Akira Kurosawa - Composing Movement

Hoi, ik ben Tony,
dit is 'Every Frame a Painting'.

Hier is een belangrijke vraag:

Wat is het eerste wat je ziet,
als je een shot beoordeelt?

Is het de balans?

De compositie?

Gulden snede?

Kleur? Licht? Vormen?

Deze zijn allemaal essentieel
in het maken van een goed beeld.

Maar er is één
die er altijd bovenuit springt

Beweging.

--Kurosawa is de Beethoven
onder de regisseurs.

--Dat bekende volle geluid

--dat Beethoven zo uniek maakt

Een film van Kurosawa
beweegt als geen ander

Al zijn films zijn
een masterclass in bewegingen

en manieren om deze te combineren.

In 50 jaar heeft hij 30 films gemaakt

en altijd zijn de bewegingen
verrassend en cinematografisch.

Wow. Als je de namen van de films wil zien,
druk dan op de CC knop hieronder.

Dus, van welke soorten beweging hield hij?

De eerste is de beweging van de natuur.

In al zijn films is in de achtergrond

altijd een weertype te zien.

Wind

Water

Vuur

Rook

Sneeuw

Dit geeft visueel interessante beelden.

Zelfs als de mensen stilstaan
is er regen om je aandacht te trekken.

--Regen is een emotionele 'trigger'
die in elke film werkt.

--Omdat het een extra laag geeft

--die de zintuigen aanspreekt.

De tweede is de beweging van groepen.

Films van Kurosawa tonen
vaak grote groepen mensen

die bij elkaar komen of opbreken.

Grote groepen zijn meteen cinematografisch.
Met zoveel mensen in beeld

voelen alle emoties groot.

Als je een goede reactie wil.
Probeer dan vier mensen

of vijfentwintig

Of, als je iets echt groots wilt...

Wat ons op het derde punt brengt:
de beweging van individuen.

Een van mijn favoriete
kenmerken van zijn films

is dat zijn 'blocking' overdreven is.

Als iemand nerveus is gaan ze ijsberen.

Als ze boos zijn staan ze recht op.

En als ze zich schamen...

Hij vroeg acteurs vaak om
één beweging te kiezen

en deze te herhalen.

Zo zie je snel wie het is
en hoe hij zich voelt.

Nummer vier: camerabeweging.

Een van de kenmerken van Kurosawa is
het vloeiende camerawerk

die van close-up, naar long shot,
naar over de schouder gaan, in één take.

Ik heb nog een essay hierover,
die 'Spielberg Oner' heet.

maar wat hier belangrijk is,
is dat de camerabeweging een duidelijk begin,

midden

en einde heeft.

Op zichzelf vertelt deze camerabeweging
al een verhaal.

Dan is er nog de beweging van de montage

Kurosawa werkte ook als zijn
eigen editor.

Zijn films lopen zo goed omdat
hij knipt op beweging.

Vaak besteed je
zoveel aandacht aan de beweging

dat je de montage niet eens ziet.

Als hij een scene eindigt
veranderd hij het ritme

vaak door te eindigen met iets statisch.

En dan meteen verder te gaan met beweging.

Door het ritme te veranderen
houdt hij de aandacht

omdat je niet kunt voorspellen
hoe het verder gaat.

Laten we nu één scene uitlichten
en de bewegingen bekijken

Dit is een scene uit 'Seven Samurai'.
Ik vertel je niet waar deze over gaat.

Kijk hoe lang het duurt
voor je weet waar het over gaat.

Eerst zie je het hele dorp.
Dan alleen de belangrijke personen

Dan alleen de samoerai.

ongeveer hier...

krijgen mensen door wat er gebeurt.

Als Kikuchiyo gaat zitten heeft zijn
emotionele staat effect op het hele dorp.

Kijk naar het effect van de wind.
Zelfs als de mensen stil staan

is er wind om het beeld
interessant te houden.

Dus dat is best duidelijk.

Laten we nu naar 60 jaar later kijken.
Dit zijn de 'Avengers'

Hier beweegt de camera naar een establishing shot.
Maar deze keer...

--Deze zaten in Phil Coulson's jas.

Krijgen we meteen dialoog.

Alleen Nick Fury en
de camera bewegen in deze scene.

Ook al hebben we weer en
acteurs in de achtergrond

geen van beiden worden gebruikt.

De camerabeweging heeft geen
begin of einde

En er is geen variatie.
Elk shot gaat in dezelfde richting.

--Misschien had ik dat verdiend.

Maar in 'Seven Samurai'

Heeft de camerabeweging een duidelijk
begin, midden en einde.

En elk shot veranderd
de richting van de beweging.

Terwijl hij omhoog klimt
gebruikt Kurosawa de beweging van de vlag

om vloeiend over te gaan
naar deze camerahoek.

alle zeven samoerai en de vlag, samen.

Deze scene heeft alle soorten beweging.

nauwkeurig samengebracht.

Het weer.

De groep.

Het individu.

De camera.

En de shot-verandering.

Maar deze scene verteld het verhaal
vooral door dialoog.

--die de Avengers Initiative heten

Tuurlijk, de camera beweegt.
Maar het is nutteloze beweging.

Voor al het geld wat eraan is gespendeerd,
voelt deze scene plat.

--Het is een ouderwets begrip.

Maar hoe kun je deze scene verbeteren?

Probeer door middel van beweging
uit te drukken waar een scene over gaat.

Begin met het personage:
hoe voelt deze zich?

Is er een manier waarop de acteur dit
kan laten zien door beweging?

Oke, misschien wat overdreven.
Laten we iets anders proberen.

Neem het gevoel van het personage

en laat het zien in de achtergrond.

Als het personage boos en gevaarlijk is
kun je dit doen.

Of als ze wrok voelt.

Je kunt ook een groep
gebruiken als contrast.

Dus als iemand publiekelijk wordt
vernederd werkt dit.

Of als ze een naald
in een hooiberg zoeken.

Je kunt de camerabeweging gebruiken
om opwinding aan te tonen.

Je kunt op beweging knippen
om verbazing te laten zien.

Of je kunt alle soorten beweging combineren
om een prachtig beeld te krijgen.

Je hoeft niet iedere bewegingssoort
te combineren in ieder shot.

Dat is te vermoeiend.

Maar er is een middenweg met
veel variatie en subtiliteit

en je weet pas wat het beste werkt
als je het uitprobeert.

Als je de juiste beweging en
emotie combineert

krijg je iets cinematografisch.

--Ik kijk zijn films 2 à 3 keer per jaar

--om me weer te beseffen waarom
ik films wilde maken.

--En kijk eens wat ik nu doe.

--Special effects...
en dan nog een film met special effects

--en dan een derde film
met special effects.

Kies nu één van zijn films.
Kies een scene.

En kijk hoe alles samen beweegt.

--Het is de visuele stimulans
die het publiek raakt.

--Dat is de reden voor film

--anders kunnen we net zo goed
naar de radio luisteren.