Deze tennisicoon maakte de weg vrij voor vrouwen in de sport

Tennislegende Billie Jean King is niet alleen een pionier op het gebied van vrouwentennis -- ze zorgde er ook voor dat vrouwen betaald werden. In dit luchtige gesprek spreekt ze over identiteit, de rol van sport in sociale gelijkheid en de 'Battle of the Sexes': haar beroemde wedstrijd tegen Bobby Riggs.

Billie Jean King: Hallo allemaal!

(Applaus)

Bedankt, Pat.

Dank je wel!

Dit is opwindend voor mij!

(Gelach)

Pat Mitchell: Mooi!

Ik dacht, toen ik de video
van de wedstrijd weer zag:

je voelde vast dat het lot
van alle vrouwen zou worden bepaald

door elke slag die jij sloeg.

Voelde dat zo?

BJK: Bobby Riggs was een voormalig
nummer één van de wereld,

hij stond daar niet zomaar wat te hakken.

Hij was een van mijn helden
en ik bewonderde hem.

Eigenlijk heb ik hem daarom verslagen,
omdat ik respect voor hem had.

(Gelach)

Echt -- mijn moeder,
en vooral mijn vader, zei altijd:

"Respecteer je tegenstanders,
en onderschat ze nooit."

En hij had helemaal gelijk.

Maar dit ging over sociale verandering.

Ik was bloednerveus
bij alle aankondigingen,

en het voelde als een zware last
op mijn schouders.

Ik dacht: als ik verlies, gaat de klok
voor vrouwen minstens 50 jaar terug.

Sinds 23 juni 1972 was er een nieuwe wet
tegen discriminatie van vrouwen.

Het professionele damestennis --

negen dames hadden in 1970 een
één-dollar-contract getekend --

en deze wedstrijd was in 1973.

Dit was pas het derde jaar
dat we een seizoen hadden

waarin we echt meededen, wedstrijden
speelden en ons brood konden verdienen.

Negen dames hadden dat
één-dollar-contract getekend.

Ons ideaal was dat ieder meisje,
waar ook op de wereld,

als ze goed genoeg was,

de kans zou hebben om te spelen
en daar de kost mee te verdienen.

Want voor 1968,
verdienden we 14 dollar per dag,

en waren we afhankelijk
van allerlei organisaties.

Daar wilden we echt van af.

We wisten dat het niet alleen
om onze generatie ging,

maar ook om toekomstige generaties.

We leunen altijd op degenen die
voor ons kwamen, dat is zeker zo.

Maar elke generatie kan
zorgen voor verbeteringen.

Daar dacht ik aan.

Ik wou echt dat iedereen
die nieuwe wet zou omarmen.

Deze wet, jullie kennen
haar misschien niet,

hield in dat alle overheidsgeld
in het middelbaar en hoger onderwijs,

openbaar of particulier,

-- eindelijk -- moest bestaan uit gelijke
bedragen voor jongens en meisjes.

En dat veranderde alles.

(Applaus)

Er kan wel een bepaalde wet zijn,

maar de mensen moeten haar ook accepteren.

Dan is zij pas echt iets waard.

Daar dacht ik dus aan.

Ik wilde de mensen overtuigen
van die verandering.

Maar die wedstrijd bracht
twee dingen voort.

Voor vrouwen: zelfbewustzijn, empowerment.

Ze durfden om
salarisverhoging te vragen.

Sommige vrouwen hadden
daar wel 10, 15 jaar mee gewacht.

Ik zei: "Heb je ze gekregen?"

(Gelach)

En dat hadden ze!

En voor de mannen?

Tegenwoordig zijn veel mannen
zich er niet van bewust,

maar als je eind 40
of in de 50 of 60 bent,

ben je van de eerste generatie mannen
uit de tijd van de vrouwenbeweging --

of je nu wilt of niet!

(Gelach)

(Applaus)

Er gebeurde ook iets met de mannen,
ze kwamen naar me toe --

meestal waren zij degenen
met tranen in hun ogen,

heel interessant.

Ze zeiden: "Billie, ik was nog
heel klein toen ik die wedstrijd zag,

en nu heb ik een dochter.

Ik ben zo blij dat ik
dat gezien heb toen ik jong was."

President Obama was een van die jongens,
toen hij 12 jaar was.

Toen ik hem ontmoette,
zei hij tegen me:

"Jij weet dit niet, maar ik zag
die wedstrijd toen ik 12 was.

Nu heb ik twee dochters,

en het heeft me beïnvloed
in hoe ik ze opvoed."

Mannen én vrouwen hebben er iets
aan gehad, op een verschillende manier.

PM: Nu zijn er generaties,
ten minste één of twee,

die zijn opgegroeid met de gelijkheid

die door deze wet, en nog wat
opstanden daarna, mogelijk werd.

Deze generaties vrouwen zijn ook
opgegroeid met teamwork.

Zij beoefenden nu teamsport
zoals dat eerder niet kon.

Dus je had al heel wat opgebouwd:
als sporter,

als pleitbezorger voor gelijke beloning
voor vrouwelijke sporters

en met je stichting,
Women's Sports Foundation.

Wat wil je nu bereiken

met de Billie Jean King
Leadership Initiative?

BJK: Toen ik 12 was kreeg ik
een openbaring.

Op mijn elfde kende ik
geen enkele tennisspeler,

een vriendin vroeg of ik meeging tennissen
en ik zei: "Wat is dat?"

Ik ben niet opgegroeid met tennis,
wel met basketbal en andere sporten.

Vooruitspoelen naar 12 jaar oud,

(Gelach)

en ik begin te spelen op toernooien

met ranglijsten aan het eind van het jaar.

Ik zat wat te dagdromen
bij de Los Angeles Tennis Club

en ik dacht na over mijn sport --
hoe klein het was,

maar ook dat alle spelers witte schoenen
en witte kleding droegen,

met witte ballen speelden,
alle spelers waren blank.

Ik vroeg me af, op mijn twaalfde:
Waar zijn alle anderen?

Die gedachte liet me niet meer los.

Op dat moment,

nam ik me voor altijd
voor gelijke rechten en kansen

voor jongens en meisjes,
mannen en vrouwen, te vechten.

Tennis kon me, als het me zou lukken
om nummer één te worden -

ik besefte toen al dat het als meisje
moeilijker zou zijn om invloed te hebben -

een podium geven.

Tennis is een wereldsport.

Ik dacht:

ik heb een unieke en enige kans gekregen.

Ik wist niet of het zou lukken --
ik was nog maar 12.

Ik wou het echt, maar de top hálen
is een heel ander verhaal.

Ik herinner me dat voornemen nog goed
en ik probeer altijd te doen wat ik zeg.

Dat is gewoon hoe ik ben:
voor anderen opkomen.

En helaas zijn vrouwen benadeeld.

We werden als minderwaardig beschouwd.

Waar moest ik
mijn aandacht op richten?

Het was gewoon ... je moet wel.

Leren om voor jezelf op te komen,
naar jezelf te luisteren.

Je hoort steeds opnieuw,

en ik had geluk,
want ik had een goede opleiding.

Ik denk: als je het kunt zien,
dan kan je het zijn.

Als je het kunt zien, kun je het zijn.

Kijk maar naar Pat,
naar andere leiders,

kijk naar deze sprekers,
kijk naar jezelf,

want iedereen --

iedereen --

kan iets bijzonders doen.

Echt elk individu.

PM: Jouw verhaal, Billie, heeft zo veel
vrouwen overal geïnspireerd.

En met het Billie Jean King
Leadership Initiative

ga je aan de slag
met een nog groter thema.

Want iets waar we veel over horen
is dat vrouwen mondiger zijn,

dat ze bezig zijn om meer
leidinggevende rollen te krijgen.

Jij hebt het over iets
wat nog veel groter is dan dat:

gezamenlijk leiderschap.

Deze generatie is al opgegroeid
met de gedachte dat iedereen erbij hoort.

BJK: Geweldig hè? En de technologie!

Fantastisch hoe ze ons verbindt!
Verbinding, daar gaat het om.

Het is echt verbazingwekkend;
de mogelijkheden die erdoor ontstaan.

Maar de Billie Jean King
Leadership Initiative

gaat eigenlijk vooral over
hoe de werkvloer moet veranderen,

zodat mensen ook op het werk
zichzelf kunnen zijn.

Want de meesten van ons
hebben twee rollen.

De eerste: zich aanpassen --
een perfect voorbeeld:

een Afrikaans-Amerikaanse vrouw
staat 's ochtends een uur eerder op,

om haar haar steil te maken,

gaat waarschijnlijk vier, vijf, zes keer
per dag naar het toilet,

om haar haar weer steil te maken,
om net als iedereen te zijn.

Ze heeft twee banen.

Haar gewone baan, wat die ook is,

en het werk om zich aan te passen.

Of deze arme man en zijn diploma --

ging naar de University of Michigan,

maar hij vertelde nooit
dat hij uit een arm gezin kwam --

hij had het er nooit over.

Hij liet altijd zien dat
hij goed opgeleid was.

Een homoseksuele jongen en de NFL --

dat is American football
voor wie het niet weet --

heel belangrijk, heel macho.

Hij sprak de de hele tijd over football,

omdat hij zijn homoseksualiteit
verborgen wilde houden.

En zo gaat het maar door.

Ik wil graag dat iedereen helemaal
zichzelf kan zijn, ieder uur van de dag,

dat zou perfect zijn.

We betrappen onszelf erop --
ook ik,

als lesbische vrouw,

(Zucht)

dat ongemakkelijke,
en beetje naar gevoel in mijn buik,

dat ik me niet helemaal lekker voel
in mijn eigen lichaam.

Ik denk dat je je moet afvragen --

ik wil dat mensen zichzelf zijn,
wat dat ook is, laat ze gewoon.

PM: Het eerste onderzoek dat
de Leadership Initiative deed,

bevestigde je voorbeelden:

velen van ons hebben problemen
met authenticiteit.

Maar jij keek nu
naar de millenniumgeneratie,

die konden genieten van
al die gelijke kansen --

tenminste, officieel zijn ze er --

BJK: Allereerst, ik bof echt

met een geweldig partnership met Teneo,
een strategisch bedrijf.

Dat is de echte reden
dat ik dit kan doen.

Ik heb twee keer in mijn leven

echt steun gehad van invloedrijke mannen.

In het verleden was dat met
Philip Morris met Virginia Slims,

en dit is de tweede keer in
mijn hele leven.

En dan was er Deloitte.

Ik wilde echt graag data en feiten.

Deloitte verstuurde een enquête,

en meer dan 4000 mensen hebben
hem nu ingevuld.

We gaan er mee door met werknemers.

Wat vindt deze millenniumgeneratie?

Van alles, maar het echt geweldige is --

onze generatie dacht:
"Vertegenwoordiging is belangrijk."

Nu zie je iedereen vertegenwoordigd.

Dat is niet meer genoeg,
wat echt geweldig is!

De millenniumgeneratie is fantastisch,
ze willen verbinding, betrokkenheid.

Ze willen gewoon horen wat jij voelt,
wat jij denkt,

en een oplossing vinden.

Het zijn probleemoplossers,

en ze hebben natuurlijk alle informatie
binnen handbereik,

vergeleken met toen ik jong was.

PM: Wat heb je geleerd over
de millenniumgeneratie?

Gaan zij dingen veranderen?

Gaan zij een wereld creëren
met een echt inclusieve arbeidsmarkt?

BJK: In 2025 komt 75 procent
van de werknemers over de hele wereld

uit de millenniumgeneratie.

Ik denk dat zij problemen gaan oplossen.

Ik denk dat ze de middelen hebben.

Ik weet dat ze betrokken zijn.

Ze denken groots en kunnen
grote dingen bereiken.

Ik wil bijblijven bij de jongeren,

ik wil niet achterlopen.

(Gelach)

PM: Dat zal zeker niet gebeuren!

Maar wat jouw onderzoek liet zien
over de millenniumgeneratie

komt niet echt overeen met de ervaringen
van de meeste mensen.

BJK: Nou ja, als we het hebben over --
Ik heb een klein onderzoekje gedaan.

Ik heb met de babyboomers gesproken,
hun bazen. Ik vroeg:

"Wat denk je van de millenniumgeneratie?"

Ik ben helemaal enthousiast,

en ik krijg zo'n gezicht --

(Gelach)

"Oh, bedoel je de ik-generatie?"

(Gelach)

Ik zei: "Vind je dat nou echt?"

Want ik denk dat ze wel
om het milieu geven

en dat soort dingen."

Ze antwoorden: "Billie, ze kunnen
zich niet concentreren."

(Gelach)

Het is bewezen

dat de gemiddelde 18-jarige
zich 37 seconden kan concentreren.

(Gelach)

Gebrek aan concentratie

en ze zijn niet betrokken.

Ik hoorde laatst nog een verhaal:

een vrouw heeft een galerie
en een paar werknemers.

Ze krijgt een sms'je
van een van die medewerkers,

een stagiaire, ze werkt er
nog maar pas, en ze zegt:

"Oh ja, ik kom wat later
want ik zit bij de kapper."

(Gelach)

Als ze binnenkomt, zegt die bazin:

"Wat is dit?"

Ze antwoordt "Oh, ik was te laat,
sorry, hoe gaat het?"

Zij zegt: "Nou, wat denk je?
Ga maar, ik wil je hier niet meer hebben."

Ze zegt: "Oké."

(Gelach)

Geen probleem!

PM: Billie, dat verhaal --

BJK: Ja, maar dáar zijn de babyboomers
bang voor --

ik vertel 't alleen maar,
want het is goed om erover te praten.

(Gelach)

Het is goed om erover te praten

omdat we onszelf zijn en
authentieke gevoelens hebben,

dus we moeten het
van beide kanten bekijken.

Maar ik heb er echt vertrouwen in want,

als je, zoals ik, in de sportwereld zit,

daar wordt elke generatie beter.

Dat is een feit.

De Women's Sports Foundation pleit
nog steeds voor die antidiscriminatiewet,

we blijven proberen
om hem te beschermen,

want hij blijft een zwakke positie houden.

We zijn echt bezorgd,

en doen veel onderzoek.

Dat vinden we heel belangrijk.

En ik wil van mensen horen.

We moeten de gedachte van die wet
wereldwijd beschermen.

President Carter heeft uitgelegd
hoe de antidiscriminatiewet is beschermd.

Je moet weten dat elke rechtszaak

die vrouwen, in de sport tenminste,
zijn begonnen --

tegen welke organisatie dan ook --

door hen zijn gewonnen.

De antidiscriminatiewet is er
om ons te beschermen.

Dat is geweldig.

Maar we wachten nog steeds
op volledige overtuiging --

dat iedereen die wet omarmt,
dat is zo belangrijk.

PM: Waar kom jij 's ochtends voor uit bed?

Wat motiveert je om door te gaan
met je werk,

met het vechten voor gelijkheid,
het verder te willen uitbreiden,

altijd op zoek te gaan
naar nieuwe gebieden, nieuwe ideeën?

BJK: Mijn ouders werden altijd al gek
van mijn nieuwsgierigheid.

Ik heb een enorme drijfveer.

Mijn jongere broer speelde honkbal
op het hoogst mogelijke niveau.

Het maakte mijn ouders niet uit
of we goed waren.

(Gelach)

Ze werden echt gek van ons
want wij waren zo fanatiek,

omdat we de beste wilden zijn.

Het heeft ook te maken
met wat ik hoor in de TED-talks.

Ik luister naar al die vrouwen,

naar al die mensen,

naar President Carter --
hij is trouwens 90 jaar oud,

en gooide al die cijfers eruit --

ik had willen vragen:

"Sorry, wacht even, is er een lijstje
met de cijfers?"

Maar hij gooide ze er zomaar uit --
dat is toch geweldig?

PM: Zo'n geweldige man.

(Applaus)

BJK: En dan is er President Mary Robinson,

voormalig president van Ierland --

Bedankt Ieren!
62 procent voor het homohuwelijk, yes!

(Applaus)

Het Amerikaanse Congres gaat in juni
stemmen over het homohuwelijk,

en dit zijn zaken die sommige mensen
liever niet horen.

Maar vergeet niet,
we zijn allemaal individuen,

mensen met een hart dat klopt,

die betrokken zijn
en zichzelf willen zijn.

Oké?
Misschien ben je het oneens met iemand,

maar iedereen krijgt dezelfde kans.

Ik denk dat we met z'n allen
de plicht hebben

om vooruit te blijven gaan, altijd.

Deze mensen zijn zo inspirerend.

Iedereen telt mee.

En iedereen hier heeft invloed.

Jullie luisteraars, daar ergens
op de wereld, en de mensen hier --

echt iedere individu heeft invloed.

Vergeet dat niet, oké?

Geef nooit op als het om jezelf gaat.

PM: Billie, je bent zo inspirerend.

BJK: Bedankt, Pat!

(Applaus)

Bedankt, TED!

(Applaus)

Hartelijk bedankt!