Holokost inkarının ardındakiler

Holokost inkarcıları hakkındaki araştırmasının dikkat çekici hikayesini ve kasıtlı olarak tarihi nasıl çarpıttıklarını anlatan Deborah Lipstadt "Gerçekler, fikirler ve yalanlar var." diyor. Lipstadt hepimizi doğruluk ve gerçeklere saldıranlara karşı atağa geçmeye çağırıyor. "Gerçek kişiden kişiye değişmez." diyor.

Bugün buraya yalancılar, davalar

ve kahkahalar hakkında

konuşmaya geldim.

Holokost inkarını ilk duyduğumda

kahkahayla güldüm.

Holokost inkarı mı?

Dünyanın en iyi belgelenmiş soykırımı

olma özelliği taşıyan Holokost mu?

Kim bunun olmadığına inanabilir?

Düşünün.

İnkarcıların haklı olması durumunda

kim yanılıyor olacak?

Öncelikle, hazin dolu anılarını anlatan

kurbanlar ve hayatta kalanlar.

Başka kim yanılıyor olacak?

Buna tanık olanlar.

Doğu blokundaki onlarca
köyde ve kasabada

yaşamış insanlar,

komşularının toplandığını görmüş,

Erkek, kadın, çocuk, genç, yaşlı.

Vurularak çukurlara atılmak amacıyla

yerleşim yerlerinin dışına götürülen

veya Polonyalılar;

toplama kamplarını civarındaki
kasabalarda ve köylerde

yaşayan ve her bir gün

insanlarla dolu trenlerin gidişini

ve bomboş dönüşünü izleyen.

Hepsinden önemlisi, kim haksız?

"Biz yaptık."

diyen failler.

"Ben yaptım."

Şimdi, belki bir ekleme yapıyorlar...

"Seçim şansım yoktu, yapmaya zorlandım."

Yine de "Ben yaptım." diyebiliyorlar.

Bir düşünün.

2. Dünya Savaşından beri yapılan
ceza yargılamalarının birinde bile

hangi milletten olursa olsun hiçbir savaş
suçlusu "Bu yaşanmadı." demedi.

Belki "Beni zorladılar." dedi ama asla
yaşanmadı demedi.

Bunun üzerine düşündükten sonra

inkarın gündemimde olmayacağına
karar verdim.

Düşünmem, yazmam ve araştırmam gereken
daha önemli şeyler vardı

ve işime baktım.

Zamanı on yıldan biraz ileri saralım

önde gelen iki akademisyen

önde gelen iki Holokost tarihçisi

benimle iletişime geçerek:

"Deborah, haydi bir kahve içelim.

Tam senlik bir araştırma konumuz var."

Bana bir fikirle gelmelerinin merakı
ve gururumun okşanmasıyla,

önemli bir şey olduğunu düşünerek

"Nedir?" diye sordum

"Holokost inkarı" dediler.

Kahkaha attım, ikinci kez.

Holokost inkarı?

Dünya düzdür, diyenler gibi mi yani?

Ya da Elvis hala hayatta, diyenler gibi mi?

Onlar üzerine mi çalışacağım?

Bu iki adam bana dediler ki:

"Evet, bu konuda ilgiliyiz.

Ne yapmaya çalışıyorlar?

Amaçları ne?

İnsanları bu dediklerine
nasıl inandıracaklar?"

Bu çalışmanın önemine inanıyorlarsa,
geçici olarak

görüşümden sapan, geçici bir
çalışma yapabilirim diye düşündüm.

Bir, belki iki, üç, hatta dört sene

bu süreler akademik alanda geçicidir.

(Gülüşmeler)

Çok yavaş çalışırız.

(Gülüşmeler)

Yapabilirdim.

Ben de yaptım.

Araştırmamı yaptım ve bazı
sonuçlara ulaştım.

İkisini bugün sizinle paylaşmak istiyorum.

Birincisi:

İnkarcılar koyun kılığındaki kurtlardır.

Nazi olsun Neo-Nazi olsun hepsi aynı

önüne "neo" eki koyup
koymamak size kalmış.

Ancak onlara baktığımda

üzerlerinde SS subayı üniformaları,

duvarda swastika benzeri semboller,

Heil Hitler selamları,

bunlardan hiçbirini görmedim.

Bunların yerine, insanlar gördüm

muteber akademisyenler gibi
gururla yürüyen insanlar...

Neleri vardı peki?

Bir enstitüleri vardı:

"Tarih Araştırmaları Enstitüsü"

Bilimsel yayınları vardı.
Havalı bir yayın:

"Tarihi Araştırmalar (Bilimsel) Dergisi"

Dipnot dolu sayfaları olan

kalın bir bilimsel dergi.

Dahası, yeni bir isimleri vardı,

Neo-Nazi değil.

Anti-Semitistler de değil.

Revizyonistler!

"Biz revizyonistiz." dediler.

"Tek bir amacımız var:

Tarihteki yanlışları düzeltmek."

Tüm yapmanız gereken yüzeyden
1 cm derine inmekti

ve orada bulduğunuz şey:

Aynı Hitler hayranlığı,

Üçüncü Reich'a övgüler,

anti-Semitizm, ırkçılık, önyargı.

Bu ilgimi çekti.
Gördüğüm şey

mantıki bir çerçeveye oturtulmuş
anti-Semitizm, ırkçılık ve önyargı idi.

Ayrıca, çoğumuza
sadece gerçekler

ve fikirler olduğunun
öğretildiğini gördüm.

İnkarcıları çalıştıktan sonra

artık farklı düşünüyorum.

Gerçekler var,

fikirler var,

ve bir de yalanlar var.

İnkarcıların yapmak istediği,
yalanlarını alıp

onları fikir şeklinde büründürmek,

ki bunlar iddialı fikirler de olabilir,

daha önce düşünülmemiş türden
fikirler de olabilir,

ama bunlar gerçekten fikirse

bir diyalogun parçaları olmaları gerekir.

Fakat, (bu yalanlarla) gerçekleri
bulandırmaya başlıyorlar.

Çalışmamı yayınladım,

kitap çıktı:

"Holokostu İnkar Etmek: Gerçek ve Hafızaya

Yönelik Giderek Büyüyen Saldırı".
Penguen İngiltere

dahil olmak üzere
pek çok ülkede yayınlandı.

İnkarcılar hakkındaki çalışmam tamamdı
ve başka konular için hazırdım.

Bu esnada Penguen İngiltere'nin
mektubunu aldım.

Üçüncü kez kahkahayla güldüm,

ama yanlışlıkla.

Mektupta, David Irving'in, kendisini

Holokost inkarcısı olarak nitelediğim için

beni İngiliz mahkemeleri önünde

dava edeceği yazıyordu.

David Irving beni dava mı edecek?

David Irving de kim?

2. Dünya Savaşı başta
olmak üzere tarihi konuları

yazan ve görünüşe göre

Nazilerin o kadar da kötü olmadığını,

dahası İtilaf devletlerinin ise
o kadar iyi olmadığını

savunan bir yazar.

Yahudilerse başlarına gelen
ne olursa olsun

mutlaka hak etmişlerdir.

Belgeleri biliyor,

gerçekleri biliyor,

fakat bu sonuca ulaşmak için
onları eğip büküyor.

Başından beri Holokost
inkarcısı değildi,

ama 1980'lerin sonuna doğru

bu görüşü büyük bir
heyecanla kabullenmiş.

Beni güldüren, bu adamın
Holokost inkarcısı

olmakla kalmayıp
bir de bundan gurur

duyar durumda olmasıydı.

"Auschwitz savaş gemisini
batıracağım." diyen

bir adamdan bahsediyorum.

Holokosttan kurtulan

birinin kolundaki dövmeyi
işaret ederek

"Bu dövme sana ne kadar

kazandırdı?" diye soran
bir adamdan bahsediyorum.

"Senatör Kennedy'nin Chappaquiddick'teki

arabasında, Auschwitz'deki gaz odalarından

daha çok insan öldü."

diyen bir adamdan bahsediyorum.

Bu, Amerikalılara yapılan bir atıf
ama bakabilirsiniz.

Bu adam (söylediklerinden) utanan
ya da Holokost inkarcısı

olması konusunda ketum davranan
birisi değil.

Pek çok akademisyen meslektaşım,
"Boşver Deborah!" diyerek

bana nasihatte bulundu.

Onlara iftira niteliğindeki bir davayı
görmezden gelemezsiniz dediğimde

"Sanki ona kim inanacak?" dediler.

Fakat sorun burada:

İngiliz hukuku,
söylediğimin doğruluğunu ispatlama

görevini bana yüklüyor.

ABD'de ve birçok başka ülkede ise

Irving'in söylediklerimin yanlış

olduğunu ispatlaması gerekecekti.

Peki bu ne anlama geliyor?

Yani ben hakkımı savunmazsam

o doğrudan kazanacak.

Ve doğrudan kazanması halinde

"Holokostun doğru versiyonu David
Irving'in anlattığıdır.

Deborah Lipstadt bana
Holokost inkarcısı derken

iftira ediyordu.
Görüldüğü üzere

David Irving, Holokost inkarcısı değil."

deme meşruiyetine sahip olacak.

Peki Irving versiyonu ne?

Yahudileri öldürme planı yoktu,

gaz odaları yoktu,

toplu kurşuna dizmeler yoktu,

yaşanan acılarla Hitler'in alakası yoktu,

ve bunları Almanlardan para koparmak,

bir devlet sahibi olmak amacıyla

bunları Yahudiler uydurdu

ve İtilaf devletlerinin yardımıyla

belgeler icat edip, delil oluşturdular.

Bunun olmasına ve
Holoksttan kurtulan bir kişinin

veya onların çocuklarından birinin

bunlarla karşılaşmasına izin veremezdim.

Kendimi sorumlu bir tarihçi
olarak görüyorsam

bunun olmasına izin veremezdim.

Sonuçta kapıştık.

Bugüne kadar "inkar" ile karşılaşmayanlar

için süprizbozan olacak:

Kazandık.

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Hakim, David Irving'in

bir yalancı,

bir ırkçı ve bir anti-Semitist

olduğuna hükmetti.

Onun tarihe bakışı taraflıydı,

yalan söylüyor,
gerçekleri çarpıtıyordu.

ve en önemlisi

bunu kasıtlı olarak yapıyordu.

25'ten fazla büyük örnek üzerinden
model çıkardık.

Öyle küçük şeyler değil.
Burada bulunanlardan çoğumuz

kitap yazıyoruz; hepimiz

hata yapabiliriz, bu nedenle
ikinci baskıların varlığından memnunuz:

Hataları düzeltmek için.

(Gülüşmeler)

Fakat tespit ettiğimiz model
hep aynı yöne devam ediyor:

Yahudileri suçla,

Nazileri akla.

Peki nasıl kazandık?

Yaptığımızı şey kitaplarındaki dipnotları
takip etmek oldu.

Ne bulduk?

Her yerde değil,

özellikle, öne çıkan konularda değil,

ama Holokosta atıf yaptığı her örnekte

kanıt olarak sunduğu şeyler çarpıtılmıştı,

yarı doğru bilgiler vardı,

tarihiyle oynanmıştı,

sonuçları değiştirilmişti
orada olmayan birinin

bir toplantı yaptığını söylemesi gibi.

Diğer bir ifadeyle,
Kanıtı yoktu.

Kanıtı söylediklerini ispatlamıyordu.

Ne olduğunu tam olarak ispatlayamadık.

Onların argümanlarını kullandığı veya

onlardan alıntı yaptığından
tüm inkarcıları kapsayacak

şekilde diyebiliriz ki
gerçekleştiğini söyledikleri

doğru değil.

İspat için kanıtları

olmadığını iddia ediyorlar.

Peki benim hikayem neden,

sonunda neo-Nazi olduğuna savunucusu
olduğuna hükmedilen bir adamın

Amerikalı bir profesörü bir mahkeme
salonuna sürüklediği

garip, dolambaçlı, altı yıllık
zor bir davanın

hikayesinin ötesine geçiyor?

İçinde barındırdığı mesaj ne?

Bence gerçeğin sorgulanması bakımından

çok önemli bir mesajı var.

Çünkü bugün,

hepimizin bildiği gibi,

doğruluk ve gerçekler saldırı altında.

Bize sağladığı tüm kolaylıklara rağmen,
sosyal medya,

gerçekler, icat edilmiş gerçekler ile

yalanlar arasındaki farkın

kapatılmasına imkan tanıyor.

Üçüncüsü ise:

Aşırıcılık.

Belki Ku Klux Klan
kıyafetleri görmüyorsunuz

belki alevli haçlar görmüyorsunuz,

belki doğrudan beyaz ırkın üstünlüğünü
savunan söylemleri işitmiyorsunuz.

"Alt-right", "Ulusal Cephe" gibi isimler
olabilir. Birisini seçin.

Tüm bunların altında, Holokost inkarında
gördüğüm aynı aşırıcılık

bir mantık silsilesi içerisinde
arzı endam ediyor.

Hakikatin savunmada olduğu
bir zamanda yaşıyoruz.

Bir New Yorker karikatürünün
bana hatırlattığı gibi.

The New Yorker'da yayınlanan
bir bilgi yarışmasında

sunucu yarışmacılardan birisine

"Evet hanımefendi, doğru cevabı
bildiniz. Fakat,

Karşınızdakinin sesi sizden
yüksek çıktığından

puanları o alıyor." diyor.

Peki ne yapabiliriz?

Her şeyden önce,

Mantıklı gözüken şeylerin bizi yanlış
yönlendirmesine müsaade etmemeliyiz.

(Söylenenin) arkasına bakmalıyız ki

orada aşırıcılığı görebilelim.

İkinci olarak,

hakikatin kişiden kişiye
değişmediğini anlamalıyız.

Üçüncüsü,

hücum eden biz olmalıyız,

savunma yapan değil.

Bir kimse saçma bir iddiada bulununca,

ülkedeki en üst makamı işgal etse bile

dünya da olabilir

onlara "Kanıtın ne?"

"Kanıtın nerede?" demeliyiz.

Sorgulanan onlar olmalı.

Yalanlarını gerçekmiş gibi
kabul etmemeliyiz.

Dediğim gibi, gerçek
kişiden kişiye değişmez.

Pek çoğumuz akademik camiada,
her şeyin sorgulanabilir

olduğunu öğretildiğimiz yerde

yetiştik ve
özgürlükçü düşünceyi aydınlattık.

Fakat durum bu değil.

Gerçek olan belli şeyler var.

Tartışmaya açık olmayan gerçekler var,

nesnel doğrular.

Galileo bize bunu asırlar önce öğretti.

Vatikan tarafından, dünyanın güneşin
etrafında döndüğü yönündeki

fikrini değiştirmeye zorlandıktan
sonra bile

ne dediği söylenir?

"Yine de dönmeye devam ediyor."

Dünya düz değil.

İklim değişiyor.

Elvis hayatta değil.

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Ve en önemlisi,

doğruluk ve gerçekler saldırı altında.

Bizi bekleyen iş,

görev,

önümüzdeki sınama

çok büyük.

Mücadeleye vakit az.

Şimdi harekete geçmeliyiz.

Daha sonra geç olabilir.

Çok teşekkürler.

(Alkış)