Beste Thay, geliefde gemeenschap, het is heerlijk om hier bij jullie te zijn. Ik was met van alles bezig, maar zuster Chan Khong zei dat ik moest komen, dus hier ben ik. Ik ben gekomen. Ik luister altijd naar zuster Chan Khong. Mijn naam is Cheri Maples. Ik was al zeven jaar bij de politie toen ik -- dat mag je zelf uitmaken: per ongeluk of bij toeval of door een reeks oorzaken en omstandigheden die samenkwamen -- naar mijn eerste retraite bij Thay kwam. Ik heb opgemerkt dat bij veel politiemensen er tijdens hun carrière altijd dezelfde drie dingen gbeuren en bij mij was dat ook al gebeurd. De effecten van een carrière, er zijn er drie. Fysiek, wat er gebeurt -- velen van jullie begrijpen dit wel als je een erg druk leven lijdt. Onderzoek wijst uit dat we allemaal een bepaalde hoeveelheid adrenaline hebben en dit is het normale bereik. Mensen die kunnen 'zijn' versus die meer 'doen', zitten waarschijnlijk hier en hier. Wat er gebeurt bij politieagenten, en hetzelfde doet zich waarschijnlijk voor bij multitasken, is dat de adrenaline omhoog schiet vanwege de hyper-waakzaamheid en hun zorgen over jouw veiligheid en de veiligheid van iedereen. Je leert altijd over wat er fout kan gaan. Niet zozeer over wat er goed kan gaan, wat in de meeste gevallen zo is, nee, over problemen. Er is een hoop hyper-waakzaamheid. De adrenaline schiet dus uit dat normale bereik en dat piekt op die manier. Het duurt vervolgens 24 uur voordat het weer terug binnen normale waarden is. Maar de mensen gaan weer aan de slag voordat die 24 uur om zijn. Hun levens gaan er dus zo uitzien, als ik het grafisch moest uitdrukken. Hierboven nemen mensen beslissingen, ze zijn bezig, er wordt gelachen, de adrenaline zit hoog. En daar beneden, als ze thuiskomen, dat lijkt het meest op geen energie, lusteloosheid, depressie, veel van de symboliek die hier beneden gebeurt, lijkt heel sterk op depressie. En zoals zuster Chan Khong al zei, zijn er vier keer zoveel agenten, in ieder geval in de VS, die zelfmoord plegen, dan dat ze tijdens het werk sneuvelen. Dat is een reëel gegeven. Fysiek zijn er veel effecten die heel lastig zijn. Dat is het eerste aspect. En wat er emotioneel begint te spelen zijn consequenties als irritatie en ongeduld, boosheid en depressie. Er is veel cynisme, want als jullie een groep politieagenten waren en ik deed een woordassociatie-test en ik zou jullie vragen: "Welk woord komt als eerste in je op wanneer ik zeg leider bij de padvinders?" Neem maar van mij aan dat ze met één stem zouden roepen: pedofiel. Dat zijn nou eenmaal de mensen waar ze mee te maken krijgen. Er ontwikkelen zich dus hele cynische associaties en spiritueel gezien zijn de effecten van het doen van dat werk volgens mij het ongevoeliger worden en wapenen van het hart. Het is heel moeilijk om compassie te voelen in dat soort omstandigheden. Het andere wat er gebeurt, is je ontwikkelt een, wat ik zou noemen, vroeger-syndroom. Vroeger kon ik de vreugdezaadjes water geven. Vroeger fietste ik. Vroeger sportte ik. Vroeger werkte ik in de tuin. Vroeger schreef ik poëzie. Vroeger had ik hobbies. Al dingen zijn verdwenen en je wereld wordt kleiner en kleiner, want door je onregelmatige diensten en te denken dat andere mensen je niet begrijpen, breng je uiteindelijk je vrije tijd alleen nog door met andere politieagenten. Die dingen versterken elkaar allemaal. Zo ging ik dus naar mijn eerste retraite bij Thay in 1991. Ik had me geblesseerd op mijn werk en daarvoor ging ik naar een chiropractor. Die chiropractor was heel dicht bij mijn bureau. Ze had een boek van Thay in de wachtkamer, dat heette Being Peace. Ik pakte het op en bladerde er eens doorheen en ik dacht: hmmm, interessant. Ik hoefde een tijdje niet te werken en ik zag een folder op haar prikbord over een retraite met Thich Nhat Hanh in Munda Line, Illinois, in 1991. En ik dacht: waarom ook niet. Ik arriveerde gewapend en gepantserd. Ik was erop voorbereid dat mensen me zouden haten, omdat ik politieagent was. Dat gebeurt vaak, zelfs onder mensen die heel progressief denken. Ze zien een uniform en hebben direct een beeld van wie ik ben. Met die instelling kwam ik daar, en wat gebeurde er? Moet ik even laten zien. Wat er gebeurde is is heel interessant. Stel je voor ... Dat deden we. De retraites waren toen heel rustig. We deden -- Thay leerde ons van alles: zittend mediteren, eetmeditaties, lopend mediteren. Er waren no lang niet zoveel monniken als nu. Zuster Chan Khong was er wel. Zoveel van die monniken hebben een enorme invloed op mijn leven gehad. Wat zie je hier? Wie? Een rode stip. Ja, zo was ik toen ook en -- Ik denk dat meditatie erover gaat dat je dat witte vlak leert zien, toch? Al die ruimte, al die ruimte die voorhanden is, maar wij gaan recht op die rode punt af. Daar staan we met alle mogelijke ruimte die we maar willen, maar we klampen ons zo vast aan ons rode vlekje: onze gedachten en emoties. Hierbuiten is liefde beschikbaar, is geluk beschikbaar. 'Geen komen, geen gaan' is beschikbaar, leegte is beschikbaar, de ruimte van het zijn in alles en niets tegelijk. En zo begon ik, zelfs na die eerste retraite, daar intuïtief al iets van begrijpen. Ik had nog niet veel gelezen. Ik wou gewoon beginnen. Ik begon meditatie te zien als gewoon je geest laten rusten in een open bewustzijn en tijdens die retraite raakte ik vrede op een geweldige manier. Er gebeurden daarna veel vreemde dingen. Ik kwam terug en ik draaide nachtdiensten als sergeant. Ik reageerde op meldingen en ik begreep niet waarom iedereen zo was veranderd. Ze schenen in mijn afwezigheid vriendelijker te zijn geworden. Zelfs de mensen die ik arresteerde. (Gelach) Ik begreep er niets van. Ik wist niet dat er iemand was rondgegaan en overal Prozac en antidepressiva had gesproeid toen ik er niet was. Het duurde een tijdje tot het me begon te dagen dat het mijn energie was die was veranderd en daar reageerden mensen op. Dat was een enorme les voor me, want dat was het levend bewijs. Wat er ook gebeurde op die retraite, zuster Chan Khong doelde er al op, is dat de vijf mindfulness-trainingen aan bod kwamen en de eerste is natuurlijk eerbied voor het leven. Ik zei: "Ik kan die niet volgen, ik draag een wapen voor mijn werk, ik weet nooit wat er kan gebeuren." En tot op vandaag, ik weet niet meer of het Thay of zuster Chan Khong was, een van hen zei tegen me: "Wie zouden we anders een wapen toevertrouwen, dan een mindful iemand?" (Gelach) O! Een heel nieuw perspectief. Wat er gebeurde was zo'n omschakeling, het duurde even, het ging in kleine stapjes, maar ik deed mijn werk niet zo mechanisch meer. Ik begon te zien wat zich vlak voor mijn neus afspeelde, iets wat ik met die andere instelling had gemist: een lijdend menselijk wezen die mijn hulp nodig had en die vaak nergens anders terechtkon. Ik begon meer tijd te nemen voor de meldingen waar ik op afging, ik begon meer contact te maken met mensen vanuit een andere ruimte, en ik had die ervaringen al snel. Een die ik altijd graag vertel, gaat over een melding van huiselijk geweld. We voerden toen een verplichte-arrestatiebeleid, dus als iemand iemand anders bedreigde, fysiek of op welke manier dan ook, dan moest je ze arresteren. Dat was een verplichte arrestatie. Dus ik ging eropaf en ik was alleen. Er kwam een vrouw naar buiten en ze zei: "Mijn man heeft mijn kind en ik ben heel bang. We zijn pas uit elkaar en hij laat haar niet gaan. Ze moet met mij mee, ik kom haar halen. Er is een regeling over wie het kind wanneer heeft en nu is het mijn beurt. Ik vroeg haar om te gaan wachten in de auto, een eindje verderop. Ik klopte aan en daar is -- ik ben iets van 1.58 lang -- en daar staat een man van tegen de twee meter, heel boos, die de deur opendeed en ik kon het lijden gewoon zien. Het droop eraf. Op hele kalme toon zei ik: "Mag ik even binnenkomen? Ik kom alleen luisteren en helpen." Ik ging binnen en ik zag zijn dochter daar zitten en ik zei: "Weet u, ik zie uw meisje daar zo zitten en ik weet dat u van haar houdt en dat u om haar geeft, en ik zie dat ze bang is, en dat wilt u helemaal niet. Als we haar nu gewoon eens naar haar moeder laten gaan, dan kunnen wij praten." En dat vond hij goed. Dus in plaats van het uit de hand te laten lopen zodat er een arrestatie moest plaatsvinden, was het een kwestie van mindful en medelevend zijn. Ik ging dus tegen alle regels in en met mijn wapengordel en mijn kogelvrije vest naast die man zitten, wat je eigenlijk nooit mag doen, en hij begon op die bank in mijn armen te huilen. Dat was een ongelooflijke ervaring voor me als het gaat om wat een beetje vriendelijkheid en medeleven kan doen en dat er meerdere manieren zijn waarop je op mensen kunt reageren. Als je zelf boos, geïrriteerd of cynisch bent, is het natuurlijk moeilijk om die mogelijkheden te zien. Drie dagen later kwam ik deze man opnieuw tegen. Ik liep door de straat waar ik woon en hij kwam van achteren. Nooit doen, natuurlijk, een politieman van achter benaderen. (Gelach) Hij tilde me van de grond en zei: "Jij! Jij! Je hebt toen mijn leven gered." Hij tilde me zo op. Een heerlijke ervaring. Daarmee diende ik twee lessen van Thay en de Order of Interbeing in onze gemeenschap, onze internationale gemeenschap, waarvan ik denk dat ze zo belangrijk zijn, we focussen -- Er is zo'n nadruk, niet alleen op geluk in het huidige moment en het fundamenteel beoefenen van mindfulness, maar het bouwen van een gemeenschap en toegepaste praktijk. Die twee dingen vind je niet gauw in veel andere -- die nadruk daarop -- in veel andere boeddhistische stromingen. Ik heb lessen uit verschillende stromingen gehoord, maar die twee dingen zijn echt speciaal. Ik begon na te denken over een sangha, een gemeenschap. Ik werd lid van een sangha, direct na die retraite, maar ik begon alles als gemeenschap te zien. Ik begon mijn werkplek te zien als sangha; ik begon mijn gezin te zien als sangha. Als ik directe-actie-dingen deed in de gemeenschap begon ik iedereen te zien als de sangha. Ik denk dus dat gemeenschap hier een groot deel van uitmaakt. In 2002 kwam ik naar Plum Village dus dat is alweer elf jaar geleden, en ik praktiseer, en die praktijk is almaar dieper geworden, en ik ging naar retraites, en ik werd lid van de Order of Interbeing. Thay droeg de 14 mindfulness trainingen over aan mijzelf en 32 anderen en ik was hier bij de 3-maands retraite en ik had een ongelooflijk aardende ervaring. Toentertijd schreef je een brief aan Thay, ik denk dat dat nog zo is als je ingewijd wil worden, en ik dacht dat hij die niet las dus ik legde hem gewoon in de bel. Mijn brief ging over ... Ik worstelde nog steeds met dat gevoel dat ik zowel slachtoffer als onderdrukker was in mijn werk en maar op en neer stuiterde tussen die twee. De volgende dag was er een dharmatoespraak, ik ben vergeten in welke zaal, maar Thay gaf een toespraak over de verschillende gezichten van liefde. Ik zat achterin en hij had het over politieagenten. Ik zat daar achterin en de tranen liepen over mijn wangen. Ik maakte opnieuw een transformatie door, nog zachter, nog beter begrip van Thay's lessen over 'we zijn allemaal slachtoffers en onderdrukkers'. Een van de dingen die gebeurden als consequentie hiervan -- ik weet niet eens wie het was, en zij zal nooit de consequenties daarvan kennen. Als je hier bent, kom alsjeblieft naar me toe. We deden werkmeditatie en we sneden groenten. Ik zei: "Ik heb dit absoluut belachelijke beeld in mijn hoofd van politieagenten die hand in hand samen loopmeditatie doen, vreemdzame stappen op de aarde zettend." Ze keek me aan en ze zei: "Cheri, dat kun je voor elkaar krijgen. Dat kun je voor elkaar krijgen." Op donderdag was er een vraag-en-antwoordsessie en ik stond op en ik vroeg Thay of hij een retraite voor politieagenten wou komen doen. Ik was heel nerveus over wat zijn antwoord zou zijn, maar tot mijn opluchting viel dat heel erg mee. Hij keek op en zei: "Ja, ik denk dat we dat volgend jaar wel kunnen doen." Dat betekende dat we een jaar hadden om dingen te organiseren en om te proberen politieagenten naar een retraite te krijgen met een boeddhistische leraar. Er gebeurden een hoop dingen in de loop van dat jaar maar een ervan -- Ik heb niet echt tijd om er diep op in te gaan, het was ... Het was heel erg moeilijk. Het gaf een hoop ophef. Ik begon van allerlei haatmail te krijgen in de trant: ik ben christen en ik wil een stressreductieretraite organiseren. De scheiding van kerk en staat kwam aan de orde, al was de retraite open voor alle overtuigingen, dat was heel moeilijk. Maar ik had wel prachtige mensen in mijn eigen gemeenschap en ik had contacten sommige monniken. Dat hielp een hoop. Maar Thay kwam en de retraite vond plaats en er waren, ik weet niet meer hoeveel mensen. Er waren iets van 16 agenten van mijn eigen afdeling die aanwezig waren en na Thay's eerste dharma talk, die heette 'geweld roept geweld op', en waarin hij uitlegde hoe, nou ja, dat als je geweld gebruikt, je meer geweld kunt verwachten. En de agenten, na die eerste talk stonden ze om me heen en zeiden: "Cheri, wat moeten we dán doen? Wat bedoel je: je kunt geweld niet met geweld bestrijden? Wat bedoelt hij daarmee? Wat moeten we dán doen? We willen met hem praten." (Gelach) Ik zei: "Nou, ik heb zelf nooit een persoonlijk gesprek gehad met Thich Nhat Hahn, maar ik kan kijken wat ik kan doen." Om een lang verhaal kort te maken, Thay kwam en praatte apart met de politieagenten en na dat uur dat hij met ze praatte ging de hele kamer ... Het was zo mooi; daarna zijn er geen problemen of bezwaren meer geweest, die hele week niet. Een van de dingen die me zoveel deden aan het einde van die retraite, was dat Thay zei: "Gaan we nog iets horen van de politieagenten?"