Το χάσμα ευκαιριών στη δημόσια εκπαίδευση των ΗΠΑ -- και πώς να το γεφυρώσουμε

Πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες των μαθητών και ιδιαίτερα όσων προέρχονται από μειονεκτικά περιβάλλοντα; Ο κοινωνιολόγος. Ανίντια Κούντου μας καλεί να εξετάσουμε βαθύτερα τις προσωπικές, κοινωνικές και θεσμικές προκλήσεις που στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη των μαθητών αυτών στις ΗΠΑ -- δείχνει πώς γεφυρώνοντας αυτό το «χάσμα ευκαιριών» σημαίνει να δίνεται αξία στη δημόσια εκπαίδευση για αυτό που είναι πραγματικά: τη σπουδαιότερη επένδυση στο συλλλογικό μας μέλλον.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν
ως ακαδημαϊκός ερευνητής

σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα
κράτησης ανηλίκων στη χώρα.

Κάθε μέρα οδηγούσα μέχρι αυτό το κτίριο,

στη δυτική πλευρά του Σικάγο,

περνούσα το σημείο ελέγχου,

και κατέβαινα τους τούβλινους διαδρόμους
καθώς πήγαινα κάτω στο υπόγειο

για να παρακολουθήσω
τη διαδικασία προσαγωγής.

Τα παιδιά που έφερναν ήταν 10 με 16 ετών,

συνήθως πάντα μαύρα και σκούρα,

πιθανώς από τις ίδιες φτωχογειτονιές
του νότιου και δυτικού Σικάγο.

Θα έπρεπε να είναι στην πέμπτη
δημοτικού μέχρι την πρώτη λυκείου,

αντ' αυτού όμως ήταν εδώ
εβδομάδες, ολόκληρες

περιμένοντας να δικαστούν
για διάφορα αδικήματα.

Κάποιοι μπαινοβγήκαν στην εγκατάσταση
14 φορές πριν τα 15α γενέθλιά τους.

Καθώς καθόμουν απέναντί τους,
πίσω από το τζάμι ασφαλείας,

εγώ, ο ιδεαλιστής πτυχιούχος,

αναρωτιόμουν μόνος μου:

Γιατί τα σχολεία δεν έκαναν κάτι παραπάνω
για να αποτρέψουν αυτό από το να συμβεί;

Έχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια από τότε

και σκέφτομαι πώς άλλα παιδιά
παίρνουν τον δρόμο των σπουδών

κι άλλα πηγαίνουν στο κρατητήριο.

Τώρα όμως, δεν περιμένω
τη λύση από τα σχολεία.

Βλέπετε, ξέρω ότι το πρόβλημα
είναι κυρίως συστημικό

που συχνά το εκπαιδευτικό σύστημα
διαιωνίζει τον κοινωνικό διαχωρισμό.

Επιδεινώνει αυτό
που υποτίθεται θα διόρθωνε.

Είναι τόσο τρελό ή αντιφατικό

όσο να λες ότι το σύστημα υγείας
δεν δρα προληπτικά,

αλλά οφελείται
διατηρώντας μας άρρωστους...

ουπς.

(Γέλια)

Πιστεύω πως τα παιδιά μπορούν
να πετύχουν πολλά σπουδαία πράγματα

παρά τις πιθανότητες εναντίον τους,

κι αυτό δείχνει πράγματι,
η δική μου έρευνα.

Αλλά αν θέλουμε να βοηθήσουμε
περισσότερα παιδιά στην τάξη

να πετύχουν και να τα καταφέρουν
σε αυτόν τον κόσμο,

θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι
τα χάσματα στα αποτελέσματα των μαθητών

δεν έχουν να κάνουν τόσο με την επιτυχία
όσο με τις ευκαιρίες που δίνονται.

Η αναφορά του 2019 από το EdBuild έδειξε,

πως οι περιοχές των λευκών παίρνουν
23 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα

σε ετήσιες επιχορηγήσεις
από περιοχές μη λευκών.

ακόμα και αν εξυπηρετούν
σχεδόν τον ίδιο αριθμό μαθητών.

Σχολεία με λίγους πόρους διαχειρίζονται
χαμηλότερης ποιότητας εξοπλισμό,

ξεπερασμένη τεχνολογία

και πληρώνουν δασκάλους χαμηλότερα.

Εδώ, στη Νέα Υόρκη,

αυτά είναι τα σχολεία
που συνήθως θα εξυπηρετήσουν

τον ένα στους 10 μαθητές δημοτικού,

που ενδέχεται να πρέπει
να κοιμηθεί σε κέντρο αστέγων απόψε.

Ο μαθητής, ο γονιός, ο δάσκαλος
αντιμετωπίζουν πολλά.

Κατά τόπους, οι ευθύνες
επιρρίπτονται σ' αυτούς.

Στην Ατλάντα, είδαμε
δασκάλους, αρκετά απελπισμένους

ώστε να βοηθήσουν μαθητές
να κλέψουν στα τυποποιημένα τεστ,

που θα επηρέαζαν τη χρηματοδότησή τους.

Οκτώ εξ' αυτών φυλακίστηκαν το 2015

με ποινές εώς και 20 χρόνια,

που είναι παραπάνω για δολοφονία
β' βαθμού, σε κάποιες πολιτείες.

Στην πραγματικότητα, σε μέρη όπως η Τάλσα,

ο μισθός των δασκάλων ήταν τόσο χαμηλός,

που προμηθεύονταν τροφή
από αποθήκες τροφίμων,

ή και από συσσίτια για να τραφούν.

Το ίδιο αυτό σύστημα θα ενοχοποιήσει
τον γονιό που δηλώνει διεύθυνση συγγενή

για να στείλει το παιδί του
σε καλύτερο σχολείο,

αλλά ποιος ξέρει για πόσο καιρό
οι αρχές θα εθελοτυφλούν

για εκείνους που μπορούν
να εξαγοράσουν τον δρόμο

για τις πιο επίλεκτες
και όμορφες πανεπιστημιουπόλεις.

Και πολλά από αυτά είναι
αρκετά βαριά για να λέγονται --

και ίσως και να ακούγονται --

και εφόσον δεν υπάρχει τίποτα σαν τα
οικονομικά για να ελαφρύνουν τη διάθεση --

συμφωνούμε, σωστά;

Να σας πω λοιπόν για κάποιο από το κόστος,

όταν αποτυγχάνουμε να αξιοποιήσουμε
τις δυνατότητες των μαθητών μας.

Μελέτη της ΜακΚίνσι έδειξε πως αν το 1998

θα μπορούσαμε να είχαμε κλείσει
το μακροχρόνιο χάσμα επίδοσης των μαθητών

ανάμεσα σε μαθητές διαφόρων εθνοτήτων,

ή διαφορετικού εισοδήματος,

μέχρι το 2008, το ΑΕΠ μας --

τα αναξιοποίητα οικονομικά κέρδη μας --

θα μπορούσαν να έχουν αυξηθεί
κατά 500 δισεκατμμύρια δολλάρια.

Τα ίδια αυτά κενά το 2008,

μεταξύ των μαθητών μας στις ΗΠΑ
και εκείνων όλου του κόσμου,

θα στερούσε στην οικονομία

μέχρι και 2,3 τρισεκατομμύρια
δολλάρια οικονομικής απόδοσης.

Πέρα όμως από οικονομικά,
νούμερα και αριθμούς,

πιστεύω πως υπάρχει ένας
πιο απλός λόγος που αυτό έχει σημασία,

ένας πιο απλός λόγος
να φτάξουμε το σύστημά μας.

Είναι ότι σε μια πραγματική δημοκρατία,

όπως περηφανευόμαστε να λέμε πως έχουμε --

και ορθώς μερικές φορές --

το μέλλον ενός παιδιού
δεν πρέπει να προαποφασίζεται

από τις συνθήκες γέννησής του.

Ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα
δεν πρέπει να δημιουργεί

ένα μεγαλύτερο κάτω στρώμα,
και μικρότερο πάνω.

Μερικοί από εμάς νομίζουν

ότι αυτά τα πράγματα
δεν βρίσκονται κοντά μας.

αλλά είναι αν διευρύνουμε την οπτική μας,

επειδή μια βρύση
που στάζει στην κουζίνα μας,

ένα χαλασμένο καλοριφέρ στον διάδρομό μας,

αυτά τα μέρη του σπιτιού, που πάντα λέμε
ότι θα φτιάξουμε την επόμενη βδομάδα

φθείρουν ολόκληρη την περιουσία μας.

Αντί να κοιτούμε μακριά
από λύσεις όπως η ιδιωτικοποίηση

ή το κίνημα των κοινοτικών σχολείων
για να λύσουμε τα προβήματά μας,

γιατί δεν εξετάζουμε καλύτερα
τη δημόσια εκπαίδευση,

να προσπαθήσουμε να της δώσουμε αξία

και ίσως να γίνει λύση για κάποια
από τα κοινωνικά μας προβλήματα.

Γιατί δεν προσπαθούμε να ανακτήσουμε
την υπόσχεση της δημόσιας εκπαίδευσης

και να θυμηθούμε ότι είναι
η μεγαλύτερή μας συλλογική ευθύνη;

Ευτυχώς, κάποιες από τις κοινότητες μας
κάνουν αυτό ακριβώς.

Οι απεργίες εκπαιδευτικών το καλοκαίρι
του 2019 σε Ντένβερ και Λος Αντζελες --

πέτυχαν χάρη στη στήριξη
της τοπικής κοινωνίας

για θέματα όπως ολιγομελείς τάξεις

και φέρνοντας στο σχολείο
περισσότερους συμβούλους,

καθώς και μισθούς των εκπαιδευτικών.

Ενίοτε, για τον μαθητή,

καινοτομία είναι να υπάρχει
το θάρρος να εφαρμοστεί η κοινή λογική.

Στη Βαλτιμόρη εδώ και μερικά χρόνια,

θέσπισαν δωρεάν πρωινό και μεσημεριανό

απαλείφοντας το στίγμα
της φτώχειας και πείνας

για κάποιους μαθητές,

αλλά αυξάνοντας το κατόρθωμα
της παρουσίας για πολλούς άλλους.

Και στο Μέμφις,

το πανεπιστήμιο προσλαμβάνει ντόπιους,
παθιασμένους φοιτητές λυκείου

και τους δίνει υποτροφίες
να διδάξουν στα εσωτερικά της πόλης

χωρίς το βάρος του φοιτητικού δανείου.

Και βορειότερα από εδώ, στο Μπρονξ,

ερεύνησα πρόσφατα
τις συνεργασίες που χτίζονται

ανάμεσα σε λύκεια, κοινοτικά κολλέγια
και τοπικές επιχειρήσεις που προσφέρουν

πρακτικές στα χρηματοοικονομικά,
την υγεία και την τεχνολογία

για μαθητές και φοιτητές
χωρίς χρυσές γνωριμίες

για να αποκτήσουν σημαντικές ικανότητες

και να συμβάλουν στις κοινότητές τους,
απ' όπου προέρχονται.

Οπότε σήμερα δεν έχω αναγκαία
τις ίδιες ερωτήσεις για την εκπαίδευση

που είχα όταν ήμουν ένας ιδεαλιστής,
και πιθανώς αφελής απόφοιτος

που δούλευε στο υπόγειο
ενός κέντρου κράτησης.

Δεν ισχύει το: Μπορούν τα σχολεία
να σώσουν περισσότερους μαθητές;

Επειδή πιστεύω έχουμε
την απάντηση σε αυτό --

και είναι ναι, μπορούν,
αν σώσουμε τα σχολεία μας πρώτα.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε από την ευθύνη μας
για την εκπαίδευση όλων των παιδιών ...

Και το λέω αυτό, ως κάποιος,
που δεν έχει παιδιά ακόμη

αλλά θέλει να ανησυχεί πιο λίγο
για το μέλλον όταν θα έχω.

Καλλιεργώντας όσο το δυνατόν
περισσότερα ταλέντα,

ωθώντας όσο το δυνατόν
περισσότερα κορίτσια από παντού

στις φυσικές επιστήμες και τη μηχανική,

και όσα περισσότερα
αγόρια στη διδασκαλία --

επενδύουμε στο μέλλον μας.

Οι μαθητές μας είναι
το πιο πολύτιμο δυναμικό μας,

και υπό το πρίσμα αυτό,

οι δάσκαλοι είναι σαν σύγχρονοι
διαμαντορύχοι και χρυσορύχοι,

που ελπίζουν να τους βοηθήσουν να λάμψουν.

Ας συνεισφέρουμε τις φωνές μας,

τις ψήφους μας και την υποστήριξή μας

για την παροχή των πόρων
που θα έχουν ανάγκη

όχι μόνο για να επιβιώσουν,

αλλά με την ελπίδα να αναπτυχθούν,

δίνοντάς μας την ευκαιρία
να κάνουμε το ίδιο.

Σας ευχαριστώ

(Χειροκρότημα και Επευφημίες)