έχετε κάποια διαταραχή,

ή ακόμη καλύτερα και τα δύο.

Ευχόμαστε και τα δύο γιατί το επιχειρηματικό μας μοντέλο είναι,

εάν έρθετε σε μία συνεδρία με ένα πρόβλημα,

θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι θα φύγετε με 10,

έτσι ώστε να συνεχίσετε να έρχεστε ξανά και ξανά.

Εάν χρειαστεί, θα πάμε πίσω στην παιδική σας ηλικία,

αλλά τελικά αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να σας κάνουμε φυσιολογικούς και πάλι.

Αλλά το φυσιολογικό είναι σχεδόν ο μέσος όρος.

Και αυτό που υποθέτω και τι θετικό η ψυχολογία υποθέτει

είναι ότι εάν μελετήσουμε ποιος είναι σχεδόν ο μέσος όρος,

θα παραμείνουμε σχεδόν στο μέσο όρο.

Στη συνέχεια, αντί να διαγράψουμε τους θετικά ακραίους,

αυτό που σκοπίμως κάνω είναι να έρθω σε έναν πληθυσμό σαν κι αυτόν

και να πω, γιατί;

Γιατί κάποιοι από εσάς είστε πάνω από την καμπύλη

σε όρους πνευματικής ικανότητας, αθλητικής ικανότητας, μουσικής ικανότητας,

δημιουργικότητας, επίπεδο ενέργειας,

ανθεκτικότητα απέναντι στην πρόκληση, η αίσθηση του χιούμορ;

Ότι κι αν είναι, αντί να σας διαγράψω, αυτό που θέλω να κάνω είναι να σας μελετήσω.

Διότι μπορούμε να εξάγουμε πληροφορίες --

όχι πως θα μετακινήσουμε ανθρώπους προς το μέσο όρο,

αλλά πως θα μετακινήσουμε το ολόκληρο το μέσο όρο προς τα πάνω

στις επιχειρήσεις μας και στα σχολεία μας παγκοσμίως.

Ο λόγος για τον οποίο αυτό το γράφημα είναι σημαντικό για μένα

είναι, όταν βλέπω ειδήσεις, φαίνεται πως η πλειοψηφία της πληροφορίας

δεν είναι θετική, στην πραγματικότητα είναι αρνητική.

Οι περισσότερες αφορούν δολοφονίες, διαφθορά, ασθένειες, φυσικές καταστροφές.

Και πολύ γρήγορα, ο εγκέφαλός μου αρχίζει να σκέφτεται

αυτός είναι ο ακριβής λόγος των αρνητικών προς των θετικών στον κόσμο.

Κι αυτό είναι η δημιουργία

που λέγεται σύνδρομο ιατρικής σχολής --

το οποίο, εάν γνωρίζετε κάποιους που έχουν πάει σε ιατρική σχολή,

κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους φοίτησης,

καθώς διαβάζουν τη λίστα με τα συμπτώματα και ασθένειες που μπορούν να προκύψουν,

ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι τα έχουν όλα αυτά.

Έχω τον γαμπρό μου που λέγεται Μπόμπο -- ο οποίος είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Μπόμπο παντρεύτηκε την Έιμι το μονόκερο.

Ο Μπόμπο με πήρε στο κινητό μου

από την Ιατρική Σχολή του Γιέιλ,

και μου είπε, "Σον, έχω λέπρα."

(Γέλια)

Το οποίο, ακόμη και στο Γιέιλ, είναι εξαιρετικά σπάνιο.

Αλλά δεν είχα ιδέα πως να καθησυχάσω τον καημένο τον Μπόμπο

διότι μόλις είχε περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα εμμηνόπαυσης.

(Γέλια)

Βλέπετε αυτό που βρίσκουμε δεν είναι απαραίτητα η πραγματικότητα που μας καθορίζει,

αλλά ο φακός μέσω του οποίου ο εγκέφαλός μας βλέπει τον κόσμο που καθορίζει την πραγματικότητά μας.

Και αν μπορούμε να αλλάξουμε τους φακούς, όχι μόνο μπορούμε να αλλάξουμε την ευτυχία σας,

μπορούμε να αλλάξουμε κάθε ένα εκπαιδευτικό και επιχειρηματικό αποτέλεσμα ταυτόχρονα.

Όταν έκανα αίτηση στο Χάρβαρντ, το έκανα λόγω πρόκλησης.

Δεν περίμενα να μπω, και η οικογένειά μου δεν είχε λεφτά για κολλέγιο.

Όταν πήρα στρατιωτική υποτροφία δύο εβδομάδες μετά, μου επέτρεψαν να πάω.

Ξαφνικά, κάτι που δεν ήταν πιθανό έγινε πραγματικότητα.

Όταν πήγα εκεί, θεώρησα ότι όλοι οι υπόλοιποι θα το έβλεπαν ως προνόμιο,

ότι θα ήταν ενθουσιασμένοι που βρίσκονταν εκεί.

Ακόμη κι αν βρισκόσουν σε ένα αμφιθέατρο με εξυπνότερους από 'σένα,

θα ήσουν χαρούμενος και μόνο που βρισκόσουν εκεί, κάτι το οποίο εγώ ένιωθα.

Αλλά αυτό που ανακάλυψα εκεί

ήταν, κάποιοι το βιώνουν αυτό,

όταν αποφοίτησα μετά από τέσσερα χρόνια

και μετά πέρασα τα επόμενα οχτώ χρόνια ζώντας σε κοιτώνες με φοιτητές --

το Χάρβαρντ μου το ζήτησε, δεν ήμουν αυτός ο τύπος.

(Γέλια)

Ήμουν σύμβουλος φοιτητών του Χάρβαρντ για τα δύσκολα τέσσερα χρόνια.

Και αυτό που ανακάλυψα στην έρευνά μου και στη διδασκαλία μου

ήταν ότι αυτοί οι φοιτητές, όσο ευτυχισμένοι κι αν ήταν

για την αρχική τους επιτυχία όταν μπήκαν στη σχολή,

δύο εβδομάδες μετά οι εγκέφαλοί τους ήταν επικεντρωμένοι, όχι στο προνόμιο που ήταν εκεί,

ούτε στη φιλοσοφία τους ή στη φυσική τους.

Ο εγκέφαλος ήταν επικεντρωμένος στον ανταγωνισμό, στο φόρτο εργασίας,

στις ενοχλήσεις, στο άγχος, στα παράπονα.

Όταν πήγα εκεί για πρώτη φορά, στην τραπεζαρία των πρωτοετών,

που ήταν οι φίλοι μου από το Γουάκο του Τέξας, η οποία εκεί όπου μεγάλωσα --

πιστεύω κάποιοι από εσάς το έχετε ακούσει.

Όταν ήρθαν να με επισκεφτούν, κοίταζαν τριγύρω,

και είπαν, "Αυτή η τραπεζαρία των πρωτοετών μοιάζει

με εκείνη του Χόγκουαρτς από την ταινία "Χάρι Πότερ," και όντως μοιάζει.

Αυτή είναι του Χόγκουαρτς από την ταινία "Χάρι Πότερ" και αυτή του Χάρβαρντ.

Και όταν είδαν αυτό,

μου είπαν, "Σον, γιατί χάνεις το χρόνο σου μελετώντας την ευτυχία στο Χάρβαρντ;

Σοβαρά, τι θα μπορούσε να έχει ένας φοιτητής του Χάρβαρντ

για να είναι δυστυχισμένος;"

Ενσωματωμένο στο ερώτημα αυτό

είναι το κλειδί της κατανόησης της επιστήμης της ευτυχίας.

Διότι αυτό που η ερώτηση υποθέτει

είναι ότι ο εξωτερικός μας κόσμος προβλέπει τα επίπεδα ευτυχίας,

όταν στην πραγματικότητα, εάν γνωρίζω τα πάντα για τον εξωτερικό σας κόσμο,

μπορώ να προβλέψω μόνο το 10% της μακροχρόνιας ευτυχίας σας.

Το 90% της μακροχρόνιας ευτυχίας σας

δεν προβλέπεται από τον εξωτερικό κόσμο,

αλλά από τον τρόπο που ο εγκέφαλός σας αντιλαμβάνεται τον κόσμο.

Κι αν αυτό το αλλάξουμε,

εάν αλλάξουμε τη φόρμουλα της ευτυχίας και της επιτυχίας,

μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο

που μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα.

Αυτό που ανακαλύψαμε ήταν ότι μόνο το 25% της επαγγελματικής επιτυχίας

προβλέπεται από το I.Q.

Το 75% της επαγγελματικής επιτυχίας

προβλέπεται από τα επίπεδα αισιοδοξίας σας, την κοινωνική υποστήριξη

και από την ικανότητά σας να βλέπετε το άγχος ως πρόκληση κι όχι ως απειλή.

Μίλησα σε ένα οικοτροφείο στη Νέα Αγγλία, ίσως το πιο διάσημο οικοτροφείο,

και μου είπαν, "Το ξέρουμε ήδη αυτό.

Κάθε χρόνο, αντί να διδάσκουμε τους μαθητές μας, έχουμε εβδομάδα ευεξίας.

Και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Δευτέρα βράδυ έχουμε κάποιον κορυφαίο στον κόσμο

που έρχεται να μιλήσει για την εφηβική κατάθλιψη.

Τρίτη βράδυ είναι η σχολική βία και ο εκφοβισμός.

Τετάρτη βράδυ είναι οι διατροφικές διαταραχές.

Πέμπτη βράδυ είναι η χρήση ναρκωτικών.

Και Παρασκευή βράδυ προσπαθούμε να αποφασίσουμε μεταξύ ριψοκίνδυνου σεξ και ευτυχίας."

(Γελια)

Και είπα, "Αυτή είναι η Παρασκευή που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι."

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Χαίρομαι που σας άρεσε, αλλά σε αυτούς δεν άρεσε καθόλου.

Σιωπή στο τηλέφωνο.

Και μέσα από τη σιωπή, είπα, "Θα ήμουν ευτυχής να μιλήσω στο σχολείο σας,

αλλά για να ξέρετε, αυτή δεν είναι εβδομάδα ευεξίας, είναι εβδομάδα ασθενειών.

Αυτό που κάνατε είναι να υπογραμμίσετε όλα τα αρνητικά που μπορούν να συμβούν,

αλλά δε μιλάτε για όλα τα θετικά."

Η απουσία της νόσου δεν είναι υγεία.

Δείτε πως θα καταλήξουμε στην υγεία:

Πρέπει να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα για ευτυχία και επιτυχία.

Τα τελευταία τρία χρόνια, ταξίδεψα σε 45 διαφορετικές χώρες,

και συνεργάστηκα με σχολεία και εταιρείες

στη μέση μιας οικονομικής ύφεσης.

Και αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι οι περισσότερες εταιρείες και σχολεία

ακολουθούν μία φόρμουλα επιτυχίας, η οποία είναι η εξής:

Εάν δουλέψω σκληρά, θα είμαι πιο επιτυχημένος.

Και αν είμαι πιο επιτυχημένος, θα είμαι πιο ευτυχισμένος.

Κι αυτό επιβεβαιώνει τους περισσότερους τρόπους ανατροφής των παιδιών μας, τους τρόπους διαχείρισης

τον τρόπο που παρακινούμε τη συμπεριφορά μας.

Και το πρόβλημα είναι ότι είναι επιστημονικά λάθος και αντίστροφα για δύο λόγους.

Πρώτον, κάθε φορά που ο εγκέφαλός σας έχει μία επιτυχία,

αλλάζετε το στόχο της επιτυχίας.

Πήρατε καλούς βαθμούς, τώρα πρέπει να πάρετε καλύτερους,

περνάτε σε μία καλή σχολή και μετά περνάτε σε μία καλύτερη,

πιάνετε μια καλή δουλειά, τώρα πρέπει να πιάσετε μια καλύτερη,

φτάνετε τους στόχους πωλήσεων, τώρα θα αλλάξουμε τους στόχους πωλήσεών σας.

Και αν η ευτυχία είναι στην αντίθετη πλευρά της επιτυχίας, ο εγκέφαλός σας ποτέ δε φτάνει εκεί.

Αυτό που κάναμε ήταν να ωθήσουμε την ευτυχία

πέρα από το γνωστικό ορίζοντα ως κοινωνία.

Κι αυτό γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι,

για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο εγκέφαλός μας λειτουργεί με την αντίστροφη σειρά.

Αν μπορείτε να αυξήσετε το επίπεδο θετικότητας κάποιου στο παρόν,

τότε ο εγκέφαλός τους βιώνει αυτό που λέμε τώρα ένα πλεονέκτημα ευτυχίας,

που είναι ο εγκέφαλός σας στα θετικά

αποδίδει σημαντικά καλύτερα

απ' ότι στα αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα.

Η ευφυΐα σας αυξάνεται, η δημιουργικότητα αυξάνεται, τα επίπεδα ενέργειας αυξάνονται.

Στην πραγματικότητα, αυτό που ανακαλύψαμε

είναι ότι κάθε επιχειρηματική έκβαση βελτιώνει.

Ο εγκέφαλός σας στα θετικά είναι 31% πιο παραγωγικός

απ' ότι ο εγκέφαλός σας στα αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα.

Είστε 37% καλύτεροι στις πωλήσεις,

Οι γιατροί είναι 19% πιο γρήγοροι, πιο ακριβείς

στην εύρεση της σωστής διάγνωσης

όταν είναι στα θετικά αντί για αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα.

Το οποίο σημαίνει ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα.

Εάν μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να είμαστε θετικοί στο μέλλον,

τότε οι εγκέφαλοί μας θα λειτουργούν πιο αποτελεσματικά

καθώς είμαστε σε θέση να δουλέψουμε πιο σκληρά, πιο γρήγορα και πιο έξυπνα.

Αυτό που πρέπει να είμαστε σε θέση να κάνουμε είναι να αντιστραφεί αυτή η φόρμουλα

έτσι ώστε να μπορέσουμε να αρχίσουμε να βλέπουμε για το τι είναι πραγματικά ικανός ο εγκέφαλός μας.

Διότι η ντοπαμίνη, η οποία κατακλύζει το σύστημά σας όταν είστε θετικοί,

έχει δύο λειτουργίες.

Όχι μόνο σας κάνει πιο ευτυχισμένους,

ενεργοποιεί όλα τα μαθησιακά κέντρα τους εγκεφάλου σας

επιτρέποντάς σας να προσαρμόζεστε στον κόσμο με διαφορετικό τρόπο.

Ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν τρόποι να εκπαιδεύσουμε τους εγκεφάλους σας

έτσι ώστε να είναι ικανοί να γίνουν πιο θετικοί.

Σε μόλις δύο λεπτά για 21 μέρες στη σειρά,

μπορούμε να επανακαλωδιώσουμε τον εγκέφαλό σας,

επιτρέποντάς του να λειτουργεί

πιο αισιόδοξα και πιο επιτυχημένα.

Τα έχουμε κάνει αυτά στην έρευνα

σε κάθε εταιρεία με την οποία συνεργάστηκα,

βάζοντάς τους να γράψουν τρία νέα πράγματα για τα οποία είναι ευγνώμονες

για 21 μέρες στη σειρά, τρία νέα πράγματα κάθε μέρα.

Και στο τέλος αυτού,

ο εγκέφαλός τους αρχίζει να διατηρεί ένα μοτίβο

σάρωσης του κόσμου, όχι για τα αρνητικά, αλλά πρώτα για τα αρνητικά.

Γράφοντας για μία θετική εμπειρία που είχατε τις τελευταίες 24 ώρες

επιτρέπει στον εγκέφαλό σας να το ξαναζήσει.

Η εξάσκηση μαθαίνει στον εγκέφαλό σας ότι η συμπεριφορά σας έχει σημασία.

Ανακαλύψαμε ότι ο διαλογισμός επιτρέπει στον εγκέφαλό σας

να ξεπεράσει την πολιτιστική ΔΕΠΥ που δημιουργήσαμε

προσπαθώντας να κάνουμε πολλαπλές εργασίες ταυτόχρονα

και επιτρέπει στους εγκεφάλους σας να επικεντρωθούν σε μία εργασία τη φορά.

Και τελικά, τυχαίες πράξεις καλοσύνης είναι συνειδητές πράξεις καλοσύνης.

Βάζουμε ανθρώπους, όταν ανοίγουν το e-mail τους,

να γράψουν ένα θετικό e-mail

εξυμνώντας ή ευχαριστώντας κάποιον στο κοινωνικό δίκτυο υποστήριξής τους.

Και κάνοντας αυτές τις δραστηριότητες

και εκπαιδεύοντας τον εγκέφαλό σας ακριβώς όπως γυμνάζουμε τα σώματά μας,

ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα της ευτυχίας και της επιτυχίας,

και κάνοντάς το, όχι μόνο δημιουργούμε θετικά κύματα,

αλλά δημιουργούμε πραγματική επανάσταση.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)