چطور طناب بازی ریتم خود را پیدا کرد

«Down down, baby, down down the roller coaster...» هیپ هاپ خیلی به ملکه‌های دابل داچ بدهکار است. قوم‌موسیقی‌شناس کیرا گانت ما را به تاریخ جذاب طناب بازی می‌برد.

اگر درست انجامش بدهید، باید این طور باشد:

تیک-تت، تیک-تت، تیک-تت،
تیک-تت، تیک-تت، تیک-تت.

اگر اشتباه انجامش بدهید، این طوری میشود:

تیک-تَت، تیک-تَت، تیک-تَت.

[چیز کوچک. ایده بزرگ.]

[کیرا گانت در طناب بازی]

طناب بازی خیلی چیز سادهای است.

ممکن است از جنس طناب،
بند رخت یا ریسمان باشد.

یک چرخشی توش هست. (خنده)

مطمئن نیستم چطور توصیفش کنم.

چیزی که مهم است این است که وزن مشخصی دارد،

و آن صدای شلاقی را دارد.

مشخص نیست که طناب بازی از کجا آمده است.

شواهدی هست که از مصر باستان
شروع شده، به فینیسیا رفته،

و بعد انگار سفر کرده و با مهاجران هلندی
به آمریکای شمالی رسیده.

طناب وقتی چیز بزرگی شد
که لباسهای زنانه تنگتر شدند

و پنتالون پا به عرصه وجود گذاشت.

و دخترها توانستند از روی طناب بپرند

چون دیگر دامنشان به طناب نمیگرفت.

خانم معلمها از آن برای آموزش طناب زدن
به بچههای زیردستشان استفاده میکردند.

حتی پیش از آن بچههای بردههای آفریقایی هم
در جنوب پیش از جنگ داخلی

طناب میزدند.

در دهه ۱۹۵۰، در هارلم،
برانکس، بروکلین، کویینز،

در پیادهروها دختران زیادی را
میدیدید که طناب بازی میکردند.

گاهی میتوانستند دو طناب بگیرند
و مثل یک طناب با هم بتابانند،

اما میشد آنها را جدا کرد
و مثل تخممرغ همزن روی هم تاباند.

پریدن از روی طناب
یک زمانبندی ثابت داشت --

تیک، تیک، تیک، تیک --

که روی هر کدام میشد ریتم
و ضرب و شعر اضافه کرد.

آن طنابها فضایی ایجاد کردند

که ما میتوانستیم در چیزی شریک شویم

که خیلی بزرگتر از محله بود.

طنابهای بازی دابل داچ
نمادی قدرتمند از فرهنگ و هویت

زنان سیاه پوست باقی ماندند.

از دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰،

دختران اجازه نداشتند
بازیهای ورزشی بکنند.

پسرها بیسبال، بسکتبال
و فوتبال بازی میکردند،

اما دخترها اجازه نداشتند.

از آن زمان خیلی چیزها عوض شده،
اما در آن دوره،

دخترها حاکمان زمینهای بازی بودند.

پسرها را هم به هیچ وجه راه نمیدادند.

آنجا فضای آنها بود،
جایی تحت سیطره دخترها بود.

آنجا میتوانستند بدرخشند.

اما من همچنین فکر میکنم
که برای پسرها هم بود،

چون پسرها هم آنها را از دور میشنیدند،

و من فکر میکنم، به همین دلیل است
که خیلی از هنرمندان هیپ-هاپ

از چیزهایی که در ترانههای بازی دخترها
میشنیدند نمونه برداری کردهاند.

(سرود خواندن) ... cold, thick shake,
act like you know how to flip,

Filet-O-Fish, Quarter Pounder,
french fries, ice cold, thick shake,

.act like you know how to jump.

دلیل اینکه «دستور زبان کشور» اثر نلی
برنده جایزه تک آهنگ گرمی شد

این بود که مردم از قبل آن را بلد بودند

«We're going down down baby
your street in a Range Rover ...»

که ابتدای این است «Down down, baby,
down down the roller coaster,

sweet, sweet baby, I'll never let you go.»

همه کسانی که در یک محله شهری
سیاه پوست بزرگ شده بودند

آن آهنگ را بلد بودند.

و خوب، گل دروازه خالی بود.

طناب بازی دابل داچ
به باقی ماندن این آهنگها

و ترانههای آنها و حرکاتی
که با آنها میآمدند کمک کرد،

که خیلی برای چیزی که من
«محرکه بیانی» مینامم طبیعی است --

کلام دهان و کلام بدن.

این چیزی است که بین نسلها
دست به دست میشود.

از جهاتی، طناب آن چیزی است
که به حمل آن کمک میکند.

به یک چیز احتیاج دارید
تا با آن خاطره را حمل کنید.

پس، یک طناب بازی میتواند
برای هر کاری مورد استفاده قرار بگیرد.

فرهنگها را با هم برخورد دهد.

و من فکر میکنم باقی ماند
چون مردم به حرکت نیاز دارند.

و من فکر میکنم سادهترین چیزها میتوانند
گاهی خلاقانهترین استفاده را داشته باشند.