Je lichaamstaal vormt wie je bent

Lichaamstaal is van invloed op hoe anderen ons zien, maar het kan ook veranderen hoe we onszelf zien. Sociaal psycholoog Amy Cuddy toont hoe 'krachtposes', een houding van zelfvertrouwen, zelfs wanneer wij ons onzeker voelen de testosteron- en cortisolniveau's in de hersenen kan beïnvloeden, en misschien zelfs een impact hebben op onze kans op succes.

Ik wil jullie een gratis

en simpele lifehack geven.

Je moet alleen

twee minuten lang
een andere houding aannemen.

Maar voordat ik het verklap,
wil ik jullie vragen

om even te controleren
wat je houding nu is.

Wie van jullie maakt zich
een beetje kleiner?

Je zit misschien gebogen,
je benen gekruist,

misschien wel rond je enkels.

Soms houden we onze armen zo vast.

Soms nemen we meer plaats in. (Gelach)

Ik zie je. (Gelach)

Ik wil dat je aandacht besteedt
aan wat je nu doet.

We komen hier binnen
een paar minuten op terug.

Ik hoop dat als je dit
een beetje leert bijsturen,

het een drastische wijziging
in je leven kan brengen.

We zijn echt gefascineerd
door lichaamstaal,

en vooral geïnteresseerd

in andermans lichaamstaal.

We zijn geïnteresseerd in ... (Gelach) -

een rare interactie, een glimlach,

een minachtende blik,
of misschien een zeer rare knipoog,

of misschien zelfs een handdruk.

Verteller: Hier komen ze toe op nummer 10.

Let op de gelukkige politieagent
die de hand mag schudden

van de President van de Verenigde Staten.

En hier komt de premier van ...
Neen (Gelach) (Applaus)

(Gelach) (Applaus)

Amy Cuddy: Een handdruk,
of het ontbreken van een handdruk,

kan ons weken en weken bezighouden.

Zelfs de BBC en The New York Times.

Als we dus denken aan non-verbaal gedrag,

of lichaamstaal – sociale wetenschappers
spreken over het non-verbale.

Het is een taal, dus
een vorm van communicatie.

Bij communicatie
denken we aan interacties:

wat vertelt jullie lichaamstaal mij?

Wat vertelt de mijne aan jullie?

Er is veel te zeggen voor deze visie.

Sociale wetenschappers
bestudeerden lange tijd

de effecten van onze lichaamstaal,

of andermans lichaamstaal,
op gebied van oordelen.

We beoordelen op basis van lichaamstaal.

Deze oordelen voorspellen
echte zinvolle levensuitkomsten

zoals wie we aannemen of bevorderen,
met wie we afspreken voor een date.

Onderzoek van Nalini Ambady
van de Tufts University

toont aan dat als mensen 30 seconden
naar geluidloze clips kijken

van echte arts-patiënt-interacties,

hun oordeel over
de vriendelijkheid van de arts

voorspelt of die arts
al dan niet zal worden vervolgd.

Het gaat er dus niet om

of de arts incompetent was,
maar of we deze persoon aardig vinden

en hoe hij met ons omging.

Nog dramatischer:
Alex Todorov van Princeton toonde aan

dat de beoordeling van de gezichten
van politieke kandidaten

op basis van een blik van één seconde,

70 procent voorspelt
van de verkiezingsresultaten in de VS

voor de Senaat en voor gouverneursposten.

En als we digitaal gaan:

goed gebruikte emoticons
in online onderhandelingen

kunnen ertoe leiden
dat je meer uit onderhandelingen haalt.

Als je ze slecht gebruikt: slecht idee.

Het non-verbale
doet ons denken aan hoe wij

anderen beoordelen, en andersom,
en wat de gevolgen zijn.

We hebben de neiging om te vergeten

dat we zelf ook beïnvloed worden
door onze non-verbale taal:

onze gedachten,

onze gevoelens en onze fysiologie.

Waarover spreek ik?

Als sociaal psycholoog
bestudeer ik vooroordelen.

Ik geef ook les
aan een competitieve business-school.

Ik ben dus onvermijdelijk geïnteresseerd
in machtsdynamiek,

vooral in de non-verbale uitingen

van kracht en dominantie.

Hoe zien die eruit?

Hier zie je ze.

In het dierenrijk gaat het over opblazen.

Je maakt jezelf groot,
je strekt je uit,

je neemt ruimte in.

Het gaat over openstelling.

En dit geldt over heel het dierenrijk.
Het is niet alleen beperkt tot primaten.

Mensen doen hetzelfde. (Gelach)

Ze doen dit zowel als ze aan de macht zijn

als wanneer ze zich
op dat moment krachtig voelen.

Deze is bijzonder interessant.

Het toont echt hoe universeel
en oud deze krachtuitingen zijn.

Deze uitdrukking van trots

heeft Jessica Tracy bestudeerd.

Ze toont aan dat zowel ziende

als blind geboren mensen dit doen

als ze een fysieke wedstrijd winnen,

als ze over de finish lopen,

zelfs als ze er nog nooit
een voorbeeld van zagen.

Ze doen dit.

De armen omhoog in een V,
de kin iets opgetild.

Als we ons krachteloos voelen,
doen we precies het tegenovergestelde.

We sluiten onze houding
en krimpen in elkaar.

We maken ons klein.
We willen niet tegen iemand aanlopen.

Je ziet het zowel
bij dieren als bij mensen.

Dit gebeurt er als je veel

en weinig kracht samenbrengt.

In zo'n situatie is onze lichaamstaal
complementair aan de ander.

Als iemand heel krachtig overkomt,

maken we ons eerder kleiner.

We gaan niet spiegelen.
We doen het tegenovergestelde.

Ik observeer dit gedrag in de klas,

en ik merk dat MBA-studenten

het volledige scala
van non-verbale kracht vertonen.

Je krijgt karikaturen van alfa’s te zien.

Ze komen binnen,
lopen recht naar het midden van de ruimte,

zelfs voor de les begint,
alsof ze de ruimte willen innemen.

Ze spreiden zich als ze gaan zitten.

Ze steken hun hand zo op.

Andere mensen zie je ineenkrimpen
bij het binnenkomen.

Je ziet het onmiddellijk.

Je ziet het aan hun gezichten
en hun lichaam.

Ze zitten op hun stoel
en maken zich klein.

Ze steken hun hand zo op.

Een paar dingen vallen op.

Eén: het zal jullie niet verrassen

dat het geslachtsgebonden lijkt.

Vrouwen doen eerder
dit soort dingen dan mannen.

Vrouwen voelen zich chronisch
minder krachtig dan mannen.

Niet te verwonderen dus.

Het viel me ook op
dat het verband leek te hebben

met de mate waarin de studenten deelnamen
en hoe goed ze deelnamen.

Dit is echt belangrijk in de MBA-klas;

deelname telt voor de helft van de punten.

Business-scholen worstelen
met deze geslachts-punten-kloof.

Bij de start zijn vrouwen en mannen
gelijk gekwalificeerd,

en dan krijg je verschillen in punten.

Het lijkt deels te wijten aan deelname.

Het zette mij aan het denken.

Mensen komen zo binnen en ze nemen deel.

Is het mogelijk om mensen
te laten doen alsof

en zou dat leiden tot meer deelname?

Mijn belangrijkste medewerker,
Dana Carney, van Berkeley,

en ik wilden écht weten:
kun je doen alsof tot je het écht kunt?

Kun je dit een tijdje doen

en zo je gedrag veranderen
zodat je krachtiger overkomt?

We weten dat onze lichaamstaal bepaalt

hoe andere mensen
denken en voelen over ons.

Daar is overtuigend bewijs voor.

Onze vraag was eigenlijk:
dirigeert onze lichaamstaal

hoe we denken en voelen over onszelf?

Er is enig bewijs dat dat klopt.

Bijvoorbeeld:

We glimlachen als we ons gelukkig voelen,

maar als we gedwongen worden om te lachen

door een pen tussen de tanden te klemmen,
voelen we ons ook beter.

Het werkt in beide richtingen.
Ook als het om kracht gaat.

Als je je krachtig voelt,

doe je meer dit,
maar het is ook mogelijk om

alsof te doen.

Dan heb je meer kans om je
daadwerkelijk krachtig te voelen.

De tweede vraag.

We weten dat ons brein
ons lichaam verandert,

maar is het ook waar dat ons lichaam
ons brein verandert?

Als ik brein zeg,
in het geval van de krachtigen,

waarover heb ik het dan?

Ik heb het over gedachten en gevoelens

en fysiologische dingen
die onze gedachten en gevoelens bepalen,

en ik kijk naar hormonen.

Welk verschil is er
tussen de krachtigen en de krachtelozen?

Krachtige mensen hebben de neiging om,
niet verrassend, assertiever te zijn.

Ze hebben meer vertrouwen en optimisme.

Ze voelen dat ze gaan winnen,
zelfs bij kansspelen.

Ze zijn beter in abstract denken.

Er zijn dus veel verschillen.
Ze nemen meer risico's.

Er zijn veel verschillen tussen krachtige
en krachteloze mensen.

Fysiologisch zijn er ook verschillen

op twee belangrijke hormonen:
testosteron, het dominantiehormoon,

en cortisol, het stresshormoon.

We zien dat

machtige alfa-mannetjes
in primaathiërarchieën

veel testosteron hebben
en weinig cortisol.

Krachtige en effectieve leiders hebben ook

veel testosteron en weinig cortisol.

Wat betekent dat?

Bij kracht dachten mensen
meestal alleen aan testosteron,

want dat gaat over dominantie.

Kracht gaat echter ook
over hoe je reageert op stress.

Wil je een machtige leider
die dominant is,

met veel testosteron,
maar met een sterke reactie op stress?

Waarschijnlijk niet.
Je wilt een persoon

die krachtig en assertief en dominant is,

én stressbestendig,
de persoon die ontspannen is.

We zien het als een alfa
in primaathiëarchieën

de macht moet overnemen.

Als een individu plots
een alfarol moet overnemen,

stijgt bij dat individu binnen enkele
dagen het testosteron aanzienlijk.

En zijn cortisol daalt aanzienlijk.

We hebben bewijzen dat het lichaam

het brein kan vormen,
op niveau van het gezicht.

En rolveranderingen kunnen dat ook.

Je verandert dus van rol.

Wat gebeurt er als je dat doet
op een echt minimaal niveau,

een kleine manipulatie,
een kleine ingreep?

Gedurende twee minuten zo gaan staan,

zal je een sterker gevoel geven.

We besloten om mensen

naar het lab te halen
voor een klein experiment.

Deze mensen namen twee minuten
een krachtige pose

of een krachteloze pose aan.

Ik toon vijf van die poses,
hoewel ze er slechts twee deden.

Hier is er één.

Nog een paar.

Deze werd ‘Wonder Woman’ gedoopt

door de media.

Hier zijn er nog een paar.

Dus je kan staan of je kan zitten.

Hier zijn de krachteloze poses.

Je krimpt, je maakt je klein.

Deze is heel krachteloos:

als je je nek aanraakt,

bescherm je jezelf.

Het ging zo: ze komen binnen,

spuwen in een flesje.

We zeggen: doe dit twee minuten.

Ze kijken niet naar foto's
van de houdingen.

We willen geen krachtconcept inprenten.
We willen dat ze zich krachtig voelen.

Na de twee minuten vragen we hen
hoe krachtig ze zich voelen.

We geven hen de gelegenheid om te gokken

en nemen nog een speekselmonster.

Dat is het hele experiment.

Dit zijn de resultaten.
Risicotolerantie is het gokken.

Bij de krachtige pose zal
86 procent van de mensen gokken.

In de krachteloze pose,

zal slechts 60 procent gokken
en dat is een substantieel verschil.

We observeerden het testosteron.

Uitgaande van de beginwaarde
bij het binnenkomen,

hebben krachtige mensen
20 procent verhoging,

en krachteloze mensen
hebben 10 procent daling.

Twee minuten
en je krijgt deze veranderingen.

Dit is het resultaat van de cortisol.

Krachtige mensen ervaren
ongeveer 25 procent daling

en krachteloze mensen
ongeveer 15 procent verhoging.

Twee minuten leiden
tot deze hormonale veranderingen

die je hersenen omvormen tot ofwel

assertief, zelfverzekerd en comfortabel,

of echt stressgevoelig,
met een gevoel van blokkering.

Dat gevoel kennen we allemaal, niet?

Het lijkt erop
dat onze lichaamstaal dicteert

hoe we denken en voelen over onszelf.

Het zijn niet alleen de anderen,
wij doen het ook zelf.

Ook ons lichaam verandert ons brein.

De volgende vraag is natuurlijk:

kan zo'n korte krachtpose
je leven écht veranderen?

Dit was in het lab.
Een kleine taak,

slechts een paar minuten.
Waar kan je dit toepassen?

Dat wilden we weten.

We denken dat je dit vooral gebruikt
in sociaal bedreigende situaties.

Waar word je beoordeeld
door bijvoorbeeld je vrienden?

Bij tieners is dat aan tafel
tijdens de lunch.

Voor sommige mensen is het spreken
op een schoolbestuursvergadering.

Of een voordracht

of een talk als deze

of een sollicitatiegesprek doen.

We besloten iets te evalueren

wat de meeste mensen wel eens meemaakten:

een sollicitatiegesprek.

We publiceerden onze bevindingen.

De media sprongen erop en zij schreven:
oké, dus dit doe je als je solliciteert?

(Gelach)

We waren natuurlijk geschokt en zeiden:

nee, nee, nee,
dat is helemaal niet wat we bedoelden.

Om tal van redenen:
nee, nee, nee, doe dat niet.

Het gaat niet om interactie
met andere mensen.

Het is communicatie met jezelf.

Wat doe je net voor
het sollicitatiegesprek? Je doet dit.

Je gaat zitten.
Je kijkt naar je iPhone -

of je Android, om niemand te vergeten.

Je kijkt naar je notities,

je hoofd omlaag,
je maakt je klein.

Wat je echt moet doen, is dit.

Maak twee minuten tijd,
bijvoorbeeld in de toiletten.

Dat willen we testen.

We brengen mensen in een lab.

Ze staan opnieuw in krachtige
of krachteloze poses.

Daarna hebben ze een
zeer stressvol sollicitatiegesprek.

Het duurt vijf minuten.
Ze worden gefilmd en beoordeeld.

De beoordelaars zijn getraind
om geen non-verbale feedback te geven.

Zo zien ze eruit.
Stel je voor

dat deze persoon je interviewt.

Gedurende vijf minuten: niets.
Dat is erger dan bespot worden.

Mensen haten dit.
Marianne LaFrance noemt dit:

‘in sociaal drijfzand staan’.

Het doet je cortisol pieken.

Hieraan werden ze onderworpen.

We wilden echt zien wat er gebeurde.

Dan laten we deze banden zien
aan vier beoordelaars.

Ze kennen de hypothese
en de voorwaarden niet.

Ze hebben geen idee
wie poseerde in welke pose.

Ze bekijken de opnames

en besluiten dat ze alle krachtige mensen

willen aannemen en de anderen niet.

Ze beoordelen
deze mensen ook algemeen veel positiever.

Op basis waarvan?
Het is niet de inhoud van het gesprek.

Het gaat erom hoe ze zich presenteren.

We beoordelen ze op allerlei variabelen

met betrekking tot bekwaamheid:
hoe goed gestructureerd is het gesprek?

Hoe goed is het?
Wat zijn hun kwalificaties?

Geen effect op die dingen.

Dit soort dingen wordt beïnvloed:
mensen brengen hun ware zelf.

Ze presenteren zichzelf.

Zij brengen hun ideeën, maar als zichzelf,

zonder meer.

Dit stuurt dus het effect
of veroorzaakt de werking.

Als ik mensen vertel

dat ons lichaam ons brein verandert
en ons brein ons gedrag kan veranderen,

en dat ons gedrag
onze resultaten kan veranderen,

zeggen ze: "Het voelt nep."

Ik zei: "Doe alsof tot je het bent."

Ik wil niet iets bereiken
en mij nog steeds een bedrieger voelen.

Zo wil ik mij niet voelen.

Ik wil er niet geraken om mij dan
te voelen alsof ik daar niet behoor."

Daar kon ik helemaal inkomen,

want ik wil jullie iets vertellen over

een bedrieger zijn
en het gevoel hebben er niet te horen.

Toen ik 19 was,
kreeg ik een zwaar auto-ongeluk.

Ik vloog uit een auto,
en tolde verschillende keren rond.

Ik werd wakker in een
revalidatie-afdeling voor hoofdletsels.

Ik moest stoppen aan de universiteit

en ik kreeg te horen
dat mijn IQ gedaald was met 30 punten.

Dat was erg traumatisch.

Ik kende mijn IQ want
ik had mij vereenzelvigd met slim-zijn.

Als kind werd ik hoogbegaafd genoemd.

Ik kon dus niet meer naar de universiteit
maar bleef proberen.

Ze zeiden

dat ik andere dingen kon doen,

maar de universiteit afmaken,
zou niet lukken.

Ik worstelde daar echt mee
en ik moet zeggen:

als je kernidentiteit je wordt ontnomen,

en voor mij was dat slim-zijn,

dan laat dat je, meer dan andere dingen,
behoorlijk krachteloos achter.

Ik voelde me helemaal krachteloos.
Ik werkte en werkte en werkte,

en ik had geluk.
Ik werkte en had geluk, en werkte.

Uiteindelijk studeerde ik af.

Het kostte me vier jaar langer
dan de anderen.

Ik overtuigde mijn engel/adviseur,
Susan Fiske,

me aan te nemen in Princeton.

Ik had het gevoel
daar niet thuis te horen.

Ik ben een bedrieger.

De nacht voor mijn eerstejaars-toespraak:

20 minuten

voor 20 personen. Meer niet.

Ik was zo bang om betrapt te worden

dat ik haar belde en zei: "Ik stop."

Ze zei: "Je stopt niet.

Ik heb het erop gewaagd
met jou en je blijft.

Je blijft en

je gaat doen alsof.

Je gaat elke voordracht geven
waarvoor je gevraagd wordt.

Je gaat het gewoon doen en doen en doen,

zelfs als je je doodsbang en verlamd voelt

en een buitenlichamelijke ervaring hebt,
totdat je zegt:

“Verdraaid, ik ben het aan het doen!

Ik ben dit geworden. Ik doe dit."

Dus dat deed ik.
Vijf jaar mastersopleiding,

een paar jaar in Northwestern.

Ik verhuisde naar Harvard
en dacht er niet echt meer aan,

maar lang dacht ik:

"Ik hoor hier niet thuis,
hoor hier niet thuis."

Aan het einde van
mijn eerste jaar op Harvard,

komt een studente die het hele semester
geen woord had gezegd, bij me binnen.

Ik had haar gezegd:
"Je moet meedoen, anders ga je falen."

Ik kende haar helemaal niet.

Ze zag er totaal verslagen uit en zei:

"Ik hoor hier niet thuis."

Dat was mijn moment,
omwille van twee dingen.

Ten eerste realiseerde ik me:

Goh, ik voel me niet meer zo!

Maar zij wel, en ik snapte dat gevoel.

Het tweede was: ze hoort hier wel thuis!

Ze kan doen alsof en het worden.

Dus ik zeg: "Je hoort hier wel te zijn!

Morgen doe je alsof,

je maakt jezelf krachtig. (Gelach)

Je gaat - "(Applaus)

(Applaus)

"Je gaat de klas binnen

en je gaat de beste reactie ooit geven."

En dat deed ze.

De mensen draaiden zich stomverbaasd om

omdat ze haar nooit opgemerkt hadden.
(Gelach)

Maanden later komt ze terug naar mij.

Ik besefte dat ze niet alleen deed alsof,

maar dat ze het ook geworden was.

Ze was veranderd.

Daarom wil ik jullie zeggen:
doe niet alsof tot je het kan.

Doe alsof tot je het wordt.

Doe het totdat je het wordt
en het internaliseert.

Tot slot nog dit.

Kleine veranderingen kunnen leiden
tot grote veranderingen.

Dit is twee minuten.

Twee minuten, twee minuten, twee minuten.

Voordat je naar de volgende
stressvolle evaluatie gaat,

doe je twee minuten dit:

in de lift, in de toiletten,
aan je bureau achter gesloten deuren.

Je configureert je brein

om optimaal om te gaan met die situatie.

Verhoog je testosteron.
Verlaag je cortisol.

Ga niet weg met het gevoel
dat je niet liet zien wie je bent.

Verlaat die situatie met een gevoel

dat je hebt kunnen zeggen
en tonen wie je bent.

Ik wil je twee dingen vragen:

probeer de krachtpose uit.

Ik wil jullie ook vragen

de wetenschap te delen,
want ze is heel eenvoudig.

Ik wil het niet voor mezelf houden.

Geef het weg.
Deel het met anderen,

want degenen die het
het meest kunnen gebruiken,

zijn zij zonder middelen en technologie

zonder status of macht.
Geef het hen

want ze kunnen het thuis oefenen.

Al wat ze nodig hebben, is hun lichaam,
privacy en twee minuten.

Het kan hun leven drastisch veranderen.

Dankjewel. (Applaus)

(Applaus)