Η ενσυναίσθηση δεν είναι αποδοχή

Ο ψηφιακός δημιουργός Ντίλαν Μάρον έχει συγκεντρώσει εκατομμύρια προβολές για πρότζεκτ όπως το «Κάθε Μία Λέξη» και το «Καθισμένος σε Τουαλέτες με τρανς άτομα» - αλλά διαπίστωσε ότι η άλλη πλευρά της επιτυχίας στο διαδίκτυο είναι το μίσος στο διαδίκτυο. Με την πάροδο του χρόνου, έχει αναπτύξει έναν απροσδόκητο μηχανισμό αντιμετώπισης: καλεί τους ανθρώπους που του αφήνουν αρνητικά σχόλια και τους ρωτάει μια απλή ερώτηση: «Γιατί το έγραψες αυτό;» Σε μια ομιλία για το πώς αλληλεπιδράμε στο διαδίκτυο, ο Μάρον εξηγεί πώς μερικές φορές το πιο ανατρεπτικό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις πραγματικά με ανθρώπους με τους οποίους διαφωνείς, όχι απλά σε αυτούς.

Γεια.

Έχω εκλάβει μίσος στο διαδίκτυο.

Πολύ.

Έρχεται με τον τομέα της εργασίας μου.

Είμαι ψηφιακός δημιουργός,

δημιουργώ ειδικά για το διαδίκτυο.

Πριν μερικά χρόνια δημιούργησα μια σειρά
βίντεο με το όνομα «Κάθε Μία Λέξη»

όπου μόνταρα διάσημες ταινίες κρατώντας

μόνο τις λέξεις που έλεγαν έγχρωμοι,

ως τρόπο να μιλήσω εμπειρικά και προσιτά
για το θέμα της αναπαράστασης

στο Χόλιγουντ.

Αργότερα, όταν ο τρανσφοβικός
νόμος για τις τουαλέτες

άρχισε να λαμβάνει προσοχή στα μέσα
στις Ηνωμένες Πολιτείες,

παρουσίασα και έκανα παραγωγή
σε μια σειρά από συνεντεύξεις

με το όνομα «Καθισμένος
σε Τουαλέτες με Τρανς Άτομα»

όπου έκανα ακριβώς αυτό.

(Γέλια)

Και μετά --

Εντάξει, θα δεχτώ χειροκρότημα.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Και μετά, γνωρίζετε αυτά
τα unboxing βίντεο στο YouTube

που οι YouTubers ξετυλίγουν ηλεκτρονικά
γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας;

Ωραία, τα σατίρισα
σε μια εβδομαδιαία σειρά,

όπου ξετύλιγα άυλες ιδεολογίες

όπως την αστυνομική βιαιότητα,
την αρρενωπότητα

και την κακομεταχείριση
των Ιθαγενών Αμερικανών.

(Γέλια)

Η δουλειά μου --

Ευχαριστώ.

Ένα άτομο χειροκροτεί, δόξα τω Θεό.

(Γέλια)

Μαμά, γεια.

(Γέλια)

Η δουλειά μου λοιπόν έγινε γνωστή.

Πολύ γνωστή.

Πήρα εκατομμύρια προβολές,
καλή διαφήμιση στον τύπο

και πλήθος νέων ακολούθων.

Αλλά η άλλη πλευρά
της επιτυχίας στο διαδίκτυο

είναι το διαδικτυακό μίσος.

Με έχουν αποκαλέσει τα πάντα.

Από «βήτα» σε «χιονονιφάδα»
και, φυσικά, το πασίγνωστο «κερατάς».

Μην ανησυχείτε,
θα σας εξηγήσω τι σημαίνουν.

(Γέλια)

Το «βήτα», για όσους δεν γνωρίζουν,

είναι συντομογραφημένη διαδικτυακή αργκό
για το «βήτα αρσενικό».

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς,
φοράω μαργαριταρένια σκουλαρίκια,

και το στιλ μου ονομάζεται

πλούσια λευκή γυναίκα που
τρέχει για δουλειές,

οπότε δεν κλίνω και πολύ για άλφα.

(Χειροκρότημα)

Δε λειτουργεί και πολύ.

(Γέλια)

Τώρα, «χιονονιφάδα» είναι μια προσβολή
για αυτούς που είναι ευαίσθητοι

και πιστεύουν πως είναι μοναδικοί,

είμαι της γενιάς Y
και μοναχοπαίδι, οπότε, ορίστε!

(Γέλια)

Αλλά το πιο αγαπημένο μου
είναι το «κερατάς».

Είναι μια προσβολή

για τους άντρες που τους έχουν
απατήσει οι γυναίκες τους.

Αλλά φίλοι μου, είμαι τόσο γκέι,

που αν είχα γυναίκα,
θα την παρότρυνα να με απατήσει.

(Γέλια)

Ευχαριστώ.

Ας δούμε λίγη από αυτή
την αρνητικότητα εν δράσει.

Κάποιες φορές είναι άμεση.

Όπως ο Μάρκος, που έγραψε,

«Είσαι όλα όσα σιχαίνομαι
σε έναν άνθρωπο».

Ευχαριστώ, Μάρκος.

Άλλοι είναι πιο συνοπτικοί.

Όπως ο Ντόνοβαν, που έγραψε,
«γκέουλα πουστράκι».

Τώρα, έχω να σημειώσω ότι
ο Ντόνοβαν δεν έχει άδικο, εντάξει;

Για την ακρίβεια, έχει δίκιο και στα δύο,
οπότε ας το πούμε αυτό.

Ευχαριστώ, Ντόνοβαν.

Άλλοι μου γράφουν ερωτήσεις,
όπως ο Μπράιαν, που ρώτησε,

«Γεννήθηκες τσούλα ή έμαθες
πώς να είσαι με τον καιρό;»

Αλλά το αγαπημένο μου πράγμα με αυτό

είναι ότι όταν ο Μπράιαν τελείωσε να
γράφει, το δάχτυλό του πρέπει να γλίστρησε

γιατί μου έστειλε ένα thumbs-up emoji.

(Γέλια)

Οπότε, μωρό μου, thumbs-up και σε σένα.

(Γέλια)

Έχει πλάκα να συζητάμε
αυτά τα μηνύματα τώρα.

Σωστά;

Είναι καθαρτικό να γελάμε μαζί τους.

Αλλά μπορώ να σας πω ότι
δεν είναι καθόλου ωραίο να τα λαμβάνεις.

Στην αρχή, έσωζα τα σχόλια ως εικόνες

και γελούσα με τα ορθογραφικά τους,

αλλά σύντομα ένοιωσα ελιτιστικά
και εν τέλει όχι πολύ βοηθητικός.

Με τον καιρό, ανέπτυξα
έναν απρόσμενο μηχανισμό αντιμετώπισης.

Επειδή τα περισσότερα από τα μηνύματα
που λάμβανα ήταν μέσω κοινωνικών δικτύων,

συχνά μπορούσα να κλικάρω την εικόνα
προφίλ του ατόμου που τα έστελνε

και να μάθω τα πάντα για αυτό.

Μπορούσα να δω φωτογραφίες
που τους είχαν κάνει tag

τις δημοσιεύσεις τους,
αστεία που είχαν κοινοποιήσει,

και με κάποιον τρόπο, βλέποντας

ότι υπήρχε ένας άνθρωπος
στην άλλη μεριά της οθόνης

με έκανε να νοιώθω καλύτερα.

Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω αυτό
που έγραψαν, εντάξει;

Αλλά για να έχω τα συμφραζόμενα.

Αλλά και πάλι, δεν ήταν αρκετό.

Έτσι τηλεφώνησα μερικούς --

μόνο όσους ένοιωθα ασφαλής
να τους μιλήσω --

με μια απλή εισαγωγική ερώτηση:

«Γιατί το έγραψες αυτό;»

Το πρώτο άτομο με το οποίο
μίλησα ήταν ο Τζος.

Μου είχε γράψει για να μου πει
ότι ήμουν ένας βλάκας,

ότι ήμουν ο λόγος που
η χώρα χωριζόταν στα δύο,

και στο τέλος πρόσθεσε ότι
το να είσαι γκέι είναι αμαρτία.

Είχα πολύ άγχος
για την πρώτη μας συζήτηση.

Αυτό δεν ήταν το μέρος για τα σχόλια.

Οπότε δεν μπορούσα
να χρησιμοποιήσω εργαλεία

όπως τη σίγαση και τον αποκλεισμό.

Φυσικά, μάλλον, θα μπορούσα
να του το κλείσω.

Αλλά δεν ήθελα.

Γιατί μου άρεσε να του μιλάω.

Γιατί τον συμπάθησα.

Εδώ είναι ένα κλιπ από τις συζητήσεις μας.

(Ήχος) Ντίλαν Μάρον: Τζος, είπες

ότι θα αποφοιτήσεις σύντομα
από το λύκειο, σωστά;

Τζος: Μμμ-χμμ.

ΝΜ: Πώς σου φαίνεται το λύκειο;

Τζος: Επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω
τη λέξη Κ-Ο-Λ-Α-Σ-Η;

ΝΜ: Ω, ναι. Επιτρέπεται.

Τζος: Ήταν μια κόλαση.

ΝΜ: Αλήθεια;

Τζος: Ακόμα είναι, παρόλο
που έμειναν μόνο δύο εβδομάδες.

Είμαι λίγο μεγαλόσωμος -- δε μ'αρέσει
να χρησιμοποιώ τη λέξη «χοντρός»,

αλλά είμαι λίγο πιο μεγαλόσωμος
από πολλούς από τους συμμαθητές μου

και φαίνεται να με κατακρίνουν
πριν καλά καλά με γνωρίσουν.

ΝΜ: Χάλια.

Εννοώ, θέλω επίσης να σου πω, Τζος,

δέχθηκα και εγώ εκφοβισμό στο λύκειο.

Οπότε μπόρεσε η κοινή μας εμπειρία
με τον εκφοβισμό στο λύκειο

να διαγράψει αυτό που μου έγραψε;

Όχι.

Και μπόρεσε η μοναδική μας
τηλεφωνική συζήτηση

να επουλώσει ριζικά
μια πολιτικά διαχωρισμένη χώρα

και να θεραπεύσει τη συστημική αδικία;

Όχι, και βέβαια, όχι, σωστά;

Αλλά μπόρεσε η συζήτησή μας
να μας εξανθρωπίσει

περισσότερο από ότι μπορούσαν
οι φωτογραφίες προφίλ και οι δημοσιεύσεις;

Απολύτως.

Δεν σταμάτησα εκεί.

Επειδή μερικό από το μίσος που εξέλαβα
ήταν από «την πλευρά μου».

Οπότε όταν ο Μάθιου, ένας ομοφυλόφιλος
φιλελεύθερος καλλιτέχνης σαν εμένα

έγραψε δημόσια ότι εκπροσωπούσα
τις χειρότερες πτυχές του φιλελευθερισμού,

θέλησα να τον ρωτήσω αυτό.

ΝΜ: Με επισήμανες σ' αυτήν τη δημοσίευση.

Ήθελες να το δω;

Μάθιου (Γελώντας): Ειλικρινά
δεν πίστευα ότι θα το έβλεπες.

ΝΜ: Σε έχουν δυσφημίσει ποτέ δημόσια;

Μάθιου: Ναι.

Και απλά είπα, «Όχι, δεν με νοιάζει».

ΝΜ: Και δε σε ένοιαζε;

Μάθιου: Αλλά ήταν δύσκολο.

ΝΜ: Δε σε ένοιαζε;

Μάθιου: Ω, με ένοιαζε, ναι.

ΝΜ: Στο τέλος αυτών των συζητήσεων,

υπάρχει συχνά μια στιγμή προβληματισμού.

Μια αναθεώρηση.

Και αυτό ακριβώς συνέβη

στο τέλος της κλήσης μου
με έναν τύπο που τον έλεγαν Νταγκ

που είχε γράψει πως ήμουν
ένα ατάλαντο νούμερο προπαγάνδας.

(Ήχος) Η συζήτηση που μόλις κάναμε--

σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά
για το πώς γράφεις στο διαδίκτυο;

Νταγκ: Ναι! Ξέρεις, όταν σου είπα αυτό,

όταν είπα ότι ήσουν
ένα «ατάλαντο νούμερο»,

δεν είχα συζητήσει
ποτέ μαζί σου στη ζωή μου.

Δεν ήξερα πραγματικά κάτι για σένα.

Και νομίζω πολλές φορές,

γι' αυτό υπάρχουν οι χώροι για τα σχόλια,

είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος
να βγάλεις τον θυμό σου στον κόσμο

σε τυχαία προφίλ αγνώστων, πάνω κάτω.

ΝΜ (Γελώντας): Ναι, σωστά.

Νταγκ: Αλλά σίγουρα με έκανε να ξανασκεφτώ

τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρώ
με άλλους ανθρώπους στο διαδίκτυο.

ΝτΜ: Μάζεψα λοιπόν αυτές
τις συζητήσεις και πολλές άλλες

για το podcast μου «Συζητήσεις
με Άτομα Που Με Μισούν»

(Γέλια)

Πριν ξεκινήσω αυτό το πρότζεκτ,

θεωρούσα ότι ο πραγματικός τρόπος
να προκαλέσω μια αλλαγή

ήταν να αποκλείσω αντίθετες οπτικές

μέσω επικά γραμμένων βίντεο δοκιμίων
και σχολίων και δημοσιεύσεων

αλλά σύντομα έμαθα ότι αυτά επικροτούνταν

μόνο από ανθρώπους
που ήδη συμφωνούσαν μαζί μου.

Μερικές φορές -- γείτσες.

Μερικές φορές, το πιο ανατρεπτικό
πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις --

ναι, χειροκροτήστε τον.

(Γέλια)

Μερικές φορές, το πιο ανατρεπτικό
πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις

είναι στην πραγματικότητα να μιλήσεις
με αυτούς που διαφωνείς,

και όχι απλά σε αυτούς.

Τώρα σε κάθε μία από τις κλήσεις μου,

πάντα ζητάω από τους καλεσμένους μου
να μου πούνε κάτι για τον εαυτό τους.

Είναι η απάντησή τους σε αυτή την ερώτηση
που με κάνει να τους συναισθανθώ.

Η συναίσθηση τελικά

είναι απαραίτητο συστατικό
για να απογειωθούν αυτές οι συζητήσεις,

αλλά μπορείς να νοιώσεις πολύ ευάλωτος

όταν συναισθάνεσαι κάποιον
με τον οποίο διαφωνείς βαθύτατα.

Βρήκα λοιπόν ένα πολύ βοηθητικό μάντρα.

Η συναίσθηση δεν είναι αποδοχή.

Με το να συναισθάνεσαι κάποιον
με τον οποίο διαφωνείς εις βάθος

δεν συμβιβάζεσαι ξαφνικά
για τις βαθιές σου πεποιθήσεις

και αποδέχεσαι τις δικές τους.

Με το να συναισθάνομαι κάποιον που
θεωρεί ότι το να είσαι γκέι είναι αμαρτία

δεν σημαίνει ότι ξαφνικά
θα τα παρατήσω όλα,

θα μαζέψω τα πράγματά μου και θα βγάλω
εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την κόλαση.

Απλά σημαίνει ότι αναγνωρίζω

την ανθρωπιά κάποιου που έμαθε
να σκέφτεται πολύ διαφορετικά από μένα.

Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι.

Αυτό δεν είναι μια συνταγή για ακτιβισμό.

Κατανοώ ότι μερικοί
δεν αισθάνονται ασφαλείς

να μιλήσουν στους δυσφημιστές τους

και άλλοι νοιώθουν τόσο περιθωριοποιημένοι

που δικαιολογημένα νοιώθουν
πως δεν έχουν να προσφέρουν συναίσθηση.

Το καταλαβαίνω τελείως αυτό.

Αυτό είναι τι ταίριαξε σε εμένα να κάνω.

Έχω έρθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους
για αυτό το podcast.

Μερικοί αρνήθηκαν ευγενικά,

άλλοι διάβασαν το μήνυμά μου
και το αγνόησαν,

μερικοί με απέκλεισαν αυτομάτως
όταν τους έστειλα την πρόσκληση

και ένας τύπος συμφώνησε να το κάνει

και μετά, αφού μιλούσαμε για πέντε λεπτά,

μου το έκλεισε.

Συνειδητοποιώ επίσης πως αυτή η ομιλία
θα ανεβεί στο διαδίκτυο.

Και με το διαδίκτυο
έρχονται και τα σχόλια,

και με τα σχόλια έρχεται
αναπόφευκτα και το μίσος.

Οπότε, όση ώρα παρακολουθείτε
αυτή την ομιλία

μπορείτε πολύ ευχαρίστως
να με αποκαλέσετε ό,τι θέλετε.

Μπορείτε να με αποκαλέσετε «πουστράκι»,
«χιονονιφάδα», «κερατά», «βήτα»

ή «όλα όσα πάνε λάθος
με τον φιλελευθερισμό».

Αλλά να ξέρετε πως αν το κάνετε,
μπορεί να σας ζητήσω να μιλήσετε.

Και αν αρνηθείτε ή
με αποκλείσετε αυτομάτως

ή συμφωνήσετε και έπειτα μου το κλείσετε,

τότε μάλλον, αγάπη μου,
εσύ θα είσαι η χιονονιφάδα.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα)

(Φωνές)

(Χειροκροτήματα)