Dennis Hong: Een auto voor blinde chauffeurs

Met behulp van robotica, laser afstandmeters, GPS en slimme feedbacktools bouwt Dennis Hong een auto voor blinde chauffeurs. Het is geen zelfrijdende auto, maar een auto waarin een niet-ziende chauffeur de snelheid, nabijheid en route kan bepalen - en zelfstandig kan rijden.

Velen geloven dat rijden een activiteit is

die gereserveerd is voor degenen die kunnen zien.

Een blinde die een voertuig veilig en zelfstandig bestuurt,

werd als onmogelijk beschouwd, tot nu toe.

Hallo, mijn naam is Dennis Hong,

en we brengen vrijheid en onafhankelijkheid voor de blinden

door een voertuig te bouwen voor visueel gehandicapten.

Voordat ik praat over deze auto voor de blinden,

wil ik kort iets vertellen over een ander project waaraan

ik heb gewerkt: de DARPA Urban Challenge.

Dit ging over de bouw van een robot-auto

die zelf kan rijden.

Je drukt op start, niemand raakt iets aan.

Hij kan zijn bestemming volledig autonoom bereiken.

In 2007 won ons team een half miljoen dollar

met een derde plaats in deze wedstrijd.

Rond die tijd daagde

de Nationale Federatie van de Blinden, of NFB,

de onderzoekscommissie uit

een auto te ontwikkelen

waarmee een blinde persoon veilig en zelfstandig kan rijden.

We besloten het eens uit te proberen,

omdat we dachten dat het niet moeilijk zou zijn.

We hadden al een autonoom voertuig.

We zetten er een blinde persoon in en we zijn klaar.

(Gelach)

We konden niet meer verkeerd geweest zijn.

Wat het NFB wilde,

was niet een voertuig dat een blinde persoon kan rondrijden,

maar een voertuig waarin een blinde persoon actief beslissingen kan maken en rijden.

We moesten alles overboord gooien

en vanaf nul beginnen.

Dus om dit gekke idee te testen,

ontwikkelden we een prototype, een kleine duinbuggy,

om de haalbaarheid te testen.

In de zomer van 2009

nodigden we tientallen blinde jongeren uit, uit alle hoeken van het land,

en gaven hen een kans een ritje te maken.

Het was absoluut een ongelooflijke ervaring.

Maar het probleem met deze auto was

dat hij ontworpen werd om alleen gebruikt te worden in een zeer gecontroleerde omgeving,

op een vlakke afgesloten parkeerplaats -

met rijstroken afgezet met rode kegels.

Door dit succes

besloten we om een volgende grote stap te zetten,

om een echte auto te ontwikkelen die op echte wegen kan rijden.

Hoe werkt het?

Het is een vrij complex systeem.

Ik zal proberen het eenvoudig uit te leggen.

Er zijn drie stappen.

We hebben perceptie, berekening

en niet-visuele interfaces.

De chauffeur kan uiteraard niet zien,

het systeem moet de omgeving waarnemen

en informatie verzamelen voor de chauffeur.

Daarvoor gebruiken we een eerste meeteenheid.

Die meet versnelling, hoekversnelling -

zoals een menselijk oor, binnenoor.

We voegen die informatie samen met een gps

om een schatting van de locatie van de auto te krijgen.

We gebruiken twee camera’s om de rijstroken van de weg te detecteren.

We gebruiken drie laser afstandsmeters.

De lasers scannen de omgeving om obstakels te detecteren -

een naderende auto aan de voorkant, de achterkant

en ook eventuele obstakels op de wegen,

of rondom het voertuig.

Deze enorme hoeveelheid informatie wordt vervolgens in de computer ingevoerd.

De computer kan twee dingen doen.

Eén daarvan is, om te beginnen, deze informatie verwerken

om de omgeving te begrijpen -

Dit zijn de rijstroken, daar zijn de obstakels -

en deze informatie overbrengen aan de chauffeur.

Het systeem is ook slim genoeg

om de veiligste manier te vinden om de auto te bedienen.

We kunnen ook instructies genereren

over hoe de instrumenten van het voertuig te gebruiken.

Maar het probleem is: hoe kunnen we

deze informatie en instructies overbrengen

aan een persoon die niet kan zien,

snel en accuraat genoeg, zodat hij kan rijden?

Daarvoor ontwikkelden we veel verschillende soorten

van niet-visuele gebruikersinterfacetechnologie.

Een driedimensionaal ping-geluidssysteem,

een trillende vest,

een klikwiel met gesproken commando's, een beenstrip,

zelfs een schoen die druk uitoefent op de voet.

Vandaag wil ik het hebben over

drie van deze niet-visuele gebruikersinterfaces.

De eerste interface heet een DriveGrip.

Dit zijn een paar handschoenen.

Ze hebben vibrerende elementen op het knokkeldeel,

zo kan je instructies overbrengen over hoe te sturen -

de richting en de intensiteit.

Een ander apparaat heet SpeedStrip.

Dit is een stoel - het is eigenlijk een massagestoel.

We verbouwden hem en herschikten de vibrerende elementen in verschillende patronen,

zodat ze informatie over de snelheid overbrengen,

en ook instructies over hoe de gas- en het rempedaal te gebruiken.

Hier kun je zien

hoe de computer de omgeving begrijpt.

Omdat je de vibratie niet kunt zien, hebben we

rode LED's op de chauffeur gezet, zodat hij daadwerkelijk kan zien wat er gebeurt.

Dit zijn de zintuiglijke gegevens.

Die gegevens worden overgedragen aan de apparaten via de computer.

Deze twee apparaten, DriveGrip en SpeedStrip,

zijn zeer effectief.

Het probleem is:

dit zijn apparaten die instructies geven.

Geen echte vrijheid, nietwaar?

De computer vertelt je hoe je moet rijden -

linksaf, rechtsaf, versnellen, stoppen.

We noemen dit het achterbank-chauffeur-probleem.

We zijn afgestapt van de apparaten die instructies geven,

en we zijn nu meer gericht

op de informatieve apparaten.

Een goed voorbeeld voor deze informatieve,

niet-visuele gebruikersinterface, is de AirPix.

Beschouw het als een monitor voor blinden.

Het is een klein tablet met veel gaten in,

en perslucht die naar buiten komt.

Het kan beelden tekenen.

Hoewel je blind bent, kun je je hand er overheen leggen,

en de rijstroken en obstakels van de weg zien.

Je kunt ook de frequentie van de uitgaande lucht regelen

en eventueel de temperatuur.

Het is een multidimensionale interface.

Hier zie je de linkercamera, de rechtercamera van het voertuig

en hoe de computer dat interpreteert en die informatie doorstuurt aan de AirPix.

We laten een simulator zien,

een blinde persoon die rijdt met behulp van de AirPix.

Deze simulator is zeer nuttig voor de opleiding van de blinde chauffeurs

en ook voor het snel testen van verschillende soorten ideeën

voor verschillende soorten van niet-visuele gebruikersinterfaces.

Dat is in principe hoe het werkt.

Een maand geleden,

op 29 januari,

onthulden we dit voertuig voor de allereerste keer aan het publiek

op de wereldberoemde Daytona International Speedway

tijdens het Rolex 24 race-evenement.

We hadden ook enkele verrassingen. Laten we een kijkje nemen.

(Muziek)

(Video) Omroeper: Dit is een historische dag [onduidelijk].

Hij rijdt tot aan de tribune, collega-Federistas.

(Gejuich)

(Toeteren)

Hier is de tribune.

En hij [onduidelijk] volgt de wagen voor hem.

Daar komt de eerste doos.

Kan Mark ze vermijden?

Inderdaad. Hij rijdt voorbij aan de rechterkant.

Derde doos komt eraan. En ook de vierde doos.

Hij vindt perfect zijn weg tussen de twee.

Hij komt dichter bij het busje

om het voorbij te steken.

Hier draait het allemaal om,

dit dynamische vertoon van durf en vindingrijkheid.

Hij nadert het einde van de rit,

maakt zijn weg tussen de vaten die daar zijn opgesteld.

(Toeteren)

(Applaus)

Dennis Hong: Ik ben zo blij voor je.

Mark gaat mij een lift terug naar het hotel geven.

Mark Riccobono: Ja.

(Applaus)

DH: Sinds we dit project gestart zijn,

ontvingen we honderden brieven, e-mails, telefoontjes

van mensen uit de hele wereld.

Brieven om ons te bedanken, maar soms kregen we grappige brieven zoals deze:

"Nu begrijp ik waarom er braille staat op een drive-in-geldautomaat."

(Gelach)

Maar soms -

(Gelach)

Soms kreeg ik ook -

ik zou het geen haat-mail noemen -

maar brieven met grote bezorgdheid:

"Dr Hong, ben je gek,

proberen om blinden op de weg te krijgen?

Je hebt ze niet alle vijf op een rij. "

Dit voertuig is een prototype van het voertuig,

en het gaat de weg niet op

totdat het zo veilig is, of veiliger dan het voertuig van vandaag.

Ik geloof echt dat dit kan gebeuren.

Zal de maatschappij

zo'n ingrijpend idee aanvaarden?

Wat met de verzekering?

Hoe gaan we rijbewijzen uitgeven?

Er zijn heel veel verschillende soorten hindernissen, naast de technologische uitdagingen,

die we moeten aanpakken voordat dit werkelijkheid wordt.

Natuurlijk, het belangrijkste doel van dit project

is om een auto te ontwikkelen voor blinden.

Maar potentieel veel belangrijker dan dit

is de enorme waarde van de spin-off-technologie

die uit dit project kan komen.

De sensoren die worden gebruikt, kunnen zien in het donker,

in mist en regen.

Samen met dit nieuwe type van interfaces,

kunnen we gebruik maken van deze technologieën

en ze toepassen om veiliger auto's voor zienden te maken.

Of alledaagse huishoudelijke apparaten voor de blinden, -

in de scholen, in de kantooromgeving.

Stel je voor, in een klaslokaal schrijft een leraar op het bord

en een blinde student kan zien wat er geschreven staat en het lezen

door gebruik te maken van deze niet-visuele interfaces.

Dit is onbetaalbaar.

De dingen die ik vandaag heb laten zien, zijn nog maar het begin.

Hartelijk dank.

(Applaus)