< Return to Video

Wat we niet weten over Europa's moslimkinderen

  • 0:01 - 0:05
    Als kind wist ik al
    dat ik superkrachten had.
  • 0:07 - 0:08
    Inderdaad.
  • 0:08 - 0:09
    (Gelach)
  • 0:09 - 0:13
    Ik vond mezelf heel bijzonder,
    want ik kon begrip hebben
  • 0:13 - 0:15
    voor de gevoelens van gekleurde mensen,
  • 0:15 - 0:19
    zoals mijn grootvader,
    een conservatieve moslim.
  • 0:19 - 0:21
    En ik kon ook begrip hebben
  • 0:21 - 0:24
    voor mijn Afghaanse moeder
    en mijn Pakistaanse vader,
  • 0:24 - 0:28
    een niet zo religieuze,
    ontspannen, redelijk liberale man.
  • 0:28 - 0:30
    En ik kon natuurlijk begrip hebben
  • 0:30 - 0:33
    voor de gevoelens van blanke mensen.
  • 0:33 - 0:34
    De blanke Noren van mijn land.
  • 0:35 - 0:38
    Blank, gekleurd, maakte niet uit --
  • 0:38 - 0:40
    ik hield van ze allemaal.
  • 0:40 - 0:41
    Ik begreep ze allemaal,
  • 0:41 - 0:44
    ook al begrepen ze elkaar niet altijd,
  • 0:44 - 0:45
    het waren allemaal mijn mensen.
  • 0:46 - 0:49
    Maar mijn vader was altijd heel bezorgd.
  • 0:49 - 0:52
    Hij bleef maar zeggen dat,
    zelfs met de beste opleiding,
  • 0:52 - 0:55
    ik geen eerlijke kans zou krijgen.
  • 0:55 - 0:59
    Volgens hem zou ik
    toch gediscrimineerd worden.
  • 0:59 - 1:02
    De enige manier om door blanken
    geaccepteerd te worden, was:
  • 1:02 - 1:04
    beroemd worden.
  • 1:04 - 1:08
    Let wel, hij vertelde me dit
    toen ik pas zeven jaar oud was.
  • 1:08 - 1:11
    Hij zei tegen deze zevenjarige:
  • 1:11 - 1:15
    "Dus wordt het sport of het wordt muziek."
  • 1:15 - 1:19
    Hij wist niks van sport -- goddank --
    dus werd het muziek.
  • 1:19 - 1:22
    Dus op mijn zevende
    zocht hij mijn speelgoed bij elkaar,
  • 1:22 - 1:26
    al mijn poppen, en hij gooide alles weg.
  • 1:26 - 1:30
    In ruil daarvoor kreeg ik
    een pietepeuterig Casio keyboard --
  • 1:30 - 1:31
    (Gelach)
  • 1:31 - 1:33
    en zangles.
  • 1:33 - 1:38
    En hij stond erop dat ik
    iedere dag urenlang oefenende.
  • 1:38 - 1:42
    Al snel liet hij me ook
    voor steeds meer mensen optreden
  • 1:42 - 1:46
    en vreemd genoeg werd ik
    een soort schoolvoorbeeld
  • 1:46 - 1:48
    van Noors multiculturalisme.
  • 1:49 - 1:50
    Ik was natuurlijk heel trots,
  • 1:51 - 1:54
    want op dit punt begonnen zelfs de kranten
  • 1:54 - 1:56
    aardige dingen te schrijven
    over gekleurde mensen;
  • 1:56 - 2:00
    ik voelde mijn superkrachten dus groeien.
  • 2:01 - 2:04
    Toen ik 12 was,
    op weg van school naar huis,
  • 2:04 - 2:05
    nam ik een kleine omweg
  • 2:05 - 2:09
    voor mijn favoriete snoep, 'zoute voeten'.
  • 2:09 - 2:11
    Het klinkt niet echt aantrekkelijk,
  • 2:12 - 2:13
    maar ik was er gek op.
  • 2:13 - 2:18
    Feitelijk zijn het kleine zoute dropjes
    in de vorm van voeten.
  • 2:18 - 2:23
    Nu ik het hardop zeg,
    hoor ik pas hoe smerig dat klinkt,
  • 2:24 - 2:27
    maar hoe dan ook, ik was er echt gek op.
  • 2:27 - 2:29
    Toen ik bij de winkel kwam
  • 2:29 - 2:33
    stond er een blanke volwassen man
    in de deuropening.
  • 2:33 - 2:38
    Ik probeerde om hem heen te lopen,
    maar toen ik dat deed,
  • 2:38 - 2:41
    hield hij me tegen en staarde me aan.
  • 2:42 - 2:44
    Hij spuwde in mijn gezicht en zei:
  • 2:44 - 2:48
    "Rot op, zwarte trut, Paki trut,
  • 2:49 - 2:51
    ga terug naar waar je vandaan komt."
  • 2:52 - 2:55
    Ik was helemaal geschokt.
  • 2:55 - 2:56
    Ik staarde hem aan.
  • 2:56 - 2:59
    Ik was te bang om het spuug
    van mijn gezicht te vegen,
  • 3:00 - 3:02
    ook al vermengde het zich met mijn tranen.
  • 3:02 - 3:06
    Ik weet nog dat ik om me heen keek,
    wachtend op het moment
  • 3:06 - 3:09
    dat iemand er iets van zou zeggen
    en hem zou tegenhouden.
  • 3:09 - 3:14
    Maar mensen bleven langs me heen lopen
    en deden net of ze niets zagen.
  • 3:14 - 3:18
    Ik was helemaal in de war, want ik dacht:
  • 3:19 - 3:22
    kom nou blanke vrienden,
    waar blijven jullie, wat is dit?
  • 3:22 - 3:24
    Waarom komen ze me niet redden?
  • 3:25 - 3:27
    Je begrijpt dat ik geen snoep kocht;
  • 3:27 - 3:29
    ik rende zo snel mogelijk naar huis.
  • 3:30 - 3:32
    Volgens mij was alles echter nog oké.
  • 3:33 - 3:36
    Toen ik later succesvoller werd,
  • 3:36 - 3:40
    kreeg ik ook meer last
    met gekleurde mensen.
  • 3:42 - 3:45
    Sommigen van de mannen
    in de sociale kring van mijn ouders
  • 3:45 - 3:50
    vonden het onacceptabel en oneerbaar
    dat een vrouw muziek maakte
  • 3:50 - 3:52
    en zo nadrukkelijk in het nieuws was.
  • 3:53 - 3:59
    Ik werd al snel aangevallen
    tijdens mijn eigen optredens.
  • 3:59 - 4:04
    Ik herinner me dat ik bij een concert
    vanaf het podium het publiek in leunde
  • 4:04 - 4:07
    en dat het laatste wat ik zag
    een jong gekleurd gezicht was.
  • 4:07 - 4:11
    Vervolgens werd er iets chemisch
    in mijn ogen gegooid
  • 4:11 - 4:14
    en ik weet nog dat ik niets meer zag
    en dat mijn ogen traanden,
  • 4:15 - 4:16
    maar dat ik bleef zingen.
  • 4:17 - 4:20
    Ik werd in het gezicht gespuwd
    in de straten van Oslo,
  • 4:20 - 4:22
    dit keer door gekleurde mannen.
  • 4:22 - 4:26
    Ze probeerden me zelfs ooit te ontvoeren.
  • 4:26 - 4:28
    De doodsbedreigingen hielden niet op.
  • 4:28 - 4:31
    Ik herinner me hoe een bebaarde man
    me op straat aanhield
  • 4:31 - 4:33
    en zei: "Ik haat je zo,
  • 4:33 - 4:35
    omdat je onze dochters het idee geeft
  • 4:35 - 4:37
    dat ze kunnen doen wat ze willen."
  • 4:39 - 4:41
    Een jongere kerel zei me
    dat ik moest uitkijken.
  • 4:41 - 4:44
    Hij zei dat muziek onislamitisch is
    en het werk voor hoeren
  • 4:44 - 4:47
    en dat als ik zo doorging,
    ik verkracht zou worden
  • 4:47 - 4:49
    en mijn maag eruit gesneden,
  • 4:49 - 4:53
    opdat er niet nog meer zulke hoeren
    zouden worden geboren.
  • 4:54 - 4:55
    Ik was zo verward.
  • 4:55 - 4:57
    Ik begreep niet wat er gebeurde.
  • 4:57 - 5:01
    Dat mijn gekleurde vrienden
    me nu zo behandelden -- waarom?
  • 5:02 - 5:05
    In plaats van een brug te zijn
    tussen die twee werelden,
  • 5:05 - 5:08
    leek het alsof ik ertussenin viel.
  • 5:08 - 5:11
    Spuug was kryptoniet
    voor mij, zo leek het.
  • 5:13 - 5:15
    Tegen de tijd dat ik 17 was,
  • 5:15 - 5:18
    werd ik constant lastig gevallen
    en met de dood bedreigd.
  • 5:18 - 5:20
    Het werd uiteindelijk zo erg
    dat mijn moeder tegen me zei:
  • 5:20 - 5:24
    "We kunnen je niet meer beschermen,
    je bent hier niet veilig meer,
  • 5:24 - 5:26
    je moet ergens anders naartoe."
  • 5:26 - 5:31
    Dus kocht ik een enkele reis naar Londen,
    pakte mijn koffers en vertrok.
  • 5:32 - 5:36
    Wat ik toen nog het meest triest vond,
    was dat niemand iets zei.
  • 5:36 - 5:38
    Mijn vertrek uit Noorwegen
    was alleszins openbaar.
  • 5:39 - 5:43
    Mijn blanke en gekleurde vrienden
    -- niemand zei iets.
  • 5:43 - 5:45
    Niemand zei: "Wacht eens, dit klopt niet.
  • 5:46 - 5:50
    We moeten ons achter haar scharen,
    want ze is toch een van ons."
  • 5:50 - 5:51
    Niemand zei zoiets.
  • 5:51 - 5:54
    In plaats daarvan --
    je kent dat wel, op het vliegveld,
  • 5:55 - 5:59
    dan draaien de koffers
    daar rond op die band,
  • 5:59 - 6:02
    en op het eind blijft er
    altijd één koffer over,
  • 6:02 - 6:05
    die niemand wil, die niemand komt ophalen.
  • 6:05 - 6:06
    Zo voelde ik me.
  • 6:07 - 6:10
    Ik voelde me nog nooit zo alleen;
    ik voelde me nog nooit zo verlaten.
  • 6:12 - 6:16
    In Londen vervolgde ik uiteindelijk
    mijn muzikale carrière.
  • 6:17 - 6:20
    Andere locatie
    maar helaas hetzelfde verhaal.
  • 6:21 - 6:24
    Ik herinner me een bericht
    waarin stond dat ik vermoord zou worden
  • 6:24 - 6:28
    en dat er rivieren bloed zouden vloeien
  • 6:28 - 6:31
    en dat ik heel vaak verkracht
    zou worden voor ik dood was.
  • 6:31 - 6:35
    Ik moet zeggen dat ik toen al begon
    te wennen aan dit soort berichten,
  • 6:35 - 6:39
    maar ze begonnen nu wel
    ook mijn familie te bedreigen.
  • 6:41 - 6:46
    Opnieuw pakte ik mijn koffers,
    stopte met muziek en vloog naar de VS.
  • 6:47 - 6:48
    Ik was het zat.
  • 6:48 - 6:50
    Ik wou er niets meer mee te maken hebben.
  • 6:50 - 6:53
    En ik zou me zeker niet
    laten vermoorden voor iets
  • 6:53 - 6:56
    wat niet eens mijn droom was --
    die was van mijn vader.
  • 6:58 - 7:01
    Ik was een beetje de weg kwijt.
  • 7:01 - 7:03
    Ik draaide een beetje door.
  • 7:03 - 7:05
    Maar ik besloot wel wat ik ging doen:
  • 7:05 - 7:09
    ik wilde de rest van mijn leven
  • 7:09 - 7:10
    jonge mensen ondersteunen,
  • 7:10 - 7:13
    er gewoon voor ze zijn,
  • 7:13 - 7:15
    op wat voor manier dan ook.
  • 7:15 - 7:17
    Ik begon vrijwilligerswerk te doen
  • 7:17 - 7:23
    voor verschillende organisaties
    die werkten met jonge moslims in Europa.
  • 7:24 - 7:27
    En tot mijn verbazing kwam ik erachter
  • 7:27 - 7:32
    dat zoveel jonge mensen
    het zo moeilijk hadden.
  • 7:32 - 7:36
    Ze hadden zoveel problemen
    met hun familie en hun gemeenschap,
  • 7:36 - 7:40
    die hun eer en reputatie
    belangrijker schenen te vinden
  • 7:40 - 7:42
    dan het geluk en de levens
    van hun eigen kinderen.
  • 7:44 - 7:46
    Het begon erop te lijken
    dat ik niet de enige was,
  • 7:46 - 7:48
    dat ik niet zo vreemd was.
  • 7:48 - 7:51
    Misschien zijn er wel
    meer mensen zoals ik.
  • 7:51 - 7:53
    Wat de meeste mensen niet begrijpen,
  • 7:54 - 7:58
    is dat er in Europa
    zoveel mensen zijn als wij,
  • 7:58 - 8:00
    die zichzelf niet kunnen zijn.
  • 8:00 - 8:03
    We mogen niet zijn wie we zijn.
  • 8:03 - 8:07
    Het staat ons niet vrij te trouwen
  • 8:07 - 8:10
    of relaties aan te gaan
    met de mensen die wij verkiezen,
  • 8:10 - 8:12
    of zelf een carrière te kiezen.
  • 8:12 - 8:16
    Dit is de norm voor moslims in Europa.
  • 8:16 - 8:19
    Zelfs in de meest vrije gemeenschappen
    ter wereld zijn wij niet vrij.
  • 8:20 - 8:24
    Onze levens, onze dromen,
    onze toekomst is niet van ons,
  • 8:24 - 8:27
    zij behoort toe aan onze ouders
    en hun gemeenschappen.
  • 8:27 - 8:30
    Ik vond ontelbare verhalen
    van jonge mensen
  • 8:31 - 8:34
    die we zijn kwijtgeraakt,
  • 8:34 - 8:36
    die onzichtbaar voor ons zijn,
  • 8:36 - 8:38
    maar die eronder lijden
    en ze lijden in hun eentje.
  • 8:40 - 8:42
    Kinderen die we verliezen
    aan gedwongen huwelijken,
  • 8:42 - 8:44
    aan eergeweld en misbruik.
  • 8:45 - 8:48
    Na jaren met deze jongeren
    te hebben gewerkt,
  • 8:48 - 8:51
    besefte ik wel dat ik niet altijd
    kon blijven vluchten.
  • 8:51 - 8:56
    Ik kon niet mijn hele leven
    bang zijn en me verstoppen;
  • 8:56 - 8:59
    er zou een punt komen
    waarop ik iets moest gaan doen.
  • 9:00 - 9:03
    Ik realiseerde me ook
    dat door mijn zwijgen, ons zwijgen,
  • 9:03 - 9:05
    dit soort misbruik kan blijven doorgaan.
  • 9:06 - 9:10
    Ik besloot dat ik die superkracht
    uit mijn jeugd in moest zetten
  • 9:11 - 9:15
    om de verschillende partijen
    in deze kwesties te laten zien
  • 9:15 - 9:20
    hoe het is om als jongere klem te zitten
    tussen je familie en je land.
  • 9:21 - 9:24
    Dus begon ik films te maken
    en ik begon die verhalen te vertellen.
  • 9:25 - 9:27
    Ik wilde ook dat mensen begrepen
  • 9:27 - 9:31
    hoe dodelijk de gevolgen zijn
    als we deze dingen niet serieus nemen.
  • 9:32 - 9:34
    De eerste film die ik maakte,
    ging over Banaz.
  • 9:35 - 9:39
    Ze was een 17-jarig
    Koerdisch meisje uit Londen.
  • 9:40 - 9:42
    Ze was gehoorzaam;
    ze deed wat haar ouders wilden.
  • 9:43 - 9:45
    Ze probeerde alles goed te doen.
  • 9:45 - 9:48
    Ze trouwde een man
    die haar ouders hadden uitgekozen,
  • 9:48 - 9:51
    ook al sloeg en verkrachtte
    hij haar voortdurend.
  • 9:52 - 9:55
    Als ze naar haar familie
    ging voor hulp, zeiden ze:
  • 9:55 - 9:57
    "Je moet terruggaan
    en een betere vrouw zijn."
  • 9:57 - 10:00
    Wat moesten zij namelijk
    met een gescheiden dochter?
  • 10:00 - 10:03
    Dat zou tenslotte
    de eer van de familie schaden.
  • 10:04 - 10:06
    Ze werd zo geslagen
    dat het bloed uit haar oren kwam.
  • 10:07 - 10:12
    Toen ze uiteindelijk wegliep
    met een man die ze zelf had gekozen
  • 10:12 - 10:14
    en waar ze verliefd op was,
  • 10:14 - 10:16
    kwamen de gemeenschap
    en haar familie erachter
  • 10:16 - 10:18
    en raakte ze vermist.
  • 10:18 - 10:20
    Drie maanden later werd ze gevonden,
  • 10:21 - 10:25
    opgevouwen in een koffer
    en begraven onder het huis.
  • 10:28 - 10:32
    Ze was gewurgd, ze was doodgeslagen,
  • 10:33 - 10:37
    door drie mannen, drie neven,
    op bevel van haar vader en haar oom.
  • 10:38 - 10:40
    Extra tragisch aan het verhaal van Banaz
  • 10:40 - 10:46
    is dat ze de politie in Engeland
    al vijf keer om hulp had gevraagd,
  • 10:46 - 10:49
    omdat haar familie
    haar zou gaan vermoorden.
  • 10:49 - 10:52
    De politie geloofde haar niet,
    dus deed niets.
  • 10:53 - 10:54
    Dat is het probleem;
  • 10:54 - 10:59
    zoveel van onze kinderen
    hebben niet alleen problemen
  • 10:59 - 11:02
    binnen hun familie
    en de sociale kring van hun families,
  • 11:02 - 11:06
    maar ze worden ook nog
    geconfronteerd met onbegrip
  • 11:07 - 11:10
    en onverschilligheid
    in de landen waarin ze opgroeiden.
  • 11:12 - 11:16
    Als hun eigen families ze verraden,
    zoeken ze naar andere mensen,
  • 11:16 - 11:18
    en als wij het niet begrijpen,
  • 11:18 - 11:20
    zijn we ze kwijt.
  • 11:21 - 11:24
    Toen ik die film aan het maken was,
    zeiden mensen tegen me:
  • 11:24 - 11:27
    "Deeyah, zo is hun cultuur gewoon,
  • 11:27 - 11:29
    zo gaan die mensen met hun kinderen om
  • 11:29 - 11:31
    en daar kunnen wij niets van zeggen."
  • 11:32 - 11:35
    Neem maar van mij aan
    dat vermoord worden mijn cultuur niet is.
  • 11:37 - 11:39
    En mensen die eruitzien zoals ik,
  • 11:39 - 11:42
    jonge vrouwen met
    een achtergrond als de mijne,
  • 11:42 - 11:46
    zouden toch dezelfde rechten
    en dezelfde bescherming moeten hebben
  • 11:46 - 11:49
    als anderen in ons land, of niet?
  • 11:50 - 11:55
    Bij mijn volgende film
    wilde ik proberen te begrijpen
  • 11:55 - 11:58
    waarom sommige moslimjongeren in Europa
  • 11:58 - 12:01
    zich aangetrokken voelen
    tot extremisme en geweld.
  • 12:01 - 12:03
    Maar met zo'n onderwerp begreep ik wel
  • 12:03 - 12:05
    dat ik mijn grootste angst
    onder ogen moest zien:
  • 12:07 - 12:09
    de gekleurde mannen met baarden.
  • 12:11 - 12:14
    Dezelfde of soortgelijke mannen
  • 12:14 - 12:17
    als die me mijn hele leven
    hebben lastiggevallen.
  • 12:18 - 12:20
    Mannen waar ik de meeste tijd
    bang voor ben geweest.
  • 12:20 - 12:23
    Mannen waarvan ik ook
    een grote afkeer heb gehad,
  • 12:23 - 12:25
    vele, vele jaren.
  • 12:25 - 12:29
    De eerste twee jaar ondervroeg ik dus
    veroordeelde terroristen,
  • 12:29 - 12:32
    jihadisten en voormalige extremisten.
  • 12:32 - 12:35
    Ik wist al, dat was me wel duidelijk,
  • 12:35 - 12:40
    dat religie, politiek,
    Europa's koloniale verleden
  • 12:40 - 12:44
    en ook het mislukte Westerse
    buitenlandbeleid van de laatste jaren
  • 12:45 - 12:46
    allemaal een rol speelden.
  • 12:47 - 12:49
    Maar wat ik interessanter vond,
  • 12:49 - 12:51
    waren de menselijke
    en persoonlijke redenen
  • 12:51 - 12:56
    waarom deze jongeren zo vatbaar
    waren voor dit soort groepen.
  • 12:57 - 13:01
    En het verbaasde me echt
    dat ik gewonde mensen vond.
  • 13:04 - 13:06
    In plaats van de monsters
    waar ik naar zocht,
  • 13:06 - 13:08
    die ik hoopte te vinden --
  • 13:08 - 13:11
    dat was eerlijk gezegd
    wel bevredigend geweest --
  • 13:11 - 13:12
    vond ik gebroken mensen.
  • 13:14 - 13:15
    Net als Banaz,
  • 13:15 - 13:18
    vond ik dat deze jonge mannen
    uit elkaar waren gereten
  • 13:18 - 13:21
    toen ze probeerden de brug te slaan
  • 13:21 - 13:24
    tussen hun families
    en het land waarin ze geboren waren.
  • 13:26 - 13:29
    Ik kwam er ook achter
    dat extremistische, terroristische groepen
  • 13:29 - 13:33
    gebruik maken van dit soort
    gevoelens onder jonge mensen
  • 13:33 - 13:36
    en dat kanaliseerden
    -- cynisch genoeg -- richting geweld.
  • 13:36 - 13:38
    "Kom bij ons", zeggen ze.
  • 13:38 - 13:41
    "Wijs zowel je familie en je land af,
  • 13:41 - 13:43
    want ze wijzen jou af.
  • 13:43 - 13:46
    Voor je familie is hun eer
    belangrijker dan jij
  • 13:46 - 13:47
    en voor je land
  • 13:47 - 13:53
    zal een echte Noor of Brit of Fransman
    altijd blank zijn en nooit jij."
  • 13:54 - 13:57
    Ze beloven onze jongeren
    ook dat waarnaar ze verlangen:
  • 13:58 - 14:02
    betekenis, heldendom, het gevoel ergens
    bij te horen en een doel te hebben,
  • 14:02 - 14:04
    een gemeenschap
    die ze accepteert en liefheeft.
  • 14:05 - 14:08
    Ze zorgen dat de zwakken
    zich sterk voelen.
  • 14:08 - 14:13
    De onzichtbaren en zwijgzamen
    worden daar gezien en gehoord.
  • 14:15 - 14:18
    Dat doen ze voor onze jongeren.
  • 14:18 - 14:22
    Waarom doen deze groepen dit
    voor onze jongeren in plaats van wij?
  • 14:23 - 14:24
    Het punt is,
  • 14:24 - 14:28
    ik ga niet goedpraten
  • 14:28 - 14:31
    of rechtvaardigen dat ze geweld gebruiken.
  • 14:31 - 14:35
    Ik probeer te zeggen
    dat we moeten begrijpen
  • 14:35 - 14:38
    waarom dit sommigen
    van onze jongeren aantrekt.
  • 14:40 - 14:42
    Ik wil jullie ook laten zien, trouwens --
  • 14:42 - 14:45
    dit zijn jeugdfoto's
    van sommige mannen in de film.
  • 14:47 - 14:50
    Wat me echt opviel,
    is dat zovelen van hen --
  • 14:51 - 14:53
    dat had ik nooit verwacht --
  • 14:53 - 14:56
    dat zovelen van hen door hun vader
    waren verlaten of misbruikt.
  • 14:57 - 14:59
    En een aantal van die jongeren
  • 14:59 - 15:03
    vonden uiteindelijk zorgzame vaderfiguren
  • 15:03 - 15:05
    in die extremistische groepen.
  • 15:06 - 15:09
    Ik vond ook slachtoffers
    van racistisch geweld
  • 15:10 - 15:12
    die zich uit die slachtofferrol
    hadden gewerkt
  • 15:12 - 15:14
    door zelf gewelddadig te worden.
  • 15:14 - 15:19
    Tot mijn afgrijzen
    vond ik zelfs iets dat ik herkende.
  • 15:19 - 15:25
    Ik vond dezelfde gevoelens die ik had
    toen ik uit Noorwegen was gevlucht.
  • 15:26 - 15:30
    Dezelfde verwarring, hetzelfde verdriet,
  • 15:30 - 15:33
    hetzelfde gevoel van verraad
  • 15:35 - 15:36
    en nergens bij te horen.
  • 15:39 - 15:42
    Hetzelfde gevoel van verloren te zijn
    tussen twee culturen.
  • 15:43 - 15:45
    Dat gezegd hebbende,
    ik koos niet voor geweld,
  • 15:45 - 15:48
    ik koos voor een camera
    in plaats van een geweer.
  • 15:48 - 15:51
    En dat kon ik doen door mijn superkracht.
  • 15:51 - 15:56
    Ik kon zien dat begrip
    het antwoord was en niet geweld.
  • 15:56 - 15:58
    Om mensen te zien in al hun nuances
  • 15:58 - 16:02
    met al hun deugden en al hun mankementen
  • 16:02 - 16:04
    in plaats van hun karikaturen:
  • 16:04 - 16:06
    de wij versus zij,
    de boeven en de slachtoffers.
  • 16:06 - 16:08
    Ik was er uiteindelijk ook achter gekomen
  • 16:09 - 16:12
    dat mijn twee culturen
    niet altijd hoefden te botsen,
  • 16:12 - 16:15
    maar dat ze een ruimte konden zijn
    waarin ik mijn eigen stem vond.
  • 16:16 - 16:19
    Ik hoefde geen partij meer te kiezen,
  • 16:19 - 16:21
    maar dat heeft me vele jaren gekost.
  • 16:22 - 16:24
    Tegenwoordig zijn er zoveel jongeren
  • 16:24 - 16:26
    die worstelen met deze zelfde problemen
  • 16:26 - 16:28
    en zij worstelen er in hun eentje mee.
  • 16:29 - 16:32
    Daarmee liggen ze open als wonden.
  • 16:33 - 16:36
    En voor sommigen wordt de visie
    van de radicale islam
  • 16:36 - 16:39
    de infectie die ettert in de open wonden.
  • 16:41 - 16:44
    Er is een Afrikaans spreekwoord dat zegt:
  • 16:46 - 16:49
    "Als jongeren niet in het dorp
    worden ingewijd,
  • 16:49 - 16:52
    zullen ze het in brand steken
    om haar warmte te voelen."
  • 16:53 - 16:55
    Ik wil vragen
  • 16:56 - 16:58
    aan moslimouders en moslimgemeenschappen:
  • 16:58 - 17:01
    houd alsjeblieft van jullie kinderen
  • 17:01 - 17:03
    zonder ze te dwingen
    jullie verwachtingen in te lossen.
  • 17:03 - 17:06
    Kies alsjeblieft voor hen
    in plaats van voor jullie eer.
  • 17:06 - 17:09
    Begrijpen jullie waarom ze
    zo boos en vervreemd zijn
  • 17:09 - 17:12
    als jullie je eer boven hun geluk stellen?
  • 17:13 - 17:15
    Kun jullie misschien
    een vriend van je kind zijn,
  • 17:15 - 17:17
    zodat het jullie kan vertrouwen
  • 17:17 - 17:19
    en zijn ervaringen met jullie wil delen,
  • 17:19 - 17:21
    in plaats van het elders te moeten zoeken?
  • 17:22 - 17:25
    En tegen onze jongeren,
    geneigd tot extremisme:
  • 17:27 - 17:30
    zien jullie dat je boosheid
    wordt gedreven door pijn?
  • 17:32 - 17:35
    Kunnen jullie de kracht vinden
    die cynische oude mannen te weerstaan
  • 17:35 - 17:38
    die winst willen maken met jullie bloed?
  • 17:39 - 17:41
    Kun je een manier vinden om te leven?
  • 17:42 - 17:44
    Kun je inzien dat de zoetste wraak
  • 17:44 - 17:48
    het leven van een gelukkig,
    volwaardig en vrij leven is?
  • 17:48 - 17:50
    Een leven gedefinieerd
    door jou en niemand anders.
  • 17:51 - 17:54
    Waarom wil je het zoveelste
    dode moslimkind worden?
  • 17:55 - 17:59
    En de rest van ons: wanneer gaan we nu
    eens luisteren naar onze jongeren?
  • 18:01 - 18:02
    Hoe kunnen we ze helpen
  • 18:02 - 18:06
    hun pijn op een constructieve
    manier te gebruiken?
  • 18:07 - 18:08
    Ze denken dat we ze afwijzen.
  • 18:08 - 18:11
    Ze denken dat het ons niet uitmaakt
    wat er met ze gebeurt.
  • 18:11 - 18:13
    Ze voelen zich niet geaccepteerd.
  • 18:13 - 18:16
    Kunnen we ze iets anders laten voelen?
  • 18:17 - 18:20
    Wat moet er gebeuren
    zodat we ze zien en opmerken
  • 18:20 - 18:25
    voordat ze ofwel slachtoffer
    ofwel daders worden van geweld?
  • 18:25 - 18:29
    Kunnen we om ze geven
    en ze als een van de onzen zien?
  • 18:29 - 18:34
    En niet alleen maar woedend zijn
    als de slachtoffers er uitzien zoals wij?
  • 18:34 - 18:39
    Kunnen we de haat afwijzen
    en de afstand tussen ons dichten?
  • 18:39 - 18:43
    We kunnen namelijk elkaar
    of onze kinderen niet opgeven,
  • 18:43 - 18:45
    zelfs niet als ze ons opgeven.
  • 18:45 - 18:47
    We moeten dit samen doen.
  • 18:47 - 18:53
    Op de lange termijn werken haat
    en vergelding niet tegen extremisten.
  • 18:53 - 18:57
    Terroristen willen
    dat we ons angstig verschuilen,
  • 18:57 - 18:59
    dat we onze deuren en harten sluiten.
  • 18:59 - 19:03
    Ze willen dat we meer wonden
    creëren in onze gemeenschappen,
  • 19:03 - 19:07
    zodat ze daar hun infectie
    verder in kunnen verspreiden.
  • 19:07 - 19:10
    Ze willen dat wij zoals hen worden:
  • 19:10 - 19:12
    intolerant, wraakzuchtig en wreed.
  • 19:14 - 19:17
    De dag na de aanslag in Parijs
  • 19:17 - 19:20
    stuurde een vriendin mij
    deze foto van haar dochter.
  • 19:21 - 19:23
    Een blank en een Arabisch meisje.
  • 19:23 - 19:25
    Ze zijn beste vriendinnen.
  • 19:25 - 19:29
    Dit beeld is het kryptoniet
    voor extremisten.
  • 19:31 - 19:34
    Deze twee meisjes met hun superkrachten
  • 19:34 - 19:36
    laten ons de weg zien
  • 19:36 - 19:39
    naar de samenleving
    die wij samen moeten bouwen,
  • 19:40 - 19:43
    een samenleving die onze kinderen
    opneemt en ondersteunt,
  • 19:44 - 19:47
    in plaats van ze af te wijzen.
  • 19:48 - 19:49
    Dank voor jullie aandacht.
  • 19:49 - 19:53
    (Applaus)
Title:
Wat we niet weten over Europa's moslimkinderen
Speaker:
Deeyah Khan
Description:

Als kind van een Afghaanse moeder en een Pakistaanse vader, dat opgroeide in Noorwegen, weet Deeyah Khan wat het is om als jongere klem te zitten tussen je gemeenschap en je land. In deze krachtige, emotionele talk laat de filmmaker de afwijzing en de isolatie zien die veel moslimkinderen ervaren als ze opgroeien in het Westen -- en de dodelijke consequenties als we ze niet in onze armen sluiten voor extremistische groepen dat doen.

more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
20:11

Dutch subtitles

Revisions