Steven Levitt'in çocuk oto koltukları üzerine konuşması

Steven Levitt, arabalarda çocukların can emniyeti konusunda, çocuk oto koltuklarının artık emniyet kemerlerinden daha etkili olmadığını gösteren verileri bizlerle paylaşıyor. Ancak konuşmasının soru-cevap kısmında hayati önem taşıyan bir ikazda bulunmayı da ihmal etmiyor.

Bir zamanlar, çocukları telef eden berbat bir hastalık varmış.

Hatta bu bölgede var olan diğer tüm hastalıklar arasında

bu, en kötüsüymüş. Birçok çocuğu öldüren bir hastalıkmış bu.

Bunun üzerine, bu hastalıga kısmi bir tedavi bulan

parlak bir mucit, bir bilim adamı cıkmış ortaya.

Ama bu tedavi de kesin çözüm olmamış. Hala bir sürü çocuk öluyormuş,

ama önceki duruma kıyasla bu tedavi kesinlikle daha iyi sayılırmış.

Bu tedavi hakkındaki artılardan biri de ücretsiz olmasıymış,

yani neredeyse ücretsiz, ve uygulanması da çok kolaymış.

Ancak en kötü tarafı, bu tedaviyi küçük çocuklar,

bebekler, ve bir yaşındakiler üzerinde uygulayamıyormuşsunuz.

Ve sonuç olarak, birkac yıl sonra

başka bir bilim adamı (belki de bu bilim adamı

kendisinden onceki kadar dahi değildi,

ama ilk bilim adamının buluşunu geliştirmişti)

ikinci bir tedavi yöntemi geliştirmiş.

Ve ikinci tedavi yönteminin güzel yanı ise,

bebekler ve bir yaşındakiler üzerinde uygulanabiliyor olmasıymış.

Bu tedavinin olumsuz yanı ise çok pahalı olmasıymış,

ve uygulaması da oldukça karmaşıkmış.

Ebeveynler tedaviyi doğru şekilde uygulayabilmek için ellerinden geleni yapsalar da,

sonuçta neredeyse hiçbiri uygulama konusunda başarılı olamamış.

Ama ne yapmışlar.. Tabii tedavi çok karışık ve pahalı olduğundan,

bunu yalnızca, henüz 1 yaşını doldurmamış bebekler ve 1 yaşındakiler üzerinde uygulamışlar

Ve hal-i hazırda, 2 ve daha büyük yaştaki çocuklara verilen ilacı

kullanmaya devam etmişler.

Ve bir süre daha bu böyle devam etmiş. İnsanlar mutluymuş.

İki tedaviyi de uyguluyorlarmış. Ta ki bir anne,

henüz 2 yaşına basmış çocuğunu bu hastalık yüzünden kaybedene dek...

Ve anne düşünmeye başlamış, "Çocuğum daha yeni 2 yaşına bastı,

ve bu yaşa gelene kadar, bu karmaşık, pahalı ilacı

yani bu tedaviyi hep uyguladım.

Sonra çocuğum 2 yaşına basınca, ben de ucuz

ve kolay olan tedaviyi uygulamaya başladım, ve acaba..."

Çocuğunu kaybeden diğer tüm ebeveynlerin de merak ettiği gibi,

bu anne de, "... ya o karmaşık ve pahalı tedaviyi uygulamayı sürdürmek gibi

yapabileceğim bir şey yoksa," diye merak etmiş.

Ve bunu diğer insanlarla da paylaşarak şöyle demiş;

"Nasıl olur da ucuz ve basit olan yöntem ile

karmaşık ve pahalı olan tedavi yöntemi

aynı etkiyi gösterebilir?"

Ve insanlar da düşünmüşler ve, "Aslında haklısın.

İlkinden sonra ucuz ve basit yönteme geçiş yapmak

muhtemelen hatalı," demeye başlamışlar.

Bu annenin hikayesini duyduktan sonra, hükümet ve diğer insanlar da,

"Evet, haklısın, bir yasa çıkarmak gerek.

Bu ucuz ve basit tedavi yöntemini yasaklamalıyız,

ve insanların bunu çocukları üzerinde uygulamasına engel olmalıyız," demişler.

Halk durumdan hoşnutmuş, tatmin olmuşlar.

Yıllar boyu bu böyle sürmüş, her şey yolundaymış.

Ama sonra bir gün, kendisi de çocuk sahibi olan bir ekonomist çıkagelmiş,

ve o da çocuğuna pahalı ve karmaşık olan tedaviyi uyguluyormuş.

Fakat ucuz ve basit olan yöntemden de haberdarmış.

Bunun üzerinde düşününce, pahalı olan,

gözüne o kadar da şahane gözükmemiş. Ve düşünmeye başlamış,

"Bilimden anladığım söylenemez, ama veriler hakkında bir şeyler biliyorum,

o zaman belki de geçmiş verileri incelemeli ve

bu pahalı ve karmaşık tedavinin gerçekten de

ucuz ve basit olandan daha etkili olup olmadığını kendi gözlerimle görmeliyim."

Ne çıksa beğenirsiniz! Verileri incelerken

pahalı ve karmaşık olanın, aslında ucuz olandan hiç de

farklı gözükmediğini fark etmiş.

(En azından 2 yaşındakiler ve daha büyük olanlar için)

ucuz olan hala daha küçük çocuklar üzerinde işe yaramıyormuş.

Bunun üzerine insanlara şöyle bir açıklama yapmış,

"Elde ettiğim muhteşem bulguya göre,

görünüşe bakılırsa yalnızca ucuz ve basit tedavi yöntemini kullanabiliriz.

Ve bu şekilde, yılda 300 milyon dolar da cebimizde kalır,

ve bu parayı da başka şekillerde çocuklarımız için harcayabiliriz."

Bu durum ebeveynlerin hiç hoşuna gitmemiş, ve şöyle demişler;

"Bu berbat bir şey, zira ucuz ve basit olan nasıl olur da

diğer zor olan kadar etkili olabilir?" Bu durumdan hükümet, ve bilhassa da

bu pahalı ilacı üreten kişiler hiç hoşnut olmamışlar

çünkü, "Ücretsiz bir ilaçla nasıl rekabet edebiliriz?

Tüm pazar payımızı kaybederiz,"

diye düşünmüşler.

Dolayısıyla insanlar bu duruma sinirlenip, ona çok kötü isimler takmışlar.

Bunun üzerine o da, ülkeyi birkaç günlüğüne terk edip

Oxford adında, daha zeki ve açık fikirli insanların bulunduğu

bir yere gitmenin; ve hikayesini buradaki insanlarla paylaşmanın

belki de daha iyi bir fikir olacağına karar vermiş.

Ve işte, buradayım. Bu bir peri masalı değil.

Bu, ABD ile ilgili, günümüze dair gerçek bir hikaye.

ve sözünü ettiğim hastalık da aslında

çocuklara ilişkin trafik kazaları.

Ve ücretsiz tedaviden kastım da yetişkin emniyet kemerleri, pahalı tedavi ise

(yani yılda 300 milyon dolara mal olan) çocuk oto koltukları.

Bugün sizlere, doğru olduğuna inandığım

bazı bulgulardan söz etmek istiyorum. Elde ettiğim bulgulara göre:

İlgili yasaların genişletilmesi, ve yasalarla, çocuğunuzun emniyet

kemeri takmasının toplumsal açıdan tasvip edilmez olarak

kabul ettirilmesi için inanılmaz çabalar gösterilmesine rağmen;

iki yaşındakiler ve daha büyük çocukların, çocuk oto koltuğu

kullanmasının -kanıtlanmış- bir faydası yoktur.

İlk olarak bundan bahsedeceğim. Ardından,

bunu neyin doğru kıldığından söz edeceğim.

Ve son olarak, biraz da, muhtemelen elimizdekilerden daha iyi olan,

ama insanlar mevcut çocuk oto koltuklarına bayıldıkları için

ilgilenmedikleri başka bir teknolojiden,

üçüncü bir çözümden bahsedeceğim.

Peki.

Bir veri üzerine araştırma yapmaya çalıştığınızda

birçok kez, karmaşık hikayelerle karşılarşırsınız. Emniyet kemerine karşı çocuk oto

koltuğunu araştırdığınızda veriler arasında aradığınızı bulmak hiç de kolay değil.

Bunun üzerine ABD, 1975'ten beri gerçekleşen her bir ölümcül

kazayla ilgili bir veri grubu kaydı tutuyor.

Yani, en az bir kişinin hayatını kaybettiği her bir araba kazası

ile ilgili tüm kişilerin kayıtları tutuluyor.

Ulusal karayolu Ulaşım Güvenliği Müdürlüğü'nün

internet sayfasındaki verilere bakacak olursanız,

Sadece ham verilere ulaşabiliyorsunuz, ve dolayısıyla

iki yaşındaki ve daha büyük çocukların, çocuk oto koltuğu kullanması lehine

sınırlı sayıda kanıt bulunduğu hissine kapılmaya başlıyorsunuz.

Ve işte veriler: 2 ila 6 yaş arasındakiler ve 6 yaş üstündeki çocuklar

için oto çocuk koltuğu kullanan kimse yok, yani

karşılaştırma yapamıyorsunuz. En az 1 kişinin öldüğü bir kazada serbest

vaziyetteki çocukların %29.3'ü hayatını kaybediyor.

Eğer bir çocuğu oto çocuk koltuğuna oturtturursanız, çocukların %18.2'si ölüyor.

Bu ham veriye göre, eğer çocuk karın-omuz emniyet kemeri takıyorsa

%19.4'ü ölüyor. Ve ilginç bir şekilde, sadece karın emniyet kemeri takanlarda

ise %16.7 oranında can kaybı oluyor. Ve aslında, teoriye göre

sade karın emniyet kemerinin, karın-omuz emniyet kemerine göre

daha kötü olması gerekiyor. Ve bu da size,

ham veriye baktığınızda, araya giren yüzlerce şaşırtıcı

değişken olduğunu hatırlatıyor.

İşte çalışmamız...- bu yalnızca aynı bilginin tekrarı,

farkı ise, daha kolay anlaşılması için verilerin rakamsallaştırılmış olması..

Buradaki sarı çubuk, oto koltuklarını temsil ederken

portakal rengi karın-omuz kemerini, ve kırmızı ise sadece karın emniyet kemerini gösteriyor.

Ve tüm bunlar, emniyet kemeri takılmadığı durumlarla bağıntılı.

Grafikteki çubuk ne kadar büyükse o kadar iyi. Tamam.

Bu ise, az evvel gosterdigim veri.

En uzun çubuk da, erişmeye ulaştığınız oran.

Yani temel şeyleri kontrol edebiliyorsunuz; çarpışmanın şiddeti,

çocuğun hangi koltukta oturduğunu, vs. Çocuğun yaşı..

Ve bu da ortadaki çubuk dizisi.

Gördüğünüz gibi sadece karın emniyet kemerlerini

kullanmaya başladığınızda durum kötüye gidiyor.

Ve son olarak da; çarpışmayla ilgili aklınıza gelebilecek

muhtemelen her senaryo için gerçekten kontrollü

olan son çubuk dizisi.

Sözünü ettiğim; bir çarpışmanın elli, yetmiş beş, 100 farklı özelliği vardır.

Oto koltukları ve karın-omuz emniyet kemerlerine baktığımızda ise,

söz konusu hayat kurtarmak olunca, kazalar aslında birbirlerine tıpatıp benziyor.

Ve standart hata kuşakları da, bu tahminlerin yanında nispeten küçük kalıyor.

Ve sadece kapsamlı da değil. Bakmak istediğiniz

ne olursa olsun, oldukça da sağlam.

İlginç olan şey şey ise: önden hasar görmüş kazalara baktığınızda ---

araba çarpıştığında, ön kısım bir şeye vurduğunda--

araç koltuklarının biraz daha iyi durumda olduğunu görürsünüz.

Bana kalırsa, bu bir tesadüf değil.

Araç koltuğu için onay almak için,

bazı federal standartlardan geçmeniz gerek.

Bu standartların hepsi de, arabanızın direkt önden çarpılmasını gerektiriyor.

Arkadan çarpma gibi diğer çarpışma türlerine baktığınızda,

aslında araç koltukları da iyi bir performans sergilemez.

Ve bence bunun sebebi de, hep insanların, arabanın ne kadar

etkilenmiş olacağı hakkında parlak çizgi

kurallarını optimize etmelerini beklemediğimiz için

testi geçmek üzere optimize edilmiş olmaları.

Belki savunacağınız bir başka düşünce de;

"Zaman içinde araç koltukları çok çok daha iyileşti."

Son zamanlardaki kazalara bakacak olursak, - verinin tamamı

neredeyse 30 yıllık kayıtlara dayanıyor-- bunu yeni kazalarda

görmeyeceksiniz. Yeni araç koltukları çok, çok daha iyi."

Ama aslında, bu son çarpışmalarda, karın-omuz emniyet kemerleri

araç koltuklarından çok daha etkili.

"İmkansız, bu olamaz," diyorlar.

Ebeveynlere soracak olursanız, onlar da şöyle diyor;

"Ama araba koltukları çok pahalı ve karmaşık,

ve bir sürü de karmaşık kilit mandal sistemi var,

nasıl olur da, bu kadar pahalı ve karmaşık olmalarına rağmen,

emniyet kemerlerinden daha iyi işlev göremez?"

Oldukça ilginç bir düşünce, ve bence,

insanlar da bu düşünceyi savunuyor. Diğer bir düşünceye göre ise,

"Bu çok daha iyi olmasaydı, hükümet bize bunu kullanmayı

tercih etmemizi söylemezdi."

Ama ilginç olan, hükümetin bize kullanmamızı söyledikleri

aslında pek bir şeye dayanmıyor.

Aslında bu, verilerden ziyade tüm bu yasaların geçmesine

yol açan, ve çocukları iki yaşını geçtikten sonra ölen

ebeveynlerin bazı itirazlarına dayanmaktadır.

Dolayısıyla, bence, ancak bu soyut istatistikleri kullanarak

bir ilerleme kaydedebilirsiniz.

Birkaç arkadaşımı akşam yemeğine çağırdım, (barbekü yapıyorduk)

ve arkadaşlarımdan, haklı olduğumu nasıl kanıtlayacağıma dair

akıl danıştım. Onlar da bana, "Neden birkaç kaza testi yapmıyorsun?" dediler.

Ben de, "Çok iyi fikir," dedim.

Ve gerçekten de birkaç kaza testi yaptırmaya çalıştık.

Ve ülkede bağımsız çalışan kaza-testi şirketlerini

aradığımızda, hiçbiri de yaptırmak istediğimiz

kaza testini yapmak istemediğini söyledi.

Gerekçeleri de; -- bazısı açık, bazısı üstü kapalı--

"Tüm işlerimiz, araç koltuğu üreticilerinden geliyor.

Araç koltuklarına bağlı emniyet kemerlerini test ederek işimizi kaybetmeyi göze alamayız."

Ve sonunda biri, razı oldu. İsimlerini duyurmamak şartıyla,

bizim için bu testi seve seve gerçekleştireceklerini belirttiler.

Yani ismini saklamak ve çarpılan koltuk başına 1500 dolar karşılığında.

Biz de Buffalo, New York'a gittik.

Ve burası bu işin öncülerinden.

Bunlar da, sahne almak için sıralarını

bekleyen deney mankenleri.

Ve çarpışma testi de şu şekilde işliyor.

Burada aslında tüm arabayı çarpmıyorlar, -- yani bütün

arabayı sırf bunun için heba etmeye değmez.

Sadece şu bank koltuklardan alıp,

araç koltuğunu ve emniyet kemerini bunun üzerine bağlıyorlar.

Şimdi sadece buna bakmanızı rica ediyorum.

Ve sanırım böylece, neden ebeveynlerin, araç koltuklarının bu

kadar harika olduğunu düşündüklerini anlayacaksınız. Koltuktaki çocuğa bakın.

Halinden memnun, ve sapasağlam kurtulacakmış

gibi görünmüyor mu? Şimdi de arkadaki çocuğa bakın lütfen.

Bu çocuk ise, daha çarpışma bile olmadan boğuluyormuş gibi görünüyor.

Baktığınızda, çarpışma esnasında arkadaki çocuğun

çok iyi bir durumda olacağına inanmak oldukça zor.

Şimdi bunun, saatte 30 mil hızla,

önden bir duvara çarptığımız bir kaza olduğunu düşünelim.

Ve görelim bakalım sonuç ne olacak, tamam?

Size hemen ne olacağını göstereyim:

Bu arada bunlar, 3 yaşında cansız mankenler.

İşte buradaki araç koltuğu. Şimdi iki şeye dikkat edin:

başın nasıl ön tarafa savrulup dizlere,

çarptığını izleyin -- ve bu araç koltuğundayken oluyor --

ve şimdi de araç koltuğunun havada sıçrayıp geri çarparak nasıl savrulduğuna bakın.

Bu araç koltuğu arabanın her tarafında hareket halinde.

Ve bu konuda iki hususu dikkate alın:

Bu araç koltuğu, daha önce 1000 araç koltuğu monte eden,

ve kesinlikle işinin ehli biri tarafından monte edilmiştir.

Ayrıca, bu bank koltukların da, araç koltuğu

monte etmek için en iyi yöntem olduğu netlik kazanmıştır.

Yassı arkalıklı olması ise, monte etmeyi çok daha kolaylaştırıyor.

Dolayısıyla bu, oto koltuklarının lehine allanıp pullanmış bir test.

Değil mi? Ve bu çocuk da çarpışmadan başarıyla kurtuldu.

Federal standartlara göre, bu çarpışmada

mühim olmayan birkaç ölçü birimiyle,

bu kazadaki koltuğun onayını almak için

1000'in altında bir skor elde etmeniz gerek.

Bu kazadaki skor ise 450 civarında olacaktı.

Yani bu oto koltuğu, Tüketici Raporlarında ortalamanın

üstünde oto koltuğu olarak geçiyordu, ve oldukça iyiydi.

Ve bir sonraki. Bu da, çocuğun emniyet kemeri taktığı

aynı çarpışma. Aslında diğer çocuğa kıyasla zorlukla

hareket edebiliyor. Komik olan ise,

kamera kayıt olayı da berbat, zira kamerayı sadece oto

koltuğunu yapacak şekilde kurmuşlar, yani çarpıp geri sıçrayan

çocuğu görebilecek kadar bile kamerayı hareket ettiremiyorsunuz.

Test sonucunda, iki çarpışmadan, 3 yaşındakinin birazcık

daha kötü durumda olduğu ortaya çıktı. Yani, 400 'e kıyasla

--skor aralığını biliyorsunuz zaten-- 500 puan almış oldu.

Ama yine de, eğer bu çarpışmadan çıkan veriyi alıp,

federal hükümete görüp, "Yeni bir oto koltuğu icat ettim. Satış için

size bunu kanıtlamak istiyorum," deseniz, size

şöyle derlerdi: "Bu muhteşem yeni bir oto koltuğu, mükemmel işliyor.

Sadece 500 almış, 1000'e kadar çıkabilirdi."

Ve bu emniyet kemeri rahatlıkla, bir araç koltuğu gibi

onaydan geçecekti.

Yani bir bakıma, aslolan insanların bu araç koltuklarını

yanlış monte edip çocuklarını tehlikeye atmaları değil.

Aslolan, bu araç koltuklarının esasen

pek bir işlevi olmadığıdır.

Ve işte çarpışma. Aynı anda olacak şekilde zamanlanmışlar.

Oto koltuğuyla çok daha uzun süreceğini -- sıçramalarla daha da

uzun sürmektedir -- göreceksiniz; fakat

emniyet kemeri takılan çocuklarda çok daha az hareket göreceksiniz.

Şimdi size, altı yaşındakilerin çarpışmalarını da göstereceğim.

Altı yaşındaki manken de bir oto koltuğunda, ve

ve berbat görünse de bu harika. 400 civarında, tamam?

Yani çocuk, çarpışmayı iyi şekilde atlatıyor.

Çocuk için sorun yaratacak hiçbir şey olmuyor.

Ve şimdi de altı yaşındaki mankenimiz emniyet kemerine bağlı,

ve aslında hepsi de aynı bir iki noktaya bağlı.

Yani gerçekten de, altı yaşındakiler için, oto emniyet kemerleri

kesinlikle hiçbir etki yaratmadı.

Yani bir bakıma, başka kanıtlar da var --

"Bu 4 ünü içinde barındıran bir çalışmayı asla yayınlayamazsın," diyen

asla yayınlayamazsın," diyen bir bilim adamı tarafından eleştirildim.

Ben de kendisine bir cevap yazdım, ve şöyle dedim: "Peki ya

45,004 'a ne demeli? Zira elimde ayrıca 45,000 gerçek çarpışma

örneği daha var. Ve bence, ekonomistlerin hak vereceği

bir şey olan gerçek çarpışmaları kullanma fikrinin, bilim adamları

tarafından genelde aynı şekilde düşünülmemesi ilginç;

zira, bilim adamları, çocuklar ve oto koltukları üzerine

30 yıllık gerçek bilgileri baz almaktansa,

laboratuarı, yani cansız mankenleri eksik şekilde inceleyen

bir bilimi, bu konuda baz almayı

tercih ediyorlar.

Ve bence, bu soruna çare ise

dışarıda bir yerlerde çok daha iyi bir çözüm olduğu.

Ve bu da aslında kimseyi heyecanlandırmıyor, çünkü

herkes, araç koltuklarının muhtemelen iş yarıyor olmasından çok memnun.

Ve tasarım açısından düşünecek olursanız,

ve sil baştan, "arka koltuktaki çocukları

korumak istiyorum o kadar," diyecek olursanız...

Bence bu salonda, "En iyisi, yetişkinler için harika bir

emniyet kemeri yapmakla başlamak olacaktır.

Sonra da, birbirine zincir gibi bağlamak

zorunda kalacağınız büyük bir tertibat hazırlarız,"

diyecek kimse yoktur.

Yani neden işe koyulmuyoruz - çocuklar dışında arka koltuğa başka kim oturuyor ki?

Aslında, böyle bir işe girişmenin maliyetini

tam olarak kestiremesem de, bunun neden normal bir oto

koltuğundan çok daha pahalı

olması gerektiği konusunda hiçbir sebep göremiyorum.

Gördüğünüz gibi aslında katlanabiliyor, ve koltuğun arkasında.

Yetişkinler için normal bir oto koltuğu, ama sonra indirince ,

çocuklar da üzerine oturabiliyor, entegre bir yapı.

Şahsen, bunun çok pahalı bir çözüm olduğunu sanmıyorum,

ve şu an sahip olduğumuzdan çok daha iyi iş görecektir.

Yani soru şu; muhtemelen birçok can kurtaracak böyle bir düzeneğin

kabul görmesi konusunda hiç ümit var mı?

Ve bence galiba sorunun cevabı da hikayenin içinde.

Neden bir oto koltuğunun bu kadar başarılı olduğu; ve neden bunun

bir gün kabul görüp görmeyeceği sorularının cevapları

babamın bana anlattığı, kendisi İngiltere'deki ABD Hava Kuv. 'de

doktorken yaşadığı bir hikayede yatıyor. Çok uzun zaman önceymiş:

o zamanlar yapmanıza izin verdikleri şeyleri bugün yapamıyorsunuz.

Babamın da, aslında rahatsız olmadıklarını

düşündüğü hastalar gelirmiş.

Hastalarına vermek üzere plasebo haplarıyla dolu bir kavanozu vardı, ve

onlara, "Hala kötü hissederseniz bir hafta içinde yine gelin," derdi.

Ve çoğu gelmemesine rağmen, bir kısmı

yine de geri gelirdi.

Geri geldiklerinde de, hasta olmadıklarına emin olduğu için,

bir kavanoz dolusu plasebo hapı daha verirdi. Devasa büyüklükteydi.

Yutması neredeyse imkansız haplardı bu seferkiler.

Ve bana göre, bu verdiğim örnek, oto koltulkarıyla benzerlik taşımakta.

İnsanlar bakıp şöyle diyeceklerdir; "Bu çok büyük, yutması da çok zor.

Eğer bu beni iyileştirmeyecekse, daha başka

ne iyileştirebilir ki?"

Ve sonra, hastaların birçoğu geri gelmemeye başladı,

çünkü işe yaramıştı. Ama yine de, arada bir,

hasta olduğuna kendi inandırmış bir tanesi hala gelmeye

devame diyordu. Bunun üzerine babam da üçüncü kavanozu denedi.

Ve dediğine göre bu kavanozdakiler, bulabildiği

en küçük haplardı. Ve o kadar

küçüktüler ki zar zor görülebiliyorlardı.

Ve hastasına şöyle derdi, "Bak, sana daha önce o karmaşık ve

yutması zor olan büyük haplardan verdiğimi biliyorum,

ama şimdi verecek olduğum ilaç çok etkili,

ve küçücük, neredeyse görülemeyecek boyutta.

Aynı şuradaki, neredeyse göremediğiniz şey gibi."

Ve bir daha asla, babamın verdiği

o küçücük haptan sonra, kimse hastalığından şikayet

etmek için tekrar geri gelmedi.

Ve babam da, bu küçücük, minicik ve etkili

ilacın en güçlü plasebo etkisine sahip

sahip olduğunu anladı. Ve bir bakıma, hikaye gerçekse, bence entegre

araç koltukları da kısa bir sürede herkesin edineceği

bir şey haline gelecektir, göreceksiniz. Tabii bir başka muhtemel çıkarıma

göre, belki de babama üç kez gelip plasebolarla eve gönderildikten

sonra hala hasta hissedip, bir başka

doktor da bulmuş olabilir.

Ve bu da kesinlikle mümkün. Eğer durum bu ise,

o zaman sanırım, daha uzun bir süre geleneksel oto koltuklarından vazgeçemeyeceğiz demektir.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)

(Seyirci: Size şunu sormak istiyorum; emniyet kemeri taktığımızda

bunu yalnızca can kayıplarını önlemek için değil,

birçok ağır yaralanmayı da engellemesi için de takıyoruz.

Sizin verileriniz ölüm oranlarını baz alıyor. Ağır yaralanmaları değil.

Acaba, ağır yaralanmaları engelleme konusunda da,

çocuk koltuklarının daha az etkili olduğunu, veya emniyet kemerleri

kadar etkili olduğunu gösteren bir veri var mı? Zira bu, davanızı haklı çıkaracaktır.)

Steven Levitt: Evet, bu harika bir soru. Verilerimde ve bir başka veri dizisinde,

New Jersey'deki kazalar için bunu araştırdım.

Ve yaralanma konusunda çok az fark buldum.

Yani bu veride, araç koltukları ve karın-omuz kemerleri arasındaki

yaralanma farkları istatiksel olarak çok küçük.

Ölüm olmadığı için diğerlerinden farklı

olan, ama New Jersey'de kayda geçen

kazalara dair tüm New Jersey verilerinde ise,

yaralanmalarda yüzde 10'luk bir fark söz konusu.

ama bunlar genellikle hafif yaralanmalar.

Şimdi, söylemem gereken asıl ilginç olay ise şu;

Oto koltuklarının önemli ölçüde daha iyi olduğunu gösteren diğer verilerle

açıklanması çok zor olan tıbbi bir literatür var.

Kaza sonrası olanları da kapsayan tamamen farklı bir yöntem kullanıyorlar,

Sigorta şirketlerinden, kazazedelerin isimlerini

alıyorlar, ve bu kişilere telefonla ulaşıp

onlara, kaza anında ne olup

bittiğini soruyorlar.

Bu konuda henüz kesin bir karara

varamadım, ve birbirleriyle tamamen çelişen bu farklılıkların

nasıl olabildiğini anlayabilmek için, bu tıp araştırmacılarıyla

birlikte çalışmayı çok isterim.

Ama belli ki, bu kritik bir soru.

"Bunları daha uygun maliyetli yapacak kadar yeterince

ciddi yaralanmalar söz konusu mu? Biraz aldatmacalı bir soru.

Haklı olsalar bile, çok ucuz oldukları

konusu çok net değil.