Dennis Hong: Construindo un coche para conductores cegos

Mediante o uso de robótica, laser telemétricos, GPS e ferramentas intelixentes de retroalimentación, Dennis Hoing está a construír un coche para invidentes. Isto non é o coche que se conduce só, sinala el coidadosamente, é un coche no que o condutor invidente pode escoller a velocidade, proximidade e ruta e conducir de forma independente.

Moita xente pensa que a condución é unha actividade

unicamente reservada para os que poden ver.

Que unha persoa cega conducise de forma segura e independente

era unha tarefa considerada imposíbel ate agora.

Ola, o meu nome é Dennis Hong,

e mediante a construción dun vehículo para invidentes

estámoslles a dar máis liberdade e independencia.

Pero antes de falar deste coche para invidentes,

permítanme referirme a outro proxecto no que traballei

chamado DARPA Desafío Urbano.

A idea era construír un coche robótico

que se conducise el so.

Púlsase o botón de inicio, e sen tocar nada,

pódese chegar ao destino de forma completamente autónoma.

En 2007, o noso equipo gañou medio millón de dólares

gracias a conseguir o terceiro premio nesta competición.

Nese momento

a Federación Nacional de Cegos, ou en inglés NFB,

propuxo ao comité de investigación o reto

de desenvolver un coche

que permitise a unha persoa cega conducir de forma segura e independente.

Decidimos intentalo,

porque pensamos: eh, no pode ser tan complicado!

Xa temos un vehículo autónomo.

Poñemos un persoa cega dentro e xa está, non?

(Risos)

Non podíamos estar máis equivocados

o que a NFB quería

non era un vehículo que transportase a unha persoa cega.

senón un vehículo no que un persoa cega puidese tomar decisións e conducir.

Así que tivemos que tirar todo pola borda

e comezar de cero.

Para ensaiar esta disparatada idea,

desenvolvemos un prototipo dun pequeno coche areiro

para comprobar a viabilidade.

No verán de 2009,

invitamos a ducias de mozos e mozas invidentes de todo o país

e démoslles a oportunidade de dar unha volta no prototipo.

Foi unha experiencia absolutamente incríbel.

Pero o problema do coche era

que estaba estaba deseñado só para ser conducido nun ambiente controlado:

nun aparcadoiro plano e pechado

no que incluso os carrís estaban marcados con conos de tráfico.

Con este logro,

decidimos dar o seguinte gran paso

e desenvolver un coche que puidese ser conducido en carreteiras de verdade.

E, como funciona?

Ben, é un sistema bastante complexo

pero permítanme intentar explicarllo, e quizais simplificalo.

Temos tres partes:

Percepción, cálculo

e interfaces non visuais.

Obviamente o condutor non pode ver,

así que o sistema necesita percibir o entorno

e reunir a información para o condutor.

Para elo, usamos un módulo de medición inicial

que calcula a aceleración, a aceleración angular

como se fora un oído humano, o oído interno.

Esa información combínase coa do GPS

para conseguir unha estimación da localización do coche.

Tamén se usan dúas cámaras para detectar o movemento das liñas dos carrís.

E tamén tres lasers telemétricos

que examinan o entorno para detectar obstáculos:

un coche acercándose por diante ou por detrás

e calquera obstáculo que pode aparecer na carreteira,

calquera obstáculo arredor do vehículo.

Así que toda esta información é enviada ao ordenador,

e o ordenador fai dúas cousas:

Unha, e primeiro de todo, procesa a información

para comprender o entorno:

estas son as liñas dos carrís, estes son os obstáculos;

e despois comunícalle esta información ao condutor.

O sistema é suficientemente intelixente

para definir a forma máis segura de conducir o coche,

polo que pode xerar as instrucións

sobre como conducir o vehículo.

Pero o problema é: Como comunicar

esta información e instrucións

a unha persoa que non pode ver

e facelo coa suficiente rapidez e precisión para que poida conducir?

Para isto deseñamos varios tipos de interfaces de usuario

baseadas en tecnoloxías non visuais.

Comezando por un sistema tridimensional de avisos sonoros,

una chaleco vibrador,

un volante con ordes por voz, unha cinta para as pernas,

e incluso un zapato que aplica presión no pé.

Pero hoxe imos falar sobre

tres destas interfaces non visuais.

A primeira interface chámase DriveGrip ("Control de condución").

Está composto dun par de guantes

con elementos vibratorios nos cotelos

para transmitir a información sobre o control da dirección

e da súa intensidade

Outro dispositivo é o chamado SpeedStrip ("cinta de velocidade").

Está composta dunha cadeira, de feito é unha cadeira de masaxes.

Abrímola e reorganizamos os elementos vibratorios seguindo distintos esquemas

e conseguimos que transmitan a información sobre a velocidade

así como instrucións sobre como usar o acelerador e o freo.

Aquí poden ver

como o ordenador interpreta o entorno.

E como a vibración non pode ser vista

puxemos un díodos LED vermellos no condutor para observar que está a pasar.

Esta é a información sensorial,

e esta é a información transferida aos dispositivos a través do ordenador.

Estes dous dispositivos, DriveGrip e SpeedStrip,

son moi efectivos.

Pero o problema é

que son dispositivos que proporcionan ordes.

Así isto non é unha liberdade real, non si?

O ordenador indica como conducir:

xire á esquerda, á dereita, acelere, pare.

Chamamos a isto o problema do condutor no asento de atrás.

Así que nos alonxamos destes dispositivos que proporcionan ordes

e estámonos a centrar

en dispositivos máis ben informativos.

Un bo exemplo deste tipo de interfaces de usuario non-visuais

é a chamada AirPix.

Pensade nela como nun monitor para invidentes.

É unha pequena táboa con moitos orificios

dos que sae aire comprimido

e dese forma pode debuxar imaxes.

Así aínda que sexas cego, podes colocar a túa man enriba del

e imaxinar como son os carrís da carreteira e os obstáculos.

De feito, podes cambiar a frecuencia coa que sae o ar

así como a temperatura.

Así que en realidade é unha interface de usuario multidimensional.

Aquí poden ver a cámara esquerda e dereita do vehículo

e como ordenador interpreta e transmite a información a AirPix.

Usamos un simulador

para que a persoa cega poida conducir usando AirPix.

O simulador resultou tamén moi útil para adestrar condutores cegos

e probar de forma rápida distintos tipos de ideas

para distintos tipos de interfaces non visuais.

Así que, en esencia, é así como funciona.

Hai tan só un mes,

o 29 de xaneiro,

exhibimos o vehículo por primeira vez ao público

no famoso circuíto internacional de Daytona,

coincidindo coa carreira Rolex 24.

Tamén nos levamos algunhas sorpresas. Botemos unha ollada.

(Música)

(Vídeo) Locutor: Este é un día histórico [inintelixíbel]

Estase a aproximar á tribuna, queridos espectadores.

(Aclamacións)

(Bucinazos)

Agora está ao lado da tribuna.

Está a seguir [inintelixíbel] a furgoneta que vai diante.

Aquí chega a primeira caixa.

Veremos se Mark a evita.

Faino. Evítaa pola dereita.

A terceira caixa está fora, e a cuarta.

E consegue pasar sen problemas entre as dúas.

Está acercándose á furgoneta

para adiantala.

Ben, isto foi o máis importante

desta exhibición de audacia e enxeño.

Acércase o final do percorrido,

pasa entre os barrís colocados nel.

(Bucinazos)

(Aplausos)

Dennis Hong: Estou tan contento por vós.

Mark vaime levar en coche de volta ao hotel.

Mark Riccobono: Si.

(Aplausos)

DH: Dende que comenzamos este proxecto,

temos recibido centos de cartas, correos electrónicos, chamadas

de xente de todo o mundo.

Cartas de agradecemento, pero ás veces tamén algunhas simpáticas como esta:

"Agora entendo por que hai indicacións en Braille nos caixeiros para condutores."

(Risos)

Pero ás veces

(Risos)

Pero ás veces tamén recibimos,

non as chamaría cartas de odio,

pero son realmente preocupantes.

"Dr. Hong, está mal da cabeza?,

quere poñer cegos ao volante?

Tes que ser tolo."

Pero este vehículo é un prototipo,

e non estará nas carreteiras

ate que se comprobe que é igual ou máis seguro que calquera vehículo actual.

E creo sinceramente que isto pasará.

Aínda así, o pensa a sociedade?

Está preparada para aceptar unha idea tan radical?

Como o tratarán as aseguradoras?

Que pasarán cos carnés de conducir?

Existen numerosos obstáculos similares, alén dos problemas técnicos,

que aínda están por afrontar antes de que isto se converta en realidade.

Por suposto, a principal meta do proxecto

é desenvolver un coche para os cegos.

Pero quizais máis importe que iso

é o inmenso valor dos subprodutos tecnolóxicos

que poder xurdir de este proxecto.

Os sensores que usamos poden ser utilizados para ver na escuridade,

na néboa e baixo a chuvia.

E xunto con este novo tipo de interfaces,

podemos utilizar estas tecnoloxías

e aplicalas para construír coches para videntes máis seguros.

Ou tamén electrodomésticos para invidentes

no entorno educativo e nas oficinas.

Tan son imaxinen, unha clase na que o profesor escrebe no encerado

e un estudante cego pode ver o está escrito e lelo

usando estas interfaces non visuais.

Isto non ten prezo.

Por agora, o que lles mostrei hoxe, é só o comezo.

Moitas gracias.

(Aplausos)