Moeten we een zonnescherm maken om de aarde af te koelen?

In deze perspectief-verschuivende talk daagt Danny Hillis ons uit om mondiale vraagstukken zoals klimaatverandering te benaderen met creatieve wetenschappelijke oplossingen. Hij neemt stelling voor zonne-klimaatbeheersing en kijkt met onbevooroordeelde nieuwsgierigheid naar controversiële oplossingen.

[Een provocatie van Danny Hillis:]

[Het is tijd om te praten
over klimaatbeheersing]

Wat als we een thermostaat konden maken

om de temperatuur van de aarde te verlagen

wanneer je maar wil?

Nu zou je denken dat als iemand
daar een plausibel idee voor had,

iedereen daar erg
enthousiast over zou zijn

en dat er veel onderzoek
naar zou gebeuren.

In feite begrijpen een heleboel
mensen hoe dat kan.

Maar er is niet veel steun
voor onderzoek op dit gebied.

Ik denk dat dat deels komt

omdat er een aantal echte
misverstanden over bestaan.

Ik ga vandaag niet proberen om jullie
te overtuigen dat dit een goed idee is.

Maar ik ga proberen jullie
nieuwsgierigheid te prikkelen

en een aantal misverstanden op te ruimen.

Het basisidee van zonne-klimaatbeheersing

is dat we de boel kunnen afkoelen

door alleen maar iets meer zonlicht

terug de ruimte in te reflecteren.

Ideeën over hoe dit kan,
zijn er al tientallen jaren.

Wolken zijn een geweldige
manier om dat te doen.

Zoals deze laaghangende bewolking.

Iedereen weet dat
het koeler is onder een wolk.

Ik hou van deze wolk omdat ze exact
hetzelfde watergehalte heeft

als de transparante lucht eromheen.

En ze laat zien dat zelfs een kleine
verandering in de luchtstroom

kan leiden tot wolkvorming.

Wij maken voortdurend kunstmatige wolken.

Dit zijn condenssporen,
kunstmatige waterwolken

gemaakt door een straalvliegtuig.

We veranderen de wolken op aarde dus al.

Per ongeluk.

Of, als je dat liever gelooft,

door een supergeheime
overheidssamenzwering.

(Gelach)

We doen dit de hele tijd.

Dit is een NASA-foto
van scheepvaartroutes.

Passerende schepen
doen ook wolken ontstaan

en dit is een voldoende groot effect

dat het de opwarming van de aarde al
met ongeveer één graad vermindert.

We doen dus al aan klimaatbeheersing.

Er zijn hopen ideeën over hoe dit te doen.

Mensen hebben van alles overwogen,

van het bouwen van
enorme parasols in de ruimte

tot het laten bruisen
van het water in de zee.

Sommige van deze ideeën
zijn eigenlijk heel plausibel.

Onlangs publiceerde
David Keith op Harvard er een:

krijtstof in de stratosfeer blazen

zodat het zonlicht weerkaatst.

Een echt knap idee

omdat krijt een van de op aarde
meest voorkomende mineralen is,

het zeer veilig is -- zo veilig
dat we het aan babyvoeding toevoegen.

En eigenlijk, als je krijt
in de stratosfeer spuit,

dwarrelt het na een paar jaar weer
naar beneden, opgelost in regenwater.

Voordat je je zorgen begint te maken
over al dat krijt in je regenwater,

laat me even uitleggen
hoe weinig je ervan nodig hebt.

Dat blijkt erg eenvoudig
te berekenen te zijn.

Dit is mijn berekening
op de achterkant van een envelop.

(Gelach)

(Applaus)

Ik verzeker jullie dat mensen
het zorgvuldiger hebben uitgerekend

en ze hetzelfde antwoord vinden,

namelijk dat je 10 teragram [10^12] krijt
per jaar moet spuiten

om de effecten van het CO2
dat we al hebben, ongedaan te maken --

alleen wat de temperatuur aangaat,

niet voor alle effecten,
alleen maar voor de temperatuur.

Hoe ziet dat eruit?

Ik kan geen 10 teragram
per jaar visualiseren.

Daarom vroeg ik het Cambridge Fire
Departement en Taylor Milsal

om een handje toe te steken.

Deze slang spuit
10 teragram water per jaar.

Zoveel moet je in de stratosfeer pompen

om de aarde terug tot het
pre-industriële niveau af te koelen.

Dat is verbazingwekkend weinig,
één brandslang voor de hele aarde.

Natuurlijk ga je dat
niet doen met een slang,

je brengt het omhoog
met vliegtuigen of iets dergelijks.

Maar het is zo weinig, het zou zijn
als het gooien van een handvol krijt

in elk olympisch zwembad vol regenwater.

Het is bijna niets.

Waarom houden mensen
dan niet van dit idee?

Waarom wordt het
niet ernstiger genomen?

Er zijn een aantal
zeer goede redenen voor.

Een heleboel mensen vinden dat we hier
echt niet over moeten praten.

Ik heb een aantal zeer goede
vrienden in het publiek,

die ik zeer respecteer,

die echt vinden dat ik hier
niet over zou moeten praten.

De reden is dat ze ermee inzitten

dat als mensen denken dat er
een eenvoudige uitweg is

we onze verslaving aan fossiele
brandstoffen niet zullen opgeven.

Daar maak ik me wel zorgen over.

Ik denk dat het echt
een ernstig probleem is.

Maar er is ook, denk ik,
een dieperliggend probleem:

niemand houdt van het idee
van het knoeien met de hele aarde --

ik zeker niet.

Ik hou van deze planeet, echt waar.

En ik wil er niet mee knoeien.

Maar we zijn onze atmosfeer
al aan het veranderen,

we knoeien er al mee.

Daarom denk ik dat het voor ons
zinvol is om te zoeken naar manieren

om deze effecten tegen te gaan.

We moeten daar onderzoek over doen.

We moeten de wetenschap
erachter begrijpen.

Ik heb gemerkt dat er een thema
bij TED wordt ontwikkeld,

iets als ‘angst versus hoop’

of ‘creativiteit versus voorzichtigheid’.

Natuurlijk hebben we beide nodig.

Er zijn dus geen wondermiddelen.

Dit is zeker geen wondermiddel.

Maar wetenschap moet ons
vertellen wat onze opties zijn;

dat vormt zowel onze creativiteit
als onze voorzichtigheid.

Dus ben ik een optimist
over ons toekomstige zelf,

maar ik ben geen optimist omdat ik denk
dat onze problemen klein zijn.

Ik ben een optimist omdat ik denk

dat onze capaciteit om
om te gaan met onze problemen

veel groter is dan we denken.

Veel dank.

(Applaus)

[Dit gaf veel controverse op TED2017.

Kijk ook naar de online discussies

voor de andere standpunten.]