Mindfulness and the Police - Vulture Peak Gathering - 2016-06-15 New Hamlet - Cheri Maples

Beste Thay,

geliefde gemeenschap,

het is heerlijk
om hier bij jullie te zijn.

Ik was met van alles bezig,

maar zuster Chan Khong
zei dat ik moest komen,

dus hier ben ik.

Ik ben gekomen.

Ik luister altijd naar zuster Chan Khong.

Mijn naam is Cheri Maples.

Ik was al zeven jaar bij de politie

toen ik -- dat mag je zelf uitmaken:

per ongeluk of bij toeval

of door een reeks oorzaken
en omstandigheden die samenkwamen --

naar mijn eerste retraite bij Thay kwam.

Ik heb opgemerkt
dat bij veel politiemensen

er tijdens hun carrière
altijd dezelfde drie dingen gbeuren

en bij mij was dat ook al gebeurd.

De effecten van een carrière,
er zijn er drie.

Fysiek,

wat er gebeurt --

velen van jullie begrijpen dit wel

als je een erg druk leven lijdt.

Onderzoek wijst uit dat we allemaal
een bepaalde hoeveelheid adrenaline hebben

en dit is het normale bereik.

Mensen die kunnen 'zijn'
versus die meer 'doen',

zitten waarschijnlijk hier en hier.

Wat er gebeurt bij politieagenten,

en hetzelfde doet zich
waarschijnlijk voor bij multitasken,

is dat de adrenaline omhoog schiet
vanwege de hyper-waakzaamheid

en hun zorgen over jouw veiligheid
en de veiligheid van iedereen.

Je leert altijd over wat er fout kan gaan.

Niet zozeer over wat er goed kan gaan,

wat in de meeste gevallen zo is,
nee, over problemen.

Er is een hoop hyper-waakzaamheid.

De adrenaline schiet dus
uit dat normale bereik

en dat piekt op die manier.

Het duurt vervolgens 24 uur

voordat het weer terug
binnen normale waarden is.

Maar de mensen gaan weer aan de slag

voordat die 24 uur om zijn.

Hun levens gaan er dus zo uitzien,

als ik het grafisch moest uitdrukken.

Hierboven nemen mensen beslissingen,

ze zijn bezig, er wordt gelachen,

de adrenaline zit hoog.

En daar beneden,

als ze thuiskomen,

dat lijkt het meest op geen energie,

lusteloosheid, depressie,

veel van de symboliek
die hier beneden gebeurt,

lijkt heel sterk op depressie.

En zoals zuster Chan Khong al zei,

zijn er vier keer zoveel agenten,
in ieder geval in de VS,

die zelfmoord plegen,

dan dat ze tijdens het werk sneuvelen.

Dat is een reëel gegeven.

Fysiek

zijn er veel effecten

die heel lastig zijn.

Dat is het eerste aspect.

En wat er emotioneel begint te spelen

zijn consequenties
als irritatie en ongeduld,

boosheid en depressie.

Er is veel cynisme,

want als jullie
een groep politieagenten waren

en ik deed een woordassociatie-test
en ik zou jullie vragen:

"Welk woord komt als eerste in je op

wanneer ik zeg
leider bij de padvinders?"

Neem maar van mij aan dat ze
met één stem zouden roepen: pedofiel.

Dat zijn nou eenmaal de mensen
waar ze mee te maken krijgen.

Er ontwikkelen zich dus
hele cynische associaties

en spiritueel gezien zijn de effecten
van het doen van dat werk

volgens mij het ongevoeliger worden
en wapenen van het hart.

Het is heel moeilijk om compassie
te voelen in dat soort omstandigheden.

Het andere wat er gebeurt,

is je ontwikkelt een,
wat ik zou noemen, vroeger-syndroom.

Vroeger kon ik
de vreugdezaadjes water geven.

Vroeger fietste ik.
Vroeger sportte ik.

Vroeger werkte ik in de tuin.
Vroeger schreef ik poëzie.

Vroeger had ik hobbies.

Al dingen zijn verdwenen

en je wereld wordt kleiner en kleiner,

want door je onregelmatige diensten

en te denken dat andere mensen
je niet begrijpen,

breng je uiteindelijk je vrije tijd
alleen nog door met andere politieagenten.

Die dingen versterken elkaar allemaal.

Zo ging ik dus naar mijn eerste retraite

bij Thay in 1991.

Ik had me geblesseerd op mijn werk

en daarvoor ging ik naar een chiropractor.

Die chiropractor
was heel dicht bij mijn bureau.

Ze had een boek van Thay in de wachtkamer,

dat heette Being Peace.

Ik pakte het op
en bladerde er eens doorheen

en ik dacht: hmmm,

interessant.

Ik hoefde een tijdje niet te werken

en ik zag een folder op haar prikbord

over een retraite met Thich Nhat Hanh

in Munda Line, Illinois, in 1991.

En ik dacht: waarom ook niet.

Ik arriveerde gewapend en gepantserd.

Ik was erop voorbereid
dat mensen me zouden haten,

omdat ik politieagent was.

Dat gebeurt vaak, zelfs onder mensen
die heel progressief denken.

Ze zien een uniform en hebben
direct een beeld van wie ik ben.

Met die instelling kwam ik daar,
en wat gebeurde er?

Moet ik even laten zien.

Wat er gebeurde is is heel interessant.

Stel je voor ...

Dat deden we.

De retraites waren toen heel rustig.

We deden -- Thay leerde ons van alles:

zittend mediteren, eetmeditaties,

lopend mediteren.

Er waren no lang niet
zoveel monniken als nu.

Zuster Chan Khong was er wel.

Zoveel van die monniken hebben
een enorme invloed op mijn leven gehad.

Wat zie je hier? Wie?

Een rode stip.

Ja, zo was ik toen ook en --

Ik denk dat meditatie erover gaat

dat je dat witte vlak leert zien, toch?

Al die ruimte,

al die ruimte die voorhanden is,
maar wij gaan recht op die rode punt af.

Daar staan we met alle mogelijke ruimte
die we maar willen,

maar we klampen ons
zo vast aan ons rode vlekje:

onze gedachten en emoties.

Hierbuiten is liefde beschikbaar,
is geluk beschikbaar.

'Geen komen, geen gaan' is beschikbaar,
leegte is beschikbaar,

de ruimte van het zijn
in alles en niets tegelijk.

En zo begon ik,
zelfs na die eerste retraite,

daar intuïtief al iets van begrijpen.

Ik had nog niet veel gelezen.

Ik wou gewoon beginnen.

Ik begon meditatie te zien

als gewoon je geest laten rusten

in een open bewustzijn

en tijdens die retraite raakte ik vrede
op een geweldige manier.

Er gebeurden daarna veel vreemde dingen.

Ik kwam terug

en ik draaide nachtdiensten
als sergeant.

Ik reageerde op meldingen

en ik begreep niet
waarom iedereen zo was veranderd.

Ze schenen in mijn afwezigheid
vriendelijker te zijn geworden.

Zelfs de mensen die ik arresteerde.

(Gelach)

Ik begreep er niets van.

Ik wist niet dat er iemand was rondgegaan

en overal Prozac en antidepressiva
had gesproeid toen ik er niet was.

Het duurde een tijdje
tot het me begon te dagen

dat het mijn energie was
die was veranderd

en daar reageerden mensen op.

Dat was een enorme les voor me,

want dat was het levend bewijs.

Wat er ook gebeurde op die retraite,

zuster Chan Khong doelde er al op,

is dat de vijf mindfulness-trainingen
aan bod kwamen

en de eerste is natuurlijk
eerbied voor het leven.

Ik zei: "Ik kan die niet volgen,
ik draag een wapen voor mijn werk,

ik weet nooit wat er kan gebeuren."

En tot op vandaag, ik weet niet meer
of het Thay of zuster Chan Khong was,

een van hen zei tegen me:

"Wie zouden we anders een wapen
toevertrouwen, dan een mindful iemand?"

(Gelach)

O! Een heel nieuw perspectief.

Wat er gebeurde was zo'n omschakeling,

het duurde even,
het ging in kleine stapjes,

maar ik deed mijn werk
niet zo mechanisch meer.

Ik begon te zien

wat zich vlak voor mijn neus afspeelde,

iets wat ik met die
andere instelling had gemist:

een lijdend menselijk wezen
die mijn hulp nodig had

en die vaak nergens anders terechtkon.

Ik begon meer tijd te nemen
voor de meldingen waar ik op afging,

ik begon meer contact te maken
met mensen vanuit een andere ruimte,

en ik had die ervaringen al snel.

Een die ik altijd graag vertel,

gaat over een melding
van huiselijk geweld.

We voerden toen een
verplichte-arrestatiebeleid,

dus als iemand iemand anders bedreigde,

fysiek of op welke manier dan ook,

dan moest je ze arresteren.

Dat was een verplichte arrestatie.

Dus ik ging eropaf en ik was alleen.

Er kwam een vrouw naar buiten en ze zei:

"Mijn man heeft mijn kind
en ik ben heel bang.

We zijn pas uit elkaar
en hij laat haar niet gaan.

Ze moet met mij mee, ik kom haar halen.

Er is een regeling
over wie het kind wanneer heeft

en nu is het mijn beurt.

Ik vroeg haar om te gaan wachten
in de auto, een eindje verderop.

Ik klopte aan

en daar is -- ik ben iets van 1.58 lang --

en daar staat een man
van tegen de twee meter,

heel boos, die de deur opendeed

en ik kon het lijden gewoon zien.

Het droop eraf.

Op hele kalme toon zei ik:

"Mag ik even binnenkomen?
Ik kom alleen luisteren en helpen."

Ik ging binnen en ik zag
zijn dochter daar zitten

en ik zei: "Weet u,
ik zie uw meisje daar zo zitten

en ik weet dat u van haar houdt
en dat u om haar geeft,

en ik zie dat ze bang is,

en dat wilt u helemaal niet.

Als we haar nu gewoon eens
naar haar moeder laten gaan,

dan kunnen wij praten."

En dat vond hij goed.

Dus in plaats van het
uit de hand te laten lopen

zodat er een arrestatie
moest plaatsvinden,

was het een kwestie van mindful
en medelevend zijn.

Ik ging dus tegen alle regels in

en met mijn wapengordel
en mijn kogelvrije vest

naast die man zitten,
wat je eigenlijk nooit mag doen,

en hij begon op die bank
in mijn armen te huilen.

Dat was een ongelooflijke ervaring voor me

als het gaat om wat een beetje
vriendelijkheid en medeleven kan doen

en dat er meerdere manieren zijn
waarop je op mensen kunt reageren.

Als je zelf boos,
geïrriteerd of cynisch bent,

is het natuurlijk moeilijk
om die mogelijkheden te zien.

Drie dagen later kwam ik
deze man opnieuw tegen.

Ik liep door de straat waar ik woon

en hij kwam van achteren.

Nooit doen, natuurlijk,
een politieman van achter benaderen.

(Gelach)

Hij tilde me van de grond en zei:

"Jij! Jij! Je hebt toen mijn leven gered."

Hij tilde me zo op.

Een heerlijke ervaring.

Daarmee diende ik twee lessen van Thay

en de Order of Interbeing
in onze gemeenschap,

onze internationale gemeenschap,

waarvan ik denk dat ze
zo belangrijk zijn, we focussen --

Er is zo'n nadruk, niet alleen
op geluk in het huidige moment

en het fundamenteel
beoefenen van mindfulness,

maar het bouwen van een gemeenschap
en toegepaste praktijk.

Die twee dingen vind je niet gauw
in veel andere --

die nadruk daarop -- in veel andere
boeddhistische stromingen.

Ik heb lessen uit verschillende
stromingen gehoord,

maar die twee dingen zijn echt speciaal.

Ik begon na te denken
over een sangha, een gemeenschap.

Ik werd lid van een sangha,
direct na die retraite,

maar ik begon alles
als gemeenschap te zien.

Ik begon mijn werkplek te zien als sangha;

ik begon mijn gezin te zien als sangha.

Als ik directe-actie-dingen deed
in de gemeenschap

begon ik iedereen te zien als de sangha.

Ik denk dus dat gemeenschap
hier een groot deel van uitmaakt.

In 2002 kwam ik naar Plum Village

dus dat is alweer elf jaar geleden,
en ik praktiseer,

en die praktijk is almaar dieper geworden,
en ik ging naar retraites,

en ik werd lid van de Order of Interbeing.

Thay droeg de 14
mindfulness trainingen over

aan mijzelf en 32 anderen

en ik was hier bij de 3-maands retraite

en ik had een ongelooflijk
aardende ervaring.

Toentertijd schreef je een brief aan Thay,

ik denk dat dat nog zo is
als je ingewijd wil worden,

en ik dacht dat hij die niet las

dus ik legde hem gewoon in de bel.

Mijn brief ging over ...

Ik worstelde nog steeds

met dat gevoel dat ik zowel slachtoffer
als onderdrukker was in mijn werk

en maar op en neer stuiterde
tussen die twee.

De volgende dag was er
een dharmatoespraak,

ik ben vergeten in welke zaal,

maar Thay gaf een toespraak over
de verschillende gezichten van liefde.

Ik zat achterin

en hij had het over politieagenten.

Ik zat daar achterin

en de tranen liepen over mijn wangen.

Ik maakte opnieuw een transformatie door,

nog zachter, nog beter begrip
van Thay's lessen

over 'we zijn allemaal
slachtoffers en onderdrukkers'.

Een van de dingen die gebeurden
als consequentie hiervan --

ik weet niet eens wie het was,

en zij zal nooit
de consequenties daarvan kennen.

Als je hier bent,
kom alsjeblieft naar me toe.

We deden werkmeditatie
en we sneden groenten.

Ik zei: "Ik heb dit absoluut
belachelijke beeld in mijn hoofd

van politieagenten die hand in hand
samen loopmeditatie doen,

vreemdzame stappen op de aarde zettend."

Ze keek me aan en ze zei:

"Cheri, dat kun je voor elkaar krijgen.

Dat kun je voor elkaar krijgen."

Op donderdag was er
een vraag-en-antwoordsessie

en ik stond op en ik vroeg Thay

of hij een retraite
voor politieagenten wou komen doen.

Ik was heel nerveus
over wat zijn antwoord zou zijn,

maar tot mijn opluchting
viel dat heel erg mee.

Hij keek op en zei: "Ja, ik denk
dat we dat volgend jaar wel kunnen doen."

Dat betekende dat we een jaar hadden
om dingen te organiseren

en om te proberen politieagenten
naar een retraite te krijgen

met een boeddhistische leraar.

Er gebeurden een hoop dingen
in de loop van dat jaar

maar een ervan --

Ik heb niet echt tijd om er
diep op in te gaan, het was ...

Het was heel erg moeilijk.

Het gaf een hoop ophef.

Ik begon van allerlei haatmail te krijgen

in de trant: ik ben christen en ik wil
een stressreductieretraite organiseren.

De scheiding van kerk en staat
kwam aan de orde,

al was de retraite open
voor alle overtuigingen,

dat was heel moeilijk.

Maar ik had wel prachtige mensen
in mijn eigen gemeenschap

en ik had contacten sommige monniken.

Dat hielp een hoop.

Maar Thay kwam en de retraite vond plaats

en er waren, ik weet niet meer
hoeveel mensen.

Er waren iets van 16 agenten
van mijn eigen afdeling

die aanwezig waren

en na Thay's eerste dharma talk,

die heette 'geweld roept geweld op',

en waarin hij uitlegde hoe, nou ja,

dat als je geweld gebruikt,
je meer geweld kunt verwachten.

En de agenten, na die eerste talk

stonden ze om me heen en zeiden:

"Cheri, wat moeten we dán doen?

Wat bedoel je: je kunt geweld
niet met geweld bestrijden?

Wat bedoelt hij daarmee?
Wat moeten we dán doen?

We willen met hem praten."

(Gelach)

Ik zei: "Nou,

ik heb zelf nooit een persoonlijk gesprek
gehad met Thich Nhat Hahn,

maar ik kan kijken wat ik kan doen."

Om een lang verhaal kort te maken,

Thay kwam en praatte
apart met de politieagenten

en na dat uur dat hij met ze praatte

ging de hele kamer ...

Het was zo mooi;

daarna zijn er geen problemen

of bezwaren meer geweest,
die hele week niet.

Een van de dingen die me zoveel deden
aan het einde van die retraite,

was dat Thay zei: "Gaan we nog iets horen
van de politieagenten?"