Wade Davis tehlikede olan kültürler hakkında konuşuyor

Çarpıcı fotoğraf ve öyküleri ile, National Geographic Araştırmacısı Wade Davis, bu gezegenden bir endişe oranında yok olmakta olan, dünyanın en yerli kültürlerinin olağanüstü çeşitliliğini kutluyor.

Bilirsiniz, seyahatlerin büyük zevklerinden biri

ve etnografik araştırmaların güzelliklerinden biri

eski adetlerini unutmayanların,

geçmişlerini hala rüzgarın esmesinde,

yağmurun parlattığı taşlarda,

bitkilerin acı yapraklarında hissedenlerin

arasında yaşayabilme imkanıdır.

Şaman jaguarların halen Samanyolu’nun ötesine seyahat ettiğini

veya İnuitlerin ataları ile ilgili mitlerin halen anlamlı şekilde yankılandığını,

veya Himalaya’da

Budistlerin halen Dharma’nın nefesini aramalarını bilmek

antropolojinin temel ilhamını hatırlamak içindir,

ve bu, yaşadığımız dünyanın,

mutlak anlamda var olmadığı,

sadece gerçeğin bir örneği olduğu,

neslimizin pek çok kuşak önce başarıyla yapmış olduğu

bir takım uygun seçimlerin sonucu oluştuğu anlamına gelmektedir.

Elbette ki hepimiz aynı uyum zorunluluğunu paylaşıyoruz.

Hepimiz dünyaya geldik. Hepimiz dünyaya çocuk getiriyoruz.

Başlama ritüellerini yaşıyoruz.

Ölümün değiştirilemez ayırıcılığıyla yaşamak zorundayız,

bu yüzden hepimizin şarkı söylemesi, hepimizin dans etmesi,

hepimizin birer sanatkar olması bizi şaşırtmamalı.

Esas ilginç olan şarkıların benzersiz ritmidir,

dansın bütün kültürlerdeki ritmidir.

Ve bu ister Borneo ormanlarındaki Penan halkı olsun,

ister Haiti’deki vudu rahip yardımcıları olsun,

ister Kuzey Kenya’da Kaisut Çölü’ndeki savaşçılar olsun,

ister Andes Dağları’ndaki Curandero’lar olsun,

ister Sahra’nın ortasındaki kervansaraylar olsun.

Bu, bir ay önce çölde

birlikte gezdiğim kişi,

dünyanın tanrıça anası olan Everest,

Qomolangma’nın eteklerinde birlikte gezdiğim yak çobanı.

Tüm bu insanlar bize başka varoluş şekilleri,

başka düşünme şekilleri,

kendinizi Dünya’da yönlendirmenin başka şekilleri olduğunu öğretiyor.

Ve eğer düşünürseniz, bu fikir

sizi ümitlendirebilir.

Günümüzde, dünyanın sayısız kültürleri

gezegeni kuşatan dinsel ve kültürel bir

yaşam ağı oluşturuyor,

ve bu gezegenin refahı için önemli,

tıpkı biyosfer olarak bildiğiniz yaşamın biyolojik ağının önemli olduğu gibi.

Ve bu kültürel yaşam ağını

bir etnosfer olarak düşünebilirsiniz

ve etnosferi,

bilincin doğuşundan beri insanın hayalgücü tarafından üretilen

tüm düşüncelerin ve rüyaların, mitlerin

fikirlerin, ilhamların, sezgilerin toplamı olarak tanımlayabilirsiniz.

Etnosfer insanlığın büyük mirasıdır.

Şaşılacak derecede meraklı bir tür olan bizlerin ne olduğumuzun

ve ne olabileceğimizin bir sembolü.

Tıpkı biyosferin ciddi oranda erozyona uğradığı gibi

etnosfer de erozyona uğruyor.

ve belki de daha da hızlı bir şekilde.

Örneğin hiçbir biyolog,

bütün türlerin %50’sinin veya daha fazlasının tükenmenin eşiğinde

olduğunu ileri sürmeye cesaret edemez çünkü bu doğru değil,

ve yinede bu, biyolojik çeşitlilik alanındaki

en apokaliptik senaryo,

kültürel çeşitlilik alanında en iyimser senaryo olarak bildiğimiz

senaryoya pek yaklaşmıyor.

Ve bunun en büyük göstergesi elbette, dillerin kaybolmasıdır.

Bu odada bulunan sizler dünyaya geldiğiniz zaman,

gezegende 6:00 dil konuşulmaktaydı.

Şimdi, bir dil sadece sözcük yığınları değildir

veya bir takım gramer kuralları değildir.

Dil, insan ruhunun bir kıvılcımıdır.

Her kültürün ruhunu maddi dünyaya

getiren bir araçtır.

Her dil, ruhun asırlık ormanıdır,

bir sınır, bir düşüncedir, ruhsal olanakların bir ekosistemidir.

Ve biz bugün Monterey’deyken, bu 6:00 dilin

neredeyse yarısı artık çocukların kulaklarına fısıldanmıyor.

Artık bebeklere öğretilmiyor,

ve bu, gerçekten bir şeyler değişmediği sürece,

bu dillerin öldüğü anlamına geliyor.

Sessizliğe boğulmak,

halkının dilini konuşan son kişi olmak,

atalarının bilgeliğini aktaramamak

veya bunu bekleyen çocuklar olmamasından daha yalnız nasıl hisseder insan?

Hal böyleyken, bu korkunç kader her iki haftada bir

dünyanın herhangi bir yerinden bir kişinin ümitsizliği,

çünkü her iki haftada bir, bir ihtiyar ölüyor

ve eski bir dilin son hecelerini kendisiyle birlikte

mezara götürüyor.

Ve biliyorum ki aranızda bazılarınız: “Daha iyi değil mi?

Hepimiz bir tek dil konuşsaydık eğer,

dünya çok daha iyi bir yer haline gelmez miydi?” diyor. Ben de diyorum ki: “Harika,

o dil o zaman Yoruba dili olsun. Kanton dili olsun.

Kogi dili olsun.”

Ve sizler de birden kendi dilinizi konuşamamanın

ne demek olduğunu anlarsınız.

Bugün sizlerle beraber yapmak istediğim

sizleri etnosferde bir çeşit yolculuğa çıkarmak,

etnosferde kısa bir yolculuk yapmak,

sizlere aslında neyin kaybolduğunu anlatmaya çalışmak istiyorum.

Şimdi, aramızda bazılarımız,

“varoluşun farklı şekilleri” dediğim zaman,

gerçekten de varoluşun farklı şekillerini anlatmak istediğimi unutuyor.

Örneğin, kuzeybatı Amazon’da Barasana’daki çocuğu düşünün,

anakonda halkını,

mitolojik olarak süt nehrinden geldiklerine,

doğudan aziz yılanların karnından çıktıklarına inanan halkı düşünün.

Şimdi, bu halk bilişsel olarak

mavi ile yeşil renk arasında ayrım yapmıyor

çünkü gökyüzünün örtüsü

ormanın örtüsüne eşit tutuluyor

ve halk buna bağlı.

İlginç bir dil ve evlilik kuralları var

ve buna dilbilimsel dış evlilik deniyor:

başka bir dil konuşan biriyle evlenmek zorundasın.

Ve bunun kökleri mitolojik geçmişte

ancak ilginç olan, bu uzun evlerde

yabancılarla yapılan evliliklerden dolayı

altı veya yedi tane dil konuşulmakta.

asla kimsenin dil çalıştığını duyamazsınız.

Sadece dinliyorlar ve sonra konuşmaya başlıyorlar.

Veya birlikte yaşadığım en ilginç kabilelerinden biri

Ekvator’un kuzeydoğusundaki Waorani halkı,

ilk kez 1958 yılında irtibat kurulan hayret verici bir halk.

1957 yılında beş misyoner irtibat kurmaya çalışmış

ve tehlikeli bir hata yapmıştır.

Havadan kendilerine ait

sekiz ila on fotoğraf atmışlar,

dostane jest olarak nitelendirebileceğimiz bir çabayla,

ama bu yağmur ormanı halkının

hayatlarında asla iki boyutlu bir şey görmediğini düşünmemişler.

Ormanın zeminine düşen fotoğrafları almışlar,

herhangi bir şekil veya figür bulabilmek için simalara bakmaya çalışmışlar,

hiç bir şey bulamamışlar ve bunların şeytan tarafından gönderilen kartlar olduğuna

karar vermişler, sonra da beş misyoneri mızraklarıyla öldürmüşler.

Ama Waorani’ler sadece yabancıları mızrakla vurmazlarmış.

Birbirlerini de mızrakla vururlarmış.

Ölümlerin %54’ü birbirlerini mızrakla vurmaktan kaynaklanırmış.

Sekiz kuşak öncesine kadar soy araştırması yaptık

ve iki doğal ölüm vakasına rastladık.

Halkı konuşmaya biraz zorladıktan sonra

kişilerden birinin çok yaşlandığını ve yaşlılıktan dolayı öldüğünü

ve onu buna rağmen mızrakla vurduklarını itiraf ettiler. (Gülüşmeler.)

Ama aynı zamanda orman hakkında şaşırtıcı derecede

akıllıca bilgilere sahipler.

Avcılar, 40 adım öteden hayvan idrarını koklayabiliyor

ve size bunun hangi tür tarafından bırakıldığını söyleyebiliyor.

80’li yılların başlarında hayret verici bir görev aldım;

Harvard’daki profesörüm bana

Haiti’ye gidip

Duvalier’in gücü

ve Tonton Macoute’lerin kurucuları olan

gizli toplumların arasına sızmaya

ve zombi yaratmak için kullanılan zehri ele geçirmeye ilgi duyup duymadığımı sormuştu.

Elbette, bu duygudan bir anlam çıkarmak amacıyla

Vodoun’un bu tuhaf inancını anlamam gerekirdi.

Vudu bir kara büyü inancı değil.

Tam aksine, karışık bir doğaüstü dünya görüşü.

Enteresan.

Sizden dünyanın büyük dinlerini söylemenizi istesem,

ne dersiniz?

Hristiyanlık, İslam, Budizm, Yahudilik vs.

Her zaman bir kıta unutuluyor,

Sahra altı Afrika’nın dini inançları

olmadığı varsayılıyor. Hoş, elbette ki var

ve vudu çok basit bir şekilde,

kölelik döneminde yapılan trajik diaspora zamanında oluşan

çok derin dini fikirlerin damıtılmış hali.

Ama vuduyu bu kadar ilginç yapan

canlılar ile ölüler arasındaki

bu canlı ilişkidir.

Yani, canlılar ruhları doğuruyor.

Ruhlar “Büyük Sular”dan çağrılıyor,

dansın ritmine cevap veriyorlar

ve bir an için canlıların ruhlarının yerine geçiyorlar

ve o kısa nurani an boyunca rahip yardımcısı tanrı oluyor.

Vuducular bu yüzden şöyle demeyi severler:

”Siz beyaz insanlar, kiliseye gidin, Tanrı hakkında konuşun.

Biz tapınağımızda dans ediyoruz ve Tanrı oluyoruz.”

Ve ruh sizin içinize girdikten sonra, ruh tarafından ele geçirilmenizden sonra,

nasıl zarar görebilirsiniz?

Bu hayret verici gösterileri görüyorsunuz;

Vudu rahip yardımcıları trans halinde

yanan közleri rahatça ellerinde tutuyorlar,

oldukça şaşırtıcı olan bu gösteri,

aşırı uyarım halinde katalize edilmiş iken buna dayanan

bedeni nasıl etkilediğini gösteriyor.

Beraber yaşadığım insanlardan

en olağanüstü olanı Kogi’lerdi,

Kuzey Kolombiya’da bulunan Sierra Nevada de Santa Marta’da yaşıyorlar.

Bunlar bir zamanlar fethin ardından

Kolombiya’nın Karayip kıyılarına yerleşen

eski zalim toplumun torunları,

bu toplum, Karayip kıyılarına yükselen

tenha bir yanardağa çekilmiş.

Kana bulanmış olan bu kıtada,

bu toplum asla İspanyol’lar tarafından ele geçirilememiş.

Bugüne dek hep törensel bir rahiplik tarafından yönetilmişler

ama rahiplik eğitimleri oldukça olağanüstü.

Genç rahip yardımcıları üç veya dört yaşlarında iken

ailelerinin yanlarından alınıp,

kör ve karanlık bir dünyaya götürülür,

buzulların eteğinde taştan yapılmış evlerde 18 yaşına kadar tutulurlar.

Her biri, iki dokuz yıllık bir dönemi kapsayan

doğal annelerinin rahminde geçirdikleri dokuz aylık gebelik süresini

bilinçli olarak taklit etmeyi seçerler.

Şimdi artık mecazi olarak büyük annelerinin rahminde bulunuyorlar.

Ve tüm bu süre boyunca,

kendilerine toplumlarının değerleri öğretiliyor,

onların dualarının ve de sadece onların dualarının

evrensel veya belki ekolojik dengeyi

ayakta tuttuğunu savunan değerler.

Ve bu ilginç başlangıcın sonunda,

günün birinde birden dışarı çıkarılıyorlar

ve hayatlarında ilk kez, 18 yaşında,

güneşin doğuşunu görüyorlar. Ve güneşin,

o nefes kesici güzel manzaranın eteklerine

vurduğu ilk ışıkları gördükleri o berrak anda,

karanlıkta öğrendikleri her şey birden

çarpıcı bir mutlulukla onaylanıyor. Ve rahip geri adım atıp

“Görüyor musunuz? Gerçekten size anlattığım gibi.

O kadar güzel. Bunu korumak sizin göreviniz.” diyor.

Kendilerine abiler adını veriyorlar

ve diyorlar ki; küçük kardeşler olan bizler,

dünyada yıkımdan sorumlu olan kişileriz.

Sezginin bu seviyesi oldukça önemli oluyor.

Ne zaman yerli halkı ve manzaraları düşünsek,

ya Rousseau’yu ve

soylu vahşilerin eski oyunlarını hatırlıyoruz

ki bu basit ifadesiyle ırkçı bir fikir,

veya alternatif olarak, Thoreau’yu hatırlıyoruz

ve bu insanlar dünyaya bizden daha yakın diyoruz.

Yerli halk duygusal değil,

nostaljiden dolayı da güçsüzleşmemiş.

Her ikisi içinde fazla yer yok;

ne Asmat’ların sıtmalı bataklıklarında

ne de Tibet’in dondurucu rüzgarlarında ama onlar yinede,

zamanla ve törenlerinden dolayı, Dünya hakkında geleneksel bir sır oluşturmuşlar

ve bu sır, Dünya’ya bilinçli olarak yakın olma fikrine değil de,

daha çok ince bir sezgiye dayanıyor.

Dünya’nın sadece insan bilinci

sayesinde var olabileceğine dayanan bir varsayım.

Şimdi, bu ne anlama geliyor?

Bu, dağın Apu’nun ruhu olduğu

ve kaderini onun belirleyeceği

inancıyla büyütülen And Dağları’ndan küçük bir çocuğun,

Montana’da dağın, maden olarak kazılmaya hazır bir taş yığını olduğu

inancıyla büyütülen küçük bir çocuktan

tamamen farklı bir insan olacağı ve o kaynağa

veya o yere karşı farklı bir ilişkisi olacağı

anlamına geliyor.

Bir ruhun meskeni veya maden yığını olması konu dışı.

İlginç olan, şahıs ile doğal dünya

arasındaki ilişkiyi tanımlayan mecazdır.

Ben İngiliz Kolombiyası’nın ormanlarında

ormanların kesilmek için var oldukları inancıyla büyütüldüm.

Bu beni Kwagiulth’lu

arkadaşlarımdan daha farklı bir insan yaptı.

Onlar bu ormanların, Hukuk’un meskeni olduğuna

ve göğün eğri gagası olduğuna

ve dünyanın kuzeyinde yaşayan, Hamatsa törenleri boyunca

kullanmaları gereken ruhlar olan yamyam ruhların meskeni olduğuna inanırlar.

Bu kültürlerin farklı gerçekler yaratabilecekleri

fikrini düşünmeye başlarsanız eğer,

onların olağanüstü

buluşlarını anlamaya başlarsınız. Örneğin bu bitki.

Geçen nisan ayında Amazon’un kuzeybatısında çektiğim bir fotoğraf.

Çoğunuzun duymuş olduğu gibi bu bir ayahuskadır,

şamanların dağarcığının

en güçlü psikoaktif preparatı.

Ayahuskayı büyüleyici kılan

sadece preparatın farmakolojik gücü değil,

karmaşık ayrıntılarıdır. İki farklı kaynaktan yapılır.

Bir yandan, bu odunsu sarmaşık,

içinde beta karbolinler,

harmin, harmalin serisi bulunur ve hafif halüsinojeniktir.

Sadece ana sapına bakarsak eğer,

sanki daha çok şuurunuzun içine akan

bir çeşit ince duman gibidir,

ama Psychotria viridis diye adlandırılan bir kahve ailesinin

ağaç yapraklarıyla karıştırılır.

Bu bitkinin içinde bir takım çok güçlü triptaminler var,

beyin serotoninine, dimetiltriptamin-5’e,

metoksidimetiltriptamine çok benziyor.

Yanomami’leri o otu burunlarına

çekerken görmüşsünüzdür belki,

çeşit çeşit baharatlardan hazırladıkları o madde

içinde aynı zamanda metoksidimetiltriptamine de bulunduruyor.

O tozu burnuna çekmek

sanki etrafı barok resimleriyle çevrilmiş olan

bir tüfek namlusundan fırlatılıp, bir elektrik denizine düşmeye benziyor. (Gülüşmeler.)

Gerçeği çarpıtmıyor,

sadece gerçeği dağıtıyor.

Aslında, hocam Richard Evan Shultes ile eskiden tartışırdım,

kendisi, Meksiko’da 1930 yılında

yapmış olduğu sihirli mantar buluşuyla

psikedelik dönemi başlatmıştır.

Eskiden bu triptaminleri sanrıya sebep olarak sınıflandıramayacağınızı

iddia ederdim, çünkü etkisi altına girdikten sonra

evde halüsinasyon görecek kimse kalmıyor. (Gülüşmeler.)

Ama bu triptaminler ağızdan alınamıyor

çünkü bunlar insanın bağırsaklarında doğal olarak bulunan

monoamin oksidiz isminde bir enzim tarafından denatüre ediliyorlar.

Oral olarak sadece MAO’yu denatüre

eden bazı kimyasallar ile birlikte alınabilirler.

Şimdi, ilginç olan,

sarmaşığın içinde bulunan beta-karbolinler

triptaminin gücünü arttırmak için gerekli olan belirli

bir çeşidin MAO inhibitörleridir. Kendinize bir soru sorun.

Nasıl oluyor da 80:00 çeşit kısıtlı bitki barındıran bir bitki örtüsünde

hiç bir morfolojik benzerliği olmayan iki bitki bulunuyor

ve bunlar bu şekilde birleştirildikleri zaman

bir çeşit biyokimyasal tür oluşturuyorlar

ve bu bütün, her iki parçanın toplamından daha da önemli oluyor?

Hemen o kolaycı ifadeye başvururuz, anlamsızlığı ifade eden

deneme-yanılma yöntemi.

Ama Kızılderililere sorarsanız, onlar “bitkiler bizimle konuşuyor” der.

Peki bu ne anlama geliyor?

Bu sınıf, Cofangiller, 17 çeşit ayahuska barındırıyor.

Tüm bunları ormanın en uzak derinliklerinden ayırt edebiliyorlar.

Bunlar bizim gözümüze tek bir çeşitmiş gibi görünür.

Ve ardından türüne göre sınıflandırmasını nasıl yaptıklarını sorduğum zaman

“Bitkiler hakkında bir şeyler bildiğinizi sanıyordum.

Yani, hiçbir şey bilmiyor musunuz?” dediler. Ve ben “hayır” dedim.

Aslında, dolunaylı bir gecede bu 17 çeşidin her birini ele alırsınız

çıkardıkları melodilerin farklı olduğunu görürsünüz.

Hoş, bu şekilde Harvard Üniversitesinde doktora derecesi alamazsınız

ama bu, stamenleri saymaktan çok daha ilginç.

Şimdi,

(Alkış.)

sorun, aramızda yerli halkın

zor durumlarına acıyan bazılarımız bile,

onları garip ve rengarenk buluyor

ve gerçek dünya, yani bizim dünyamız, dönmeye devam ederken

onları tarihin sınırlarına gömüyor.

Gerçek şu ki bundan 300 yıl sonra 20. asır,

savaşları ile

veya teknolojik buluşları ile hatırlanmayacak,

daha çok içinde yaşamış olduğumuz bir çağ olarak

ve gezegendeki hem biyolojik hem kültürel çeşitliliğin

muazzam tükenişini ya aktif olarak destekleyen, ya da pasif olarak kabul eden

bir çağ olarak hatırlanacak. Günümüzdeki sorun değişim değil.

Zamanla bütün kültürler

sürekli hayatın yeni imkanlarını içeren bir dansa

katılmışlardır.

Ve sorun teknolojinin kendisi değildir.

Sioux Kızılderililer yay ve oklarını terk etmeleriyle

Sioux olmaktan vazgeçmemiştir,

Amerikalılar at ve at arabalarını terk etmeleriyle

Amerikalılıktan çıkmamıştır.

Etnosferin bütünlüğünü tehdit eden

değişim veya teknoloji değil. Bunu yapan güç.

Egemenliğin sert yüzüdür.

Ve dünyaya baktığınız zaman bunların yok olmaya

mahkum kültürler olmadıklarını görürsünüz.

Bu canlı, dinamik insanlar,

uyum kapasitesini aşan belirli güçler

tarafından hayattan çıkarılıyorlar.

Bu, Penan’ların anavatanlarındaki korkunç

ormansızlaştırma faaliyetleri olsun…

Penan’lar Güneydoğu Asya’dan, Sarawak’tan gelen bir göçebe toplum.

Bir kuşak öncesine kadar ormanlarda özgürce yaşayan bir toplum idi,

ve şimdi nehirlerin kıyılarında

köleliğe ve fuhşa düşürülmüşler.

Orada nehrin çamurla kirlenmişliğini görürsünüz

ve sanki bunun Borneo’nun yarısını

Çin’in güneyindeki denize götürdüğü hissine kapılırsınız,

ve orada Japonya’nın yük gemileri ufuğa açılmış

ormandan kesilen ağaçları ambarlarına yüklemeyi bekliyorlar.

Veya Yanomami’lerin durumunda,

altının bulunuşunun ardından

aniden çıkan bir hastalık söz konusudur.

Ya da şu anda birçok araştırma yaptığım

Tibet dağlarına gitsek,

politik egemenliğin sert yüzünü görürsünüz.

Bilirsiniz, soykırım, insanların fiziksel olarak yok edilmesi

dünyaca kınanıyor ama etnosit,

insanların hayat biçimlerinin yok edilmesi, sadece kınanmamakla kalmıyor

aynı zamanda gelişim stratejisinin bir parçası varsayılarak

birçok yerde, evrensel olarak kutlanılıyor.

Tibetlilerin acısını, ta ki en son seviyesini

görene kadar anlayamazsınız.

Bir zamanlar genç bir arkadaşla beraber, Batı Çin’deki Chengdu’dan

Tibet’in güneydoğusundaki Lhasa’ya kadar 6:00 mil karadan seyahat ettim

ve Lhasa’ya vardığım zaman

bizlere anlatılan istatistiklerin arkasında

yatanları anladım.

6:00 kutsal anıt paramparça toz duman edilmiş.

Kültür İhtilali esnasında kadroların

öldürdüğü 1,2 milyon insan.

Bu genç adamın babası Panchen Lama’ya ithaf edilmiş.

Yani Çin kuşatması başlatıldığı zaman

hemen öldürülmüş.

Amcası, insanları Nepal’a götüren papaz cenaplarının

başlattıkları diaspora ile kaçmış.

Annesi, zengin olmak

suçundan hapse atılmış.

O da iki yaşlarındayken hapse girmiş,

annesinin eteklerinin arkasına saklanmış,

çünkü annesi onsuz kalmaya dayanamamış.

O cesur hareketi yapan kız kardeşi ise

bir eğitim kampına gönderilmiş.

Günün birinde yanlışlıkla Mao’nun bileziğinin üstüne basmış

ve bu kuralı çiğnemesinden dolayı

yedi yıl ağır çalışma cezasına çarptırılmış.

Tibetlilerin acısına dayanmak imkansız olabilir

ama yine de insanların kurtarıcı ruhu dikkate alınması gereken bir şeydir.

Ve sonuç olarak, bir seçim yapılması gerekiyor.

Tek renkli bir dünyada mı yaşamak istiyoruz

yoksa çeşitlilik içeren çok renkli bir dünyaya mı sarılmak istiyoruz?

Büyük antropolog Margaret Mead ölmeden önce

en büyük korkusunun, bizler bu sıkıcı

düzensiz genel dünya bakışına kaydıkça

sadece insanın hayalgücünün çok daha

dar görüşlü bir düşünce şekline dönüşeceğini görmekle kalmayıp

günün birinde uykudan uyandığımızda

başka imkanların var olduğunu da unutmamız olduğunu söylemiş.

Ve türümüzün belki 600:00 yıldır var olduğunu

hatırlamak aşağılayıcı.

Tohuma taptığımız zamanda

bizlere tarımcılığı getiren,

şamanların şiirlerinin yerine

papazların nesrini geçiren,

hiyerarşide uzmanlığı arttıran Neolitik İhtilal

sadece 10:00 yıl önceydi.

Bildiğimiz modern endüstriyel dünya

daha sadece 300 yaşında.

Şimdi, bu sığ tarih

gelecek milenyumlarda önümüze çıkacak olan tüm zorluklara

cevabımız olduğu anlamına gelmiyor.

Dünyadaki bu sayısız kültürlere

insan olmanın anlamı nedir diye sorulduğu zaman

10:00 farklı sesle cevap vereceklerdir.

Ve biz hepimiz o şarkı içinde ne olduğumuzun ihtimallerini

yeniden bulacağız: Tamamen bilinçli bir tür,

bütün toplumların ve bütün bahçelerin gelişmek için bir yol bulmalarını

sağlayacak kadar bilinçli bir tür. Ve iyimserlik diz boyu.

Bu fotoğrafı Baffin Adası’nın kuzey uç noktasında

bir takım İnuit fertleriyle denizgergedanı avlamaya gittiğim zaman çekmiştim.

Bu adam, Olayuk, bana büyükbabası hakkında muhteşem bir hikaye anlatmıştı.

Kanada hükümeti İnuit halkına hep iyi davranmamış,

ve 1950’li yıllarda,

egemenliğimizi kabul ettirmek için onları zorla kolonize ettik.

Bu yaşlı adamın büyükbabası gitmeyi reddetmiş.

Hayatından endişe eden aile bütün silahlarını

ve bütün aletlerini almış.

Böylece, İnuitlerin soğuktan korkmadıklarını anlamalısınız;

soğuktan faydalanmışlar.

Kızaklarının ayakları ren geyiği

derisiyle sarılan balıktan yapılırmış.

Ve bu adamın büyükbabası kutup gecesinden

veya kar fırtınasından korkmuyormuş.

Dışarı çıkmış, fok kürkünden pantolonunu indirmiş

ve eline büyük tuvaletini yapmış. Dışkı donmaya başladığında,

bunu bir bıçak şekline sokmuş.

Bu bok bıçağının kenarına tükürmüş

ve nihayet donup katılaştıktan sonra, bununla bir köpeği kesmiş.

Köpeğin derisini soymuş ve bir zırh geliştirmiş,

köpeğin göğüs kafesini almış ve bir kızak geliştirmiş,

başka bir köpeği kızağa bağlamış

ve beline taktığı bok bıçağıyla buz kütleleri üzerinden kayarak kaybolmuş.

Hiç bir şeysiz çekip gitmekten bahsederiz bir de. (Gülüşmeler.)

Ve bu, her şekilde,

(Alkış.)

İnuit halkının ve dünyadaki

tüm yerli halkların direnç sembolüdür.

Kanada hükümeti 1999 yılının Nisan ayında

İnuitler’e, California ve Teksas’ın toplam

büyüklüğünden daha büyük bir arazi verdi.

Burası bizim yeni yurdumuz. Adı Nunavut.

Bağımsız bir bölge. Tüm madeni kaynaklar onların elinde.

Bir ülkenin devletinin halkının üzerinde nasıl egemenlik kurduğunun, halkı ile nasıl

yeniden kaynaşacağını araştırmasına ilişkin muhteşem bir örnek.

Ve sonuç olarak, sanıyorum ki çok açık,

en azından aramızda gezegenin bu uzak noktalarında

seyahat edenler için oraların hiç de

uzak olmadığını anlamak zor değil.

Oralar birilerinin anavatanı.

İnsanın hayalgücünün

ilk çağlara giden dallarını temsil ediyorlar. Ve hepimiz için

bu çocukların hayalleri, tıpkı kendi çocuklarınızın hayalleri gibi

umudun yalın coğrafyasının bir parçası haline geliyor.

Yani, neticede National Geographic’de yapmaya çalıştığımız şey şu,

siyasilerin asla bir şey yapacaklarına inanmıyoruz.

Polemiklerin,

(Alkış.)

polemiklerin ikna edici olmadığını düşünüyoruz,

ama hikayeler anlatmanın dünyayı değiştirebileceğini düşünüyoruz,

ve sanırım biz dünya üzerindeki en iyi hikaye anlatan

kuruluşuz. Her ay web sayfamız 35 milyon ziyaretçiye ulaşıyor.

Televizyon kanalımız 156 ülkede yayın yapıyor.

Dergilerimiz milyonlarca insan tarafından okunuyor.

Ve etnosfere bir takım yolculuklar yapıyoruz,

dinleyicilerimizi kültürel harikalar diyarlarına

götürüyoruz

ve bu gördükleri onları, ellerinde olmadan, büyülüyor

ve umuyoruz ki, bu sebepten dolayı,

her biri, antropolojinin

temel ilhamını giderek anlayacak:

Bu dünyanın bütün çeşitlikleriyle var olmayı hak ediyor

ve ortak refahımıza katkıda bulunabilen

bütün toplumların bilgeliğini barındıran

gerçekten çok kültürlü çoğulcu dünyada

yaşayabilmenin bir yolunu bulabiliriz.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış.)