Hoi, ik ben Tony, dit is 'Every Frame a Painting'. Hier is een belangrijke vraag: Wat is het eerste wat je ziet, als je een shot beoordeelt? Is het de balans? De compositie? Gulden snede? Kleur? Licht? Vormen? Deze zijn allemaal essentieel in het maken van een goed beeld. Maar er is één die er altijd bovenuit springt Beweging. --Kurosawa is de Beethoven onder de regisseurs. --Dat bekende volle geluid --dat Beethoven zo uniek maakt Een film van Kurosawa beweegt als geen ander Al zijn films zijn een masterclass in bewegingen en manieren om deze te combineren. In 50 jaar heeft hij 30 films gemaakt en altijd zijn de bewegingen verrassend en cinematografisch. Wow. Als je de namen van de films wil zien, druk dan op de CC knop hieronder. Dus, van welke soorten beweging hield hij? De eerste is de beweging van de natuur. In al zijn films is in de achtergrond altijd een weertype te zien. Wind Water Vuur Rook Sneeuw Dit geeft visueel interessante beelden. Zelfs als de mensen stilstaan is er regen om je aandacht te trekken. --Regen is een emotionele 'trigger' die in elke film werkt. --Omdat het een extra laag geeft --die de zintuigen aanspreekt. De tweede is de beweging van groepen. Films van Kurosawa tonen vaak grote groepen mensen die bij elkaar komen of opbreken. Grote groepen zijn meteen cinematografisch. Met zoveel mensen in beeld voelen alle emoties groot. Als je een goede reactie wil. Probeer dan vier mensen of vijfentwintig Of, als je iets echt groots wilt... Wat ons op het derde punt brengt: de beweging van individuen. Een van mijn favoriete kenmerken van zijn films is dat zijn 'blocking' overdreven is. Als iemand nerveus is gaan ze ijsberen. Als ze boos zijn staan ze recht op. En als ze zich schamen... Hij vroeg acteurs vaak om één beweging te kiezen en deze te herhalen. Zo zie je snel wie het is en hoe hij zich voelt. Nummer vier: camerabeweging. Een van de kenmerken van Kurosawa is het vloeiende camerawerk die van close-up, naar long shot, naar over de schouder gaan, in één take. Ik heb nog een essay hierover, die 'Spielberg Oner' heet. maar wat hier belangrijk is, is dat de camerabeweging een duidelijk begin, midden en einde heeft. Op zichzelf vertelt deze camerabeweging al een verhaal. Dan is er nog de beweging van de montage Kurosawa werkte ook als zijn eigen editor. Zijn films lopen zo goed omdat hij knipt op beweging. Vaak besteed je zoveel aandacht aan de beweging dat je de montage niet eens ziet. Als hij een scene eindigt veranderd hij het ritme vaak door te eindigen met iets statisch. En dan meteen verder te gaan met beweging. Door het ritme te veranderen houdt hij de aandacht omdat je niet kunt voorspellen hoe het verder gaat. Laten we nu één scene uitlichten en de bewegingen bekijken Dit is een scene uit 'Seven Samurai'. Ik vertel je niet waar deze over gaat. Kijk hoe lang het duurt voor je weet waar het over gaat. Eerst zie je het hele dorp. Dan alleen de belangrijke personen Dan alleen de samoerai. ongeveer hier... krijgen mensen door wat er gebeurt. Als Kikuchiyo gaat zitten heeft zijn emotionele staat effect op het hele dorp. Kijk naar het effect van de wind. Zelfs als de mensen stil staan is er wind om het beeld interessant te houden. Dus dat is best duidelijk. Laten we nu naar 60 jaar later kijken. Dit zijn de 'Avengers' Hier beweegt de camera naar een establishing shot. Maar deze keer... --Deze zaten in Phil Coulson's jas. Krijgen we meteen dialoog. Alleen Nick Fury en de camera bewegen in deze scene. Ook al hebben we weer en acteurs in de achtergrond geen van beiden worden gebruikt. De camerabeweging heeft geen begin of einde En er is geen variatie. Elk shot gaat in dezelfde richting. --Misschien had ik dat verdiend. Maar in 'Seven Samurai' Heeft de camerabeweging een duidelijk begin, midden en einde. En elk shot veranderd de richting van de beweging. Terwijl hij omhoog klimt gebruikt Kurosawa de beweging van de vlag om vloeiend over te gaan naar deze camerahoek. alle zeven samoerai en de vlag, samen. Deze scene heeft alle soorten beweging. nauwkeurig samengebracht. Het weer. De groep. Het individu. De camera. En de shot-verandering. Maar deze scene verteld het verhaal vooral door dialoog. --die de Avengers Initiative heten Tuurlijk, de camera beweegt. Maar het is nutteloze beweging. Voor al het geld wat eraan is gespendeerd, voelt deze scene plat. --Het is een ouderwets begrip. Maar hoe kun je deze scene verbeteren? Probeer door middel van beweging uit te drukken waar een scene over gaat. Begin met het personage: hoe voelt deze zich? Is er een manier waarop de acteur dit kan laten zien door beweging? Oke, misschien wat overdreven. Laten we iets anders proberen. Neem het gevoel van het personage en laat het zien in de achtergrond. Als het personage boos en gevaarlijk is kun je dit doen. Of als ze wrok voelt. Je kunt ook een groep gebruiken als contrast. Dus als iemand publiekelijk wordt vernederd werkt dit. Of als ze een naald in een hooiberg zoeken. Je kunt de camerabeweging gebruiken om opwinding aan te tonen. Je kunt op beweging knippen om verbazing te laten zien. Of je kunt alle soorten beweging combineren om een prachtig beeld te krijgen. Je hoeft niet iedere bewegingssoort te combineren in ieder shot. Dat is te vermoeiend. Maar er is een middenweg met veel variatie en subtiliteit en je weet pas wat het beste werkt als je het uitprobeert. Als je de juiste beweging en emotie combineert krijg je iets cinematografisch. --Ik kijk zijn films 2 à 3 keer per jaar --om me weer te beseffen waarom ik films wilde maken. --En kijk eens wat ik nu doe. --Special effects... en dan nog een film met special effects --en dan een derde film met special effects. Kies nu één van zijn films. Kies een scene. En kijk hoe alles samen beweegt. --Het is de visuele stimulans die het publiek raakt. --Dat is de reden voor film --anders kunnen we net zo goed naar de radio luisteren.