Hoe vraag je om hulp -- en krijg je een 'ja'

Vragen om hulp is moeilijk. Maar in het dagelijks leven moeten we het de hele tijd doen. Dus hoe wordt het comfortabel voor jou om het te vragen? In deze bruikbare toespraak deelt sociaal psycholoog Heidi Grant vier simpele regels voor het vragen om en het krijgen van hulp, terwijl je het proces ook lonend maakt voor de helper.

Om hulp vragen is verschrikkelijk, toch?

Ik heb het nooit zien staan

op zo'n toptienlijst
van dingen waar mensen bang voor zijn,

zoals spreken in het openbaar ...

en dood,

maar het hoort er wel bij.

Ook al is het dwaas

dat we niet durven toe te geven
dat we hulp nodig hebben,

of het nou van een naaste
of een vriend is,

of van een collega,

of misschien wel van een vreemde,

het voelt altijd een beetje
oncomfortabel en vernederend

om om hulp te moeten vragen.

En dat is waarom de meesten van ons
het indien mogelijk proberen te vermijden

Mijn vader was een van die vele vaders

die liever door een moeras
vol met alligators zouden rijden

dan iemand om hulp te vragen
om terug naar de weg te komen.

Toen ik een kind was,

gingen we met de familie op vakantie.

We reden van ons huis in South Jersey
naar Colonial Williamsburg.

En ik herinner me dat we verdwaald waren.

Mijn moeder en ik
smeekten hem om te stoppen

en iemand naar de weg
terug naar de snelweg te vragen.

Hij weigerde resoluut

en hij verzekerde ons
dat we niet verdwaald waren.

Hij had gewoon altijd al willen weten
wat er was aan deze kant.

(Gelach)

Dus als we om hulp gaan vragen

en dat moeten we --

wij allemaal,

praktisch elke dag.

De enige manier waarop we
er comfortabel mee gaan worden,

is door er goed in te worden.

Om zo de kans te vergroten
dat wanneer je iemand om hulp vraagt,

deze ja zal zeggen.

En niet alleen dat,

ze gaan er voldoening uit halen
en het lonend vinden om jou te helpen.

Ze zullen gemotiveerd zijn
om je te blijven helpen in de toekomst.

Onderzoek van mij en mijn collega's
heeft veel verduidelijkt

over waarom mensen soms ja zeggen
op ons verzoek om hulp

en waarom ze soms nee zeggen.

Laat me nu beginnen door te zeggen:

als je hulp nodig hebt,

dan zul je daar om moeten vragen.

Hardop.

Oké?

Wij lijden allemaal aan iets
wat psychologen aanduiden als:

'de illusie van transparantie'.

Het verkeerde geloof

dat onze gedachtes, gevoelens en behoeften
heel duidelijk zijn voor andere mensen.

Dit is niet waar, maar we geloven het.

Dus meestal wachten we gewoon
totdat iemand onze behoeften opmerkt

en dan spontaan aanbiedt om ons te helpen.

Dit is een heel erg slechte aanname.

Het is niet alleen erg moeilijk
om te zien wat jouw behoeften zijn,

maar zelfs voor dierbaren
is het vaak moeilijk om te begrijpen

hoe ze jou kunnen steunen.

Mijn partner heeft de gewoonte
moeten ontwikkelen

om me meerdere keren per dag
'ben je oké, heb je iets nodig?' te vragen

omdat ik zo slecht ben in laten merken
wanneer ik hulp nodig heb.

Hij is geduldiger dan ik verdien

en veel pro-actiever in hulp bieden

dan iemand van ons
van anderen mag verwachten.

Dus wanneer je hulp nodig hebt,
zul je erom moeten vragen.

En trouwens, zelfs wanneer iemand ziet
dat je hulp nodig hebt,

hoe weet diegene dan
dat je dat ook wilt?

Heb je ooit geprobeerd ongevraagde hulp
te bieden aan iemand

die blijkbaar jouw hulp
sowieso niet wilde?

Ze worden erg snel vervelend, toch ?

Laatst, waar gebeurd verhaal,

was mijn tienerdochter
zich aan het aankleden voor school

en ik besloot haar
wat ongevraagde hulp te bieden.

Ik vind dat ze er in felle kleuren
fantastisch uitziet.

Zij is geneigd de voorkeur te geven
aan donkerdere, meer neutrale kleuren.

En dus zei ik, erg behulpzaam,

dat ik dacht dat ze misschien
terug naar boven kon gaan

en kon proberen om iets
wat minder somber te vinden.

Als blikken konden doden,
zou ik hier nu niet staan.

We kunnen het anderen niet kwalijk nemen

dat ze ons niet spontaan hulp aanbieden,

wanneer we niet weten dat dat gewild is.

Onderzoek toont aan

dat negentig procent van de hulp
die collega's elkaar op het werk geven,

een reactie is
op een expliciete hulpvraag.

Je zult het moeten uitspreken.

'Ik heb je hulp nodig.'

Je kunt er niet omheen.

Om er goed in te zijn,

zodat mensen je ook helpen
wanneer je daar om vraagt,

zijn er nog een paar dingen
die nuttig zijn om te onthouden.

Ten eerste: wanneer je om hulp vraagt,

wees erg specifiek
over de hulp die je wilt en waarom.

Vage, indirecte verzoeken om hulp
zijn niet erg nuttig voor de helper, toch?

We weten niet wat je van ons wilt

en evengoed weten we niet

of we zullen slagen
in het bieden van hulp aan jou.

Niemand wil slechte hulp geven.

Net als ik krijg je van die verzoeken
van heel aardige vreemden op LinkedIn

die dingen willen doen zoals
'samenkomen voor koffie en binden'

of 'van gedachten wisselen'.

Ik negeer deze verzoeken altijd.

Het is niet dat ik niet aardig ben.

Het is gewoon dat wanneer ik niet weet
wat je van me wilt,

wat voor hulp je hoopt dat ik kan bieden,

ik niet geïnteresseerd ben.

Niemand is dat.

Ik zou veel meer geïnteresseerd zijn,

als ze gewoon hadden gezegd
wat ze van mij hoopten te krijgen,

want ik weet vrijwel zeker
dat ze iets specifieks wilden.

Dus ga je gang en zeg:

'Ik hoop mogelijkheden te bespreken
om in jouw bedrijf te werken'

of 'Ik wil graag een gezamenlijk
onderzoeksproject voorstellen

in een gebied waar jouw interesse ligt',

of 'Ik wil je advies over toegelaten
worden tot de school voor geneeskunde'.

Ik kan je niet helpen met die laatste,

want ik ben niet dat soort dokter,

maar ik kan je wel doorverwijzen
naar iemand die jou wel kan helpen.

Oké, tweede tip.

Dit is erg belangrijk:

vermijd disclaimers, verontschuldigingen
en omkopingen alsjeblieft.

Heel erg belangrijk.

Klinkt een van deze bekend?

'Het spijt me dat ik je dit moet vragen.'

'Ik haat het echt
om je hiermee lastig te vallen.'

'Als ik een manier zou hebben
om dit zonder jou te doen,

zou ik het doen.'

Soms zijn mensen gedreven om te bewijzen
dat ze niet zwak en hebberig zijn

wanneer ze je om hulp vragen,

dat ze geen idee hebben
hoe oncomfortabel ze je je laten voelen.

Hoe moet ik het bevredigend vinden
om jou te helpen

als je het echt haatte
om mij om hulp te hebben moeten vragen.

Terwijl het acceptabel is

om vreemden te betalen
om dingen voor jou te doen,

moet je erg oppassen

wanneer het gaat over het stimuleren
van vrienden en collega's.

Wanneer je een relatie hebt met iemand,

is elkaar helpen feitelijk
een natuurlijk deel van die relatie.

Zo laten we zien dat we om elkaar geven.

Als je stimulansen of betalingen
daarbij introduceert,

kan het beginnen te voelen
alsof het geen relatie is,

maar een transactie.

En dat wordt ervaren als afstandelijk,

waardoor het minder waarschijnlijk is
dat mensen jou helpen.

Dus een spontaan cadeau
nadat iemand jou geholpen heeft,

om waardering en dankbaarheid te tonen:

helemaal in orde.

Een aanbod om je beste vriend te betalen

om je te helpen verhuizen
naar je nieuwe appartement, is dat niet.

Oké, derde regel,

en ik meen deze echt:

vraag alsjeblieft niet om hulp
via sms of e-mail.

Echt waar, niet doen.

E-mail en sms zijn niet persoonlijk.

Ik besef dat het soms niet anders kan,

maar meestal vragen we graag
via e-mail en sms om hulp

omdat het minder ongemakkelijk voelt.

Weet je wat via e-mail en sms
ook minder ongemakkelijk voelt?

Nee tegen je zeggen.

Er is onderzoek om dit te ondersteunen.

Een persoonlijk verzoek om hulp

wordt dertig keer waarschijnlijker
met ja beantwoord

dan een verzoek gedaan per e-mail.

Dus wanneer iets heel belangrijk is

en je hebt iemands hulp echt nodig,

maak oogcontact om het verzoek te doen,

of gebruik je telefoon
als een telefoon ...

(Gelach)

om de hulp te vragen die je nodig hebt.

Oké.

De laatste.

En deze is heel belangrijk

en waarschijnlijk het meest vergeten
wanneer het gaat om vragen om hulp:

wanneer je iemand om hulp vraagt

en diegene zegt ja,

informeer hem naderhand.

Er is een algemene misvatting
dat wat lonend is aan helpen,

de handeling van hulp bieden zelf is.

Dit is niet waar.

Wat lonend is aan hulp bieden,
is weten dat het heeft geholpen.

Dat het impact heeft gehad.

Dat jij effectief was.

Als ik geen idee heb
hoe mijn hulp jou heeft beïnvloed,

hoe hoor ik me er dan over te voelen?

Ik was jarenlang universitair docent,

ik heb vele aanbevelingsbrieven geschreven
zodat mensen banen kunnen krijgen

of verder studeren kunnen.

En bij waarschijnlijk 95 procent van hen
heb ik geen idee wat er gebeurd is.

Hoe voel ik me over de tijd en moeite
die ik heb genomen om dat te doen,

wanneer ik geen idee heb
of ik je ook echt geholpen heb,

of het jou geholpen heeft
om te krijgen wat je wilde?

Dit idee van jezelf effectief voelen
verklaart voor een deel

waarom sommige donatieoproepen
zo overtuigend zijn.

Omdat ze je toestaan om je het effect
dat jouw hulp zal hebben in te beelden.

Bijvoorbeeld DonorsChoose.

Online kun je de individuele docent kiezen
wiens leslokaal je kunt helpen

door de specifieke producten te kopen
die ze hebben aangevraagd,

zoals microscopen of laptops
of flexibele zitplaatsen.

Een oproep zoals deze
maakt het simpel voor mij

om me in te beelden
wat voor goeds mijn geld doet,

dat ik me meteen effectief voel,
zodra ik me toewijd aan helpen.

Weet je wat ze nog meer doen?

Ze komen bij je terug.

Donateurs krijgen brieven
van de kinderen in het klaslokaal.

Ze krijgen foto's.

Ze krijgen te weten
dat ze een verschil hebben gemaakt.

Dit moeten we allemaal doen
in ons dagelijks leven.

Zeker als we dat mensen
ons op lange termijn blijven helpen.

Neem de tijd om je collega's te vertellen
dat de hulp die ze je gaven,

je heeft geholpen met die grote verkoop,

of je heeft geholpen met het krijgen
van dat interview dat je graag wilde.

Neem de tijd om je partner te vertellen
dat de steun die je kreeg

het mogelijk maakte voor jou
om door een moeilijke tijd te komen.

Neem de tijd om je kattenoppas te zeggen

dat je blij bent

dat de katten om een of andere reden
eens niks hebben gebroken

terwijl je weg was.

Dat ze het dus goed moet hebben gedaan.

Het belangrijkste is,

en geloof me, ik weet het,

dat het niet makkelijk is
om om hulp te vragen.

We zijn allemaal een beetje bang
om het te doen.

We voelen ons dan kwetsbaar.

Maar de realiteit van het moderne werk
en het moderne leven

is dat niemand het alleen doet.

Niemand slaagt in een vacuüm.

Meer dan ooit

zijn we afhankelijk van anderen,

van hun steun en samenwerking,

om succesvol te worden.

Dus wanneer je hulp nodig hebt,
vraag daar dan hardop om.

En wanneer je dat doet,
doe het dan zo,

zodat het je kansen vergroot
om een ja te krijgen

en de ander zich geweldig voelt
omdat hij jou geholpen heeft,

omdat jullie het beide verdienen.

Dank je wel.

(Applaus)