ABD'de devlet okullarında "olanak farkı" ve onu nasıl kapatabiliriz

Tüm öğrencilerin, özellikle de avantajsız geçmişlere sahip öğrencilerin potansiyellerinden nasıl faydalanabiliriz? Sosyolog Anindya Kundu, bizi, ABD'de öğrencilerin gelişmesini engelleyen kişisel, sosyal ve kurumsal zorluklara daha dikkatle bakmaya davet ediyor -- ve bu "olanak farkı"nı kapatmanın, devlet okullarına, oldukları şey, yani toplumsal geleceğimiz için en büyük yatırım olduğu için değer vermek olduğunu söylüyor.

Üniversiteden sonraki ilk işim ülkedeki
en büyük çocuk cezaevlerinden birinde

akademik araştırmacı olmaktı.

Her gün Chicago'nun Batı Yakası'ndaki
bu binaya giderdim,

güvenlik kontrolünden geçerdim

ve kahverengi tuğla koridorlardan geçip

içeri alım sürecini izlemek için
bodruma inerdim.

Alınan çocuklar 10-16 yaşları arasındaydı,

genelde siyahi ve Latin asıllılardı,

büyük ihtimalle Chicago'nun aynı yoksul
Güney ve Batı Yakası'ndan geliyorlardı.

Beş ile onuncu sınıfta olmaları gerekirken

burada haftalardır çeşitli suçlar yüzünden
mahkemelerini bekliyorlardı.

Bazıları daha on beş yaşına girmeden önce
on dört kere buraya gelmişlerdi.

Orada camın diğer tarafında otururken

idealist bir üniversite mezunu olarak
kendi kendime düşünüyordum:

Neden okullar bunu engellemek için
daha fazla çabalamıyor?

Bunun üzerinden yaklaşık on yıl geçti

ve bazı öğrenciler üniversiteye giderken

bazılarının cezaevlerine gitmeleri
hakkında hâlâ düşünüyorum

ama artık bu sorunu çözmede
okulların yeterliklerini sorgulamıyorum.

Fark ettim ki bu sorunun
büyük bir kısmı sistemle ilgili

ve çoğunlukla okul sistemimiz
sosyal bölünmeyi sürdürüyor,

iyileştirmesi gerekirken
daha da kötüleştiriyor.

Bu, sağlık hizmetimizin
hastalığı önlemek yerine

bir şekilde hasta olmamızı sağlayarak

kazanç elde ettiğini söylemek kadar
çılgınca ve tartışmalı,

eyvah.

(Gülüşmeler)

Tüm kalbimle inanıyorum ki

olanaksızlıklara rağmen bu çocuklar
harika şeyler başarabilirler.

Üstelik araştırmam da bunu doğruluyor.

Daha fazla çocuğun bir şeyler başarmasına

tüm toplumu kapsayarak
yardım etmekte ciddiysek

öğrenci kazanımındaki farkın
olanakla ilgili olduğu kadar

başarıyla ilgili olmadığını
anlamamız gerekir.

Bir 2019 EdBuild raporu gösterdi ki

hemen hemen aynı sayıda öğrenciye
hizmet verdikleri hâlde

çoğunluğu beyaz olan bölgeler,
beyazların olmadığı bölgelere kıyasla

yaklaşık 23 milyar dolar
daha fazla yıllık fon alıyor.

Finansal kaynağı düşük olan okullar
kalitesiz araç gereçle eğitim veriyor,

eski teknoloji kullanıyorlar

ve öğretmenlere çok daha az
ücret veriyorlar.

Aynı zamanda burada, New York'ta,

böyle okulların hizmet verdiği
ilkokul öğrencilerinin onda biri

bu gece büyük ihtimalle
evsizler barınağında uyuyacak.

Öğrenci, ebeveyn ve öğretmen
birçok sorunla uğraşıyor.

Bazen bazıları suçu onlarda buluyor.

Atlanta'da, sınavlarda öğrencilerin
kopya çekmesine yardım edecek kadar

çaresiz kalan öğretmenler gördük
çünkü bu, aldıkları fonu etkileyecekti.

2015'te bu öğretmenlerden sekizi
bu yüzden hapse girdi

ve yirmi yıla varan cezalar aldılar

ki bu ceza, birçok eyalette ikinci derece
cinayete verilen cezadan daha fazla.

Tulsa gibi yerlerde durum çok zor

öğretmenlerin aldıkları ücret
o kadar düşük ki

karınlarını doyurabilmek için
aşevlerine gitmek zorunda kalıyorlar.

Yine aynı sistem, çocuğunun
daha iyi bir okula gidebilmesi için

bir akrabasının adresini kullanan
ebeveyne suçlu muamelesi yapıyor.

Ama rüşvet vererek en seçkin
ve en güzel üniversitelere girenlere

yetkililer kim bilir
ne kadar uzun süredir göz yumuyorlar.

Bunlar hakkında konuşmak oldukça güç,

bunları dinlemek de zor olmalı.

Havayı yumuşatmak için ekonomiden
daha iyi bir konu olamaz, değil mi?

Öğrencilerimizin potansiyellerinden

faydalanamamamızın
bedelleriyle ilgili konuşayım.

Bir McKinsey araştırması gösteriyor ki
farklı etnik gruplardan

veya farklı gelir düzeylerinden
öğrenciler arasındaki

uzun süredir var olan başarı farkını
1998'de kapatabilseydik

2008'e geldiğimizde GSYİH --
kullanılmamış ekonomik kazancımız --

500 milyar dolar artabilirdi.

2008'de ABD'deki ve dünyadaki
öğrenciler arasındaki o aynı farklar

ekonomimizi 2,3 trilyon dolar ekonomik
kazançtan mahrum bırakmış olabilir.

Ama ekonomiden, sayı ve verilerden öte

bunu önemli kılan, sistemimizi
düzeltmemiz için daha basit bir neden var.

Gerçek demokraside,

hani sahip olmakla övündüğümüz --
bunu bazen haklı olarak yapıyoruz --

bir çocuğun geleceği, doğum şartlarına
bağlı olarak önceden belirlenmemeli.

Devletin eğitim sistemi, geniş bir taban
ve dar bir tavan oluşturmamalı.

Bazılarımız, bu konuların kendilerine
uzak olduğunu düşünebilir

ama görüşümüzü genişletirsek
aslında yakınlar.

Çünkü mutfağımızdaki damlatan musluk,
koridordaki akan kalorifer,

hep bir sonraki hafta halledeceğimizi
söylediğimiz evin böyle bölümleri

mülkümüzün değerini düşürüyor.

Özelleştirme veya sözleşmeli okullar gibi
çözümler üretmek yerine

neden devlet okullarına
daha dikkatle bakmıyoruz,

onunla daha çok gurur duymuyoruz

ve hatta bazı sosyal sorunlarımızın
çözümünde onu kullanmıyoruz?

Neden devlet okullarının verdiği umudu
iyileştirmeyi denemiyoruz

ve bunun, en büyük toplumsal
sorumluluğumuz olduğunu hatırlamıyoruz?

Şanslıyız ki bazı topluluklar
tam da bunu yapıyor.

2019'un baharında Denver ve LA'deki
muazzam öğretmen grevleri,

daha az mevcutlu sınıflar,
danışmanların okullarda işe alınması

ve öğretmen ücretleri gibi konulardaki
topluluk desteği sayesinde başarılı oldu.

Öğrenciler için yenilik, sadece sağduyuyu
uygulayacak kadar cesur olmaktır bazen.

Birkaç yıl önce Baltimore'da

ücretsiz kahvaltı ve öğle yemeği
programı başlatıldı.

Bu, bazı öğrenciler için yoksulluk
ve açlık utancını ortadan kaldırdı

ama aynı zamanda birçok başka öğrencinin
okula devamlılığını da artırdı.

Ayrıca Memphis'te üniversite, bölgedeki
tutkulu lise öğrencilerini topluyor

ve üniversite harç sıkıntıları olmadan
şehir içine gidip eğitim almaları için

onlara burs veriyor.

The Bronx'un kuzeyinde lise,
meslek yüksekokulu ve yerel şirketlerin

kurmaya başladıkları iş birliğini
yakın zamanda araştırdım.

Bu şirketler, varlıklı olmayan
öğrenciler için

finans, sağlık ve teknolojide
staj imkânları sağlıyor,

onların önemli beceriler geliştirmelerine

ve içinden geldikleri topluma
katkı sağlamalarına yardım ediyor.

İdealist ve belki de deneyimsiz
bir üniversite mezunu olarak

cezaevi bodrumunda çalıştığım zamanlarda
eğitimle ilgili sorduğum soruları

artık pek de sormuyorum.

Soru, "Okullar daha fazla öğrenciyi
kurtarabilir mi?" değil.

Çünkü sanırım buna cevabımız var

ve cevabımız "Evet, kurtarabilirler,
eğer önce biz okullarımızı kurtarırsak."

Başka insanların çocuklarının eğitimini
önemsemekle işe başlayabiliriz.

Bunu, henüz çocuğu olmayan
ama olduğunda gelecekle ilgili

daha az endişelenmek isteyen
biri olarak söylüyorum.

Olabildiğine çok yetenek yetiştirmek,

olabildiğince çok kızı bilim
ve mühendisliğe yönlendirmek,

olabildiğince çok erkeği
öğretmenliğe yönlendirmek.

Bunlar, gelecek için yatırım.

Öğrencilerimiz, en değerli kaynağımız

ve böyle düşündüğümüzde öğretmenlerimiz de
onların parlamasına yardımcı olmayı uman

günümüz elmas veya altın madencileri.

Sadece hayatta kalmak için değil,
umutla gelişebilmek

ve bizim de gelişebilmemizi sağlamak için
ihtiyaç duyacakları kaynakları vermeye

seslerimizle, oylarımızla
ve desteğimizle katkı sağlayalım.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar ve tezahürat)