Τσάρλς Λίμπ: Ο εγκέφαλος στον αυτοσχεδιασμό

Ο μουσικός και ερευνητής Τσάρλς Λίμπ αναρωτήθηκε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος κατά την διάρκεια του μουσικού αυτοσχεδιασμού -- έτσι έβαλε τζαζ μουσικούς και ράππερς σε έναν fMRI τομογράφο για να το ανακαλύψει. Αυτό που βρήκε αυτός και η ομάδα του έχει βαθιές επιπτώσεις στον τρόπο που κατανοούμε την δημιουργικότητα όλων των ειδών.

Είμαι χειρούργος που μελετάει την δημιουργικότητα,

και δεν είχα ποτέ κάποιον ασθενή να μου πει

ότι "στ'αλήθεια θέλω να είσαι δημιουργικός κατά την διάρκεια της εγχείρησης"

Και έτσι υποθέτω πως υπάρχει λίγη ειρωνία σε αυτό.

Μπορώ να πω όμως ότι, αφότου έχω κάνει αρκετές εγχειρήσεις,

είναι κατα κάποιο τρόπο παρόμοιο με το να παίζω ένα μουσικό όργανο.

Και αυτού του είδους η βαθιά και διαρκής γοητεία με τον ήχο

είναι που με οδήγησε στο να είμαι και χειρούργος

και ταυτόχρονα να μελετώ την επιστήμη του ήχου, ιδιαίτερα την μουσική.

Έτσι, για τα επόμενα λεπτά θα προσπαθήσω να σας μιλήσω

για την καριέρα μου

από την άποψη του πώς είμαι ικανός πράγματι να προσπαθώ να μελετήσω μουσική

και πραγματικά να καταπιάνομαι με αυτά τα ερωτήματα

του πώς είναι ικανός ο εγκέφαλος να είναι δημιουργικός.

Έχω κάνει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του έργου στο Πανεπιστήμιο Τζόνς Χόπκινς

αλλά επίσης και στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας όπου ήμουν στο παρελθόν.

Θα περιγράψω μερικά επιστημονικά πειράματα

και θα προσπαθήσω να καλύψω τρία μουσικά πειράματα.

Θα ξεκινήσω παίζοντάς σας ένα βίντεο.

Και αυτό είναι ένα βίντεο του Κιθ Τζάρετ, που είναι ένας πολύ καλός τζαζ αυτοσχεδιαστής

και πιθανόν το πιο γνωστό, εικονικό παράδειγμα

κάποιου που φτάνει τον αυτοσχεδιασμό σε ένα πραγματικά υψηλότερο επίπεδο.

Μπορεί να αυτοσχεδιάσει ολόκληρες συναυλίες

από το μυαλό του,

και δεν θα τις ξαναπαίξει ποτέ με τον ίδιο τρόπο.

Και έτσι, ως μια μορφή έντονης δημιουργικότητας,

θεωρώ ότι είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα.

Ας δούμε το βίντεο.

(Μουσική)

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, φοβερό αυτό που συμβαίνει.

Πάντα -- ως απλός ακροατής, ως θαυμαστής --

το ακούω, και μένω απλώς κατάπληκτος.

Σκέφτομαι: πώς είναι δυνατόν αυτό;

Πώς μπορεί ο εγκέφαλος να παράγει τόση πληροφορία,

τόση μουσική αυθόρμητα;

Και έτσι ξεκίνησα με αυτήν την ιδέα, επιστημονικά,

ότι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα, είναι μαγική, αλλά δεν είναι μαγεία.

Εννοώντας πως είναι προϊόν του εγκεφάλου.

Δεν υπάρχουν πολλοί εγκεφαλικά νεκροί άνθρωποι που καλλιτεχνούν.

Και έτσι με αυτή την αντίληψη ότι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα

είναι στην πραγματικότητα νευρολογικό προϊόν,

υιοθέτησα την άποψη ότι μπορούμε να τη μελετήσουμε

ακριβώς όπως θα μελετούσαμε οποιαδήποτε άλλη σύνθετη νευρολογική διαδικασία.

Και πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια υποερωτήματα που έθεσα.

Είναι στ'αλήθεια δυνατόν να μελετήσουμε επιστημονικά την δημιουργικότητα;

Θεωρώ πως είναι μια καλή ερώτηση.

Οι περισσότερες μελέτες στην μουσική,

είναι πολύ πυκνές.

Και όταν τις εξετάζουμε λεπτομερώς, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε την μουσική σε αυτές.

Στην πραγματικότητα, φαίνονται να είναι εξολοκλήρου πολύ άμουσες

και να χάνουν το όλο νόημα της μουσικής.

Και έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα:

Γιατί θα έπρεπε οι επιστήμονες να μελετήσουν την δημιουργικότητα;

Πιθανόν να μην είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το κάνουμε.

Μπορεί να ισχύει,

αλλά θα πω πως, από επιστημονική σκοπιά --

μιλήσαμε πολύ για καινοτομία σήμερα --

η επιστήμη της καινοτομίας,

το κατά πόσο καταλαβαίνουμε το πώς ο εγκέφαλος είναι ικανός να καινοτομεί

είναι σε πρώιμο στάδιο.

Ειλικρινά, γνωρίζουμε πολύ λίγα σχετικά με το πώς μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί

Και έτσι πιστεύω πως πρόκειται να δούμε

στα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια

να ανθίζει και να ακμάζει μια αληθινή επιστήμη της δημιουργικότητας.

Επειδή τώρα έχουμε νέες μεθόδους που μας επιτρέπουν

να πάρουμε μια διαδικασία παρόμοια με αυτόν,

τον σύνθετο τζαζ αυτοσχεδιασμό, και να την μελετήσουμε διεξοδικά.

Και έτσι ερχόμαστε στον εγκέφαλο.

Όλοι μας έχουμε αυτόν τον αξιοσημείωτο εγκέφαλο,

τον οποίο καταλαβαίνουμε ελάχιστα για να πώ το λιγότερο.

Πιστεύω πως οι νευρολόγοι

έχουν περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις.

Και εγώ ο ίδιος, δεν πρόκειται να σας δώσω πολλές απαντήσεις σήμερα,

απλώς θα κάνω πολλές ερωτήσεις.

Και ουσιαστικά αυτό είναι που κάνω στο εργαστήριο μου.

Κάνω ερωτήσεις σχετικά με το τί κάνει ο εγκέφαλος για να μας επιτρέψει να το κάνουμε αυτό.

Αυτή είναι η κύρια μέθοδος που χρησιμοποιώ. Ονομάζεται Λειτουργική Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού (fMRI).

Εάν έχετε βρεθεί σε έναν μαγνητικό τομογράφο, είναι κατά κύριο λόγο ίδιος,

αλλά αυτός είναι εξοπλισμένος με ειδικό τρόπο

έτσι ώστε να παίρνει όχι μόνο εικόνες από τον εγκέφαλο,

αλλά και εικόνες από τις ενεργές περιοχές του εγκεφάλου.

Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται είναι ο ακόλουθος.

Υπάρχει κάτι που ονομάζεται απεικόνηση BOLD,

δηλαδή απεικόνηση του επιπέδου του οξυγόνου στο αίμα.

Τώρα, όποτε είμαστε σε έναν fMRI τομογράφο,

βρίσκόμαστε σε έναν μεγάλο μαγνήτη

που στοιχίζει τα μόρια σε συγκεκριμένες περιοχές.

Όταν μια περιοχή του εγκεφάλου είναι ενεργή, εννοώντας μια νευρωνική περιοχή είναι ενεργή,

προκαλείται παρέκκλιση της ροής του αίματος προς αυτή την περιοχή.

Αυτή η ροή αίματος προκαλεί μια αύξηση

στην ποσότητα του τοπικού αίματος στην περιοχή

με ταυτόχρονη αλλαγή συγκέντρωσης της αποξυγονομένης αιμοσφαιρίνης.

Η αποξυγονομένη αιμοσφαιρίνη μπορεί να εντοποστεί από μαγνητικό τομογράφο,

ενώ η οξυαιμοσφαιρίνη δεν μπορεί.

Έτσι μέσω αυτής της συμπερασματικής μεθόδου --

όπου μετράμε ροή αίματος, όχι νευρωνική δραστηριότητα --

μπορούμε να πούμε πως μια περιοχή του εγκεφάλου που λαμβάνει περισσότερο αίμα

ήταν ενεργή κατά την διάρκεια μιας συγκεκριμένης ενέργειας.

Και αυτή είναι η ουσία του πώς λειτουργεί η fMRI.

Και χρησιμοποιείται από την δεκαετία του 90

για την μελέτη πραγματικά πολύπλοκων διαδικασιών.

Τώρα θα ανασκοπήσω μια μελέτη που έκανα,

η οποία ήταν Τζαζ σε έναν fMRI τομογράφο.

Και έγινε με έναν συνάδελφό μου, τον Άλαν Μπράουν, στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας.

Αυτό είναι ένα σύντομο βίντεο του πώς κάναμε αυτή τη μελέτη.

(Βίντεο) Τσάρλς Λίμπ: Αυτό είναι ένα πλαστικό MIDI πιάνο

που χρησιμοποιούμε για τα τζαζ πειράματα.

Είναι ένα πιάνο 35 πλήκτρων

που σχεδιάστηκε ώστε να χωράει μέσα στον τομογράφο,

να είναι μαγνητικά ασφαλές,

να έχει ελάχιστες παρεμβολές

που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε εσφαλμένα δεδομένα

και να εέχει αυτό το μαξηλαράκι έτσι ώστε να ακουμπάει στα πόδια των μουσικών

όσο θα είναι ξαπλωμένοι στον τομογράφο, παίζοντας ανάσκελα.

Και λειτουργεί έτσι -- δεν παράγει στην πραγματικότητα κάποιον ήχο.

Στέλνει αυτό που λέγεται ένα MIDI σήμα --

ή μια ψηφιακή διεπαφή μουσικού οργάνου --

διαμέσου αυτών των καλωδίων μέσα στο κουτί και μετά στον υπολογιστή,

που στην συνέχεια ενεργοποιούν υψηλής ποιότητας ηχητικά δείγματα πιάνου σαν αυτό.

(Μουσική)

(Μουσική)

Τσ.Λ.: ΟΚ, λειτουργεί.

Και έτσι διαμέσου αυτού του πληκτρολογίου,

έχουμε τώρα τα μέσα να πάρουμε μια μουσική διαδικασία και να την μελετήσουμε.

Λοιπόν, τί κάνουμε τώρα που έχουμε αυτό το φοβερό πληκτρολόγιο;

Δεν μπορείς να πεις απλώς -- "Είναι φοβερό που έχουμε αυτό το πληκτρολόγιο".

Πρέπει στην πραγματικότητα να βρούμε ένα επιστημονικό πείραμα.

Έτσι το πείραμα στην πραγματικότητα εξαρτάται από τα παρακάτω.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατα την διάρκεια κάποιου απομνημονευμένου και ξαναμαθημένου,

και τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά την διάρκεια κάποιου

που δημιουργείται αυθόρμητα, ή με αυτοσχεδιασμό,

κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζει κινητικά

και από την άποψη των χαμηλότερου επιπέδου αισθητηριακών κινητικών χαρακτηριστικών;

Έτσι, έχω εδώ αυτά που αποκαλούμε τυπικά παραδείγματα.

Εδώ είναι ένα παράδειγμα κλίμακας, το οποίο απλώς παίζει μια κλίμακα πάνω και κάτω, απομνημονευμένα.

Και εδώ είναι αυτοσχεδιασμός σε μια κλίμακα --

τέταρτα, μετρονόμος, δεξί χέρι --

επιστημονικά πολύ ασφαλές,

αλλά μουσικά πραγματικά βαρετό.

Και εδώ στο κάτω μέρος, είναι αυτό που ονομάζεται το τυπικό παράδειγμα τζαζ.

Αυτό που κάναμε ήταν να φέρουμε επαγγελματίες μουσικούς τσαζ στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας

και τους βάλαμε να απομνημονεύσουν αυτό το κομμάτι στα αριστερά, το κάτω-αριστερά --

το οποίο με ακούσατε να παίζω --

και μετά τους βάλαμε να αυτοσχεδιάσουν στις ακριβώς ίδιες αλλαγές χορδών.

Αν μπορείτε να πατήσετε το κάτω δεξιά κουμπί του ήχου,

αυτό είναι ένα παράδειγμα του τι ηχογραφήθηκε στον τομογράφο.

(Μουσική)

Τελικά, δεν είναι το πιο φυσικό περιβάλλον,

αλλά είναι δυνατόν να παίξουν αληθινή μουσική.

Και έχω ακούσει αυτό το σόλο 200 φορές,

και ακόμα μου αρέσει.

Και οι μουσικοί, ήταν άνετοι στο τέλος.

Έτσι αρχικά μετρήσαμε τον αριθμό από τις νότες.

Έπαιζαν στην πραγματικότητα απλώς περισσότερες νότες ενώ αυτοσχεδίαζαν;

Δεν ήταν αυτό που συνέβαινε.

Τότε κοιτάξαμε την εγκεφαλική δραστηριότητα.

Θα προσπαθήσω να το συμπυκνώσω για εσάς.

Αυτοί είναι χάρτες αντίθεσης που δείχνουν αφαιρέσεις

μεταξύ του τι αλλάζει όταν αυτοσχεδιάζουμε

σε αντίθεση με όταν κάνουμε κάτι απομνημονευμένο.

Σε κόκκινο είναι μια ενεργή περιοχή στον προμετωπιαίο φλοιό,

στον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου.

Και σε μπλε είναι η περιοχή που ήταν απενεργοποιημένη.

Έτσι είχαμε αυτή την εστιακή περιοχή επονομαζόμενη μεσαίος προμετωπιαίος φλοιός

που ήταν πολύ έντονη σε δραστηριότητα.

Είχαμε αυτό το ευρύ τμήμα επονομαζόμενο πλευρικός μετωπιαίος φλοιός

που ήταν κατα πολύ ανενεργό σε δραστηριότητα, και θα συνοψίσω εδώ.

Αυτές είναι πολυλειτουργικές περιοχές του εγκεφάλου.

Όπως μου αρέσει να λέω, αυτές δεν είναι οι τζαζ περιοχές του εγκεφάλου.

Κάνουν ένα μεγάλο πλήθος πραγμάτων

που έχουν να κάνουν με την αυτο-προβολή,

αυτοανάλυση, λειτουργική μνήμη και ούτω καθεξής.

Πραγματικά η συνείδηση βρίσκεται στον μετωπιαίο λοβό.

Αλλά έχουμε αυτόν τον συνδυασμό

από μια περιοχή που θεωρείται να συμμετέχει στον αυτοέλεγχο, να απενεργοποιείται,

και από αυτή την περιοχή που θεωρείται να είναι αυτοβιογραφική,

ή αυτο-εκφραστική, να ενεργοποιείται.

Και πιστεύουμε, τουλάχιστον σε αυτή τη προκαταρκτική μελέτη --

είναι μια μελέτη, είναι πιθανόν λάθος.

Αλλά είναι μία μελέτη.

Θεωρούμε ότι τουλάχιστον μια λογική υπόθεση

είναι πως, για να είμαστε δημιουργικοί,

πρεπει να έχουμε αυτόν τον περίεργο διαχωρισμό στον μετωπιαίο λοβό.

Μία περιοχή ενεργοποιείται, και μια μεγάλη περιοχή απενεργοποιείται,

έτσι ώστε να μην έχουμε αναστολές, να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε λάθη,

να μην απενεργοποιούμε συνεχώς

όλες αυτές τις νέες παραγωγικές παρορμήσεις.

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν πως η μουσική δεν είναι πάντα μια σόλο δραστηριότητα --

πολλές φορές γίνεται επικοινωνιακά.

Έτσι η επόμενη ερώτηση ήταω:

Τι συμβαίνει όταν μουσικοί ανταλλάσουν μεταξύ τους,

κάτι που ονομάζεται ανταλλαγή τετάρτων,

το οποίο είναι κάτι που κάνουν κανονικά σε ένα τζαζ πείραμα;

Αυτό είναι ένα δωδεκάμετρο μπλουζ.

Το χώρισα σε ομάδες τετραμέτρων εδώ,

έτσι ώστε να γνωρίζετε πως θα γίνει η ανταλλαγή.

Αυτό που κάναμε ήταν να φέρουμε έναν μουσικό στον τομογράφο -- ίδιο τρόπο --

που είχε απομνημονεύσει αυτή την μελωδία

και έναν άλλο μουσικό στην αίθουσα ελέγχου

ανταλλάζοντας διαδραστικά.

Αυτός είναι ένας μουσικός, ο Μάικ Πόουπ,

ένας από τους καλύτερους μπασίστες παγκοσμίως και ένας εκπληκτικός πιανίστας.

Τώρα παίζει το κομμάτι

που μόλις είδαμε

απλώς λίγο καλύτερα απ' όπως το έγραψα.

(Βίντεο) Τσ.Λ.: Μάικ, έλα μέσα. (Άντρας: Είθε η Δύναμη να είναι μαζί σου.)

Νοσοκόμα: Τίποτα στις τσέπες σου, σωστά Μάικ;

Μάικ Πόουπ: Όχι. Τίποτα στις τσέπες μου. (Νοσοκόμα: ΟΚ.)

Τσ.Λ: Χρειάζεται να έχεις τη σωστή διάθεση για να συμφωνήσεις σε αυτό.

(Γέλιο)

Είναι κάπως διασκεδαστικό στην πραγματικότητα.

Και τώρα παίζουμε εναλλάξ.

Αυτός είναι εκεί μέσα. Μπορείτε να δείτε τα πόδια του εκεί πέρα.

Και εδώ είμαι στο δωμάτιο ελέγχου, παίζοντας εναλλάξ.

(Μουσική)

(Βίντεο) Μάικ Πόουπ: Είναι μια αρκετά καλή αναπαράσταση

του πώς είναι.

Και είναι καλό το ότι δεν είναι πολύ γρήγορο.

Το γεγονός ότι το κάνουμε ξανά και ξανά

σε αφήνει να εγκληματιστείς με το περιβάλλον σου.

Έτσι το δυσκολότερο πράγμα για εμένα ήταν το κιναισθητικό μέρος,

του να κοιτάω τα χέρια μου

μέσα από δυο καθρέφτες,

ξαπλωμένος ανάσκελα

και ανίκανος να κουνηθώ πέρα από το χέρι μου.

Αυτό ήταν απαιτητικό.

Αλλά πάλι,

υπήρχαν στιγμές, σίγουρα,

υπήρχαν σίγουρα στιγμές

πραγματικής. απόλυτα αληθινής μουσικής συνεργασίας.

Τσ.Λ.: Σε αυτό το σημείο, θα σταθώ λίγο.

Αυτό που βλέπετε εδώ --

Και κάνω μια θεμελιώδη αμαρτία στην επιστήμη,

να σας δείξω προκαταρκτικά δεδομένα.

Αυτά είναι δεδομένα ενός ατόμου.

Είναι, στην πραγματικότητα, δεδομένα του Μάικ Πόουπ.

Και λοιπόν, τι ακριβώς σας δείχνω εδώ;

Όταν αντάλλαζε τέταρτα με εμένα, αυτοσχεδιασμός εναντίον απομνημόνευσης,

οι γλωσσικές περιοχές άναψαν, η Broca περιοχή του,

που είναι η κατώτερη μετωπιαία έλικα στα αριστερά.

Στην πραγματικότητα ήταν αντίστοιχα το ίδιο και στα δεξιά.

Αυτή είναι μια περιοχή που θεωρείται να συμμετέχει στην εκφραστική επικοινωνία.

Η όλη αυτή αντίληψη ότι η μουσική είναι μια γλώσσα,

τελικά μπορεί να έχει νευρολογική βάση,

και μπορούμε να το δούμε όταν δύο μουσικοί έχουν μια μουσική συζήτηση.

Έτσι τώρα το έχουμε κάνει αυτό σε οχτώ άτομα,

και απλώς συγκεντρώνουμε όλα τα δεδομένα.

Ευελπιστούμε να έχουμε κάτι ώστε να το πούμε ουσιαστικά.

Τώρα, όταν σκέφτομαι αυτοσχεδιασμό και γλώσσα, τι ακολουθεί;

Ραπ φυσικά, ραπ --

φριστάιλ (ελεύθερο στύλ).

Πάντα με γοήτευε το φριστάιλ.

Ας δούμε αυτό το βίντεο.

(Βίντεο) Μος Ντέφ: ♫ ... καφέ δέρμα έχω, ύψος 5'10" έχω ♫

♫ Τα σπάω, όταν είμαι στην περιοχή σου ♫

♫ Ολοκληρωτική συνεργία, αναγνώρισε την συμμετρία ♫

♫ Προσπάθησε λοιπόν να με τραυματήσεις, χημικά να τα διαλύσεις ♫

♫ Δεν είμαι ο δέκατος M.C., μίλα για το πώς έχω βρεθεί ♫

♫ Το σχεδίασα σαν τον Κένεντι, αργά σαν 10 πριν τις 3 ♫

♫ Όταν λέω πότε θα είμαι, οι γυναίκες λένε λύγισε το κλειδί ♫

Τσ.Λ: Και υπάρχει μεγάλη αναλογία

μεταξύ του τι λαμβάνει χώρα στο φριστάιλ ραπ και στην τζαζ.

Υπάρχουν, στην πραγματικότητα, πολλές συσχετίσεις μεταξύ των δυο μορφών μουσικής

σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Με πολλούς τρόπους, η ραπ εξυπηρετεί την ίδια κοινωνική λειτουργία

που εξυπηρετούσε η τζαζ.

Πώς, λοιπόν, μελετάει κάποιος την ραπ επιστημονικά;

Οι συνεργάτες μου εν μέρει θεωρούν ότι είμαι τρελός,

αλλά πιστεύω πως είναι πολύ βιώσιμο.

Και αυτό που κάνεις είναι: φέρνεις έναν φριστάιλ καλλιτέχνη

και τον βάζεις να απομνημονεύσει κάτι που έγραψες για αυτούς,

κάτι που δεν έχουν ξανακούσει,

και μετά τους βάζεις να αυτοσχεδιάσουν.

Έτσι είπα στα μέλη του εργαστηρίου μου ότι θα ραππάρω για το TED,

και είπαν, "Όχι, δεν θα το κάνεις."

Και τότε σκέφτηκα --

(Χειροκρότημα)

Αλλά εδώ είναι το θέμα.

Με αυτή την μεγάλη οθόνη, μπορείτε όλοι να ραππάρετε μαζί μου. ΟΚ;

Αυτό που τους βάλαμε να κάνουν

ήταν να απομνημονεύσουν αυτόν το κάτω αριστερά ήχο.

Αυτή είναι η κατάσταση ελέγχου. Αυτό απομνημόνευσαν.

Υπολογιστής: ♫ Ανάμνηση, γδούπος ♫

Τσ.Λ: ♫ Βαρύς κτύπος σε μια γνωστή επανάληψη ♫

♫ Ρυθμός και ρίμα, με ολοκληρώνουν ♫

♫ Η ανάβαση είναι μεγαλειώδης όταν είμαι στο μικρόφωνο ♫

♫ Φτύνοντας ρίμες που σε χτυπούν σαν κεραυνός ♫

♫ Ψάχνω την αλήθεια σε αυτή την αιώνια αναζήτηση ♫

♫ Το πάθος μου δεν είναι μόδα, μπορείς να δεις πως είμαι ντυμένος ♫

♫ Ψυχοπαθείς λέξεις, στο μυαλό μου εμφανίζονται ♫

♫ Ψιθυρίζουν στίχους που μόνο εγώ μπορώ να ακούσω ♫

♫ Η τέχνη της ανακάλυψης και αυτού που αιωρείται ♫

♫ Μέσα στο μυαλό των απεριόριστων ♫

♫ Όλες αυτές οι λέξεις συνεχίζουν να πέφτουν σαν βροχή ♫

♫ Χρειάζομαι έναν τρελό επιστήμονα να ελέγξει τον εγκέφαλό μου ♫

(Χειροκρότημα)

Σας το εγγυώμαι, αυτό δεν θα ξανασυμβεί ποτέ.

(Γέλιο)

Αυτό που είναι σπουδαίο γι'αυτούς τους φριστάιλερς,

θα πάρουν μια σειρά από διαφορετικές λέξεις.

Δεν γνωρίζουν ποιες είναι, αλλά θα ακούσουν κάτι απροετοίμαστοι.

Ας πατήσουμε εκείνο το δεξιό εικονίδιο ήχου.

Θα τους δωθούν αυτές οι τρεις τετράγωνες λέξεις "σαν", "όχι" και "κεφάλι".

Δεν γνωρίζει τι θα ακολουθήσει.

Φριστάιλερ: ♫ Είμαι σαν κάποιου είδους [ασαφές] ♫

♫ [ασαφές] εξωγήινη, ουράνια σκηνή ♫

♫ Στις παλιές ημέρες, συνήθιζα να κάθομαι σε πυραμίδες και να διαλογίζομαι ♫

♫ Με δυο μικρόφωνα να αιωρούνται πάνω απ'το κεφάλι μου ♫

♫ Να δω αν μπορώ ακόμα να ακούω, φτύνοντας τον ήχο ♫

♫ Βλέπω που χαμογελάς ♫

♫ Διδάσκω τα παιδιά στο τέλος της αίθουσας ♫

♫ Σχετικά με το μήνυμα της αποκάλυψης ♫

♫ Όχι πραγματικά όμως, γιατί πρέπει να το κρατήσω απλό ♫

♫ [ασαφές[ συντελεστικό ♫

♫ Επιβλαβές παίζοντας Σούπερ Μάριο ♫

♫ [ασαφές] κουτιά [ασαφές] χιπ χοπ. ♫

Τσ.Λ: Ξανά, είναι ένα απίστευτο γεγονός.

Γίνεται κάτι που, νευρολογικά, είναι αξιοσημείωτο.

Το εάν σας αρέσει αυτή η μουσική ή όχι, είναι άσχετο.

Δημιουργικά μιλώντας, είναι απλώς φαινομενικό.

Αυτό είναι ένα σύντομο βίντεο του πώς πραγματικά το κάνουμε αυτό σε έναν τομογράφο.

(Γέλιο)

(Βίντεο) Τσ.Λ: Είμαστε εδώ με τον Εμμάνουελ.

Τσ.Λ: Παρεπιπτόντως, αυτό ηχογραφήθηκε στον τομογράφο.

(Βίντεο) Τσ.Λ: Εδώ είναι ο Εμμάνουελ στον τομογράφο.

Μόλις απομνημόνευσε μια ρίμα για μας.

Εμμάνουελ: ♫ Κορυφή του κτύπου χωρίς επανάληψη ♫

♫ Ρυθμός και ρίμα με ολοκληρώνουν ♫

♫ Η ανάβαση είναι μεγαλειώδης όταν είμαι στο μικρόφωνο ♫

♫ Φτύνοντας ρίμες που σε χτυπούν ως κεραυνός ♫

♫ Ψάχνω την αλήθεια σε αυτή την αιώνια αναζήτηση ♫

♫ Μεταβιβάζω μόδα, μπορείς να δείς πως είμαι ντυμένος ♫

Τσ.Λ: Λοιπόν, θα το σταματήσω εδώ. Τι βλέπουμε στον εγκέφαλό του;

Στην πραγματικότητα, είναι εγκέφαλοι τεσσάρων ράππερς.

Και αυτό που βλέπουμε, αλήθεια βλέπουμε γλωσσικές περιοχές να ενεργοποιούνται,

αλλά -- κλειστά μάτια --

όταν είναι αυτοσχεδιασμός ενάντιον απομνημόνευσης,

έχει μείζονες οπτικές περιοχές να ενεργοποιούνται.

Έχει μείζονα παρεγκεφαλική δραστηριότητα, που εμπλέκεται στον συντονισμό κινήσεων.

Έχει αυξημένη εγκεφαλική δραστηριότητα όταν κάνει μια συγκρίσιμη ενέργεια,

όταν αυτή η ενέργεια είναι δημιουργική και η άλλη απομνημονευμένη.

Είναι πολύ προκαταρκτικό, αλλά θεωρώ πως είναι κάπως εκπληκτικό.

Έτσι για να καταλήξω, έχουμε πολλές ερωτήσεις να θέσουμε.

Και όπως είπα, θα θέσουμε ερωτήσεις εδώ, δεν θα τις απαντήσουμε.

Αλλά θέλουμε να φτάσουμε στην ρίζα του τί είναι δημιουργική μεγαλοφυΐα, νευρολογικά,

Και πιστεύω πως, με αυτές τις μεθόδους, πλησιάζουμε κοντά σε αυτό.

Και ευελπιστώ στα επόμενα 10, 20 χρόνια

να μπορούμε πραγματικά να δούμε αληθινές, ουσιώδεις μελέτες

που λένε πως η επιστήμη πρέπει να προφθάσει την τέχνη,

και μπορεί να ξεκινάμε τώρα για να φτάσουμε εκεί.

Και έτσι θέλω να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο σας, το εκτιμώ.

(Χειροκρότημα)