Je lichaamstaal vormt wie je bent

Lichaamstaal is van invloed op hoe anderen ons zien, maar het kan ook veranderen hoe we onszelf zien. Sociaal psycholoog Amy Cuddy toont hoe 'krachtposes', een houding van zelfvertrouwen, zelfs wanneer wij ons onzeker voelen het testosteron- en cortisolniveaus in de hersenen kan beïnvloeden, en misschien zelfs een impact hebben op onze kans op succes.

Ik wil jullie een gratis

en simpele lifehack geven.

Je moet alleen

twee minuten lang een andere houding aannemen.

Maar voordat ik het verklap, wil ik jullie vragen

om even te controleren wat je houding nu is.

Wie van jullie maakt zich een beetje kleiner?

Je zit misschien gebogen, je benen gekruist,

misschien wel rond je enkels.

Soms houden we onze armen zo vast.

Soms nemen we meer plaats in. (Gelach)

Ik zie je. (Gelach)

Ik wil dat je aandacht besteedt aan wat je nu doet.

We komen hier binnen een paar minuten op terug.

Ik hoop dat als je dit een beetje leert bijsturen,

het een drastische wijziging in je leven kan brengen.

We zijn echt gefascineerd door lichaamstaal,

en vooral geïnteresseerd

in andermans lichaamstaal.

We zijn geïnteresseerd in ... (Gelach) -

een rare interactie, een glimlach,

een minachtende blik,
of misschien een zeer rare knipoog,

of misschien zelfs een handdruk.

Verteller: Hier komen ze toe op nummer 10.

Let op de gelukkige politieagent
die de hand van de President

van de Verenigde Staten mag schudden.
En hier komt

de minister-president van de ...
Neen (Gelach) (Applaus)

(Gelach) (Applaus)

Amy Cuddy: Een handdruk,
of het ontbreken van een handdruk,

kan ons weken en weken bezighouden.

Zelfs de BBC en The New York Times.

Als we dus denken aan non-verbaal gedrag,

of lichaamstaal – sociale wetenschappers
spreken over het non-verbale.

Het is een taal, dus een vorm van communicatie.

Bij communicatie denken we aan interacties:

wat vertelt jullie lichaamstaal mij?

Wat vertelt de mijne aan jullie?

Er is veel te zeggen voor deze visie.

Sociale wetenschappers bestudeerden lange tijd

de effecten van onze lichaamstaal,

of andermans lichaamstaal, op gebied van oordelen.

We beoordelen op basis van lichaamstaal.

Deze oordelen voorspellen
echte zinvolle levensuitkomsten

zoals wie we aannemen of bevorderen,
met wie we afspreken voor een date.

Onderzoek van Nalini Ambady
van de Tufts University

toont aan dat als mensen 30 seconden
naar geluidloze clips kijken

van echte arts-patiënt-interacties,

hun oordeel over de vriendelijkheid van de arts

voorspelt of die arts al dan niet zal worden vervolgd.

Het gaat er dus niet om of

de arts incompetent was,
maar of we deze persoon aardig vinden

en hoe hij met ons omging.

Nog dramatischer:
Alex Todorov van Princeton toonde aan

dat de beoordeling van de gezichten
van politieke kandidaten

op basis van een blik
van één seconde, 70 procent voorspelt
van de verkiezingsresultaten in de VS

voor de Senaat en voor gouverneursposten.

En als we digitaal gaan:

goed gebruikte emoticons in online onderhandelingen

kunnen ertoe leiden
dat je meer uit onderhandelingen haalt.

Als je ze slecht gebruikt: slecht idee.

Het non-verbale doet ons denken aan hoe wij

anderen beoordelen, en andersom,
en wat de gevolgen zijn.

We hebben de neiging om te vergeten

dat we zelf ook beïnvloed worden
door onze non-verbale taal:

onze gedachten,

onze gevoelens en onze fysiologie.

Waarover spreek ik?

Als sociaal psycholoog bestudeer ik vooroordelen.

Ik geef ook les
aan een competitieve business-school.

Ik ben dus onvermijdelijk geïnteresseerd
in machtsdynamiek,

vooral in de non-verbale uitingen

van kracht en dominantie.

Hoe zien die eruit?

Hier zie je ze.

In het dierenrijk gaat het over opblazen.

Je maakt jezelf groot,
je strekt je uit,

je neemt ruimte in.

Het gaat over openstelling.
En dit geldt

over heel het dierenrijk.
Het is niet alleen beperkt tot primaten.

Mensen doen hetzelfde. (Gelach)

Ze doen beide,
zowel als ze aan de macht zijn

als wanneer ze zich op dat moment krachtig voelen.

Het toont aan

hoe universeel en oud deze krachtuitingen zijn.

Deze uitdrukking van trots

heeft Jessica Tracy bestudeerd.

Ze toont aan dat zowel ziende

als blind geboren mensen dit doen

als ze een fysieke wedstrijd winnen,

als ze over de finish lopen,

zelfs als ze er nog nooit een voorbeeld van zagen.

Ze doen dit.

De armen omhoog in een V, de kin iets opgetild.

Als we ons krachteloos voelen,
doen we precies

het tegenovergestelde.
We sluiten onze houding en krimpen in elkaar.

We maken ons klein.
We willen niet tegen iemand aanlopen.

Je ziet het zowel bij dieren als bij mensen.

Dit gebeurt er als je veel

en weinig kracht samenbrengt.
In zo'n situatie

is onze lichaamstaal complementair aan de ander.

Als iemand heel krachtig overkomt,

maken we ons eerder kleiner.
We gaan niet spiegelen.

We doen het tegenovergestelde.

Ik observeer dit gedrag in de klas,

en ik merk dat MBA-studenten

het volledige scala
van non-verbale kracht vertonen.

Je krijgt karikaturen van alfa’s te zien.

Ze komen binnen,
lopen recht naar het midden van de kamer,

zelfs voor de les begint,
alsof ze de ruimte willen innemen.

Ze spreiden zich als ze gaan zitten.

Ze steken hun hand zo op.

Andere mensen zie je ineenkrimpen

bij het binnenkomen.
Je ziet het onmiddellijk.

Je ziet het op hun gezichten en hun lichaam.

Ze zitten op hun stoel en maken zich klein.

Ze steken hun hand zo op.

Een paar dingen vallen op.

Eén: het zal jullie niet verrassen

dat het geslachtsgebonden lijkt.

Vrouwen doen waarschijnlijk
meer van dit soort dingen dan mannen,

Vrouwen voelen zich chronisch
minder krachtig dan mannen.

Niet te verwonderen dus.
Het viel me ook op

dat het verband leek te hebben met de mate waarin

de studenten deelnamen,
en hoe goed ze deelnamen.

Dit is echt belangrijk in de MBA-klas:

deelname telt voor de helft van de punten.

Business-scholen worstelen
met deze geslachts-punten-kloof.

Bij de start zijn vrouwen en mannen
gelijk gekwalificeerd,

en dan krijg je verschillen in punten.

Het lijkt deels te wijten aan deelname.

Het zette mij aan het denken.

Mensen komen zo binnen en ze nemen deel.

Is het mogelijk om mensen te laten doen alsof

en zou dat leiden tot meer deelname?

Mijn belangrijkste medewerker,
Dana Carney, van Berkeley,

en ik wilden écht weten:
kun je doen alsof tot je het écht kunt?

Kun je dit een tijdje doen:

je gedrag veranderen
zodat je er krachtiger uitziet?

We weten dat onze lichaamstaal bepaalt
hoe andere mensen

denken en voelen over ons.
Daar is overtuigend bewijs voor.

Onze vraag was eigenlijk:
dirigeert onze lichaamstaal

hoe we denken en voelen over onszelf?

Er is enig bewijs dat dat klopt.

We glimlachen als we ons gelukkig voelen,

maar ook als we gedwongen worden om te lachen

door een pen tussen onze tanden te klemmen.

Het werkt in beide richtingen.
Ook als het om kracht gaat.

Als je je krachtig voelt,

doe je meer dit,
maar het is ook mogelijk om

alsof te doen.
Je hebt meer kans

om je daadwerkelijk krachtig te voelen.

De tweede vraag.

We weten dat ons brein ons lichaam verandert,

maar is het ook waar dat ons lichaam
ons brein verandert?

Als ik brein zeg, in het geval van krachtig,

waarover heb ik het dan?

Ik heb het over gedachten en gevoelens

en fysiologische dingen
die onze gedachten en gevoelens bepalen,

en ik kijk naar hormonen.

Welk verschil is er
tussen de krachtigen en de krachtelozen?

Welk verschil is er
tussen de krachtigen en de krachtelozen?

Krachtige mensen hebben de neiging om,
niet verrassend,

assertiever te zijn.
Ze hebben meer vertrouwen en optimisme.

Ze voelen dat ze gaan winnen,
zelfs bij kansspelen.

Ze zijn beter in abstract denken.

Er zijn dus veel verschillen.
Ze nemen meer risico's.

Er zijn veel verschillen tussen krachtige
en krachteloze mensen.

Fysiologisch zijn er ook verschillen op twee

belangrijke hormonen:
testosteron, het dominantiehormoon,

en cortisol, het stresshormoon.

We zien dat

machtige alfa-mannetjes in primaathiërarchieën

veel testosteron hebben en weinig cortisol.

Krachtige en effectieve leiders hebben ook

veel testosteron en weinig cortisol.

Wat betekent dat?
Mensen hebben de neiging

om bij kracht enkel te denken aan testosteron,

want dat gaat over dominantie.

Kracht gaat echter ook
over hoe je reageert op stress.

Wil je een machtige leider die dominant is,

met veel testosteron,
maar met een sterke reactie op stress?

Waarschijnlijk niet.
Je wilt een persoon

die krachtig en assertief en dominant is,

én stressbestendig,
de persoon die ontspannen is.

We zien het als een alfa in primaathiëarchieën

de macht moet overnemen.
Als een individu plots

een alfarol moet overnemen,

stijgt bij die persoon
binnen de paar dagen het testosteron

aanzienlijk. En zijn cortisol daalt aanzienlijk.

We hebben bewijzen dat het lichaam

het brein kan vormen,
op niveau van het gezicht

en ook bij rolveranderingen.

Je verandert dus van rol.

Wat gebeurt er als je dat doet
op een echt minimaal niveau,

een kleine manipulatie, een kleine ingreep?

Gedurende twee minuten zo gaan staan,

zal je een sterker gevoel geven.

We besloten om mensen

naar het lab te halen voor een klein experiment.

Deze mensen namen twee minuten
een krachtige pose

of een krachteloze pose aan.

Ik toon vijf van die poses,
hoewel ze er slechts twee deden.

Hier is er één.

Nog een paar.

Deze werd ‘Wonder Woman’ gedoopt

door de media.

Hier zijn er nog een paar.

Dus je kan staan of je kan zitten.

Hier zijn de krachteloze poses.

Je krimpt, je maakt je klein.

Deze is heel krachteloos:

als je je nek aanraakt,

bescherm je jezelf.

Het ging zo: ze komen binnen,

spuwen in een flesje.

We zeggen wat ze moeten doen
gedurende twee minuten.

Ze kijken niet naar foto's van de houdingen.
We willen hen niet beïnvloeden

met een krachtconcept.
We willen dat ze zich krachtig voelen.

Twee minuten doen ze dit.

Dan vragen we hen bij een reeks items
hoe krachtig ze zich voelen.

We geven hen de gelegenheid om te gokken

en nemen nog een speekselmonster.

Dat is het hele experiment.

We observeerden de risicotolerantie,
dat is het gokken.

Bij de krachtige pose zal
86 procent van de mensen gokken.

Bij de krachtige pose zal
86 procent van de mensen gokken.

In de krachteloze pose,

zal slechts 60 procent gokken
en dat is een behoorlijk belangrijk verschil.

We observeerden het testosteron.

Uitgaande van de beginwaarde bij het binnenkomen,
hebben krachtige mensen

20 procent verhoging,

en krachteloze mensen hebben 10 procent daling.

Twee minuten en je krijgt deze veranderingen.

Dit is het resultaat van de cortisol.
Krachtige mensen

ervaren ongeveer 25 procent daling en

krachteloze mensen
ongeveer 15 procent verhoging.

Twee minuten leiden
tot deze hormonale veranderingen

die je hersenen omvormen tot ofwel

assertief, zelfverzekerd en comfortabel,

of echt stressgevoelig,
met een gevoel van blokkering.

We hebben allemaal dat gevoel al gehad.

Het lijkt erop dat onze lichaamstaal dicteert

hoe we denken en voelen over onszelf.

Het zijn niet alleen de anderen,
wij doen het ook zelf.

Ook ons lichaam verandert ons brein.

De volgende vraag is natuurlijk:

kan een twee minuten durende krachtpose

écht je leven op een zinvolle manier veranderen?

Dit was in het lab.
Een kleine taak,

slechts een paar minuten.
Waar kan je dit toepassen?

Dat wilden we weten.

Het is belangrijk

om dit te gebruiken in situaties

met sociale bedreiging.
Waar word je beoordeeld

door je vrienden?
Bij tieners is dat aan tafel tijdens de lunch.

Voor sommige mensen is het spreken

op een schoolbestuursvergadering.
Of een voordracht

of een talk als deze

of een sollicitatiegesprek doen.

We besloten iets te evalueren

wat de meeste mensen wel eens meemaakten:

een sollicitatiegesprek.

We publiceerden onze bevindingen.
De media

sprongen erop en zij schreven:
oké, dus dit doe je

als je solliciteert? (Gelach)

We waren natuurlijk geschokt en zeiden:

nee, nee, nee,
dat is helemaal niet wat we bedoelden.

Om tal van redenen:
nee, nee, nee, doe dat niet.

Het gaat niet om interactie met andere mensen.

Het is communicatie met jezelf.
Wat doe je

net voor het sollicitatiegesprek?
Je doet dit.

Je gaat zitten.
Je kijkt naar je iPhone -

of je Android, om niemand te vergeten.

Je kijkt naar je notities,

je hoofd omlaag,
je maakt je klein.

Wat je echt moet doen, is dit.

Maak twee minuten tijd,
bijvoorbeeld in de toiletten.

Dat willen we testen.

We brengen mensen in een lab.

Ze staan opnieuw in krachtige en krachteloze poses.

Daarna gaan ze
door een zeer stressvol sollicitatiegesprek.

Het duurt vijf minuten.
Ze worden gefilmd

en beoordeeld.
De beoordelaars

zijn opgeleid
om geen non-verbale feedback te geven.

Zo zien ze eruit.
Stel je voor

dat deze persoon je interviewt.

Gedurende vijf minuten: niets.
Dat is erger dan bespot worden.

Mensen haten dit.
Marianne LaFrance noemt dit:

‘in sociaal drijfzand staan’.

Het doet je cortisol pieken.

Hieraan werden ze onderworpen.

We wilden echt zien wat er gebeurde.

Dan laten we deze banden zien
aan vier beoordelaars.

Ze kennen de hypothese en de voorwaarden niet.

Ze hebben geen idee wie poseerde in welke pose.

Ze bekijken de opnames

en besluiten dat ze alle krachtige mensen

willen aannemen en de anderen niet.

Ze beoordelen
deze mensen ook algemeen veel positiever.

Wat stuurt dit aan?
Het gaat niet om de inhoud van het gesprek.

Het gaat erom hoe ze zich presenteren.

We beoordelen ze op al deze variabelen

in verband met bekwaamheid:
hoe goed gestructureerd

is het gesprek? Hoe goed is het?
Wat zijn hun kwalificaties?

Geen effect op die dingen.

Dit soort dingen wordt beïnvloed:
mensen brengen hun ware zelf.

Ze presenteren zichzelf.

Zij brengen hun ideeën, maar als zichzelf,

zonder meer.

Dit stuurt dit effect of veroorzaakt de werking.

Als ik mensen vertel

dat ons lichaam ons brein verandert
en dat ons brein ons gedrag kan veranderen,

en dat ons gedrag onze resultaten kan veranderen, zeggen ze:

"Het voelt nep."

Ik antwoord dan: "Doe alsof tot je het bent."
"Ik doe het niet, dat ben ik niet.

Ik wil niet iets bereiken
en mij nog steeds een bedrieger voelen.

Zo wil ik mij niet voelen.

Ik wil er niet geraken
om mij dan te voelen alsof ik daar niet behoor."

Daar kon ik helemaal inkomen,

want ik wil jullie iets vertellen over

een bedrieger zijn
en het gevoel hebben er niet te horen.

Toen ik 19 was, kreeg ik een zwaar auto-ongeluk.

Ik vloog uit een auto,
en tolde verschillende keren rond.

Ik werd wakker in een revalidatie-afdeling
voor hoofdletsels.

Ik moest stoppen aan de universiteit

en ik kreeg te horen
dat mijn IQ gedaald was met 30 punten.

Dat was erg traumatisch.

Ik kende mijn IQ
want ik had mij vereenzelvigd met slim-zijn.

Als kind werd ik beschouwd als hoogbegaafd.

Ik kon dus niet meer naar de universiteit
maar bleef proberen.

Ze zeiden

dat ik andere dingen kon doen,

maar de universiteit afmaken, zou niet lukken.

Ik worstelde daar echt mee en ik moet zeggen:

als je kernidentiteit je wordt ontnomen,

en voor mij was dat slim-zijn,

dan laat je dat, meer dan andere dingen,
behoorlijk krachteloos achter.

Ik voelde me helemaal krachteloos.
Ik werkte en werkte en werkte,

en ik had geluk.
Ik werkte en had geluk, en werkte.

Uiteindelijk studeerde ik af aan de universiteit.

Het kostte me vier jaar langer dan de anderen.

Ik overtuigde mijn engel/adviseur, Susan Fiske,

me aan te nemen in Princeton.

Ik had het gevoel daar niet thuis te horen.

Ik ben een bedrieger.

De nacht voor mijn eerstejaars-toespraak:

20 minuten

voor 20 personen. Meer niet.

Ik was zo bang om betrapt te worden

dat ik haar belde en zei: "Ik stop."

Ze zei: "Je stopt niet.

Ik heb het erop gewaagd met jou en je blijft.

Je blijft en

je gaat doen alsof.

Je gaat elke voordracht geven
waarvoor je gevraagd wordt.

Je gaat het gewoon doen en doen en doen,

zelfs als je je doodsbang en verlamd voelt

en een buitenlichamelijke ervaring hebt,
totdat je zegt:

“Oké, ik doe het.

ik word dit. Ik doe dit."

Dat deed ik.
Vijf jaar mastersopleiding,

een paar jaar in Northwestern.

Ik verhuisde naar Harvard
en dacht er niet

echt meer aan, maar lang dacht ik:

"Ik hoor hier niet thuis.
Ik hoor hier niet thuis."

Aan het einde van mijn eerste jaar op Harvard,

komt een studente die het hele semester
geen woord had gezegd in de klas, in mijn bureau.

Ik had haar gezegd:
"Je moet meedoen, anders ga je falen."

Ik kende haar helemaal niet.

Ze zag er totaal verslagen uit en zei:

"Ik hoor hier niet thuis."

Dat was mijn moment, omwille van twee dingen:

ik realiseerde me

dat ik me niet meer zo voelde,

maar zij wel, en ik snapte dat gevoel.

Het tweede was: ze hoort hier wel thuis!

Ze kan doen alsof.

"Je hoort hier wel te zijn!

Morgen doe je alsof,

je maakt jezelf krachtig.

Je gaat - "(Applaus)

(Applaus)

"Je gaat de klas binnen

en je gaat de beste reactie ooit geven."

En dat deed ze.

De mensen draaiden zich stomverbaasd om

omdat ze haar niet eens in de gaten hadden. (Gelach)

Maanden later komt ze terug naar mij.
Ik realiseerde me

dat ze niet alleen deed alsof,

maar dat ze het ook geworden was.

Ze was veranderd.

Daarom wil ik jullie zeggen:
doe niet alsof tot je het kan.

Doe alsof tot je het wordt.

Doe het totdat je het wordt en het internaliseert.

Tot slot nog dit.

Kleine veranderingen kunnen leiden
tot grote veranderingen.

Dit is twee minuten.

Twee minuten, twee minuten, twee minuten.

Voordat je
naar de volgende stressvolle evaluatie gaat,

doe je dit gedurende twee minuten: in de lift,

in de toiletten,
aan je bureau achter gesloten deuren.

Je configureert je brein

om om te gaan met die situatie.

Verhoog je testosteron.
Verlaag je cortisol.

Ga niet weg met het gevoel
dat je niet liet zien wie je bent.

Verlaat die situatie met een gevoel dat

je hebt kunnen zeggen en tonen wie je bent.

Ik wil je twee dingen vragen:

probeer de krachtpose uit.

Ik wil jullie ook vragen

de wetenschap te delen,
want ze is heel eenvoudig.

Ik wil het niet alleen voor mezelf houden.
(Gelach)

Geef het weg.
Deel het met anderen,

want degenen die het het meest kunnen gebruiken,

zijn zij zonder middelen en technologie

zonder status of macht.
Geef het hen

want ze kunnen het thuis oefenen.

Al wat ze nodig hebben, is hun lichaam,
privacy en twee minuten.

Het kan hun leven drastisch veranderen.

Dankjewel. (Applaus)

(Applaus)