Edgar Wright - How to Do Visual Comedy

--Raz, dwa, trzy, cztery!

Cześć, mam na imię Tony a to jest Every Frame a Painting.

Dzisiaj opowiem wam o reżyserze, którego dzieła kocham.

Przed tym powiem wprost: uważam, że komedie dzisiaj,

szczególnie te amerykańskie, strasznie się cofnęły.

Nie chodzi mi tu o dowcipy, aktorów, dialogi

czy historie, chociaż tu też nie jest najlepiej.

Moją prawdziwą skargą jest to, że tworzenie filmu,

wykorzystanie obrazu i dźwięku aby nas rozśmieszyć jest po prostu...

--Co?
--To jest nuuuudne.

--Usuń.

Ok, każdy ma swój gust.

Co jest śmieszne dla ciebie, jest śmieszne dla ciebie.
Nie chodzi mi o to, że film ssie

albo, że ty ssiesz przez to, że ci się podoba.
Mówię tylko, że

te filmy to nie filmy.
To lekko zmontowana improwizacja.

Wszyscy stoją jak słupy soli i gadają do siebie w zbliżeniu.

Żaden z tych dowcipów nie jest opowiedziany wizualnie.
To po prostu dźwięki.

I nawet nie cała ścieżka dźwiękowa, tylko dialog. To naprawdę smutne,

ponieważ to tylko ułamek tego co jest możliwe w filmie.

Poza animacją i niektórymi reklamami,

komedia wizualna zaczyna się cofać. Oto dlaczego

jeśli interesuje cię coś takiego to bardziej nie mogę polecić Edgara Wrighta.

--Jesteś lekarzem, załatw to.
--Taa, skurwysynu.

To jeden z niewielu pracujących w tym gatunku, który korzysta ze wszystkiego co możliwe.

I z tego powodu, może znaleźć humor w miejscach gdzie inni nie szukają.

Oto przykład. Powiedzmy, że twoja postać przemieszcza się

z jednego miasta do drugiego aby ruszyć fabułę. Jak byś to nakręcił?

I czy możesz to zrobić śmiesznie?
...Cóż, nie.

Nie jeśli weźmiesz drugi oddział, nakręcisz ujęcia szerokie z lewej do prawej,

dokleisz oczywiste zabytki i znaki, dodasz standardowy materiał z helikoptera

i wsadzisz tam radosną melodyjkę żeby ci widownia nie zasnęła.

To bardzo nudna i leniwa reżyseria.
Widzieliśmy to z milion razy.

Co by się stało gdybyś był naprawdę twórczy?

Nareszcie! I to nie jest po prostu seria szybkich cięć.

Tu jest bardzo dużo dobrego, wizualnego opowiadania historii.

Te dwa ujęcia taksówek mówią nam skąd przybyła i dokąd zmierza postać.

Te 2 ujęcia kładą nacisk na oddalanie się od cywilizacji.

Nasza postać zawsze patrzy przed siebie albo w prawo

więc mamy tutaj reżyserię obrazu.
Ściszanie muzyki

i jej pogłaśnianie jest śmieszne, ponieważ każde cięcie jest rażące.

I mamy tu nawet ładną grę aktorską ze strony Simona Pegga i Ryana Goslinga.

Ok, to był jeden przykład bez kontekstu.
Racja, niesprawiedliwe.

A co by było w filmie o koszmarnej apokalipsie,

którą chcesz cichaczem zapowiedzieć, może gdy postacie

nie zauważą czegoś ważnego w TV.
Jak to pokażesz?

Pokazałbyś na dwie sekundy dwie klatki filmiku,

nie pokazując przy tym związku między postaciami a telewizją?

--Właśnie trwa jego parapetówka, właśnie skończył budować dom.

Może spróbował byś tak?

--Mimo, że żaden przedstawiciel władzy nie chce tego potwierdzić, grupy religijne

nazywają to dniem sądu. Mamy...
--panikę na ulicach Londynu

--mamy wiele zgłoszeń na temat
--poważnego ataku na

--ludzi, którzy są
--zjadani żywcem.

Jasne, dalej niesprawiedliwe. A gdybyśmy mieli film, w którym jedna z postaci przestała pić,

przynosząc innym wstyd więc chcesz zrobić z tego żart.

Jak to zrobisz?

Będą stali i dyskutowali?

--Nie, dziękuje ale powiedziałem żonie, że nie będę pił.

--Mam jutro wielki dzień. Bawcie się dobrze.

--Jaki wielki dzień?

Albo...

--Co?!

--Nie wierzę.

To jest różnica między przeciętnym reżyserem, a tym wielkim.

Zdolność znajdowania normalnych scen i wyciskania z nich czegoś nowego.

Wielcy reżyserzy wiedzą, że możesz kogoś rozśmieszyć przez aranżowanie ujęcia.

Oto przykład od Davida Bordwella: rzeczy wskakujące do ujęcia są śmieszne.

--Powoli, mogę powoli.
Choć tutaj przerzucać to gówno!

I nie tylko rzeczy które wskakują. Wręcz przeciwnie.

--Powiedz pani Laurze "Do widzenia".

--Do widzenia, pani Lauro.

Śmieszne mogą być zbliżenia.

--Mógłby pan opuścić okna i otworzyć bagażnik?

Oddalenia również mogą być śmieszne.
--Shirley, przepraszam.

--Wracam do domu, Britta.
--Wiem, Shirley, wiem.

--Nie, idę do domu, pomożesz mi?
--Och.

Śledzenie może być śmieszne.

Martin Scorsese powiedział to tak:

w kinie chodzi o to co jest w ujęciu i co nie jest.

Więc pomyśl o ujęciu. I to nie jest kwestia inteligentnej czy głupiej komedii.

Serio, jeśli działa to działa.

Oto 8 rzeczy, które Wright robi z wykorzystaniem obrazu i dźwięku,

które chcę zobaczyć w filmach innych reżyserów.

#1: Wchodzenie w ujęcie w śmieszny sposób

#2: Ludzie opuszczający ujęcie w śmieszny sposób

#3: Tam i z powrotem

#4: Bliźniacze przejścia

#5: Idealnie dobrany efekt dźwiękowy

#6: Czynność zsynchronizowana z muzyką

#7: Bardzo dramatyczne oświetlenie

I #8 ...

I wiecie co wrzucimy do tego też #9 :

Jeśli jesteś reżyserem popracuj nad tym. Ujęcie to twój plac zabaw. Baw się.

A następnym razem gdy pójdziecie do kina wydając 15$,

nie cieszcie się gównem, które jest mniej innowacyjne niż Vine.