Om hulp vragen is verschrikkelijk, toch? Ik heb het nooit zien staan op zo'n toptienlijst van dingen waar mensen bang voor zijn, zoals spreken in het openbaar ... en dood, maar het hoort er wel bij. Ook al is het dwaas dat we niet durven toe te geven dat we hulp nodig hebben, of het nou van een naaste of een vriend is, of van een collega, of misschien wel van een vreemde, het voelt altijd een beetje oncomfortabel en vernederend om om hulp te moeten vragen. En dat is waarom de meesten van ons het indien mogelijk proberen te vermijden Mijn vader was een van die vele vaders die liever door een moeras vol met alligators zouden rijden dan iemand om hulp te vragen om terug naar de weg te komen. Toen ik een kind was, gingen we met de familie op vakantie. We reden van ons huis in South Jersey naar Colonial Williamsburg. En ik herinner me dat we verdwaald waren. Mijn moeder en ik smeekten hem om te stoppen en iemand naar de weg terug naar de snelweg te vragen. Hij weigerde resoluut en hij verzekerde ons dat we niet verdwaald waren. Hij had gewoon altijd al willen weten wat er was aan deze kant. (Gelach) Dus als we om hulp gaan vragen en dat moeten we -- wij allemaal, praktisch elke dag. De enige manier waarop we er comfortabel mee gaan worden, is door er goed in te worden. Om zo de kans te vergroten dat wanneer je iemand om hulp vraagt, deze ja zal zeggen. En niet alleen dat, ze gaan er voldoening uit halen en het lonend vinden om jou te helpen. Ze zullen gemotiveerd zijn om je te blijven helpen in de toekomst. Onderzoek van mij en mijn collega's heeft veel verduidelijkt over waarom mensen soms ja zeggen op ons verzoek om hulp en waarom ze soms nee zeggen. Laat me nu beginnen door te zeggen: als je hulp nodig hebt, dan zul je daar om moeten vragen. Hardop. Oké? Wij lijden allemaal aan iets wat psychologen aanduiden als: 'de illusie van transparantie'. Het verkeerde geloof dat onze gedachtes, gevoelens en behoeften heel duidelijk zijn voor andere mensen. Dit is niet waar, maar we geloven het. Dus meestal wachten we gewoon totdat iemand onze behoeften opmerkt en dan spontaan aanbiedt om ons te helpen. Dit is een heel erg slechte aanname. Het is niet alleen erg moeilijk om te zien wat jouw behoeften zijn, maar zelfs voor dierbaren is het vaak moeilijk om te begrijpen hoe ze jou kunnen steunen. Mijn partner heeft de gewoonte moeten ontwikkelen om me meerdere keren per dag 'ben je oké, heb je iets nodig?' te vragen omdat ik zo slecht ben in laten merken wanneer ik hulp nodig heb. Hij is geduldiger dan ik verdien en veel pro-actiever in hulp bieden dan iemand van ons van anderen mag verwachten. Dus wanneer je hulp nodig hebt, zul je erom moeten vragen. En trouwens, zelfs wanneer iemand ziet dat je hulp nodig hebt, hoe weet diegene dan dat je dat ook wilt? Heb je ooit geprobeerd ongevraagde hulp te bieden aan iemand die blijkbaar jouw hulp sowieso niet wilde? Ze worden erg snel vervelend, toch ? Laatst, waar gebeurd verhaal, was mijn tienerdochter zich aan het aankleden voor school en ik besloot haar wat ongevraagde hulp te bieden. Ik vind dat ze er in felle kleuren fantastisch uitziet. Zij is geneigd de voorkeur te geven aan donkerdere, meer neutrale kleuren. En dus zei ik, erg behulpzaam, dat ik dacht dat ze misschien terug naar boven kon gaan en kon proberen om iets wat minder somber te vinden. Als blikken konden doden, zou ik hier nu niet staan. We kunnen het anderen niet kwalijk nemen dat ze ons niet spontaan hulp aanbieden, wanneer we niet weten dat dat gewild is. Onderzoek toont aan dat negentig procent van de hulp die collega's elkaar op het werk geven, een reactie is op een expliciete hulpvraag. Je zult het moeten uitspreken. 'Ik heb je hulp nodig.' Je kunt er niet omheen. Om er goed in te zijn, zodat mensen je ook helpen wanneer je daar om vraagt, zijn er nog een paar dingen die nuttig zijn om te onthouden. Ten eerste: wanneer je om hulp vraagt, wees erg specifiek over de hulp die je wilt en waarom. Vage, indirecte verzoeken om hulp zijn niet erg nuttig voor de helper, toch? We weten niet wat je van ons wilt en evengoed weten we niet of we zullen slagen in het bieden van hulp aan jou. Niemand wil slechte hulp geven. Net als ik krijg je van die verzoeken van heel aardige vreemden op LinkedIn die dingen willen doen zoals 'samenkomen voor koffie en binden' of 'van gedachten wisselen'. Ik negeer deze verzoeken altijd. Het is niet dat ik niet aardig ben. Het is gewoon dat wanneer ik niet weet wat je van me wilt, wat voor hulp je hoopt dat ik kan bieden, ik niet geïnteresseerd ben. Niemand is dat. Ik zou veel meer geïnteresseerd zijn, als ze gewoon hadden gezegd wat ze van mij hoopten te krijgen, want ik weet vrijwel zeker dat ze iets specifieks wilden. Dus ga je gang en zeg: 'Ik hoop mogelijkheden te bespreken om in jouw bedrijf te werken' of 'Ik wil graag een gezamenlijk onderzoeksproject voorstellen in een gebied waar jouw interesse ligt', of 'Ik wil je advies over toegelaten worden tot de school voor geneeskunde'. Ik kan je niet helpen met die laatste, want ik ben niet dat soort dokter, maar ik kan je wel doorverwijzen naar iemand die jou wel kan helpen. Oké, tweede tip. Dit is erg belangrijk: vermijd disclaimers, verontschuldigingen en omkopingen alsjeblieft. Heel erg belangrijk. Klinkt een van deze bekend? 'Het spijt me dat ik je dit moet vragen.' 'Ik haat het echt om je hiermee lastig te vallen.' 'Als ik een manier zou hebben om dit zonder jou te doen, zou ik het doen.' Soms zijn mensen gedreven om te bewijzen dat ze niet zwak en hebberig zijn wanneer ze je om hulp vragen, dat ze geen idee hebben hoe oncomfortabel ze je je laten voelen. Hoe moet ik het bevredigend vinden om jou te helpen als je het echt haatte om mij om hulp te hebben moeten vragen. Terwijl het acceptabel is om vreemden te betalen om dingen voor jou te doen, moet je erg oppassen wanneer het gaat over het stimuleren van vrienden en collega's. Wanneer je een relatie hebt met iemand, is elkaar helpen feitelijk een natuurlijk deel van die relatie. Zo laten we zien dat we om elkaar geven. Als je stimulansen of betalingen daarbij introduceert, kan het beginnen te voelen alsof het geen relatie is, maar een transactie. En dat wordt ervaren als afstandelijk, waardoor het minder waarschijnlijk is dat mensen jou helpen. Dus een spontaan cadeau nadat iemand jou geholpen heeft, om waardering en dankbaarheid te tonen: helemaal in orde. Een aanbod om je beste vriend te betalen om je te helpen verhuizen naar je nieuwe appartement, is dat niet. Oké, derde regel, en ik meen deze echt: vraag alsjeblieft niet om hulp via sms of e-mail. Echt waar, niet doen. E-mail en sms zijn niet persoonlijk. Ik besef dat het soms niet anders kan, maar meestal vragen we graag via e-mail en sms om hulp omdat het minder ongemakkelijk voelt. Weet je wat via e-mail en sms ook minder ongemakkelijk voelt? Nee tegen je zeggen. Er is onderzoek om dit te ondersteunen. Een persoonlijk verzoek om hulp wordt dertig keer waarschijnlijker met ja beantwoord dan een verzoek gedaan per e-mail. Dus wanneer iets heel belangrijk is en je hebt iemands hulp echt nodig, maak oogcontact om het verzoek te doen, of gebruik je telefoon als een telefoon ... (Gelach) om de hulp te vragen die je nodig hebt. Oké. De laatste. En deze is heel belangrijk en waarschijnlijk het meest vergeten wanneer het gaat om vragen om hulp: wanneer je iemand om hulp vraagt en diegene zegt ja, informeer hem naderhand. Er is een algemene misvatting dat wat lonend is aan helpen, de handeling van hulp bieden zelf is. Dit is niet waar. Wat lonend is aan hulp bieden, is weten dat het heeft geholpen. Dat het impact heeft gehad. Dat jij effectief was. Als ik geen idee heb hoe mijn hulp jou heeft beïnvloed, hoe hoor ik me er dan over te voelen? Ik was jarenlang universitair docent, ik heb vele aanbevelingsbrieven geschreven zodat mensen banen kunnen krijgen of verder studeren kunnen. En bij waarschijnlijk 95 procent van hen heb ik geen idee wat er gebeurd is. Hoe voel ik me over de tijd en moeite die ik heb genomen om dat te doen, wanneer ik geen idee heb of ik je ook echt geholpen heb, of het jou geholpen heeft om te krijgen wat je wilde? Dit idee van jezelf effectief voelen verklaart voor een deel waarom sommige donatieoproepen zo overtuigend zijn. Omdat ze je toestaan om je het effect dat jouw hulp zal hebben in te beelden. Bijvoorbeeld DonorsChoose. Online kun je de individuele docent kiezen wiens leslokaal je kunt helpen door de specifieke producten te kopen die ze hebben aangevraagd, zoals microscopen of laptops of flexibele zitplaatsen. Een oproep zoals deze maakt het simpel voor mij om me in te beelden wat voor goeds mijn geld doet, dat ik me meteen effectief voel, zodra ik me toewijd aan helpen. Weet je wat ze nog meer doen? Ze komen bij je terug. Donateurs krijgen brieven van de kinderen in het klaslokaal. Ze krijgen foto's. Ze krijgen te weten dat ze een verschil hebben gemaakt. Dit moeten we allemaal doen in ons dagelijks leven. Zeker als we dat mensen ons op lange termijn blijven helpen. Neem de tijd om je collega's te vertellen dat de hulp die ze je gaven, je heeft geholpen met die grote verkoop, of je heeft geholpen met het krijgen van dat interview dat je graag wilde. Neem de tijd om je partner te vertellen dat de steun die je kreeg het mogelijk maakte voor jou om door een moeilijke tijd te komen. Neem de tijd om je kattenoppas te zeggen dat je blij bent dat de katten om een of andere reden eens niks hebben gebroken terwijl je weg was. Dat ze het dus goed moet hebben gedaan. Het belangrijkste is, en geloof me, ik weet het, dat het niet makkelijk is om om hulp te vragen. We zijn allemaal een beetje bang om het te doen. We voelen ons dan kwetsbaar. Maar de realiteit van het moderne werk en het moderne leven is dat niemand het alleen doet. Niemand slaagt in een vacuüm. Meer dan ooit zijn we afhankelijk van anderen, van hun steun en samenwerking, om succesvol te worden. Dus wanneer je hulp nodig hebt, vraag daar dan hardop om. En wanneer je dat doet, doe het dan zo, zodat het je kansen vergroot om een ja te krijgen en de ander zich geweldig voelt omdat hij jou geholpen heeft, omdat jullie het beide verdienen. Dank je wel. (Applaus)