ค้นหาเรื่องราวในภาพเขียน
-
0:01 - 0:05ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับความทุกข์ที่ฉันเผชิญอยู่
-
0:05 - 0:07และฉันเดาว่าพวกคุณจำนวนไม่น้อย
-
0:07 - 0:09ก็ทุกข์จากมันเช่นกัน
-
0:09 - 0:11เมื่อฉันเดินรอบห้องแสดงภาพ
-
0:11 - 0:13ห้องแล้วห้องเล่าที่เต็มไปด้วยภาพเขียน
-
0:13 - 0:18หลังจากประมาณ 15 หรือ 20 นาที
-
0:18 - 0:20ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่ได้คิดถึงภาพเขียนเหล่านั้น
-
0:20 - 0:21ฉันไม่เชื่อมโยงกับพวกมัน
-
0:21 - 0:24แต่ฉันกลับคิดถึง กาแฟสักถ้วย
-
0:24 - 0:27ฉันต้องการมันเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น
-
0:27 - 0:30ฉันกำลังทรมานกับอาการล้าจากห้องแสดงภาพ
-
0:30 - 0:32มีกี่คนที่เป็นแบบนี้บ้าง
-
0:32 - 0:34ค่ะ ฮ่าๆ
-
0:34 - 0:36ในบางครั้งคุณอาจทนได้นาน
-
0:36 - 0:39กว่า 20 นาที หรืออาจจะสั้นกว่านั้น
-
0:39 - 0:41แต่ฉันคิดเราทุกคนก็เคยเผชิญกันมาแล้ว
-
0:41 - 0:43แล้วคุณรู้สึกผิดตามมาบ้างหรือเปล่า?
-
0:43 - 0:46สำหรับฉัน ฉันมองไปที่ภาพเขียนบนผนัง
-
0:46 - 0:49และคิดว่า มีบางคนตัดสินใจติดภาพไว้ตรงนั้น
-
0:49 - 0:51โดยคิดว่าพวกมันดีพอที่จะอยู่บนผนัง
-
0:51 - 0:53แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นแบบนั้นเสมอไป
-
0:53 - 0:55ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ฉันก็ไม่เห็นแบบนั้น
-
0:55 - 0:59แล้วฉันก็จากไป ด้วยความรู้สึกไม่เป็นสุข
-
0:59 - 1:03ฉันรู้สึกผิด และไม่มีความสุขกับตัวเอง
-
1:03 - 1:05แทนที่จะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพเขียน
-
1:05 - 1:06ฉันกลับคิดว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันเอง
-
1:06 - 1:09และมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดี
ที่จากห้องแสดงภาพมา
ด้วยความรู้สึกแบบนั้น -
1:09 - 1:10(เสียงหัวเราะ)
-
1:10 - 1:13ฉันคิดว่าเราควรหยุดพัก
-
1:13 - 1:15ถ้าคุณคิดจะเข้าร้านอาหาร
-
1:15 - 1:19เมื่อคุณดูเมนู
-
1:19 - 1:21คุณคิดจะสั่งทุกอย่างในเมนูหรือเปล่า
-
1:21 - 1:23ไม่! คุณเลือก
-
1:23 - 1:26ถ้าคุณไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อสักตัว
-
1:26 - 1:29คุณจะลองเสื้อทุกๆ ตัว
-
1:29 - 1:30และต้องการเสื้อทุกๆ ตัวไหม?
-
1:30 - 1:34ไม่อย่างแน่นอน คุณสามารถเลือกได้
มันควรต้องเป็นแบบนั้น -
1:34 - 1:37แล้วทำไม เราถึงไม่ควร
-
1:37 - 1:40เลือกเวลาที่เราไปชมห้องแสดงงานศิลปะ?
-
1:40 - 1:43ทำไมเราต้องเชื่อมโยงได้กับทุกภาพ?
-
1:43 - 1:46ทีนี้ ฉันพยายามที่จะใช้วิธีใหม่
-
1:46 - 1:47โดยมีสองสิ่งที่ฉันทำ
-
1:47 - 1:52คือ เมื่อฉันไปห้องแสดงภาพตอนแรก
ฉันจะเดินเร็วมาก -
1:52 - 1:56มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันจะเจาะจง
-
1:56 - 1:59เฉพาะภาพที่ทำให้ฉันเดินช้าลงด้วยเหตุผลใดก็ตาม
-
1:59 - 2:02แม้ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้ฉันช้าลง
-
2:02 - 2:04แต่มันมีบางสิ่งที่ดึงฉันเหมือนกับแม่เหล็ก
-
2:04 - 2:07แล้วฉันจะไม่สนใจภาพอื่นๆ ที่เหลือ และจะตรงไปที่ภาพนั้น
-
2:07 - 2:10นี่เป็นสิ่งแรกที่ฉันทำ นั่นคือ
ดำเนินการคัดสรรภาพเขียนด้วยตัวเอง -
2:10 - 2:13ฉันเลือกภาพเขียน มันอาจเป็นเพียงแค่หนึ่งใน 50 ภาพ
-
2:13 - 2:17แล้ว สิ่งที่สองที่ฉันทำคือ ฉันจะยืนอยู่หน้าภาพวาดนั้น
-
2:17 - 2:20และฉันเล่าเรื่องราวของภาพนั้นให้กับตัวเอง
-
2:20 - 2:23ทำไมต้องเป็นเรื่องราวน่ะเหรอ?
ฉันคิดว่าพวกเราถูกโยงเข้าด้วยกัน -
2:23 - 2:27ดีเอ็นเอของเราสั่งให้เราเล่าเรื่องต่างๆ
-
2:27 - 2:29เราเล่าเรื่องตลอดเวลา เกี่ยวกับทุกอย่าง
-
2:29 - 2:35และฉันว่า เราทำแบบนั้น
เพราะโลกนี้มันดู วุ่นวาย อลหม่าน -
2:35 - 2:39และบางที เรื่องราวที่เราพยายามเล่า
เพื่อจะเข้าใจโลกให้มากขึ้นอีกนิด -
2:39 - 2:41อาจจัดระเบียบให้กับมันได้บ้าง
-
2:41 - 2:45แล้วทำไมไม่ใช้แนวคิดนี้กับตอนที่เราดูภาพเขียนบ้างล่ะ?
-
2:45 - 2:48ดังนั้น ทีนี้ฉันมีวิธีคล้ายๆ กับการดูเมนูในร้านอาหาร
-
2:48 - 2:52เมื่อเข้าชมห้องแสดงภาพศิลปะ
-
2:52 - 2:55มีภาพอยู่สามภาพที่ฉันจะให้คุณดู
-
2:55 - 2:58ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ
-
2:58 - 3:00และอยากจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน
-
3:00 - 3:04ภาพแรกแทบจะไม่ต้องแนะนำอะไรมาก --
-
3:04 - 3:07"เด็กสาวกับต่างหูมุก" โดยโยฮันเนส เวอร์เมียร์
-
3:07 - 3:09จิตรกรดัตช์ มีชีวิตอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 17
-
3:09 - 3:12นี่คือจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุด
-
3:12 - 3:14ฉันเห็นมันครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปี
-
3:14 - 3:16และฉันออกไปหาซื้อโปสเตอร์มาเก็บไว้แทบจะในทันที
-
3:16 - 3:20และที่จริงแล้วฉันยังเก็บโปสเตอร์นั้นไว้ 30 ปีให้หลัง
และมันยังแขวนอยู่ในบ้านฉัน -
3:20 - 3:23มันไปกับฉันในทุกๆ ที่ ที่ฉันไป
-
3:23 - 3:26ฉันไม่เคยเบื่อที่จะมองดูเธอ
-
3:26 - 3:30เริ่มจากสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเกี่ยวกับเธอ ในตอนแรก
-
3:30 - 3:32เป็นเพียงสีอันสวยสดที่เขาใช้
-
3:32 - 3:34และแสงที่ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ
-
3:34 - 3:37แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงมัน
-
3:37 - 3:40ปีแล้วปีเล่า กลับเป็นอีกสิ่งหนึ่ง
-
3:40 - 3:44นั่นก็คือสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงความขัดแย้ง
-
3:44 - 3:46ฉันไม่สามารถบอกว่า เธอมีความสุข หรือ เศร้า
-
3:46 - 3:49และฉันเปลี่ยนใจตลอดเวลา
-
3:49 - 3:53นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคอยกลับมาดูมัน
-
3:53 - 3:57วันหนึ่ง 16 ปีหลังจากฉันมีโปสเตอร์แผ่นนี้ติดอยู่บนผนัง
-
3:57 - 3:59ฉันนอนบนเตียงและจ้องมองดูเธอ
-
3:59 - 4:02และฉันก็พลันคิด ฉันสงสัย
-
4:02 - 4:06ว่าจิตรกรได้ทำอะไรกับเธอ ทำให้เธอมีสีหน้าเป็นเช่นนั้น
-
4:06 - 4:09และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่า
-
4:09 - 4:11การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ อันที่จริงแล้วสะท้อนให้เห็น
-
4:11 - 4:14ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา
-
4:14 - 4:17แต่ก่อนนั้น ฉันได้แต่คิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาดของเด็กผู้หญิง
-
4:17 - 4:22ตอนนี้ ฉันเริ่มคิดว่า มันภาพวาดของความสัมพันธ์
-
4:22 - 4:24และฉันคิดว่า แล้วมันเป็นความสัมพันธ์อะไรเล่า?
-
4:24 - 4:28ดังนั้น ฉันจึงเริ่มหาข้อมูล และค้นพบ
-
4:28 - 4:30ว่าเราไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร
-
4:30 - 4:32ที่จริงแล้ว เราไม่รู้เลยว่าเหล่านางแบบ
-
4:32 - 4:35ในภาพเขียนของเวอร์เมียร์นั้นเป็นใคร
-
4:35 - 4:37และเรารู้น้อยมากเกี่ยวกับตัวของ เวอร์เมียร์
-
4:37 - 4:40ซึ่งทำให้ฉันร้อง ยิ้ปปี้!
-
4:40 - 4:44ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ
ฉันสามารถสร้างเรื่องอย่างไรก็ได้อย่างที่ฉันต้องการ -
4:44 - 4:47ดังนั้น นี่คือเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นเอง
-
4:47 - 4:49ในตอนแรก ฉันคิดว่า
-
4:49 - 4:51ฉันต้องเอาเธอมาไว้ในบ้านให้ได้ก่อน
-
4:51 - 4:53เวอร์เมียร์รู้จักเธอได้อย่างไร?
-
4:53 - 4:55คือ มันมีข้อมูลที่บ่งชี้ว่า
-
4:55 - 4:59เธอเป็นลูกสาววัย 12 ปีของเขา
-
4:59 - 5:01ลูกสาวซึ่งในเวลานั้นอายุ 12 เมื่เขาวาดภาพภาพนั้น
-
5:01 - 5:04แล้วฉันก็คิดต่อว่า ไม่ สายตาที่เธอมองนั้นดูใกล้ชิดกันมาก
-
5:04 - 5:06แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ลูกสาวจะมองพ่อของเธอ
-
5:06 - 5:08มีอยู่สิ่งหนึ่ง ในจิตรกรรมดัตช์ในช่วงเวลานั้น
-
5:08 - 5:12นั่นคือถ้าปากของหญิงสาวเผยอ
มันจะบ่งชี้ความพร้อมทางเพศของเธอ -
5:12 - 5:14มันก็คงไม่เหมาะสมสำหรับเวอร์เมียร์
-
5:14 - 5:16ที่จะวาดภาพลูกสาวของเขาแบบนั้น
-
5:16 - 5:17ดังนั้นหล่อนไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เป็นใครบางคน
-
5:17 - 5:20ที่ใกล้ชิดกับเขา ใกล้ชิดในทางกายภาพ
-
5:20 - 5:22แล้วใครอีก ที่จะอยู่ในบ้านได้?
-
5:22 - 5:25คนรับใช้ คนรับใช้ที่น่ารัก
-
5:25 - 5:27เอาล่ะ เธออยู่ในบ้านแล้ว
-
5:27 - 5:30แล้วเราจะเอาเธอไปอยู่ในสตูดิโอได้อย่างไร
-
5:30 - 5:32เราไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเวอร์เมียร์
-
5:32 - 5:34แต่สิ่งเล็กๆที่เรารู้แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เรารู้
-
5:34 - 5:37คือ เขาแต่งงานหญิงคาทอลิก พวกเขาอาศัยกับมารดาของเธอ
-
5:37 - 5:39ในบ้านที่เขามีห้องของเขาเอง
-
5:39 - 5:43ที่ซึ่งเขามีสตูดิโอของตัวเอง นอกจากนี้เขายังมีลูกอีก 11 คน
-
5:43 - 5:46มันคงจะเป็นบ้านที่วุ่ยวายและเสียงดัง
-
5:46 - 5:49แต่ถ้าคุณได้เห็นภาพของเวอร์เมียร์มาก่อน
-
5:49 - 5:53คุณจะรู้ว่า มันกลับดูเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ
-
5:53 - 5:57จิตรกรจะระบายสีภาพเขียนที่ดูเงียบสงบแบบนั้น
ในขณะที่มีเด็ก 11 คนอยู่ในบ้านได้อย่างไร? -
5:57 - 5:59เขาคงต้องแบ่งชีวิต
-
5:59 - 6:03เขาเข้าไปในสตูดิโอแล้วบอกทุกคนว่า
"ห้ามใครเข้ามาเป็นอันขาด -
6:03 - 6:08ห้ามภรรยา ห้ามเด็กๆ แต่เอาล่ะ
ให้แม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดได้" -
6:08 - 6:15เธออยู่สตูดิโอ เขาพาเธอเข้ามในสตูดิโอ
พวกเขาอยู่ด้วยกัน -
6:15 - 6:17และเขาตัดสินใจจะวาดภาพของเธอ
-
6:17 - 6:19เขาให้เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา
-
6:19 - 6:23ผู้หญิงทั้งหมด หรือผู้หญิงส่วนใหญ่
ในภาพอื่นๆ ของเวอร์เมียร์ -
6:23 - 6:29สวมผ้ากำมะหยี ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ซึ่งเป็นวัสดุที่หรูหรามาก
-
6:29 - 6:31แต่นี่เป็นเสื้อผ้าธรรมดามาก สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดา
-
6:31 - 6:33คือต่างหูมุกของเธอ
-
6:33 - 6:37ทีนี้ ถ้าเธอเป็นคนใช้ มันไม่มีทางที่เธอจะซื้อ
-
6:37 - 6:39ต่างหูมุกแม้แต่เพียงคู่เดียว
-
6:39 - 6:42ดังนั้น มันต้องไม่ใช่ต่างหูมุกของหล่อน
แล้วมันเป็นของใครเล่า? -
6:42 - 6:47เราบังเอิญรู้ว่า มันมีรายการเสื้อผ้า
ของแคธารินาผู้เป็นภรรยา -
6:47 - 6:51ในรายการนั้น มีเสื้อโค้ทสีเหลืองประดับด้วยขนสัตว์สีขาว
-
6:51 - 6:52เสื้อรัดอกสีเหลืองและดำ
-
6:52 - 6:56และคุณเห็นเสื้อผ้าเหล่านั้นในภาพเขียนอื่น ๆ มากมาย
-
6:56 - 6:59หญิงหลายคนในภาพเขียนของเวอร์เมียร์
-
6:59 - 7:04ดังนั้น มันชัดเจนว่า เสื้อผ้าของภรรยา
ถูกยืมไปให้ผู้หญิงหลายคนใส่ -
7:04 - 7:06มันก็คงไม่ใช่ยากเย็นที่จะเดา
-
7:06 - 7:10ว่าต่างหูมุก แท้จริงแล้วเป็นของภรรยาของเขา
-
7:10 - 7:13ดังนั้น เราได้องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับเรื่องราวของเราแล้ว
-
7:13 - 7:15เธออยู่ในสตูดิโอกับเขาเป็นเวลานาน
-
7:15 - 7:17ภาพวาดเหล่านี้ใช้เวลานานกว่าจะวาดขึ้นมาได้
-
7:17 - 7:20พวกเขาคงต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันลำพัง ตลอดเวลา
-
7:20 - 7:22เธอสวมใส่ต่างหูมุกของภรรยาของเขา
-
7:22 - 7:25เธอสวย เธอรักเขาอย่างเห็นได้ชัด
เธอเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ -
7:25 - 7:28แล้วภรรยาเขารู้หรือเปล่า? บางทีอาจจะไม่
-
7:28 - 7:31และถ้าเธอไม่รู้ ก็--
-
7:31 - 7:33นั่นคือ เรื่องราว
-
7:33 - 7:35(เสียงหัวเราะ)
-
7:35 - 7:38ภาพวาดถัดไปที่ฉันจะพูดถึง
-
7:38 - 7:41มีชื่อว่า "เด็กชายผู้สร้างบ้านจากไพ่" โดย ชาร์แด็ง
-
7:41 - 7:46เขาเป็นจิตรกรฝรั่งเศสในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18
มีชื่อเสียงในด้านภาพหุ่นนิ่ง -
7:46 - 7:48แต่บางครั้งเขาก็วาดภาพคน
-
7:48 - 7:52อันที่จริงแล้ว เขาวาดภาพนี้ไว้ 4 เวอร์ชัน
-
7:52 - 7:56เด็กชายคนละคน กำลังสร้างบ้านจากไพ่ ทุกคนกำลังตั้งใจ
-
7:56 - 8:00ฉันชอบเวอร์ชันนี้มากที่สุด เพราะเด็กบางคน
-
8:00 - 8:03แก่เกินไป และบางคนก็เด็กไป สำหรับฉัน
แล้วเด็กคนนี้ -
8:03 - 8:06เปรียบดังข้าวต้มในนิทานหนูน้อยโกลดี้ล็อกคส์
คือ กำลังพอดี -
8:06 - 8:10เขาไม่ดูเป็นเด็ก และยังไม่เป็นหนุ่มนัก
-
8:10 - 8:15เขาคือสมดุลที่แท้จริงระหว่างความไร้เดียงสา
และประสบการณ์ -
8:15 - 8:19และนั่น ทำให้ฉันหยุดเดิน ต่อหน้าภาพๆนี้
-
8:19 - 8:23และฉันดูที่ใบหน้าเขา
มันเหมือนกับภาพของเวอร์เมียร์อยู่เล็กน้อย -
8:23 - 8:26แสงมาในจากด้านซ้าย ใบหน้าของเขาถูกอาบ
-
8:26 - 8:28ไปด้วยแสงที่เรืองรองนี้ มันอยู่ตรงกลางภาพวาดพอดี
-
8:28 - 8:31และเมื่อคนมองดูมัน ฉันพบว่าเมื่อฉันกำลังมองดูมัน
-
8:31 - 8:32ฉันยืนอยู่และคิดในใจว่า
-
8:32 - 8:35"มองฉันสิ ได้โปรดมองดูฉัน"
-
8:35 - 8:38แต่เขาก็ไม่ได้มองมาที่ฉัน เขายังคงดูที่ไพ่ของเขา
-
8:38 - 8:40และมีสิ่งหนึ่งที่น่าดึงดูดเกี่ยวกับภาพนี้
-
8:40 - 8:45เขาจดจ่อกับสิ่งที่เขาทำอยู่มาก จนไม่มองมาที่เรา
-
8:45 - 8:49และสำหรับฉันแล้ว นั่นคือสัญลักษณ์ของงานชิ้นเอก
-
8:49 - 8:53ของภาพวาดตรงที่คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง
-
8:53 - 8:54เขาจะไม่มีทางมองมาที่ฉัน
-
8:54 - 8:56ดังนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า
-
8:56 - 8:59หากฉันยืนอยู่ตำแหน่งนี้ จะมีใครบ้างที่กำลังมองเขาอยู่
-
8:59 - 9:01ไม่ใช่จิตรกรแน่ ฉันไม่อยากคิดว่าเป็นคนวาด
-
9:01 - 9:04ฉันคิดถึงตัวเขาเองในตอนแก่
-
9:04 - 9:10เขาเป็นชายหนุ่ม เป็นคนรับใช้
มีคนรับใช้ที่แก่กว่า ที่กำลังมองดูคนรับใช้หนุ่ม -
9:10 - 9:12แล้วพูดว่า "มองฉันสิ ฉันจะเตือนแกให้รู้ว่า
-
9:12 - 9:15แกกำลังจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ได้โปรดมองที่ฉัน"
-
9:15 - 9:16แต่เขาไม่เคยทำตาม
-
9:16 - 9:20และเมื่อขาดความแน่ชัด ลึกซึ้งในเรื่องราว
ดั่งภาพ "หญิงสาวกับต่างหูมุก" -
9:20 - 9:22เราจึงไม่รู้ว่า เธอมีสุข หรือเศร้า
-
9:22 - 9:24ฉันเขียนเรื่องของเธอหนาเท่าหนังสือนิยาย
-
9:24 - 9:26แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเธอสุข หรือเศร้า
-
9:26 - 9:28ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลับมาพิจาณาภาพนั้น
-
9:28 - 9:33มองหาคำตอบ ค้นหาเรื่องราวเพื่อเติมเต็มช่องว่าง
-
9:33 - 9:36และเราอาจสร้างเรื่องราว
และมันช่วยทำให้เราพอใจได้ครู่หนึ่ง -
9:36 - 9:42แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ และเราต้องกลับมาพิจารณามัน
ครั้งแล้วครั้งเล่า -
9:42 - 9:44ภาพวาดสุดท้ายที่ฉันจะพูดถึง
-
9:44 - 9:49ชื่อว่า "นิรนาม" โดยจิตรกรนิรนาม (เสียงหัวเราะ)
-
9:49 - 9:52นี่เป็นภาพวาดแนวทิวดอร์ที่ซื้อ
โดยห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ -
9:52 - 9:55พวกเขาคิดว่ามันเป็นภาพของชายชื่อ เซอร์ โทมัส โอเวอร์บิวรี่
-
9:55 - 9:58แต่แล้วพวกเขาพบว่านั่นไม่ใช่ภาพเขา
-
9:58 - 9:59และพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพใคร
-
9:59 - 10:01ที่ห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ
-
10:01 - 10:03ถ้าคุณไม่ทราบชีวประวัติของจิตรกรรม
-
10:03 - 10:05ภาพนั้นก็ไร้ประโยชน์กับคุณ
-
10:05 - 10:07พวกเขาไม่สามารถแขวนมันบนผนัง
เพราะไม่รู้ว่า ชายคนดังกล่าวคือใคร -
10:07 - 10:12กรรมของภาพเหล่านี้ เมื่อหาที่มาไม่ได้
ก็ต้องลงเอยในห้องเก็บของ -
10:12 - 10:14เหมือนๆกับภาพไร้ที่มา อีกมากมาย
-
10:14 - 10:17หลายภาพถือเป็นจิตรกรรมที่งดงาม
-
10:17 - 10:22จิตรกรรมเหล่านี้ ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ
ด้วยเหตุผลสามประการ: -
10:22 - 10:25หนึ่งคือ การไม่ต่อเนื่องระหว่างปากของเขา
-
10:25 - 10:27ซึ่งกำลังยิ้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
-
10:27 - 10:30เขาไม่มีความสุข แล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?
-
10:30 - 10:34สิ่งที่สอง ที่ดึงดูดฉัน
-
10:34 - 10:36คือแก้มที่แดงสดใสของเขา
-
10:36 - 10:39เขากำลังสะท้าน เขินอาย ที่เห็นการวาดภาพเหมือนของตน
-
10:39 - 10:42เขาต้องเป็นคนที่ขวยเขินตลาดเวลา
-
10:42 - 10:44เขาคิดอะไรอยู่นะ จนทำให้เขาหน้าแดง
-
10:44 - 10:48สิ่งที่สาม ที่ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ
-
10:48 - 10:51คือ เสื้อตัวนอกอันงดงามของเขา
-
10:51 - 10:55ผ้าไหมสีเทา และกระดุมสวยงามเหล่านั้น
-
10:55 - 10:56และคุณรู้มั๊ย มันทำให้ฉันนึกถึงว่า
-
10:56 - 11:01ใส่แล้วมันต้องพอดีตัว และ ดูพอง เหมือนผ้านวมคลุมเตียง
-
11:01 - 11:04ฉันหมกมุ่นคิดถึงเตียง และ แก้มอันแดงเรื่อ
-
11:04 - 11:06แน่นอน มันทำให้ฉันอดคิดถึงเรื่องเพศไม่ได้ ตอนที่มองเขา
-
11:06 - 11:09ฉันฉุกคิดว่า แล้วเขากำลังคิดแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ
-
11:09 - 11:11และฉันคิดต่อว่า ถ้าฉันจะแต่งซักเรื่อง
-
11:11 - 11:13อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเขียนลงไป
-
11:13 - 11:17อืม สุภาพบุรุษทิวดอร์นายนี้หมกมุ่นกับเรื่องอะไรอยู่นะ
-
11:17 - 11:19ฉันระลึกถึง พระเจ้าเฮนรี่ที่ 8 ใช่เลย
-
11:19 - 11:23เขาคงจะสาละวนกับการสืบทอดทายาทของเขา
-
11:23 - 11:27ใครจะสืบทอดชื่อของเขาและมรดกของเขา
-
11:27 - 11:31คุณจับเรืองเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน
นั่นจะเป็นพล็อตเรื่องของตุณ -
11:31 - 11:34เพื่อตอบคุณทุกคำถาม ที่เคยทำให้คุณ
ต้องแวะกลับมาเรื่อยๆ -
11:34 - 11:39ทีนี้ ลองฟังเรื่องนี้
-
11:39 - 11:42มันชื่อสั้นๆ ว่า
-
11:42 - 11:44"โรซี่"
-
11:44 - 11:48ผมยังคงสวมเสื้อปักสีขาวที่แคโรไลน์เคยให้ผมไว้
-
11:48 - 11:53มันเป็นแบบคอสูงธรรมดา ถอดแขนได้
-
11:53 - 11:56และกระดุมอันประณีตของทำจากไหมบิดเป็นปม
-
11:56 - 11:59กระดุมวางถี่เพื่อให้รัดตัวพอดีเวลาสวม
-
11:59 - 12:02เสื้อตัวนี้ทำให้ผมคิดถึงผ้าคลุมเตียงหลังใหญ่
-
12:02 - 12:06บางทีนั่นอาจจะเป็นความตั้งใจ
-
12:06 - 12:11ผมสวมมันครั้งแรกเพื่อร่วมมื้อเย็นอันบรรจง
ซึ่งพ่อแม่ของเธอจัดให้เพื่อเป็นเกียรติแก่เรา -
12:11 - 12:13ผมรู้ว่า ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นพูด
-
12:13 - 12:15แก้มทั้งสองข้างของผม ก็แดงเรื่อแล้ว
-
12:15 - 12:19ผมแก้มแดงง่าย จากสิ่งเร้าภายนอก
-
12:19 - 12:21จากไวน์ จากอารมณ์ระทึก
-
12:21 - 12:26ตอนเด็กๆ ผมถูกพี่สาว น้องสาว และ เพื่อนที่โรงเรียนล้อ
-
12:26 - 12:28แต่ จอร์จ ไม่เคยล้อผม
-
12:28 - 12:31ผมยอมให้จอร์จเท่านั้น เรียกผมว่า โรซี่ ได้
-
12:31 - 12:34แต่คนอื่น ผมไม่ยอม
-
12:34 - 12:38เขามีวิธีพูดอันนุ่มนวล
-
12:38 - 12:41เมื่อผมประกาศออกไป หน้าของจอร์จ
-
12:41 - 12:44ไม่แดงระเรื่อ แต่กลับซีดเหมือนสีเสื้อของผม
-
12:44 - 12:46เขาไม่น่ารู้สึกประหลาดใจนะ
-
12:46 - 12:47มันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว
-
12:47 - 12:51ว่า วันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา
-
12:51 - 12:54แต่มันคงยากที่จะได้ยิน เรื่องนี้ถูกพูดออกมาดังๆ
-
12:54 - 12:57ผมรู้ ผมเองก็แทบจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้
-
12:57 - 13:01หลังจากนั้น ผมพบจอร์จที่ระเบียง เขากำลังเลบไปที่สวนหลังครัว
-
13:01 - 13:07แม้ว่าเขาจะดื่มตลอดทั้งบ่าย เขายังคงดูซีด
-
13:07 - 13:11เรายืนอยู่ด้วยกัน และมองเหล่าสาวใช้ตัดผักกาดหอม
-
13:11 - 13:13"เสื้อผมสวยมั๊ย" ผมถาม
-
13:13 - 13:19เขาเหลือบมาที่ผม "คอเสื้อนั่นดูจะรัดคอคุณแน่นไปนะ"
-
13:19 - 13:21"เราจะยังเจอกันอีก นะ" ผมเสนอ
-
13:21 - 13:24"เรายังจะไปล่าสัตว์ เล่นไพ่ และ ขึ้นศาล ด้วยกันได้
-
13:24 - 13:26ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"
-
13:26 - 13:29จอร์จไม่ได้พูดอะไร
-
13:29 - 13:33"ผมอายุ 23 ปีแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงาน
-
13:33 - 13:37และผลิตทายาท ผมถูกคาดหวังไว้แบบนี้"
-
13:37 - 13:40จอร์จกระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วหันมาทางผม
-
13:40 - 13:44"ขอแสดงความยินดี กับงานแต่งที่กำลังจะมาถึงของคุณ เจมส์
-
13:44 - 13:49ผมแน่ใจว่า คุณและเธอจะมีความสุขร่วมกัน"
-
13:49 - 13:53เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของผมอีกเลย
-
13:53 - 13:54ขอบคุณค่ะ
-
13:54 - 13:58(เสียงปรบมือ)
-
13:58 - 13:59ขอบคุณ
-
13:59 - 14:01(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ค้นหาเรื่องราวในภาพเขียน
- Speaker:
- เทรซี เชวาเลียร์
- Description:
-
more » « less
เมื่อเทรซี เชวาเลียร์มองดูภาพวาด เธอจินตนาการถึงเรื่องราวเบื้องหลังภาพเหล่านั้น: จิตรกรพบนางแบบของเขาได้อย่างไร? อะไรจะอธิบายแววตาเช่นนั้นของเธอได้? ทำไมชายคนนั้นถึง... เขินหน้าแดง? เธอเล่าเรื่องสั้น 3 เรื่องซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากภาพเหมือน ซึ่งหนึ่งในนั้นนำไปสู่นิยายขายดีติดอันดับของเธอ "หญิงสาวกับต่างหูมุก"
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 14:21
|
Kanawat Senanan commented on Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
Duangpenh Wattanaphradorn accepted Thai subtitles for Finding the story inside the painting | |
|
|
Duangpenh Wattanaphradorn edited Thai subtitles for Finding the story inside the painting |
Kelwalin Dhanasarnsombut
If you both agree with this translation, I think it's ok to go. Please allow me the permission to translate the title for you since you haven't done it so. But if you want to change it please let me know :)
Kanawat Senanan
I concur. Thank you :-)